Ένα πεδίο εξουσίας

Ο Proteus δεν μίλησε, μόνο κινήθηκε προς την άλλη άκρη του κύκλου των καθισμάτων μας και με αργά βήματα πλησίασε το σημείο όπου βρισκόταν ο Diego. Ένας Περουβιανός νεαρός, χημικός -αν δεν κάνω λάθος-, ψηλός και εύσωμος με συμπαθητικό χαρούμενο πρόσωπο, πυκνά μακριά μαλλιά και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά της νέας γενιάς των παλαιών ντόπιων ινδιάνων.
«Θα ήθελα εσύ νεαρέ μου τώρα, να πεις την άποψή σου, τόσο πάνω σε αυτά που μόλις άκουσες, όσο και από την προσωπική εμπειρία που είχες μέσα στο πεδίο» είπε στο Diego αργά και σταθερά.
«Αν με ρωτούσατε πρώτον, δεν θα μπορούσα να εξηγήσω αυτό που είχα στη σκέψη μου» απάντησε αμέσως εκείνος, λες και περίμενε από ώρα τη σειρά του. Γύρισε και με κοίταξε έντονα μέσα στα μάτια…
«Συμφωνώ μαζί σου» μου είπε χωρίς να διακόψει τη ροή του λόγου του στο ελάχιστο, απαντώντας σαν να του είχα κάνει εγώ την ερώτηση… «και όση ώρα περιέγραφες τη δική σου εμπειρία, οι λέξεις έπαιρναν τη σωστή τους θέση μέσα μου, διαμορφώνοντας αυτό ακριβώς. Μια νέα πραγματικότητα, με μια εντελώς καινούργια, αλλά καθαρή θέαση του κόσμου μας». Σταμάτησε για λίγο και στράφηκε πάλι προς τον Proteus.
«Αποδέχομαι την εξουσία του σώματός μου σε τούτο τον κόσμο» είπε απότομα σαν να έδινε ένα είδος όρκου. «Και όσον αφορά την “εξουσία” του αυτή, τόσο το δικό μου, όσο και τα υπόλοιπα σώματα της ανθρωπότητας που αλληλεπιδρούν με αυτό, οφείλουν να έχουν κάθε λόγο, ώστε να μπορούν να αισθάνονται ασφαλή και προστατευμένα από τον Εαυτό μου». Ο Proteus τώρα χαμογελούσε. Γύρισε και κοίταξε για μια στιγμή τους υπόλοιπους και εστίασε πάλι την προσοχή του στον Diego.
«Όμως εγώ, είμαι ο Εαυτός μου» συνέχισε εκείνος χωρίς να διακόψει. «Και το μοναδικό από το οποίο παραιτούμαι -ως Εαυτός-, είναι αυτή η “εξουσία” του σώματός μου στον κόσμο. Την οποία αποδέχομαι, ως ένα αποκλειστικά δικό του δικαίωμα, το οποίο είναι παντελώς άσχετο με την ύπαρξή μου ως ψυχή και συνείδηση.»
«Θέλω να ξέρω, γιατί το κάνεις αυτό» τον διέκοψε απότομα ο Proteus… Εκείνος, σταμάτησε και γύρισε και τον κοίταξε για λίγο, σαν να ζύγιζε μέσα στα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα της διακοπής του λόγου του, αυτό που ήθελε να πει…
«Το σώμα μου, είναι αδύνατον να εγκαταλείψει ποτέ το πεδίο της επίγνωσης. Δεν έχει νόημα η ύπαρξή του έξω από αυτό. Ανήκει σ’ αυτό, γεννιέται απ’ αυτό και μένει σ’ αυτό, ενώ ο Εαυτός μου, είναι ανήμπορος ποτέ να εισέλθει αυτόνομος μέσα του. Η ψυχή και η συνείδησή μου, είναι εντελώς ασύμβατες με τη φύση του πεδίου, αδυνατώντας να εξέλθουν από το σώμα στο οποίο φιλοξενούνται και να εισχωρήσουν αυτόνομα μέσα στην ‘επίγνωση’ παίρνοντας μορφή. Το σώμα μας, αποτελεί το όριο της επαφής του Εαυτού με το πεδίο του κόσμου, αφήνοντας στην ψυχή και τη συνείδηση μονάχα τη δυνατότητα να αποχωρήσει από την ίδια οδό από την οποία εισήλθε σε αυτό. Μέσα από το σώμα, αποχωρώντας προς την πηγή της. Έτσι, η μοναδική σχέση που έχει ο Εαυτός με το σώμα του, είναι “δεσμούς”. Δεσμούς οι οποίοι απλά τον συγκρατούν, δεσμούς οι οποίοι τον ελευθερώνουν μετά το πέρας της ζωής του σώματος ή δεσμούς που τον ταυτίζουν με το σώμα και τον φυλακίζουν στο πεδίο του κόσμου, για όσο… Αφήνοντας σε μένα -ως Εαυτό-, να προσπαθώ να ορίσω και να διαχειριστώ, το είδος και τη δύναμη αυτών των δεσμών με το σώμα μου.
»Αντιλαμβάνομαι τώρα πλήρως, ότι όταν κάποιος μιλάει στους ανθρώπους για απελευθέρωση, αυτοί τον ακούν μέσω των αισθήσεών τους. Αντιλαμβάνονται αυτά που τους λεει μέσα από τα σώματά τους. Και απελευθέρωση για αυτά τα σώματα, σημαίνει διάσπαση της εξουσίας στην οποία υπόκεινται. Διασάλευση του συστήματος της τάξης στις δομές της κοινωνίας τους. Εμείς όμως εδώ, δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο. Το σώμα μας, δεν έχει κάποιο λόγο να φοβάται την όποια κατάρρευση της οργάνωσης της ζωής του. Διότι εμείς εννοούμε την απελευθέρωση του Εαυτού μας -αυτού που πραγματικά είμαστε- από το πεδίο και την επιστροφή στην πηγή του. Όταν ο Χριστός μιλούσε…»
«Στοπ». Ξαφνικά η φωνή του Proteus ακούστηκε απότομη και κοφτή, διαπερνώντας τη σκέψη όλων μας. Έστεκε τώρα εμπρός από τον Diego, με προτεταμένη την παλάμη του χεριού του και τα δάκτυλά της ενωμένα προς τα πάνω, σε μια στάση που του απαγόρευε να πει ή να κάνει οτιδήποτε άλλο. Κρατώντας τον καρπό του λυγισμένο σταθερά στην ίδια θέση, έστρεψε το κεφάλι και το βλέμμα του ένα γύρω στην αίθουσα, αποτυπώνοντας τις εκφράσεις όλων μας. Ύστερα, αφού είχε σταματήσει κάθε ήχο και είχε αποσπάσει την προσοχή μας πάνω του, κινήθηκε, ξεκινώντας να μιλά αργά και σταθερά…
«Πρώτον, αυτά που είπε ο Χριστός, τα γνωρίζουν κυρίως εκείνοι οι οποίοι είναι Χριστιανοί στο θρήσκευμα και εδώ μέσα δεν υπάρχουν μονάχα Χριστιανοί. Δεύτερον, -και σχετικά με την εξουσία-, δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι αποτελεί μια δύσκολη έννοια, για την οποία θα πρέπει να δώσουμε περισσότερες πληροφορίες, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι έχει κατανοηθεί πλήρως. Κι επειδή στην Αγγλική γλώσσα, είναι πολύ δύσκολο να αναλύσουμε εννοιολογικά κάτι τέτοιο, θα επιχειρήσουμε πάλι μια προσέγγιση μέσω των Ελληνικών, όπου η λέξη ‘εξουσία’ είναι σύνθετη και αποτελείται από δύο λέξεις. Τις λέξεις ‘έξω’ και ‘ουσία’, δηλαδή αποτελεί το σύνολο που υπάρχει, ‘έξω’ από την ‘ουσία’ του Εαυτού μας. Η λέξη και η έννοια ‘εξουσία’ δηλαδή, δεν είναι μια κατάσταση την οποία μπορείς να την αποδεχθείς ή να την απορρίψεις, μιας και αναφέρεται και περιγράφει το ίδιο το πεδίο της ‘επίγνωσης’, τον αισθητό κόσμο. Οι Έλληνες, έχοντας συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς την ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον Εαυτό τους και την εξωτερική πραγματικότητα, δημιούργησαν για αυτήν, μια έννοια ικανή να περιγράψει αυτό που είναι έξω και πέρα από αυτούς, σε αντιδιαστολή με την ουσία της ίδιας τους της ύπαρξής, δηλαδή τον Εαυτό τους, ως ψυχή και συνείδηση. Δύο έννοιες, η μία απέναντι στην άλλη, περιγράφουν ολόκληρη την υπάρχουσα διαφορά: ‘ουσία’ και ‘εξ-ουσία’.
»Αυτό σημαίνει, ότι πρώτον, δεν μπορεί να υπάρξει αισθητός κόσμος χωρίς εξουσία μιας και οι δύο έννοιες είναι ταυτόσημες, δεύτερον, η εξουσία είναι αυτή η ίδια η οργάνωση του πεδίου της ‘επίγνωσης’ και τρίτον, ολική κατάρρευση της εξουσίας σημαίνει ολική κατάρρευση του πεδίου. Έχοντας αυτά κατά νου σε ένα ενεργειακό πεδίο όπως αυτό, δεν μπορείς να καταργήσεις την εξουσία, αλλά μπορείς μονάχα να την αλλάξεις. Διότι η έννοια της ολικής κατάργησής της, σημαίνει συγχρόνως ολοκληρωτική καταστροφή του ίδιου του σώματος του ανθρώπου και του πεδίου στο οποίο ανήκει, κάτι το οποίο είναι αδύνατον να δεχθεί η πραγματικότητά του. Έτσι ο άνθρωπος ως υλική μορφή και ύπαρξη, μπορεί μονάχα να αλλάξει την εκάστοτε εξουσία του κόσμου του, βάζοντας στη θέση της προηγούμενης, μια νέα.
»Μπορεί λοιπόν ο Εαυτός μας, να αναγνωρίζει -όπως είπατε πολύ σωστά- την εξουσία και την αυτοτέλεια του σώματός του μέσα στο πεδίο της ‘επίγνωσης’ -όπως και τη δική του ασυμβατότητα μαζί του-, όμως την ίδια στιγμή, ο ίδιος αυτός ο Εαυτός -ως ψυχή και συνείδηση-, είναι πλήρως απαραίτητος για την ύπαρξη του σώματός του. Το κάθε σώμα γεννιέται και υπάρχει, για να φιλοξενήσει μέσα του τον Εαυτό μας. Κι αν ο Εαυτός αυτός απελευθερωθεί εντελώς από το πεδίο και το εγκαταλείψει ώστε να επιστρέψει στην πηγή, τότε τη θέση του αυτή θα πρέπει να την πάρει κάποιος άλλος Εαυτός, κάποια άλλη ψυχή, η οποία θα εισέλθει στο πεδίο μέσω κάποιου νέου σώματος. Αν αυτό δεν συμβεί, αν δηλαδή απελευθερωθούν ξαφνικά όλοι οι Εαυτοί, τότε δεν θα υπάρξουν νέα σώματα και χωρίς αυτά το πεδίο θα καταρρεύσει.
»Το πεδίο αυτό, λαμβάνει μορφή και γίνεται κόσμος, μέσα από τους παρατηρητές οι οποίοι αλληλεπιδρούν μαζί του. Από τα υλικά σώματα τα οποία μέσω των αισθήσεών τους το παρατηρούν, το αισθάνονται και το αποκωδικοποιούν σε μορφή και υλικό σύμπαν. Το πεδίο αυτό, έχει ανάγκη έναν ελάχιστο αριθμό Εαυτών, οι οποίοι ευρισκόμενοι μέσα σε σώματα, μέσα από την αίσθηση και την παρατήρηση θα του δίνουν μορφή. Άρα, δεν αρκεί απλώς να αναγνωρίσουμε και να δηλώσουμε την παραίτησή μας -ως Εαυτοί-, από την εξουσία την οποία έχει το σώμα μας σε τούτο τον κόσμο, μιας κάτι τέτοιο προκύπτει ως αυτονόητο. Δεν έχει νόημα να παραιτηθούμε από κάτι στο οποίο έτσι κι αλλιώς δεν συμμετέχουμε. Αν, η δική μας απελευθέρωση και φυγή, αποτελέσει παράμετρο μιας πιθανής κατάρρευσης αυτού που προσπαθούμε να εγκαταλείψουμε, τότε αυτό το ίδιο -το πεδίο-, δύσκολα θα μας αφήσει να πετύχουμε το σκοπό μας. Διότι οφείλουμε να γνωρίζουμε, ότι έχει την εξουσία να διαμορφώνει συνεχώς νέες καταστάσεις, ικανές να το διατηρούν ενεργό.»
«Και τότε; Τι μας μένει να κάνουμε;» ήταν ο Diego τώρα που διέκοπτε τον εκπαιδευτή μας. Εκείνος, γύρισε τον κοίταξε και περίμενε για λίγο ακίνητος σαν να περίμενε από τον ίδιο το Diego να δώσει την απάντηση. Όμως ο σπουδαστής συνέχισε να μένει ακίνητος κι αμίλητος, αναγκάζοντάς τον Proteus να συνεχίσει…
«Θα προσπαθήσω να σας το περιγράψω όσο πιο απλά γίνεται. Οποιαδήποτε κίνηση κι αν κάνουμε ως Εαυτοί, σχετικά με τη μόνιμη απομάκρυνσή μας μέσα από το πεδίο, -θέλοντας και μη- σε αυτή θα συμμετέχει και το σώμα μας μέσω της σκέψης, του συναισθήματος και του Εγώ μας. Το σώμα μας, το οποίο ανήκει στο πεδίο της επίγνωσης και την τροφοδοτεί με αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Κάθε τέτοια κίνηση λοιπόν -συνειδητή ή όχι-, το πεδίο την αντιλαμβάνεται και μάλιστα την αποκωδικοποιεί ως ‘κίνηση εξουσίας’, εφόσον το στοχεύει και επιδρά σαφώς πάνω του. Ένα πεδίο το οποίο δημιουργείται, ζει και κινείται μέσα από τις σκέψεις των σωμάτων, άρα και τις δικές μας σκέψεις ολόκληρης της ανθρωπότητας, θα αντιληφθεί αμέσως τον κίνδυνο που διατρέχει από μια μαζική διαρροή παρατηρητών και θα προστατευθεί.
»Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι, έχοντας ως δεδομένο, ότι το πεδίο παρέχει την ελευθερία μονάχα σε έναν ή σε λίγους Εαυτούς και όχι σε όλους, μια απελευθέρωση η οποία αφαιρεί μια ψυχή από το δυναμικό των παρατηρητών χωρίς δυνατότητα εισόδου κάποιου νέου, μπορεί να γίνει σαφώς δεκτή από το πεδίο, αν είναι μονάχα ατομική και ήπια. Σε αντίθετη περίπτωση, όπου η απελευθέρωση μπορεί να παρουσιάζει μια εικόνα μαζική ή βίαιη, ενεργοποιείται ένα είδος συναγερμού και το πεδίο στρέφεται προς τους ‘επαναστάτες’ παρατηρώντας και προσέχοντας να δώσει μονάχα σε έναν ορισμένο αριθμό Εαυτών, ελευθερία οριστικής εξόδου τους από αυτό. Κι αν ο αριθμός των ‘επαναστατών’ αυξηθεί, τότε το πεδίο έχει την δυνατότητα να τροποποιεί την πληροφορία της Συνειδητότητάς του, έτσι ώστε να τους εγκλωβίσει πάλι μέσα του. Αν η δική μου συνείδηση είναι ίδια και ταυτόσημη με πολλούς, παύει να είναι συνείδηση αλλά γίνεται επίγνωση για όλους.»
Τώρα ερχόταν η δική μου σειρά να διακόψω…
«Μα αν είναι έτσι, τότε οι μεγάλοι πνευματικοί διδάσκαλοι της ανθρωπότητας, όλοι εκείνοι οι οποίοι έζησαν ανοίγοντας δρόμους αλλάζοντας το νου και τη ροή των πολιτισμών τι απέγιναν; Κι αν εκείνοι -ως πρώτοι- κατάφεραν να διαφύγουν επιστρέφοντας στην πηγή, τι νόημα έχουν οι διδασκαλίες τους, αν το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Αν δηλαδή οι αλλαγές που προκαλούνται στις συνειδήσεις, οδηγούν πάλι σε μια νέα και διαφορετική επίγνωση κοινή για όλους, ποιο είναι τα κέρδος της ανθρωπότητας;»
Το είπα, αλλά την ίδια στιγμή που ολοκλήρωσα τη φράση μου, ο νους μου άρχισε να διαμορφώνει εκατομμύρια συνάψεις, ικανές να ξεκινούν και να διασταυρώνουν σκέψεις και συναισθήματα για όλα αυτά τα χρόνια που έζησε και αναπτύχθηκε η ανθρωπότητα πάνω σε τούτο τον πλανήτη. Κατανοούσα όλη αυτή την αλλαγή του κόσμου μέσα από την ίδια την αλλαγή των συνειδήσεων εκείνων που τον κατοίκησαν. Μέσα στα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα της βαριάς σιωπής που ακολούθησε το τέλος της φράσης μου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ολόκληρος ο κόσμος που αντιλαμβανόμουν μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν παρά μια παραγεμισμένη φούσκα, που άλλαζε συνεχώς σχήμα και χρώμα, ανάλογα με τις σκέψεις εκείνων που βρίσκονταν μέσα της. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα, ότι η αντίληψη των ανθρώπων δεν είναι συνεχώς γραμμική, αλλά παραμένει πάντα ικανή να κάνει άλματα. Κι ένα τέτοιο άλμα, ήταν έτοιμο να ξεπεταχθεί τώρα από μέσα μου ωθώντας το λόγο μου πέρα από τις γνώσεις που κατείχα…
«Τότε σε τούτο τον κόσμο, υπάρχουν τρεις δυνάμεις κι όχι μονάχα δύο» είπα απότομα χωρίς να εστιάζω το βλέμμα μου σε κάποιον από όσους υπήρχαν γύρω μου. «Κι αν στις δύο πρώτες, υπάρχει το πεδίο το οποίο αποτελεί την εξουσία του αισθητού κόσμου και οι Εαυτοί οι οποίοι αποτελούν την ουσία της ψυχής και της συνείδησής μας, τότε ως τρίτη, αντιλαμβάνομαι τα σώματα, τα οποία γεννιούνται τη στιγμή που εισέρχεται μέσα τους ο Εαυτός αλλά παραμένουν μέσα στο πεδίο για πολύ μεγαλύτερο διάστημα από όσο διαρκεί μια ανθρώπινη ζωή…» δεν πρόλαβα όμως να ολοκληρώσω τη σκέψη μου…
«Λάθος». Ο Proteus είχε διακόψει για μια ακόμη φορά το ροή της σκέψης ενός σπουδαστή του, που έβρισκε τώρα την πράξη του αυτή στο πρόσωπό μου…
«Ο Εαυτός…» συνέχισε αργά αλλά σταθερά, «δεν αποτελούσε ποτέ, ούτε αποτελεί μέρος της εξουσίας ετούτου του κόσμου. Μπορεί να συμμετέχει στη δημιουργία του, αλλά δεν τον εξουσιάζει στο παραμικρό. Το τρίτο στοιχείο είναι τα σώματα τα οποία περιέχονται σε αυτό, αλλά το πεδίο της επίγνωσης είναι δίπολο. Έτσι, ενώ αντιλήφθηκες πολύ σωστά τα σώματα των ανθρώπων ως τρίτο σκέλος, το δεύτερο βρίσκεται απλά απέναντι από το πρώτο, αποτελώντας το δεύτερο πόλο του πεδίου. Σε τούτη την τριάδα, το πεδίο συμμετέχει με δύο μέρη τα οποία θα μπορούσες να τα χωρίσεις σε αρνητικό και θετικό, έτσι απλά για να τα ξεχωρίζεις, αφήνοντας στα σώματα το ρόλο του ρυθμιστή τους.»
Σταμάτησε για λίγο και έχοντας αγγίξει τις ενωμένες παλάμες στα κλειστά του χείλη, άρχισε να βηματίζει αργά από τη μια άκρη του κύκλου μας μέχρι την άλλη. Τέλος πλησίασε το κέντρο εκεί που βρισκόταν ο Mark με την καρδιά της συσκευής κι ακούμπησε ελαφρά επάνω της…
«Μπορείτε να σκεφτείτε το περιεχόμενο του πεδίου της επίγνωσης πριν από χίλια, δύο ή τρεις χιλιάδες χρόνια; Τις διαφορές που παρουσιάζει η γνώση των ανθρώπων για τον κόσμο και την πραγματικότητά του, σε αυτά τα τρία διαφορετικά χρονικά στάδια της ύπαρξής του; Εμπρός στον άπειρο κύκλο της αιωνιότητας, τρεις χιλιάδες χρόνια γραμμικού χρόνου, είναι σαν μια στιγμή. Κι όμως, αυτό που θεωρείτε όλοι εσείς εδώ ως πραγματικότητα σήμερα, για τους ανθρώπους εκείνων των χρονικών σημείων αποτελεί ένα ακατανόητο παραμύθι. Αντίθετα, είναι σίγουρο ότι οι περισσότεροι από σας αντιλαμβάνεστε επίσης, ότι μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια, -αν ως ανθρωπότητα έχουμε αποφύγει κάποιο τραγικό λάθος ικανό να μας γυρίσει στην εποχή των σπηλαίων-, συνεχίσουμε και καταφέρουμε να δομήσουμε έναν νέο πολιτισμό, εκείνοι οι άνθρωποι του μέλλοντός μας, θα θεωρούν ‘εμάς’ ως ανθρώπους των σπηλαίων, αδαείς και πρωτόγονους. Διότι είναι σίγουρο ότι η επίγνωση των ανθρώπων μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια ή παραπάνω, θα απορρίπτει ως ξεπερασμένες ακόμη και τις πλέον σύγχρονες σημερινές επιστημονικές θεωρίες που σχετίζονται με την πραγματικότητα του κόσμου μας.
»Μέσα σε τούτα λοιπόν τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια που ζήσαμε στον πλανήτη, η όποια αλλαγή στην επίγνωσή μας, βεβαίως πυροδοτήθηκε μέσα από τους λίγους ικανούς, οι οποίοι έκαναν -θα λέγαμε- ένα είδος νοητικού άλματος αντίληψης. Αυτό το τελικό αποτέλεσμα που βλέπετε γύρω σας, αποτελεί σίγουρα παράγωγο εκείνης της σκέψης και συνείδησής τους, όμως μοιάζει ελάχιστα στην τότε αρχική αλλαγή της δικής τους επίγνωσης που ξεπετάχθηκε ξέφρενα από μέσα τους. Κι αυτό συνέβη, διότι οτιδήποτε έγινε τελικά κατανοητό από το λόγο τους στους ανθρώπους, ή κατεστράφη από την εξουσία και εξαφανίστηκε, ή έγινε το ίδιο εξουσία, την τροποποίησε και κυριάρχησε παίρνοντας τη θέση της. Αν και σήμερα αναφέρουμε ως γεννήτορες της τωρινής σκέψης μας, φιλοσόφους και πνευματικούς αναζητητές που έζησαν εκείνες τις εποχές, τότε, τον καιρό που εκείνοι έζησαν, οι περισσότεροι από αυτούς κυνηγήθηκαν και πέθαναν εγκαταλελειμμένοι και κοινωνικά απόβλητοι. Κάτι που δεν συνέβη μονάχα τότε, αλλά συμβαίνει διαχρονικά.
»Μια νέα αντίληψη η οποία προέρχεται από ένα νοητικό άλμα της συνείδησης, η εξουσία των σωμάτων και του κόσμου, αν τα πρώτα εκατό περίπου χρόνια έχει αποτύχει να την καταστρέψει, σε διακόσια ή τριακόσια περίπου χρόνια θα την έχει διαδοχικά αφομοιώσει και διαστρεβλώσει, ώστε στο τέλος να έχει καταφέρει με κάποιο τρόπο να την ενστερνιστεί. Ο κόσμος πάντα ‘βασίζεται’ στις σκέψεις των ανθρώπων του πνεύματος, αλλά δεν είναι ποτέ ‘ίδιος’ με αυτές. Κι αυτό, διότι οι άνθρωποι ως μάζα, αδυνατούμε να αντιληφθούμε και να αποδεχθούμε τον Έναν, αλλά έχουμε την τάση να δημιουργούμε μια κοινά αποδεκτή αντίληψη για αυτό που αντιλαμβανόμαστε, ακόμη κι αν διαφέρει με αυτό που οι ίδιοι ατομικά κατανοούμε. Διότι δεν πιστεύουμε, αλλά εμπιστευόμαστε, κι αυτό που ακούμε για πρώτη φορά και δεν το κατανοούμε, -αν δεν υπάρχει ειδικός σχεδιασμός για αυτό-, κατά κανόνα θα το απορρίψουμε.
»Έτσι, εκείνος ο οποίος συνειδητοποιεί την πραγματική θέση του μέσα στον κόσμο στον οποίο ζούμε, γνωρίζει ότι ο δρόμος είναι μοναχικά ατομικός. Μπορεί να μιλήσει σε κάποιους απλά για να διαμορφώσει το δικό του δρόμο, όμως -κατά πάσα πιθανότητα- ελάχιστοι θα τον κατανοήσουν, ενώ οι περισσότεροι από όσους τον αποδεχθούν, θα προσπαθήσουν να αποδώσουν και να εξηγήσουν το νόημα της σκέψης του, με αποτέλεσμα να το διαστρεβλώσουν και μακροπρόθεσμα να το εντάξουν στη γενικότερη επίγνωση του κόσμου».
«Όμως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω». Ο Diego πετάχτηκε πάλι, διακόπτοντας απότομα τον εκπαιδευτή μας… «Αν είναι έτσι, τότε, εμείς εδώ, τι ακριβώς κάνουμε; Διότι δεν μπορεί… Είναι αδύνατον μια μεγάλη εταιρία πληροφορικής όπως αυτή εδώ, να επενδύει τόσα χρήματα απλά και μόνον για να καταλήξει στο συμπέρασμα του μοναχικού δρόμου του πνευματικού πολεμιστή. Αντίθετα, σε ένα κόσμο όπως αυτόν που μας περιγράφετε, η δική σας παρουσία δίπλα σε τούτη εδώ τη συσκευή, σε μένα δείχνει το επόμενο βήμα των σωμάτων. Αν η τεχνητή νοημοσύνη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σύγχρονης πληροφορικής, η συσκευή αυτή που βλέπουμε στο κέντρο της αιθούσης και που όλοι μας είμαστε συνδεδεμένοι και δοκιμάζουμε, θεωρώ ότι αποτελεί το πρώτο βήμα της τεχνητής συνείδησης. Κι αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να το μάθουμε αυτή τη στιγμή…»

-.-.-

Αλκιρέας
(συνεχίζεται…)
https://alkireus.wordpress.com

Η πρώτη συνειδητοποίηση

 

Όταν έβγαλα το κάλυμμα του κεφαλιού, τα μικρά γυαλάκια και τα ακουστικά της στολής, ο Proteus συνέχιζε να στέκεται ακίνητος, στο ίδιο σημείο που βρισκόταν μερικά λεπτά πριν ξεκινήσουμε αυτό το πρώτο μας ταξίδι στο πεδίο της επίγνωσης. Μας άφησε να αποκαλύψουμε όλοι το κεφάλι μας εντελώς κι ύστερα κινήθηκε αργά, σε μια κυκλική πορεία εμπρός από την σειρά με τις πολυθρόνες μας. Μπορώ να πω ότι αισθανόμουν ακόμη το σώμα μου να υπάρχει σε μια περίεργη κατάσταση, αδυνατώντας όμως να την περιγράψω με σιγουριά. Κάτι, που προφανώς γνώριζε ο Proteus και για αυτό μας άφηνε λίγο να επανέλθουμε, χωρίς να μιλάει. Ύστερα. έφερε -για μερικά δευτερόλεπτα-, ενωμένες τις παλάμες του εμπρός από τα χείλη του -σαν να διστάζει για κάτι-, και τέλος, στρέφοντας συγχρόνως το βλέμμα, τέντωσε αργά το δεξί του μπράτσο με προτεταμένο το δείκτη, δείχνοντας προς το μέρος μου:
«Θέλω να μας περιγράψεις, τι είναι αυτό που βίωσες από αυτή την πρώτη σου εμπειρία μέσα στο πεδίο της επίγνωσης του αισθητού κόσμου» μου είπε αργά. «Θέλω να ακούσουμε όλοι μας τις σκέψεις σου, αυτή τη στιγμή».
Αιφνιδιάσθηκα. «Τι μπορώ να πω διαφορετικό από ότι βίωσαν οι υπόλοιποι;» τόλμησα…
«Θα ρωτήσω αργότερα τους άλλους. Απλά επιλέγω εσένα να μιλήσεις πρώτος» επέμεινε και περίμενε να ξεκινήσω…
«Ξέρετε..» ξεκίνησα… «Βρίσκομαι σε μια κάποια σύγχυση. Η μικρή αυτή βόλτα, με έκανε να συνειδητοποιήσω, ότι αν για παράδειγμα, είχα τη δύναμη να αφαιρέσω από αυτό το πεδίο, ολόκληρο το περιεχόμενο της πληροφορίας την οποία περιέχει -αυτό που λέμε γνώση- και να την αντικαταστήσω με μια άλλη δική μου, τότε ο κόσμος αυτός θα μπορούσε να φέρει το όνομά μου, μιας και θα αποτελείτο εξ ολοκλήρου από τη σκέψη μου. Αλλά όλο αυτό, αν και το συνειδητοποιώ σαν βάση αντίληψης, δεν μπορώ να το αποδεχθώ ακόμη. Δεν μπορώ να το κρατήσω πολύ ώρα στη σκέψη μου και να το αναπτύξω για να σας το περιγράψω» είπα κοιτάζοντας τον μέσα στα μάτια…
«Για να λες κάτι τέτοιο…» διέκοψε ο Proteus, χαμογελώντας τώρα, βηματίζοντας αργά στον κενό χώρο εμπρός από τα καθίσματά μας και συνεχίζοντας να κοιτά προς το μέρος μου, «…ίσως να έχεις καταφέρει να διαμορφώσεις μια κάποια -έστω και πρόχειρη- προσωπική άποψη, για τον τρόπο που δημιουργήθηκε τόσο το ίδιο το πεδίο, όσο και η πληροφορία η οποία υπάρχει ήδη μέσα σε αυτό; Μπορείς να το περιγράψεις;» με βοήθησε λίγο ο Proteus, λες και ήθελε να αποκαλύψει αυτό που κρυβόταν κάτω από τη σκέψη μου. Έμεινα λίγο ακόμη παρατηρώντας τον αμίλητος και σκεφτικός για αυτό το οποίο με προκαλούσε να μιλήσω.
«Θεωρώ…» ξεκίνησα πάλι σχεδόν δειλά, «…ότι ολόκληρο το συγκεκριμένο πεδίο, δημιουργήθηκε στην αρχή κενό. Χωρίς να περιέχει μέσα του οποιαδήποτε πληροφορία για τον κόσμο μας. Δημιουργήθηκε ως μητρικό πεδίο αναδημιουργίας, ώστε -το ίδιο-, να μπορεί να δημιουργεί άλλους κόσμους. Έτσι, στο ερώτημα: ‘ποιος είναι ο Λόγος ή η Αιτία, που δημιουργείται ο αισθητός κόσμος μας’, η απάντηση είναι: ‘Αυτό το συγκεκριμένο πεδίο είναι ο Λόγος και η Αιτία, της δημιουργίας του κόσμου που αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικό’. Αυτό όμως -ως πεδίο-, δεν αποτελεί την αρχική πηγή της δημιουργίας, αλλά και το ίδιο, έχει επίσης δημιουργηθεί από αυτή την πηγή. Το αρχικά κενό πεδίο, μέσα στο οποίο βρίσκεται τώρα ενεργή η ‘επίγνωση’, αυτό από το οποίο απουσίαζε ακόμη τότε οποιαδήποτε πληροφορία ή γνώση σχετική με τον κόσμο μας, αποτελεί δημιουργία της ίδιας πηγής, από την οποία προέρχονται και οι δικές μας ψυχές και συνειδήσεις. Δημιουργήθηκε σαν άδειο δοχείο, το οποίο έχει τη δυνατότητα να διαμορφώνεται εσωτερικά μέσω των επιλογών, αυτών που θα το επισκέπτονται και θα το παρατηρούν.»
«Λες δηλαδή ότι το πεδίο έχει δημιουργηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε οι ίδιοι οι επισκέπτες και παρατηρητές του πεδίου, να έχουν τη δυνατότητα να το διαμορφώνουν ελεύθερα. Όμως πως ξεκίνησε η πρώτη διαμόρφωση στην αρχή της δημιουργίας του, όταν ακόμη δεν υπήρχαν μέσα του επισκέπτες και παρατηρητές;» με παρότρυνε πάλι ο Proteus…
«Σαφώς, εκείνο το αρχικό κενό δοχείο, χρειαζόταν έναν αρχιτέκτονα, ικανό να σχεδιάσει το αρχικό εσωτερικό περιεχόμενό του και να το υλοποιήσει. Όμως, αισθάνομαι παρόλα αυτά, ότι δεν είμαι ο πιο κατάλληλος για να συνεχίσω την περιγραφή πέρα από αυτό το σημείο» είπα και σταμάτησα αμήχανος…
«Αντιθέτως…» επέμεινε τώρα περισσότερο εκείνος. «Εγώ θεωρώ, ότι θα πρέπει να ξεδιπλώσεις ολόκληρη τη σκέψη σου τώρα, εδώ μπροστά μας» και τεντώνοντας προς το μέρος μου την παλάμη στραμμένη προς τα επάνω, με καλούσε να συνεχίσω…
«Δεν είναι τόσο απλό» αντέτεινα. «Μερικές φορές, απόψεις οι οποίες αναφέρονται στην πραγματικότητα που ζούμε, οι οποίες προέρχονται από τόσο ακραίες συνειδητοποιήσεις, θα πρέπει ίσως να μένουν σε στενό κύκλο ανθρώπων, αποφεύγοντας έτσι να τίθεται σε δοκιμασία η λογική και η ισορροπία των υπολοίπων.»
«Μα αυτό ακριβώς συμβαίνει» απάντησε ο εκπαιδευτής ήρεμα. «Βρισκόμαστε σε ένα στενό και αυστηρά επιλεγμένο κύκλο ανθρώπων, οι οποίοι δοκιμάζουμε μια νέα τεχνολογία, ικανή να ελέγχει την αλληλεπίδρασή μας με τον αισθητό κόσμο. Αυτός ο έλεγχος της αλληλεπίδρασης όμως, ανοίγει σε μερικούς συνειδησιακές πύλες, ικανές να αποκωδικοποιήσουν αυτή την πληροφορία -με την οποία αλληλεπιδρούν- καλύτερα από άλλους, ώστε να τον κατανοήσουν βαθύτερα. Κι εσύ, τυχαίνει να είσαι ένας από αυτούς. Το ξεδίπλωμα λοιπόν της σκέψης σου αυτή τη στιγμή, βοηθάει πρώτα εσένα τον ίδιο να συνειδητοποιήσεις καλύτερα αυτό που έχεις αποκωδικοποιήσει μέσα σου και δεύτερον όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι ενώ μπήκαν στο ίδιο πεδίο, δεν κατάφεραν ίσως ακόμη να καταγράψουν με την ίδια ένταση δικές τους συνειδητοποιήσεις. Σε παρακαλώ λοιπόν, να συνεχίσεις…»
«Μα αν συνεχίσω, θα μπω σε θέματα που σχετίζονται με τη θρησκεία, τις δοξασίες και τα πιστεύω των ανθρώπων. Θέματα, τα οποία δεν νομίζω ότι σχετίζονται με το δικό μου επιστημονικό ή ακόμη και συμβατικό πεδίο γνώσεων, ώστε να μπορώ να τα αναλύω σε τέτοιο βάθος που ετοιμάζομαι να κάνω…»
«Έχουμε πει από την αρχή, ότι στην αίθουσα αυτή δεν υπάρχουν πεδία γνώσεων» ακούστηκε τώρα έντονη αλλά σταθερή η φωνή του Proteus. «Εδώ μέσα, δεν κατακερματίζουμε τη γνώση σε ταμπέλες ειδικοτήτων. Δεν σου ζήτησα να μιλήσεις σαν ειδήμων σε θέματα θεολογίας, αλλά να μας περιγράψεις αυτό το οποίο βίωσες, σαν απλός άνθρωπος. Σαν παρατηρητής, ο οποίος αλληλεπίδρασε με το πεδίο της επίγνωσης και βίωσε μια δυναμική εμπειρία μαζί του. Συνέχισε λοιπόν και δεν πρόκειται κανένας από την αίθουσα αυτή, να σε παρεξηγήσει για τις απόψεις τις οποίες απέκτησες μόλις πριν από μερικά δευτερόλεπτα…»
«Εντάξει λοιπόν τότε. Θα περιγράψω με ένα δικό μου προσωπικό τρόπο, θέματα με τα οποία μέχρι σήμερα, ίσως ασχολείται περισσότερο η θρησκεία, η μεταφυσική ή η φιλοσοφία. Μιας και τα θέματα αυτά, αδυνατώ ακόμη να βρω τρόπο να σας τα αποδείξω, παρά μονάχα να τα περιγράψω όπως μου ζητάτε.
»Δεν μπορώ να γνωρίζω λοιπόν, τον αρχικό σκοπό της δημιουργίας αυτού του πεδίου. Όμως από τις δυνατότητες τις οποίες συνειδητοποιώ ότι έχει, μπορώ να φανταστώ, ότι δημιουργήθηκε από δυνάμεις ισχυρότερες από αυτό και με δυνατότητες για πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά τα οποία κατέληξε να προσφέρει. Εκτός κι αν -πολύ πιθανώς- δεν έχω καταφέρει ακόμη να προσδιορίσω και να αντιληφθώ το υπάρχον εύρος τους.»
«Όλοι μας…» με διέκοψε πάλι ο εκπαιδευτής, «…από τις βασικές γνώσεις και περιγραφές της κάθε θρησκείας, έχουμε κάποιες διαμορφωμένες απόψεις περί της δημιουργίας του κόσμου. Μέσα από τις απόψεις αυτές, έχουμε διαμορφώσει επίσης ένα πλαίσιο αναμέτρησης μεταξύ καλού και κακού για παράδειγμα. Θέλεις να πεις, ότι η αλληλεπίδρασή σου σήμερα με αυτό το πεδίο, σου τροποποίησε αυτές τις μέχρι σήμερα αντιλήψεις σου;»
«Όχι ακριβώς τις τροποποίησε. Με κάποιο τρόπο, περισσότερο τις αποσαφήνισε, θα έλεγα. Θεωρώ, ότι οι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές, τόσο της λειτουργίας και των δυνατοτήτων του πεδίου, όσο και της αρχικής πληροφορίας η οποία προστέθηκε μέσα του ως γνώση και επίγνωση, ανήκουν στις αρχικές εκείνες δυνάμεις οι οποίες το δημιούργησαν. Μπορεί για παράδειγμα ο αρχιτέκτονας της επίγνωσης να είναι κάποια δύναμη από τους λεγόμενους ‘έκπτωτους αγγέλους’ των θρησκευτικών κειμένων, όμως συνειδητοποιώ ότι αυτός ο αρχικός αρχιτέκτονας της ‘επίγνωσης’ είναι ένα δεδομένο, και η ίδια η ‘επίγνωση’ είναι ένα άλλο. Ενώ δηλαδή ο αρχικός αρχιτέκτονας δεν μπορεί να αλλάξει, το περιεχόμενο της ‘επίγνωσης’ μπορεί. Αν θα έπρεπε λοιπόν να εξετάσουμε το πεδίο με τις έννοιες ‘καλού και κακού’, θα τολμούσα να πω, ότι δεν θα μου αποφέρει στο οτιδήποτε αν εξετάσω την καλή ή κακή βούληση του όποιου αρχικού αρχιτέκτονα, ο οποίος σχεδίασε και διαμόρφωσε τις αρχικές πληροφορίες. Αντίθετα όμως, η ανάλυση, του «γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε δεχθεί αυτό το περιεχόμενό του -διαχρονικά- ως μόνιμο και πραγματικό, χωρίς να τολμούμε να το διαμορφώσουμε διαφορετικά», είναι σίγουρο ότι θα αποφέρει σε όλους σημαντικά οφέλη. Διότι, ενώ έχουμε τη δυνατότητα -ως επισκέπτες και παρατηρητές-, να διαμορφώνουμε ελεύθερα εσωτερικά το πεδίο μέσω των επιλογών μας, επιμένουμε να το αποδεχόμαστε όπως μας ορίζεται. Αν όμως αλλάξουμε εστίαση και επιλέξουμε την τροποποίηση της υπάρχουσας -αυτή τη στιγμή- πληροφορίας, το πεδίο επίσης έχει τη δυνατότητα να τροποποιηθεί ολοκληρωτικά.»
«Πιστεύει κάποιος ότι μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει εστίαση κα περιεχόμενο στην επίγνωση; Κι αν μπορεί, ποιος θεωρείτε ότι είναι ο τρόπος;». Ο Proteus απευθυνόταν τώρα σε ολόκληρη την ομάδα των εικοσιένα, όμως κανένας δεν αποφάσιζε να απαντήσει. Έτσι γύρισε και με κοίταξε, σαν να με άφηνε να συνεχίσω. Η πρόκληση ήταν μεγάλη όμως πια για να σταματήσω….
«Για να αντιληφθούμε αν έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε εστίαση, θα πρέπει πρώτα να προσεγγίσουμε το πεδίο, με την πρόθεση να το δούμε ως έχει και όχι μέσα από το πρίσμα της μέχρι σήμερα γνώσης μας για αυτό. Στην γλώσσα της πατρίδας μου της Ελλάδας, έχουμε δύο έννοιες, ‘δαιμόνιο’ και ‘στοιχείο’, οι οποίες μπορούν να περιγράψουν με αρκετή ακρίβεια το περιεχόμενό του. Η πρώτη λέξη ‘δαιμόνιο’, σημαίνει την ‘πονηρή, εφευρετική και έξυπνα αλλά παραπλανητικά αποτελεσματική σκέψη’. Αυτή τη σκέψη, η οποία έχει την ικανότητα να παράγεται ταχέως, συνδυαστικά και πολυεπίπεδα, αλλά συγχρόνως με ένα τρόπο πανούργο ή και ικανό να δημιουργεί στους αποδέκτες της ψευδαισθήσεις. Παράλληλα, η λέξη ‘στοιχείο’, σημαίνει το δομικό συστατικό ή το ελάχιστο σημείο παρατήρησης, πολύ μεγαλύτερων όμως, αλλά αφανών ίσως ακόμη συνόλων. Κάτι πολύ μικρό, το οποίο όμως ανήκει σε κάτι κατά πολύ μεγαλύτερο. Συνδυάζοντας λοιπόν τις δύο αυτές έννοιες, σαφώς κάποιος μπορεί να δει, ότι από πολύ παλιά οι λαοί της ανθρωπότητας, είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι τα βασικά σημεία της δημιουργίας του κόσμου, αποτελούνται από στοιχεία τα οποία παραπλανούν τους ανθρώπους, κρύβοντας τη δυνατότητα που πραγματικά υπάρχει σε αυτόν. Κι αυτή η παραπλάνηση, είναι η βασική παγίδα τους.
»Ακόμη και σήμερα, -για ένα πεδίο σαν αυτό- το κύριο που διαθέτουμε ως εφόδιο και πληροφόρηση, βασίζεται περισσότερο σε -αμφιλεγόμενα ή και δυσνόητα πολλές φορές- φιλοσοφικά και θρησκευτικά ή μεταφυσικά δεδομένα και σαφώς λιγότερο σε επιστημονικά και αποδεδειγμένα. Έτσι, είναι αδύνατον να το περιγράψει κάποιος, αποφεύγοντας εντελώς να λάβει υπόψη του κάποια από τα δεδομένα αυτά. Είναι αδύνατον επίσης να συνειδητοποιήσει το περιεχόμενο ενός εικονικού κόσμου, χωρίς να διερωτηθεί παράλληλα το λόγο για τον οποίο κάποιοι αρχαίοι λαοί όπως οι Έλληνες, χρησιμοποίησαν για ένα τέτοιο νόημα, δυο λέξεις οι οποίες σχετίζονται με την παραπλανητική σκέψη και τη στοιχειακή πληροφορία. Για την περιγραφή του συγκεκριμένου πεδίου, υπάρχουν σαφώς πληροφορίες σε όλες σχεδόν τις προφορικές και γραπτές παραδόσεις των λαών, οι οποίες όμως προέρχονται από πολύ βαθιά στο χρόνο, ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή, σε έναν άλλο νοητικό χώρο και οι περισσότερες από αυτές είναι περιχαρακωμένες με έννοιες ταμπού, όπως του καλού και του κακού. Έννοιες, οι οποίες πριν κατορθώσουν να παράγουν οποιαδήποτε συνειδητοποίηση, την αδρανοποιούν μέσω του φόβου.
»Όμως εγώ σήμερα, δεν έχω κανένα λόγο να παραμείνω σε αυτές τις παραδόσεις ή να χρησιμοποιήσω τις ίδιες λέξεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν σε όλο αυτό το πέρασμα του χρόνου, από διάφορους ανθρώπους και για διάφορους σκοπούς. Θα έλεγα μάλιστα, ότι δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να εξισώσω, αυτό το οποίο -εγώ προσωπικά- έχω συνειδητοποιήσει, με οποιαδήποτε λέξη η έννοια έχει χρησιμοποιηθεί ως περιγραφή του από τον οποιοδήποτε στο παρελθόν. Το αντίθετο μάλιστα. Είμαι σαφώς ελεύθερος να κάνω μέσω της σκέψης μου άηχους, βασικούς συσχετισμούς, αλλά αν τους αναφέρω ως μέσον για να εδραιώσω την άποψή μου, τότε, το μόνο το οποίο θα έχω επιτύχει, είναι να εγκλωβιστώ πάλι -μαζί με τους υπόλοιπους αποδέκτες της-, μέσα στο πεδίο για το οποίο συζητάμε.
»Έτσι στην ουσία, δεν με ενδιαφέρει ποιος πραγματικά έχει δημιουργήσει τη συνολική πληροφορία την οποία περιέχει, όμως μπορώ να πω ότι αυτή η πληροφορία, βασίζεται στη ‘στοιχειακή γνώση’, η οποία αποτελεί για το σώμα μου τροφή και για τον Εαυτό μου παγίδα. Ο αρχικός διαχωρισμός του σώματος από τον Εαυτό μας που πετύχαμε κατά την είσοδό μας στο πεδίο, με βοήθησε να αντιληφθώ ότι το πεδίο αυτό, έχει δημιουργηθεί με ένα πολύ δαιμόνιο, παραπλανητικό και πανούργο τρόπο. Αποτελώντας από τη μία, την μοναδική αιτία ύπαρξης για το σώμα μου, παγιδεύει συγχρόνως τον Εαυτό μου σε μια δυναμικά απαραίτητη συνδιαλλαγή μου μαζί του. Πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι εγώ ως Εαυτός και συνείδηση, για να αποφύγω να παγιδευτώ σε μια διαρκή κοσμική ανακύκλωσή μου μέσα στο πεδίο, οφείλω να επιτύχω να συνδιαλλαγώ με αυτές τις νοητικές και συναισθηματικές δυνάμεις οι οποίες μορφοποιούν και αναπτύσσουν το σώμα μου. Ότι εγώ σαν οντότητα σε τούτο τον κόσμο, είμαι μια τριπλή σύνθεση, αποτελούμενη από ψυχή, συνείδηση και σώμα. Και ενώ η ψυχή μου είναι συνδεμένη με την πηγή μου, φιλοξενείται συγχρόνως σε ένα σώμα το οποίο ανήκει ολοκληρωτικά στο πεδίο το οποίο παρατηρώ.
»Συνειδητοποιώ δηλαδή, ότι το ενεργειακό πεδίο του κόσμου μας, μοιάζει να έχει διαμορφωθεί με ένα είδους ‘ανοικτό κώδικα’, στον οποίο μπορούμε να προσθέσουμε, να αφαιρέσουμε ή να τροποποιήσουμε δεδομένα από τη συνολική πληροφορία την οποία περιέχει. Όμως σε όλη αυτή την ροή πληροφοριών μέσα στο πεδίο, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες τους οποίους οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας.
»Πρώτος βασικός κανόνας, μοιάζει να είναι η αποδοχή του διαχωρισμού του Εαυτού μου από το σώμα μου. Το σώμα, ως μέρος της εικονικότητας της επίγνωσης του κόσμου, θα υπάρχει πάντα μέσα από αυτή και ανεξάρτητα από το είδος της πληροφορίας που περιέχει.. Αυτός ο κόσμος, είναι του σώματός μου. Είναι αδύνατον ένα υλικό σώμα, να αποδεχθεί ποτέ ότι ο κόσμος ο οποίος υπάρχει γύρω του, είναι ψευδής ή εικονικός. Εγώ, φιλοξενούμαι σε ένα σώμα, για το οποίο αυτός ο αισθητός κόσμος, είναι ο μόνος ο οποίος υπάρχει ως πραγματικός, κάτι για το οποίο δεν μπορώ να κάνω τίποτε ώστε να το αλλάξω. Μπορώ όμως να καταφέρω να αλλάξω το περιεχόμενο της εικονικής πραγματικότητας την οποία αντιλαμβάνεται. Προσπαθώντας να διαμορφώσω εκ νέου, εγώ ο ίδιος και μόνον εγώ, τα στοιχεία της πληροφορίας και γνώσης, η οποία το υλοποιεί και το αναπτύσσει μέσα στον κόσμο του.
»Σαν δεύτερο κανόνα, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι την ικανότητα του πεδίου να παραλλάσσει την οποιαδήποτε πληροφορία σε οντότητα. Το ίδιο το σώμα μου, είναι μια καταγεγραμμένη πληροφορία η οποία ανήκει στην επίγνωση. Έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να ανήκει μέσα στον αισθητό κόσμο και έτσι, να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του. Αυτό όμως, συγχρόνως με βοηθάει να συνειδητοποιήσω, ότι η κάθε πληροφορία η οποία περιέχεται στην επίγνωση, έχει τη δυνατότητα να μεταλλάσσεται εικονικά σε οντότητα η οποία στο εξής έχει την δυνατότητα πλήρους και αυτόνομης αλληλεπίδρασης με το συνολικό περιβάλλον της. Κι όσο περισσότεροι είναι εκείνοι οι οποίοι αποδέχονται την παρουσία και ύπαρξή της, τόσο ισχυρότερη γίνεται η οντότητα.
»Τέλος, ως τρίτος και σημαντικότερος κανόνας, μοιάζει να είναι η ατομική επιλογή. Το πεδίο, ενώ παρουσιάζεται κοινό σε όλους, στην πραγματικότητα μπορεί να ξεκλειδώσει τον εαυτό του μονάχα ξεχωριστά από κάθε ένα μας, παρέχοντας ελευθερία μονάχα σε αυτόν. Κανόνας της παραπλάνησης, είναι η κοινή αποδοχή μιας πληροφορίας από πολλούς παρατηρητές. Κι αυτό, αποτελεί σαφώς κατάρρευση της αρχής της πλειοψηφίας. Όσο περισσότεροι δηλαδή αποδέχονται κάποια συγκεκριμένη πληροφορία ή γνώση ως πραγματική και αληθινή, τόσο περισσότερο εγκλωβίζονται και παγιδεύονται μέσα στο συγκεκριμένο πεδίο της επίγνωσης. Συνειδητοποιώ δηλαδή, ότι τόσο η εκπαίδευση της καθολικά όμοιας σε όλους γνώσης, όσο και τα σύγχρονα συστήματα διοίκησης και διακυβέρνησης της ανθρωπότητας, έχουν δημιουργηθεί από ένα κόσμο υλικών σωμάτων, τα οποία συνεχίζουν να αγνοούν ή αρνούνται να λάβουν υπόψη, την ύπαρξη του Εαυτού τους.
»Φυσικά αντιλαμβάνομαι, ότι αν αποδεχθούμε μια τέτοια θέαση της πραγματικότητάς μας, θα πρέπει να αλλάξουμε πολλά πράγματα από τις ισχύουσες θεωρήσεις του κόσμου μας. Όμως για όλα αυτά, είμαι ανέτοιμος να απαντήσω αυτή τη στιγμή, μιας και μου ζητήσατε να σας περιγράψω συνειδητοποιήσεις που μόλις πριν μερικά λεπτά απέκτησα», είπα και έμεινα να κοιτάζω, μια τον Proteus και μια τους υπόλοιπους συναδέλφους γύρω μου, οι οποίοι έμοιαζαν σαφώς προβληματισμένοι και σκεφτικοί.

Αλκιρέας
(συνεχίζεται…)
https://alkireus.wordpress.com

Στο πεδίο της επίγνωσης

 
«Όμως πριν προχωρήσουμε σε οτιδήποτε άλλο» συνέχισε ο Proteus, «και για να αρχίσετε να συνειδητοποιείτε για τι πράγμα μιλάμε και εννοούμε, θα πρέπει να αφομοιώσετε οι ίδιοι μια εμπειρία του κόσμου μας πέρα από τις αισθήσεις. Από τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως μας τον αποκωδικοποιεί το σώμα μας. Ετοιμαστείτε λοιπόν, για μια μικρή επαφή με τον ενεργειακό χώρο της επίγνωσης, μέσω της βοήθειας αυτής της στολής που φοράτε και -της συσκευής της που- δοκιμάζετε. Δεν θα παραμείνετε για μεγάλο χρονικό διάστημα, για την ακρίβεια θα τον ατενίσετε μόνο για μερικά δευτερόλεπτα και μάλιστα παράλληλα στη δική μου παρουσία. Θα βρίσκομαι εκεί, κυρίως για να παρατηρώ εφ’ ενός τη συμπεριφορά σας, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσει το πεδίο με τον καθέναν από σας. Στο μικρό ταξίδι σας αυτό, δεν πρέπει να υπάρχουν αισθήσεις, ούτε σκέψεις, ούτε πεποιθήσεις. Για αυτό, θα φορέσετε ολόκληρο τον εξοπλισμό σας, μαζί με την κουκούλα της στολής, ώστε να καλύψετε -τώρα- μαζί με το κεφάλι, ολόκληρο το σώμα σας. Έτσι θα απομονώσετε εντελώς τις νοητικές δράσεις και τις αισθήσεις του σώματός σας, ώστε η επαφή σας με το πεδίο του αισθητού κόσμου θα είναι μηδενική. Πράγμα το οποίο θα σας επιτρέψει να μείνετε ανεπηρέαστοι από σκέψεις και συναισθήματα, καταφέρνοντας να κατανοήσετε το διαχωρισμό της κοσμικής επίγνωσης του χώρου, από τη δική σας συνείδηση.
»Πριν μπούμε όμως, θα πρέπει να σας επαναλάβω ότι ο αισθητός κόσμος και η πραγματικότητα την οποία ζούμε, είναι πληροφορία η οποία ανήκει εξ ολοκλήρου στην επίγνωση. Την ‘επίγνωση’, η οποία είναι ένα υπερμεγέθες ενεργειακό πεδίο, το οποίο περιέχει ολόκληρη την πληροφορία για τη δημιουργία του αισθητού, εικονικού κόσμου στον οποίο ζούμε. Αποτελεί το λεγόμενο matrix. Το μητρικό πεδίο από το οποίο πηγάζει ολόκληρος ο κόσμος μας. Η όποια αναζήτηση και οι ερωτήσεις μας σχετικά με αυτόν, μας αποφέρουν απαντήσεις οι οποίες αποτελούν την εμπειρία και τη γνώση μας. Όμως αυτή η γνώση, είναι και το μοναδικό στοιχείο το οποίο τον μορφοποιεί και τον κάνει πραγματικό. Έτσι, ο κόσμος τον οποίο παρατηρούμε, είναι στην ουσία η γνώση την οποία αφομοιώνουμε και διαθέτουμε γι αυτόν.
»Η δική σας είσοδος και παρατήρηση σήμερα, θα εστιαστεί σε αυτή την ίδια την πρωταρχική, ενεργειακή, μητρική πληροφορία δημιουργίας του. Είναι σαν να έχετε εισέλθει και να ατενίζετε την πληροφορία η οποία περιέχεται στο λογισμικό που υπάρχει στο σκληρό δίσκο του. Θα παρατηρήσετε τη γνώση την οποία έχουμε ως άνθρωποι για τα πάντα. Την πληροφορία η οποία μας δημιουργεί. Και εφ όσον την παρατήρηση αυτή του πεδίου της επίγνωσης, θα την κάνετε -με τη βοήθεια της στολής που φοράτε-, απενεργοποιώντας τα σώματα και τις αισθήσεις σας, θα είναι σαν να μην ανήκετε πλέον στα ανθρώπινα σώματά σας. Αλλιώς οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας, δεν θα σας αφήσουν να το διαχωρίσετε και να συνειδητοποιήσετε τη διαφορά. Διότι, τόσο εμείς ως υλικά σώματα, όσο και το γνωστό σε μας υλικό, αισθητό περιβάλλον, ανήκουμε σε αυτό το πεδίο. Είμαστε δικά του τμήματα. Και ενώ τα τμήματα αυτά μέσα στο πεδίο, στην ουσία αποτελούνται από ενεργειακή πληροφορία και γνώση, σε μας τους ανθρώπους, αντιστοιχούν με την πραγματικότητα, την οποία αποδεχόμαστε και θεωρούμε αληθινή.
»Από ενεργειακής άποψης, το συστατικό το οποίο τρέφει, συντηρεί και αναπτύσσει τούτο το πεδίο, είναι οι πληροφορίες οι οποίες περιέχονται στη σκέψη μας, για όλα όσα αποτελούν την πραγματικότητα την οποία αποδεχόμαστε. Αυτές οι σκέψεις είναι η επίγνωση, και από αυτές τις σκέψεις ζει και αναπτύσσεται ολόκληρη. Από τις σκέψεις του κοινού νου των παρατηρητών, οι οποίοι θεωρούν ότι γνωρίζουν, αισθάνονται, κατανοούν και αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Όπως τον γνωρίζουν και τον αντιλαμβάνονται ως έχει, όπως τον διδάχθηκαν από εκείνους οι οποίοι προηγήθηκαν. Ως κοινοί, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Όμως στον κοινό άνθρωπο, δεν υπάρχει σκέψη ανεξάρτητη της γνώσης του. Όσα μπορεί να σκεφτεί, βασίζονται στη γνώση και εμπειρία την οποία ήδη διαθέτει. Έτσι στην ουσία, το πεδίο αυτό αποτελείται από τη γνώση όλου αυτού το οποίο ονομάζουμε πραγματικότητα.
»Συνήθως, οι περισσότεροι άνθρωποι μιας κοινωνίας, διαθέτουν περίπου την ίδια γνώση για τα βασικά στοιχεία της πραγματικότητάς τους. Αν και τους είναι δύσκολο να αντιληφθούν τη διατύπωση αυτή ως πραγματικό γεγονός, οι οποιεσδήποτε διαφορές στις απόψεις τους, αναφέρονται απλά στη θετική ή αρνητική εκδοχή κάποιας ίδιας συγκεκριμένης πληροφορίας που συζητούν και όχι σε κάτι το οποίο διαφοροποιεί την βασική γνώση. Κι όσο περισσότεροι άνθρωποι αποδέχονται ως πραγματική και αληθινή, την ίδια συγκεκριμένη ομάδα πληροφοριών -ας πούμε την ίδια δοξασία ή την ίδια επιστημονική θεώρηση-, τόσο μεγαλύτερο και ισχυρότερο γίνεται το ανάλογο τμήμα γνώσης που υπάρχει στο πεδίο. Αντίθετα, για τους λίγους, εκείνους οι οποίοι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο, τα αντίστοιχα τμήματα γνώσης του πεδίου, είναι αναλογικά ελάχιστα ή -όσον αφορά την ενεργειακή τους δυναμική-, σχεδόν ανύπαρκτα.
»Αν μπείτε λοιπόν μέσα στο πεδίο της επίγνωσης με ενεργές τις σκέψεις και τις αισθήσεις σας, θα σκεφτείτε και θα αισθανθείτε, διότι μονάχα έτσι μπορείτε να αντιληφθείτε και να αναγνωρίσετε το περιβάλλον σας. Θα δείτε, θα ακούσετε, θα αγγίξετε και θα γευτείτε σαν να ζείτε κάποιου είδους πραγματικότητα. Κι αυτό το οποίο θα αισθανθείτε και θα σκεφτείτε, θα έχει σχέση με την μέχρι τώρα ζωή σας, διότι αυτή σας έχει δώσει τις γνώσεις και τις εμπειρίες σας. Όμως σε ένα χώρο άχρονο σαν αυτόν της επίγνωσης, οι σκέψεις οι οποίες θα δημιουργηθούν, δεν θα έχουν σχέση με το ‘τώρα’ το οποίο γνωρίζετε στον κόσμο μας. Δεν υπάρχει ‘τώρα’ εκεί, αλλά όλα είναι μια άχρονη διάρκεια. Σε σας όμως, ως σώματα, σας είναι αδύνατον να αντιληφθείτε το χρόνο διαφορετικά. Έτσι τις αναμνήσεις σας από το παρελθόν και τις επιθυμίες σας από το μέλλον, θα τις μεταφράσετε αστραπιαία σε ‘τώρα’ και θα τις ζήσετε ταυτόχρονα ως κάποιου είδους πραγματικότητα. Αυτό που οραματίζεστε και θέλετε να επιτύχετε στο μέλλον της ζωή σας, -ίσως διότι μέχρι τώρα δεν μπορέσατε ή δεν αποφασίσατε ακόμη να το ξεκινήσετε ή να το ολοκληρώσετε-, θα αναμιχθεί με τις μέχρι σήμερα καλές ή κακές, θετικές ή αρνητικές, χαρούμενες ή λυπημένες εμπειρίες και αναμνήσεις σας από το παρελθόν, δημιουργώντας σας, -τόσο στο νου όσο και στις αισθήσεις σας- χάος. Καταστάσεις όπως η κόλαση, ο παράδεισος ή η ενεργοποίηση την οποία κάποιοι ονομάζουν κάρμα, αναλογεί ίσως σε παρόμοια στιγμή, όμως όλο αυτό, είναι αδύνατον ακόμη να το αποκωδικοποιήσουμε ή να το συζητήσουμε σε βάθος.
»Η συνολική διάρκεια του πρώτου αυτού ταξιδιού σας μέσα στο πεδίο της επίγνωσης, θα διαρκέσει μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Για να μπορέσετε να έχετε όμως παράλληλα, μια αρχική αντίληψη της διαφοράς, της αποκομμένης και της ενεργής εμπειρίας των αισθήσεων, από όλο αυτό το χρονικό διάστημα που θα βρίσκεστε συνδεδεμένοι, θα επιτρέψουμε να περάσει μέρος των αισθήσεών σας μονάχα κατά το τελευταίο δέκατο του δευτερολέπτου. Ο χρόνος αυτός γραμμικά μπορεί τώρα να σας ακούγεται ελάχιστος, όμως αυτό, θα σας παρακαλέσω να προσπαθήσετε να το ανακαλέσετε στη συνείδησή σας όταν σας χρειαστεί. Έτσι ώστε να μπορείτε να συγκρίνετε τη διάρκεια του χρόνου τον οποίο θα βιώσετε μέσα στο πεδίο, με το χρόνο τον οποίο θεωρούμε εμείς εδώ γραμμικά ως πραγματικό. Να θυμάστε επίσης, πως οτιδήποτε αντιμετωπίσετε εκεί μέσα, είναι απλά εικονικό δημιούργημα των καταστάσεων τις οποίες έχετε βιώσει στη μέχρι σήμερα ζωής σας. Τέλος, προσπαθήστε να διατηρήσετε ενεργή την πληροφορία, ότι θα βρίσκομαι κι εγώ εκεί».
Και με τα τελευταία αυτά λόγια του, έκανε νόημα στον Mark να ξεκινήσει τη διαδικασία και στους βοηθούς -οι οποίοι είχαν πάλι φανεί στην αίθουσα-, να μας βοηθήσουν να φορέσουμε το μέρος της στολής το οποίο χρησίμευε ως κάλυμμα του κεφαλιού μας. Η συσκευή ξεκίνησε να λειτουργεί με εκείνο το σιγανό γουργούρισμα κι εμείς αφού τοποθετήσαμε πρώτα τη μικρή μαύρη μάσκα στα μάτια μας και τα λεπτά ακουστικά στα αυτιά μας, συμπληρώσαμε από πάνω το ελαστικό κάλυμμα της κεφαλής, κλείνοντας έτσι μέσα στη στολή ολόκληρο το σώμα μας. Πρόλαβα όμως πριν το περάσω κάτω από το στόμα μου να ρωτήσω τον Proteus ο οποίος συνέχιζε να στέκεται στο σημείο ανάμεσα στα καθίσματά μας χωρίς να φοράει οποιοδήποτε είδος στολής.
«Είπατε ότι θα βρίσκεστε μαζί μας. Εσείς, δεν θα φορέσετε στολή;»
«Η τεχνολογία» απάντησε χρωματίζοντας τις φράσεις του με έναν ήχο σαν να χαμογελούσε, «είναι απαραίτητη στους ανθρώπους, για να τους θυμίσει τις δυνατότητες τις οποίες έχουν απολέσει. Δεν χρειάζομαι ειδική στολή για να ατενίσω το πεδίο της επίγνωσης. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχουν πια πολλά πράγματα δικά μου εκεί μέσα…»
Οι τελευταίες λέξεις της φράσης του, ακούστηκαν μέσα από τα ακουστικά μας… «…Ίσως κάποια μέρα, να μη τη χρειάζεστε ούτε και σεις…» κι ύστερα απόλυτη σιωπή…
Αν κάποιος μου ζητούσε να του αποτυπώνω εκείνες τις στιγμές γραμμικά, λέξη-λέξη, ώστε να δημιουργήσω τις κατάλληλες φράσεις που θα μπορούσαν να αναπαράγουν κάποιο ουσιαστικό νόημα, θα ήταν σχεδόν αδύνατον να το κάνω, διατηρώντας το σύνολο της συνειδητοποίησης ολόκληρης της εμπειρίας. Δε υπήρχε ήχος, ούτε ίχνος οποιαδήποτε εικόνας ή άλλου συμπτώματος αίσθησης ή σκέψης. Ούτε σκοτάδι όμως υπήρχε. Ήταν κάτι σαν αντίληψη μιας συνολικής κατάστασης, η οποία -εκείνη τη στιγμή- έμοιαζε άνευ ουσίας να την τεμαχίσω σε τμήματα για να την κατανοήσω. Ήταν τόσο ενεργή μέσα μου η έννοια ‘συνειδητοποιώ’, που η λέξη ‘γνωρίζω’ μοιάζει με την προσπάθεια να εξηγήσεις το φαινόμενο του φτερνίσματος, απλά και μόνο εξηγώντας τη σειρά των γραμμάτων που σχηματίζει ως λέξη, ο ήχος ‘αψού’.
Θα χρησιμοποιούσα τη λέξη ‘ένοιωθα’, όχι με την έννοια της ‘αίσθησης’ αλλά περισσότερο με της ‘συνειδητής βεβαιότητας’. Και το πρώτο για τα οποίο ήμουν συνειδητά βέβαιος, ήταν ο διαχωρισμός μου από αυτό που εννοούμε ζωή, υλικό σώμα και πραγματικός κόσμος, συνειδητοποιώντας, ότι όλο αυτό αναφέρεται απλά και μόνο στα στοιχεία εκείνα τα οποία υλοποιούνται και γίνονται απτά και αισθητά. Όμως αυτό που ένοιωθα στο βάθος του, δεν είχε καμιά σχέση με την έννοια του ‘πράγματος’, δηλαδή του υλικού αντικειμένου.
Ολόκληρο το πεδίο, μου άφηνε τη βεβαιότητα ενός γιγαντιαίου αιθερικού νεφελώματος. Χωρίς συγκεκριμένο σχήμα, παλλόταν ενεργειακά σε ένα χώρο ο οποίος δεν είχε αρχή και τέλος, αλλά καταλάμβανε οποιοδήποτε σημείο ατένιζες τη νοητή προσοχή σου. Συγχρόνως, μου έδινε την εντύπωση ενός τείχους, το οποίο διαχώριζε τους κόσμους, αποτελώντας ένα πέρασμα προς άλλα πεδία. Μια αδιευκρίνιστη παρουσία του Proteus ως ενέργεια στο χώρο, μου θύμισε τις τελευταίες φράσεις του. Δεν υπήρχε όμως η έννοια του φόβου, ούτε του ρίσκου, ούτε της ανάγκης οποιαδήποτε προστασίας. Για κάθε νοητική κίνηση μέσα σε εκείνο το χώρο, ήμουν συνειδητά βέβαιος για το σύνολο της πληροφορίας η οποία την αφορούσε.
Ήμουν σαν μια αστραπιαία αλλά διαρκής σύναψη, μέσα σε ένα ηλεκτρικό σύννεφο. Δεν είχα συγκεκριμένο σχήμα, όμως αντιλαμβανόμουν, ότι -μέσω ενεργειακών δεσμών- παρέμενα ενεργειακά συνδεδεμένος με διάφορα σημεία του πεδίου. Μέσα του, τα υλικά σώματα υπήρχαν ως ενεργειακή πληροφορία. Συνειδητοποιούσα γύρω μου την παρουσία τους, όμως αν προσπαθούσα να τα περιγράψω περισσότερο, θα τα παρομοίαζα ως ‘σκοτεινές οπές’ ή ‘κοσμικές πύλες’. Ενώ απ έξω είναι εντελώς απροσδιόριστα, υπάρχει κάτι το οποίο σε έλκει να εισέλθεις στην εσωτερική τους επιφάνεια, με την οποία συνδέεσαι αυτόματα και συγκρατείσαι ενεργειακά μέσω -σχεδόν άπειρων στον αριθμό- ενεργειακών υποδοχέων.
Αντιλαμβανόμουν τώρα ότι τα σώματα -και κυρίως τα ανθρώπινα-, αποτελούν ένα κυρίαρχο στοιχείο για την ύπαρξη του πεδίου της επίγνωσης. Κι αυτό, διότι ενώ η περιεχόμενη πληροφορία του πεδίου μπορεί να τροποποιηθεί εξ ολοκλήρου, η ενεργειακή λειτουργική δομή των σωμάτων παραμένει σταθερή. Αντίθετα, ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο το πεδίο μπορεί να παραμένει σταθερό και να αναπτύσσεται συνεχώς, είναι διατηρώντας τον ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω στην πληροφορία την οποία αφομοιώνουν τα σώματα από αυτό. Αποστασιοποιημένος από το σώμα μου και προφυλαγμένος με τη στολή από την οποία ήταν καλυμμένο, αποφάσισα να μπω στη σκοτεινή οπή που αντιπροσώπευε το δικό μου. Εισχωρώντας μέσα του ως Εαυτός, παρατηρούσα γύρω μου τους ενεργειακούς υποδοχείς του, οι οποίοι αστραπιαία και δυναμικά προσπαθούσαν να έλξουν τις συνάψεις μου. Όμως η στολή εμπόδιζε την ολοκλήρωση οποιασδήποτε σύνδεσής μου μαζί του. Κι απ αυτή τη συνεχή του προσπάθεια σύνδεσης, συνειδητοποιούσα ότι το σώμα με χρειαζόταν. Η παρουσία μου μέσα του, ήταν ζωτικής σημασίας για την ύπαρξή του. Για αυτό, -και σε αντάλλαγμα για το δώρο που του πρόσφερα-, μου χάριζε έναν ολόκληρο κόσμο. Εικονικό μεν, αλλά όμορφο.
Συνειδητοποιούσα, ότι το πεδίο της επίγνωσης χρειάζεται παρατηρητές, οι οποίοι να λειτουργούν μέσα του και να αλληλεπιδρούν μαζί του. Χρειάζεται τα σώματα να είναι ενεργά, αλλά τα χρειάζεται δικά του. Γεμάτα από τη γνώση την οποία περιέχει. Στο σώμα πάλι, είναι αδιάφορο ποια πληροφορία περιέχει ως γνώση. Το ίδιο δεν μπορεί να περιέχει κάτι άλλο μιας και ανήκει στο πεδίο. Έτσι δεσμεύει τον ‘Εαυτό’, αποκλείει την επικοινωνία με τη ‘συνείδησή’ του, φορτώνει σταδιακά στη μνήμη του τις πληροφορίες της ‘επίγνωσης’ και αναπτύσσει ως διαχειριστή τους το ‘Εγώ’. Κρατώντας πάντα στο νου μου τις τελευταίες φράσεις του Proteus σχετικά με την ασφάλειά μας και πριν ενεργοποιηθούν οι αισθήσεις μας μέσω της στολής, αντιλαμβανόμουν ότι το σημείο στο οποίο χάνουμε την αυτοτέλειά μας ως Εαυτοί και παραμένουμε συνδεδεμένοι με ένα σώμα, είναι η απόλυτη ταύτισή μας μαζί του. Η απώλεια του Εαυτού και της συνείδησής μας ολοκληρώνεται, όταν ταυτίσουμε το σύμπαν ολόκληρης της δημιουργίας με το πεδίο της επίγνωσης και τον Εαυτό μας με το Εγώ το οποίο διαχειρίζεται το σώμα μας. Όταν δηλαδή, το περιεχόμενο της επίγνωσης, αποτελέσει για μας το μοναδικά πραγματικό σύμπαν το οποίο μπορεί να υπάρξει. Όμως μου έμοιαζε αδιανόητο το πως μπορούσε να μου συμβεί κάτι τέτοιο. Ήμουν τόσο αποστασιοποιημένος από όλο αυτό που με περιέβαλε, που αδυνατούσα να καταλάβω πως μπορούσα να χαθώ μέσα του χωρίς να το έχω επιλέξει.
Κι όμως, ξαφνικά όλα γύρω μου άρχισαν να διαμορφώνονται διαφορετικά, δίνοντας σταδιακά, αρκετές απαντήσεις από τις στιγμιαίες αναζητήσεις μου. Οι συνάψεις του Εαυτού μου, άρχισαν να συνδέονται στους υποδοχείς του σώματός μου, δίνοντας αίσθηση του χώρου και του χρόνου, σε ένα κόσμο που -μέχρις εκείνη τη στιγμή- παρέμενε αόρατος. Το φως που άρχισε να απλώνεται τριγύρω, εμφάνιζε σταδιακά μια όμορφη και ειρηνική συνοικία, γεμάτη μικρά σπιτάκια δεξιά κι αριστερά ενός δρόμου, που τελείωνε κάτω μακριά στη θάλασσα, ενώ ο αέρας γέμιζε από αρώματα και ήχους που έρχονταν από παντού. Λίγο πιο πέρα, η μοναχική φιγούρα του Proteus -ο οποίος τώρα φαινόταν πια κανονικά-, χάθηκε μέσα σε ένα τσούρμο σχολιαρόπαιδα που ξεχύθηκαν παίζοντας, φωνάζοντας και γελώντας, σε μια αλάνα που ξαφνικά γέμισε από κίνηση.
«Αννούλα! Τι κάνεις εδώ;» Η μικρή συμμαθήτριά μου από το λύκειο στεκόταν εμπρός μου και με κοιτούσε λυπημένη…
«Με ξέχασες; Έφυγες και πήρες μαζί σου τις υποσχέσεις που δίναμε μαζί. Θυμάσαι;»
Θυμόμουν αλλά όλο αυτό είχε συμβεί πριν από χρόνια. Πώς ήταν δυνατόν να το συναντώ εμπρός μου έτσι ξαφνικά;
«Μα Αννούλα, τα είπαμε αυτά όταν έφυγα για τις σπουδές μου. Δεν ήρθες μαζί μου κι εγώ απλά ακολούθησα τα όνειρά μου. Σ αγαπούσα αλλά δεν γινόταν να είμαστε μαζί…»
Άκουγα τον εαυτό μου να δίνει δικαιολογίες σε μια παλαιά σχέση, ενώ μέσα μου προσπαθούσα να συγκρατηθώ και να πειστώ ότι όλο αυτό είναι εικονικό. Ότι δεν υπάρχει στα αλήθεια κι ότι εγώ τώρα, βρίσκομαι μαζί με τον Proteus, ο οποίος -είναι να, εκεί παραπέρα και- με περιμένει να επιστρέψω για τις δοκιμές αυτής της στολής που φορώ. Κοίταξα τα ρούχα μου, μα δεν υπήρχε καμιά στολή, παρά μονάχα το ξεβαμμένο τζιν και το φούτερ από τα μαθητικά μου χρόνια. Μα που βρέθηκαν ετούτα τα ρούχα επάνω μου; Εγώ ο ίδιος είχα συμφωνήσει με τη μητέρα μου να τα χαρίσει σε παιδιά της γειτονιάς, όταν έφυγα για τις σπουδές μου στο εξωτερικό.
«Μαμά, δεν τα έδωσες τα ρούχα;»
Η μητέρα μου στεκόταν λίγο πιο πέρα και με κοιτούσε…
«Ο πατέρας, σου βρήκε σπίτι» απάντησε εκείνη χωρίς να αναφερθεί στα ρούχα που φορούσα. «Θα πρέπει όμως να πληρώνεις μονάχος τα έξοδά του. Να είσαι δυνατός. Θα τα καταφέρεις…»
Μου μιλούσε εμπρός μου, μα γνώριζα ότι -εκείνη τη στιγμή- βρισκόταν μίλια μακριά. Το σκεφτόμουν αλλά δεν μπορούσα να αντιδράσω. Άπλωσε το χέρι της και μου έδωσε τα κλειδιά του νέου μου σπιτιού. Τα πήρα και γύρισα να αποχαιρετήσω την Αννούλα, μα εκείνη τώρα έτρεχε προς τη μεριά της θάλασσας, στα μεγάλα βράχια.
«Περίμενε» φώναξα κι άρχισα ξωπίσω της να τρέχω, μα δεν την προλάβαινα. Όσο έτρεχα, τόσο απομακρυνόταν. «Περίμενε…» φώναζα, μα εκείνη είχε πλησιάσει την άκρη του βράχου κι ετοιμαζόταν να πηδήξει στο κενό.
«Περίμενέ με…» ξαναφώναξα με όση δύναμη είχα για να ακουστώ «δεν θα φύγω. Αννούλα, περίμενέ με…». Μα δεν σταμάτησε. Με ένα σάλτο, χάθηκε από τα μάτια μου, κάτω προς τη θάλασσα, που ακουγόταν με μανία να κτυπά τα κύματα στα βράχια… Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Πήδηξα πίσω της σαν μαγνητισμένος…
Κι ύστερα, τίποτε. Όλα έσβησαν, σαν να τράβηξε κάποιος τη πρίζα της οθόνης.
«Μερικά δευτερόλεπτα» σκέφτηκα παραμένοντας ακίνητος κι ακούγοντας την καρδιά μου να κτυπάει σαν τρελή. «Μερικά δευτερόλεπτα και σε μένα φάνηκε σαν να πέρασαν ώρες…»

 https://alkireus.wordpress.com

Ιός των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV)/κονδυλώματα

Ιός των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV)

Η πιστοποίηση του γεγονότος ότι υπάρχει αναμφισβήτητη αιτιολογική σχέση μεταξύ μόλυνσης της γεννητικής περιοχής της γυναίκας από τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων (Human Papilloma Virus – HPV) και εμφάνισης καρκίνου στον τράχηλο της μήτρας (Walboomers και συνεργ., 1999) έδωσε την τελική ώθηση στις προσπάθειες σχετικά με την δημιουργία ενός εμβολίου εναντίον του ιού αυτού, όπως συνέβη άλλωστε και με την δημιουργία εμβολίων και εναντίον άλλων ιογενούς αιτιολογίας νοσημάτων.

Το ιδιαίτερο γεγονός στην περίπτωση του εμβολίου εναντίον του HPV είναι το ότι αυτό θα αποτελέσει κατ’ ουσίαν το πρώτο εμβόλιο εναντίον μιας κακοήθους νόσου.

14 κοινές ερωτήσεις των αντρών σχετικά με τον ιό HPV

1. Είμαι σεξουαλικά ενεργός/η και φοβάμαι ότι μπορεί να έχω κολλήσει τον ιό των κονδυλωμάτων. Τί συμπτώματα θα έχω;

H λοίμωξη από HPV δεν προκαλεί κανένα απολύτως σύμπτωμα σε άνδρες ή γυναίκες...

2. Έβγαλα κονδυλώματα. Πρέπει να τα αντιμετωπίσω ή να τα αφήσω να υπάρχουν;

Η καλοήθης βλάβη των κονδυλωμάτων πρέπει να αντιμετωπιστεί τόσο γιατί ενδέχεται να μεγαλώσουν, όσο και γιατί διευκολύνεται η μετάδοση του ιού. Η αντιμετώπιση πρέπει να εγγυάται την εκρίζωση των προσβεβλημένων κυττάρων που δυνητικά μεταδίδουν τον ιό.

3. Από πού κόλλησα τον ιό; Με κόλλησε η τωρινή, ή η προηγούμενη σύντροφος;

Η απάντηση αυτή θα ικανοποιούσε την περιέργειά μας, αλλά όχι την υγεία μας. Δυστυχώς η ευτυχώς δεν θα το μάθουμε ποτέ, αφού δεν υπάρχει τρόπος. Άλλωστε η μόλυνση μπορεί να έχει γίνει και χρόνια πριν, άρα ενέχονται όλοι οι σύντροφοι και του  άνδρα και της γυναίκας…

Να τονιστεί εδώ πως δεν μας ενδιαφέρει ο ιός αυτός καθ’ εαυτός, αλλά το τι κάνει ο ιός στον οργανισμό. Αν είναι τελείως ασυμπτωματικός, ας υπάρχει μαζί με πολλούς άλλους ιούς που κουβαλάει το σώμα μα Άλλωστε μπορεί απο μόνος του να εξαφανιστεί!

4. Παρουσίασα κάτι στο πέος μου και ο ουρολόγος μου είπε ότι χρειάζεται βιοψία. Φοβάμαι ότι πρόκειται για κονδύλωμα. Ή μήπως είναι καρκίνος;

Εάν η βλάβη είναι ξεκάθαρα κονδυλωματώδης στην κλινική εξέταση τότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, αλλά και ούτε βιοψία. Αν η διάγνωση δεν είναι ξεκάθαρη, τότε η βιοψία είναι απαραίτητη, για τον αποκλεισμό προκαρκινικής ή νεοπλασματικής βλάβης.

5. Έχω εμφανή κονδυλώματα στο πέος μου. Ο κολλητός μου, που τα συζητάμε όλα, είχε στο παρελθόν αλλά πήγε στο γιατρό του και τα έκαψε. Ποιός είναι πιο επικίνδυνος να το μεταδώσει στην κοπέλα του;

Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Μετάδοση γίνεται και με εμφανή και με υποκλινική λοίμωξη από τον ιό. Ρόλο παίζει η άμυνα του οργανισμού (ανοσοποιητικό σύστημα) του καθενός και διάφορες εξωγενείς παράμετροι.

6. Εμφάνισα κονδυλώματα και ο ουρολόγος μου τα αφαίρεσε. Έχει νόημα να κάνω το εμβόλιο τώρα που είμαι ήδη μολυσμένος;

Ναι. Έχει βρεθεί ότι με αυτόν τον τρόπο μειώνεται η πιθανότητα να ξαναπαρουσιαστούν (επαναλοίμωξη). Σε χώρες που εφαρμόστηκε ο εμβολιασμός μαζικά, όπως η Αυστραλία, τα κονδυλώματα είναι πλέον πάθηση υπό εξαφάνιση.

7. Πρέπει το εμβόλιο να το κάνουν και οι άνδρες;

Ναι, φυσικά. Δυστυχώς στην παρούσα κατάσταση δεν καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία για ανδρική χορήγηση και είναι σχετικά ακριβό.

8. Έκανα το εμβόλιο. Πόσο προφυλαγμένος\η είμαι;

Με τα σημερινά δεδομένα η προστασία υπολογίζεται για περίπου 9 χρόνια απο τον εμβολιασμό.

9. Πόσο προφυλάσσει το προφυλακτικό;

Μειώνει τις πιθανότητες. Ωστόσο, οι εκτεθειμένες περιοχές όπως το όσχεο (η σακούλα που καλύπτει τους όρχεις), το εφήβαιο (το τριχωτό τρίγωνο γύρω απο το πέος), το περίνεο (η περιοχή μεταξύ όρχεων και πρωκτού) και ο πρωκτός συνεχίζουν να κινδυνεύουν!

10. Ο ιός κολλάει μόνο με σεξουαλική επαφή;

Συνήθως ναι, αλλά όχι 100%. Έχει βρεθεί και σε γάντια, εργαλεία, στον καπνό κλπ. Έχει επίσης συζητηθεί αλλά δεν έχει αποδειχθεί η μετάδοση με το φίλημα.

11. Πήγε η γυναίκα μου στο γυναικολόγο και με το Παπ τεστ βρέθηκε ότι πάσχει από τον ιό των κονδυλωμάτων. Τί πρέπει να κάνουμε τώρα;

Καλό θα είναι να ακολουθήσει προσδιορισμός με DNA τεστ ώστε να ξέρουμε αν η λοίμωξη σχετίζεται με τους τύπους των ιών που έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα ογκογένεσης. Ο άνδρας δεν χρειάζεται να υποβληθεί σε εξετάσεις.

12. Ως ζεύγος είμαστε φορείς του ιού και έχουμε υποβληθεί και σε καυτηριασμούς – κρυοπηξίες στο παρελθόν. Θέλουμε να κάνουμε παιδί. Τι μας συμβουλεύετε;

Δεν πρέπει να προκληθεί ανησυχία! Κανένας κίνδυνος. Δεν χρειάζεται μεσοδιάστημα αποχής για να υποχωρήσει η λοίμωξη από τον ιό. Δεν υπάρχει λόγος για καισαρική τομή αν η έγκυος είναι θετική στον ιό, και η τυχόν εγκυμοσύνη θα εξελιχθεί φυσιολογικά.

13. Έχω κολλήσει τον ιό HPV και έχω κάνει την θεραπεία που μου πρότεινε ο ουρολόγος μου. Έχει επηρεαστεί η γονιμοποιητική μου ικανότητα;

Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα δεν έχει επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο. Άρα η απάντηση είναι ΟΧΙ.

14. Ο ουρολόγος μου αφαίρεσε μερικά κονδυλώματα από τα γεννητικά μου όργανα. Αυτό σημαίνει ότι σε μερικά χρόνια σε εκείνες τις περιοχές θα εμφανίσω καρκίνο;

Όχι. Οι τύποι του ιού που προκαλούν εμφανή κονδυλώματα δεν σχετίζονται με την εμφάνιση καρκινικών βλαβών. Οι τύποι του ιού που σχετίζονται με καρκίνο είναι εντελώς άλλοι απο τους τύπους των κονδυλωμάτων!

http://www.imop.gr/sex/ios-twn-anthrwpinwn-thhlwmatwn-hpv

Ενημερωθείτε υπεύθυνα στον ιστότοπο της Ελληνικής Εταιρείας Έρευνας και Αντιμετώπισης του Ιού των Θηλωμάτων (HPV)