Άραγε τώρα ποιός θα αντισταθεί;

                                   

Κάθε μέρα διαβάζω με μεγάλη αγωνία τις ειδήσεις για την Ελλάδα, για όσα συμβαίνουν καθημερινά και βγαίνουν στην δημοσιότητα - τις περισσότερες φορές συγκαλυμμένα ή διαστρεβλωμένα. Χρειάζεται κάθε φορά να ανατρέξω σε πολλές και διαφορετικές πηγές για να διαμορφώσω άποψη για το τι στο καλό συμβαίνει στην χώρα μας.

Μιλάω με φίλους και συγγενείς προσπαθώντας να καταλάβω πώς αντιλαμβάνεται την κατάσταση ο κόσμος και πώς αντιδρά, ή αν σκέφτεται καν να αντιδράσει.

Τα συμπεράσματα είναι τελείως απογοητευτικά. Καθένας κοιτάζει μόνο τον εαυτό του ή την οικογένεια του. Ενημερώνονται οι έλληνες στην πλειοψηφία τους από τα δελτία των οκτώ, με μεγάλη αδυναμία να φιλτράρουν την πληροφορία που είναι κρυμμένη πίσω από τα πουλημένα κανάλια και τους πουλημένους δημοσιογράφους. 

Η κοινωνία βουλιάζει καθημερινά όλο και περισσότερο στην μιζέρια και την αδιαφορία για το που θα φτάσουμε. Τα ποσοστά των φασιστών αυξάνονται γιατί υπάρχουν άνθρωποι που κάπου θέλουν να εναποθέσουν τον θυμό τους, όχι τις ελπίδες τους, γιατί όποιος μπορεί να σκεφτεί ακόμα και λιγάκι, πώς μπορεί ένα φασιστικό κόμμα να λύσει προβλήματα;

Αυτό που κάνει ένα φασιστικό κόμμα είναι να μεγεθύνει το μίσος για άλλους ανθρώπους, να  μεταθέσει τις ευθύνες αυτής της τραγικής κατάστασης της χώρας, όχι στους πραγματικά υπεύθυνους αφού αποτελεί εργαλείο για τους  προδότες πολιτικούς που πρώτα μας έκλεψαν και μετά μας ξεπούλησαν και συνεχίζουν τάχα μου να σώζουν την χώρα.

Ποιά χώρα; Ποιους ανθρώπους, ποια ιδανικά, ποια Δημοκρατία;

Θυμώνω και απελπίζομαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, με μας τους πενηντάρηδες ειδικά, που μεγαλώσαμε ακούγοντας ηλιθιότητες περί Ελλήνων που μάχονται με νύχια και με δόντια για τα πολυτιμότερα αγαθά, όπως είναι αυτά της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Αξιοπρέπειας.

Είναι τραγικό να ανακαλύπτω τώρα σε αυτή την ηλικία ότι όλα αυτά ήταν μπούρδες, ότι οι Έλληνες μάχονται σαν λιοντάρια. Οι Έλληνες, στο μόνο που είναι καλοί είναι στο να φαγώνονται μεταξύ τους γιατί δεν έχουν κοινά ιδανικά παρά μόνο προσωπικούς στόχους που τους εξυπηρετούν κατά καιρούς οι πολιτικοί τους οποίους επιλέγουν.

Πόσο πολύ ακόμη πρέπει να ξεβολευτούν οι πολίτες της χώρας μας; 

Πόσο πάτο ακόμη πρέπει να πιάσουν οι Έλληνες;

Πόση αντοχή στην προσβολή στον διασυρμό και την κοροϊδία είχε μέσα του ο λαός μας;

Πού ακριβώς έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας; Στα παιδιά; Που τρέχουν σαν χαμένα να δουν πώς και με ποιο τρόπο θα αποκτήσουν ζωή; Εμείς όλοι κάτι προλάβαμε και ζήσαμε – αν και δυστυχώς το ζήσαμε σε βάρος των παιδιών μας. Έχει κανείς την δύναμη να κοιτάξει τα μάτια των παιδιών του και να παραδεχτεί ότι με όλα όσα κάναμε, αλλά κυρίως με όσα δεν κάναμε, του κλέψαμε τη δυνατότητα να ζήσει με αξιοπρέπεια και να κάνει την δική του οικογένεια; 

Τώρα που διαψεύστηκε η  ουτοπία ότι ‘’οι ήρωες πολεμούν σαν έλληνες’’, τώρα άραγε ποιος θα αντισταθεί;