Ο Φόβος

                                                                        

Κάποτε γνώρισα μια γυναίκα, από τις πολλές γυναίκες που συνάντησα στην ζωή μου, στους εργασιακούς χώρους κυρίως. Αυτή η γυναίκα ξεχώριζε.

Ήταν μια αξιοπρεπέστατη  κυρία γύρω στα πενήντα τότε, καλοβαλμένη, ευγενική και πολύ εργατική. Είχε περάσει λίγος καιρός  από την ημέρα που γνωριστήκαμε και ξαφνικά ένα πρωί  είδα στην μια πλευρά του προσώπου της κάτω από το μάτι μια έντονη κοκκινίλα.

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και την πήρα παράμερα και την ρώτησα τι της συμβαίνει. Μου είπε ότι όπως έκανε τις δουλειές της στην κουζίνα , ξέχασε την πόρτα ενός ντουλαπιού ανοιχτή και χτύπησε.

Μετά από δύο εβδομάδες  παρατήρησα ότι  φορούσε στο λαιμό ένα φουλάρι το οποίο μετά βίας έκρυβε τα  έντονα κόκκινα σημάδια. Τότε την ξαναρώτησα. Μου είπε ότι δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, απλά ένα συζυγικό καβγαδάκι  είχε πάει κάπως άσχημα.

Δυσκολευόταν να πει  περισσότερα  και δεν ήθελα να την πιέσω. Έγραψα το τηλέφωνο του σπιτιού μου σε ένα χαρτάκι και το κινητό μου και της είπα να τα αποθηκεύσει στο κινητό της και να με καλέσει αν ποτέ θεωρούσε ότι μπορεί να χρειαζόταν οτιδήποτε, οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας.

Περίπου ένα μήνα αργότερα ένα βράδυ χτύπησε  το τηλέφωνο μου και μια γυναίκα έκλαιγε στην άλλη άκρη της γραμμής και προσπαθούσα να καταλάβω ποια ήταν. Όταν κατάφερε να μου εξηγήσει, μου ζήτησε να πάω σπίτι της  γιατί χρειαζόταν βοήθεια και πραγματικά πήρα το αυτοκίνητο και πήγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Όταν  μπήκα σπίτι της και την είδα έπαθα σοκ!  Ήταν πολύ χτυπημένη και στο πρόσωπο και σε όλο της το σώμα. Επιτέλους  ήθελε να μιλήσει για αυτό που έκρυβε τόσα χρόνια, χρόνια κακοποίησης και δυστυχίας από τον άντρα της.

Την πήγα στο κοντινότερο κέντρο υγείας να την δουν αλλά και για να πάρει  γραπτή γνωμάτευση κακοποίησης που ήξερα ότι χρειάζεται. Όταν επιστρέψαμε σπίτι της ,λίγη ώρα μετά ήρθε ο γιός της, ένα εικοσάχρονο παλληκάρι ,το οποίο αρχικά σκέφτηκα ότι θα ήταν μεγάλη βοήθεια για την μητέρα του. Όπως δυστυχώς ανακάλυψα το παιδί ήταν ναρκομανής και σε κακό χάλι όπως μου είπε η μητέρα του.

Της μίλησα πολύ προσπαθώντας να την πείσω να καταγγείλει τον άντρα της καθώς και να ζητήσει βοήθεια από διάφορους φορείς που προσφέρουν υποστήριξη, Φοβόταν όμως πολύ, φοβόταν για την ζωή της και φοβόταν κάθε μέρα τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής της.

Δεν ξέρω τι απέγινε γιατί λίγους μήνες αργότερα έφυγα από την Αθήνα και χαθήκαμε. Ελπίζω ότι είναι καλά και ότι  βρήκε την δύναμη να αντισταθεί και να ξεπεράσει τον φόβο της.

Εγώ αυτό που έμαθα  από εκείνη την ιστορία ήταν ότι ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα άφηνα κανέναν να με τρομοκρατήσει ούτε να με φοβίσει. Το να ζει κανείς με φόβο την ζωή του, κάθε είδους φόβο, μέσα στο σπίτι, έξω από το σπίτι, στους εργασιακούς χώρους, στους μηχανισμούς του κράτους, στα δελτία ειδήσεων,  να μην αντιδρά και να μην αντιστέκεται  σε καμία μορφή βίας, σωματικής αλλά και ψυχολογικής είναι το χειρότερο μαρτύριο, χειρότερο και από τον θάνατο .

Πρέπει να νικήσει κανείς το φόβο σε κάθε του μορφή για να ζήσει ελεύθερος και με αξιοπρέπεια γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά και ταπείνωση από την σκλαβιά και την ταπείνωση που επιφέρει ο φόβος.