Μπλε μάτια, καφέ μάτια. Ενα σχολικό πείραμα για το ρατσισμό.

Η πρώτη δουλειά του δασκάλου δεν είναι να σε μάθει γράμματα. Η πραγματική του δουλειά είναι αυτό που έλεγαν οι παππούδες μας προσπαθώντας να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο: “Να γίνεις άνθρωπος”.

Στο παρακάτω εξαιρετικά ενδιαφέρον πείραμα που έκανε το 1970 η κ. Jane Elliott, δασκάλα της 3ης δημοτικού το οποίο κινηματογραφήθηκε για λογαριασμό του ABC News, βλέπουμε πως μέσα σε μια εβδομάδα η δασκάλα δίδαξε τα παιδιά έμπρακτα τι σημαίνει ρατσισμός και πόσο άδικος κι ανόητος είναι.

Το πείραμα ξεκινάει ρωτώντας τα παιδιά αν φερόμαστε σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Εκείνα ξέρουν πως όχι. Ξέρουν πως δεν φερόμαστε το ίδιο στους μαύρους, στους κίτρινους, στους κόκκινους... γενικά σε όσους δεν μας μοιάζουν. Ήξεραν πως τους αποκαλούμε με διάφορα υποτιμητικά ονόματα όπως “βρωμονέγρος”, “κιτρινιάρης”, "κοκκινομούρης" κ.α.

Η δασκάλα λέει τότε, ότι θα πρέπει να χωριστούν σε δύο ομάδες, εκείνους που έχουν μπλε μάτια κι εκείνους που έχουν καφέ μάτια. Αμέσως άρχισε να τους εξηγεί τους κανόνες:

Εφόσον η ίδια ήταν γαλανομάτα, οι Γαλανομάτηδες:

• θα έχουν προτεραιότητα σε όλα.
• Θα είναι ανώτεροι από τους άλλους γιατί είναι πιο έξυπνοι και πιο σπουδαίοι.
• Θα έχουν την εύνοια της δασκάλας.
• Θα έχουν μεγαλύτερο διάλειμμα.
• Θα πηγαίνουν πρώτοι στην καφετέρια.
• Θα έχουν καλύτερη μεταχείριση.

Από την άλλη, οι Καστανομάτηδες:

• απαγορευόταν να παίζουν μαζί τους στο διάλειμμα
• απαγορευόταν να χρησιμοποιούν τα παιχνίδια της παιδικής χαράς
• θα είχαν πιο μικρό διάλειμμα σαν χαζοί που είναι
• θα έπρεπε να περιμένουν για να φάνε στο εστιατόριο μετά από τους Γαλανομάτηδες.
• για να ξεχωρίζουν θα έπρεπε να φοράνε έναν γιακά που θα έδειχνε πως είναι κατώτεροι και είναι πιο ανόητοι από τους Γαλανομάτηδες.

Ήδη, από την πρώτη κι όλας μέρα που εφαρμόστηκε το μέτρο, οι γαλανομάτηδες άρχισαν να πιστεύουν πως όντως ήταν ανώτεροι και η συμπεριφορά τους άλλαξε. Άρχισαν να προσβάλλουν ανοιχτά τους άλλους απολαμβάνοντας παράλληλα τα προνόμιά τους. Οι Καστανομάτηδες ένοιωθαν απαίσια. Χωρίστηκαν από παιδιά με τα οποία μέχρι χτες ήταν φίλοι κολλητοί και το όνομα “Καστανομάτης” ξαφνικά έγινε βρισιά! Τους έπνιγε η αδικία.

Δυο μέρες μετά το συζήτησαν στην τάξη. Αφού μίλησαν όλοι η δασκάλα τότε τους είπε ότι τελικά οι Καστανομάτηδες ήταν οι πιο έξυπνοι και σπουδαίοι και θα έπρεπε να βγάλουν τα κολάρα τους και να πάρουν τα προνόμια των Γαλανοματηδων! Πλήρης ανακατάταξη! Οι Γαλανομάτηδες ένοιωθαν ακόμη πιο κατάφωρη την αδικία, κι ας είχαν αδικήσει τους φίλους τους και οι ίδιοι προηγουμένως.

Στο τέλος του πειράματος, άρχισαν να συζητάνε όλοι για το αν είναι σωστό να κρίνουμε κάποιον μόνο και μόνο επειδή έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος από εμάς, ή ματιών, ή τέλος πάντων με γνώμονα τη διαφορετικότητά του από εμάς. Ολα τα παιδιά φώναξαν έντονα πως ΟΧΙ. Δεν πρέπει να γίνεται αυτό. Μάλιστα, θέλησαν και να πετάξουν τα κολάρα τους στο καλάθι των αχρήστων.

Τέλος, η δασκάλα επαναλάμβανε σε τακτά διαστήματα, εφόσον τους είχε διδάξει έμπρακτα και πείσει ποιο ήταν το σωστό, εφόσον το είχαν δει και οι ίδιοι “μετά μάτια τους” ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ίσοι και πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα παντού. Ότι είναι εύκολο να συνηθίσουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ανώτεροι από κάποιους άλλους μόνο και μόνο με βάση κάποια χαρακτηριστικά τους και όχι την συμπεριφορά τους. Ότι η διαφορετικότητά τους είναι πηγή ομορφιάς και δεν πρέπει να αποτελεί βρισιά. Ότι οι φίλοι μας είναι αδύνατον να είναι ολόιδιοι με μας και αυτό είναι ωραίο. Και το σημαντικότερο: Πρέπει να προσπαθείς να έρθεις στη θέση του άλλου και να καταλάβεις πως νοιώθει... 

Συνεπώς, το πως γαλουχείται ένας άνθρωπος και με τι ιδέες μεγαλώνει, παίζει τεράστιο ρόλο στην μετέπειτα ζωή του αλλά και στην παγκόσμια ιστορία. 

 
www.e-fungus.gr

Οι Σκυλάνθρωποι

Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» (του συγγραφέα Κυριάκου Διακογιάννη) είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία επεξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι, συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων.

Η κοπέλα αναφέρεται σε κάποιον πλούσιο θείο της ονόματι Αλμπέρ που ζούσε κοντά στη Λοζάννη υπεραγαπώντας τα ζώα καί προστατεύοντας στη βίλα του πολλά από αυτά.

Ένας φίλος του γιατρός απ’ τη Γενεύη του δώρισε ένα κουτάβι ράτσας «μποξέρ», που άκουγε στο όνομα «Τέλος», ενημερώνοντάς τον ότι άμα μεγαλώσει το καθαρόαιμο σκυλί χρειάζεται προσοχή διότι είναι επικίνδυνο!…

Πράγματι, σ’ ένα χρόνο είχε δυναμώσει τόσο πολύ που ήταν απλησίαστο. Ο πρώτος που την πλήρωσε ήταν ο κηπουρός που δέχτηκε επίθεση από το σκυλί με αποτέλεσμα να μείνει ένα μήνα ακίνητος στην κλινική έχοντας χάσει την γάμπα που την είχε φάει ο σκύλος και θα έμενε κουτσός σε όλη του τη ζωή με καρφιά στο πόδι του!

Ο Αλμπέρ απεφάνθη ότι ο σκύλος έπρεπε να εκπαιδευθεί για να αποκτήσει σωστή συμπεριφορά. Έφερε Γερμανό σκυλοδαμαστή και πράγματι σε 6 μήνες ο «Τέλος» ήταν «αρνάκι».

Περιέργως όμως σε μία δεξίωση ο σκύλος ξαναεπιτέθηκε αιμοβόρικα σ’ έναν υπηρέτη και ευτυχώς γι’ αυτόν ο οδηγός της βίλας πυροβόλησε τον «Τέλος» και έβαλε τέλος στην άτακτη ζωή του!

Η στεναχώρια του Αλμπέρ ήταν απερίγραπτη ώσπου τον επισκέφτηκε ο δωρητής του σκύλου, ο γιατρός, ο οποίος εξήγησε στον περίλυπο φίλο του ότι ο σκύλος όσο καλά και να δαμαστεί κρατάει μέσα του κακία, ζήλια, μίσος, καί εκδικείται: «Τα ζώα δεν συγχωράνε ποτέ στον άνθρωπο την βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουνε ότι αυτή η βελτίωση τ’ απομακρύνει από τη φύση τους… και όποτε δίνετε η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται».

Για να κατανοήσει ο Αλμπέρ καλύτερα την συμπεριφορά του σκύλου, ο γιατρός κάνει τον εξής εκπληκτικό παραλληλισμό: «Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους καί τους Έλληνες! Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»!

Και τεκμηριώνει την άποψή του λέγοντας ότι στα γυμνασιακά του χρόνια ένιωθε «ψυχικά καταπιεσμένος. Διότι δεν μας διδάξανε τίποτα οι σοφοί μας διδάσκαλοι που να μην το ’χανε εξηγήσει, να μην το ’χανε ανακαλύψει, να μην το ’χανε πετύχει, να μην το ’χανε τελειοποιήσει οι Έλληνες!

Κι αν κάποτε αναφέρανε κανένα άλλονε φτωχό συγγενή της γνώσεως και της σοφίας, όχι Έλληνα, στο τέλος προσθέτανε ότι αυτός ο κάποιος, ο φουκαράς βασίστηκε για την ανακάλυψή του πάνω σ’ ένα θεώρημα προγενέστερο κάποιου Έλληνα, πάνω σε μια παλιά σκέψη κάποιου άλλου Έλληνα, πάνω σ’ ένα έργο αιώνες πριν δοσμένο από κάποιον άλλο Έλληνα!…

Σιγά - σιγά ένιωθα πως οι γνώσεις μου, οι σκέψεις μου, τα αισθήματά μου, η προσωπικότητά μου, ο κόσμος μου, η ύπαρξή μου ως το έσχατο μόριο διαβρώνονταν και χρωματίζονταν απ’ αυτό που χαρακτηρίζουμε με την κλασική πια έκφραση  ?ελληνικό παρελθόν ?».

Αυτά όλα καταστάλαζαν στα βάθη της ψυχής του γιατρού «ένα φλογερό μίσος για καθετί το ελληνικό»!

Και η συνέχεια: «Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική.
Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ’ την άλλη! Ο Γαληνός τη μια μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη! Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλλιανός τ’ απόγευμα! Παύλος ο Αιγινίτης από ’δω, Στέφανος ο Αθηναίος από ’κει…

Δεν μπορούσα ν’ ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία. Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρώ μια δύσκολη, σπάνια, μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές! Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο των θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής κι αυτές προέλευσης! Άρχισα κι εγώ με την πάροδο του χρόνου να νιώθω απέναντι στους Έλληνες όπως ο  ?Τέλος ?…

Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό!  ?Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες. Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές. Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χιμάμε τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε.

Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε ήμαστε ζώα μ’ όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα!…

Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε… Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης! Δεν θα βρεις και δε θα φανταστείς συνδυασμό και συγκέρασμα εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε!… η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε.

Ο σύγχρονος  ?πολιτισμένος ? άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος… Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, Αλμπέρ μου, να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο ελληνισμός κι η ορθοδοξία του, η μόνη πραγματικότητα, η μόνη γνήσια χριστιανική πίστη…

Είναι ο μόνος λαός που κατόρθωσε να συνταιριάξει αρμονικά τον αρχαίο του πολιτισμό, την υπεράνθρωπη πνευματικότητά του με όλα τα θετικά στοιχεία του χριστιανισμού και να γεννήσει αυτός ο θεϊκός συνουσιασμός μια βαθιά πίστη, μια θεμελιωμένη θρησκεία, μια τρομερή ενωτική ισχύ.

Η δική μας ηγεσία, οι δικοί μας ταγοί, η δική μας εκκλησία δεν θα επιτρέψουν ποτέ την προκοπή τους, γιατί αν μονοιάσουνε και στο κοινωνικό πεδίο, χαθήκαμε! Ποιος τους πιάνει, αν βλαστήσει στη γη τους μια στάλα κοινωνική δικαιοσύνη κι ο λαός τους που στενάζει κι αναστενάζει φτάσει να κουμαντάρει τον τόπο του! Θα ξαναπιάσουνε το πολιτιστικό μαστίγιο στα χέρια τους και θα τους θωρούμε πάλι από το ύψος των αστραγάλων τους εμείς τα σκαθάρια αυτούς τους γίγαντες»!

Ο φιλέλληνας Αλμπέρ σ’ όλα αυτά αρκέστηκε να απαντήσει με νόημα: «Γι’ αυτό θα τους αγαπάω πάντα, θα τους θαυμάζω και θα τους σέβομαι…».

Στρατής Ανδριώτης

Info:

Το κείμενο βρήκαμε στη σελίδα the truth και το υπογράφει ο Στρατής Ανδριώτης. Η μόνη διόρθωση που κάναμε είναι ότι το βιβλίο ΟΙ ΣΚΥΛΑΝΘΡΩΠΟΙ το έχει γράψει ο Κυριάκος Διακογιάννης αντί του Δημ. Μοσχόπουλου που αναφέρεται μάλλον εκ παραδρομής.

www.e-fungus.gr

Ο Θεός και οι Έλληνες

Όταν ο Θεός μοίραζε τον κόσμο, είπε σε όλους τους λαούς που είχε φτιάξει να περάσουν μέσα στη βδομάδα να διαλέξουν μια χώρα να κατοικήσουν.

"Δέχομαι μέχρι το Σαββάτο" τους ξεκαθάρισε. "Την Κυριακή θα ξεκουράζομαι".

Δευτέρα πρωί έτρεξαν και στήθηκαν στην ουρά οι Γερμανοί. Την πρώτη μέρα της προθεσμίας. Κι έτσι τους έδωσε μια ωραία και μεγάλη χώρα στην καρδιά της Ευρώπης.

Μετά από λίγο ήρθαν οι Κινέζοι. Ομοιόμορφα ντυμένοι και σε παράταξη. Ήταν μπόλικοι και τους έδωσε την Κίνα.

Την Τρίτη οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Άγγλοι, οι Πορτογάλοι, οι Σουηδοί, οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί. Πήραν όλοι από μια χώρα.

Τετάρτη όλοι οι Αφρικανοί με τα πολύχρωμα ρούχα τους. Τους έδωσε ολόκληρη την όμορφη Αφρική και τους είπε να τη μοιραστούν.

Την Πέμπτη πήγαν οι Aβορίγινες. Τους έδωσε την Αυστραλία.

Την Παρασκευή, αφού τέλειωσαν με τη γραφειοκρατία,  πήγαν οι Ρώσοι. Αφού είδαν τι πήραν οι άλλοι, συμφωνήσαν και πήραν την παγωμένη αλλά πανέμορφη Ρωσία.

Το Σαββάτο ήρθαν όλες οι υπόλοιπες φυλές και έθνη και πήραν ό,τι περίσσεψε.

Το Σάββατο βράδυ, αργά, έφτασαν οι Τσιγγάνοι με όλα τους τα παιδιά. Ο Θεός τους είπε ότι άργησαν πολύ και δεν είχε μείνει τίποτα. Ήταν και πολλοί, που να τους βάλει; Παρ' όλα αυτά, επειδή ήταν μέσα στην προθεσμία, τους επέτρεψε να πάνε σε όποια χώρα θέλουν και να μείνουν με τους κατοίκους της. Κι έτσι απλώθηκαν παντού.

Την Κυριακή ο Θεός κάθισε να αναπαυθεί ευχαριστημένος. Κατά το απογευματάκι βλέπει έξω από την πόρτα του ένα πλήθος να φωνάζει να του ανοίξουν! Ήταν οι Έλληνες, ως συνήθως εκπρόθεσμοι και μόλις μπήκαν άρχισαν τα παρακάλια:

- Ανοιξε Θεούλη μου, σε παρακαλούμε, θέλουμε κι εμείς μια πατρίδα.

- Τι θέλετε εδώ παιδιά? Δεν είπαμε ότι την Κυριακή ξεκουράζομαι?

- Το ξέρουμε Θεούλη μου, αλλά μπερδέψαμε τις ημερομηνίες… Μη μας αφήσεις σε παρακαλούμε χωρίς δική μας πατρίδα σαν τους τσιγγάνους... Είμαστε νοικοκυραίοι εμείς…

- Καλά βρε παιδιά, γιατί δεν ήρθατε νωρίτερα? Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε σπιθαμή. Τα έχω μοιράσει όλα.

- Θεούλη μου, εμείς φταίμε, είδαμε ότι είχε πολύ χώρο κι είπαμε ότι θα περισσέψει και για μας. Και περιμέναμε να σπάσει λίγο ο κόσμος για να μην περιμένουμε στις ουρές... Έχουμε τόσα σπουδαία μυαλά, έχουμε πολλά να κάνουμε και να δώσουμε στον κόσμο... μη μας αφήσεις χωρίς Πατρίδα. Μπορεί να αργήσαμε, αλλά αν μας δώσεις κι εμάς, θα την υπερασπιζόμαστε με τη ζωή μας.

- Τι να σας πω ρε παιδιά? (είπε ο Θεός ξύνοντας το κεφάλι του). Κι εσείς παιδιά μου είστε και μάλιστα τα πιο έξυπνα, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει άλλος χώρος!

- Σε παρακαλούμε;

- Καλά. Τότε θα σας δώσω ένα μικρό κομματάκι που είχα κρατήσει για τον εαυτό μου!!!

Info

Αυτό το ανέκδοτο το άκουσα από τον πρέσβυ της (τότε) Σοβιετικής Ένωσης στην τηλεόραση. Κυκλοφορεί πολύ στη Ρωσία.

www.e-fungus.gr

Με μια τρύπια βάρκα...

Γράφει η Αννυ Λιγνού

Και φαντάσου λοιπόν το εξής:

Τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το μαγαζάκι σου έκλεισε. Δεν υπάρχει δουλειά. Δεν υπάρχει φως. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είσαι απελπισμένος, σε μια χώρα στην οποία ό,τι πας να κάνεις στο απαγορεύουν, στο χαλάνε και στο κλέβουν. Κίνδυνος, αβεβαιότητα και φόβος κυριαρχεί παντού, όλα πάνε όλο και χειρότερα, τα παιδιά σου πεινάνε κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Δεν υπάρχει σχολειό, δεν υπάρχουν φάρμακα, δεν σε παίρνει να αρρωστήσεις. Η οικογένειά σου κι εσύ δεν έχετε κανένα μέλλον. Αποφασίζεις να φύγεις με οποιονδήποτε τρόπο να τους γλιτώσεις, μπας και τα παιδιά σου αποκτήσουν στον ήλιο μοίρα. Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Πουλάς ό,τι έχεις και δεν έχεις, δανείζεσαι από όποιον συγγενή και φίλο μπορεί να σου δώσει οτιδήποτε και μαζεύεις το υπέρογκο ποσό που ζητάει ο "μεσάζων" για το ταξίδι. Αυτός ξέρει πως να σε βγάλει από τη χώρα, γιατί νόμιμος τρόπος για σένα δεν υπάρχει. 

Μαζεύεις τα μπογαλάκια σου, φιλάς την οικογένειά σου, υπόσχεσαι να πας να βρεις την άκρη, να δουλέψεις σκληρά και να γυρίσεις να τους πάρεις από την κόλαση. Υπομονή. Περπατάς με τα πόδια, περνάς μέσα από χώρες εχθρικές με χιόνια κρύο και κινδύνους, κρυμμένος και μεταμφιεσμένος και μετά από μήνες ίσως, φτάνεις κοντά στο στόχο σου. Κοντά στο όνειρό σου να σωθείς και να σώσεις τους αγαπημένους σου. Είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα. Οποιαδήποτε δουλειά και χάρη. Βλέπεις θάλασσα. Ο μεσάζων που "βοηθά" σου λέει ότι είναι το τελευταίο σου εμπόδιο. Αναπνέεις ήδη τον αέρα της ελευθερίας. Μόλις περάσεις απέναντι, ΣΩΘΗΚΕΣ!!! Αρχίζει η καινούργια σου ζωή! Απέναντι είναι άλλοι άνθρωποι! Προοδευμένοι! Με πολιτισμό!

Σου φοράει ένα σωσίβιο τρύπιο και μπαίνεις στη βάρκα. Προσεύχεσαι στο Θεό να βάλει ένα χεράκι. Μόλις φτάνεις στα παράλια, η βάρκα αρχίζει να βυθίζεται. Είναι επίτηδες τρύπια για να θεωρηθείς ναυαγός και να σε περισυλλέξουν. Αν σε βρουν. Αλλά δεν ξέρεις κολύμπι. Δεν έχεις δει ποτέ θάλασσα. Μπορείς να πνιγείς ακόμα και στο γιαλό. Και πνίγεσαι. Εκεί που πας δεν θα λυπηθούν. Εκατοντάδες "εισβολείς" σαν εσένα. Πίσω οι δικοί σου δεν ξέρουν. Ελπίζουν και καμαρώνουν. Περιμένουν να βρεις άκρη, να πιαστείς και να τους ειδοποιήσεις. Δεν θα γίνει ποτέ. Εκεί που σε βρήκαν, κανείς δεν ξέρει ούτε το όνομά σου. Το όνειρο έλαβε τέλος πριν αρχίσει.

Είκοσι άνθρωποι σαν κι εσένα σαν κι εμένα, με όνειρα για μια καλύτερη ζωή, πνίγηκαν προχτές ανοιχτά της Λέσβου(2012). Κυνηγημένοι κι από τη μια μεριά και από την άλλη. Δεν είναι ούτε οι πρώτοι, ούτε δυστυχώς θα είναι οι τελευταίοι. Απλά, ήθελα να το πω. Γιατί θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Και θα ήθελα κάποιος να με αναφέρει, να πει κάτι για μένα και την προσπάθειά μου κι ας μην ήξερε πως με λένε.

Αυτά.

www.e-fungus.gr

Το πείραμα της συμμόρφωσης

Αστικός μύθος, ή πραγματική διδακτική ιστορία; Λίγη σημασία έχει. Διαβάστε και αποφύγετέ το!

Μια ομάδα επιστημόνων έβαλε πέντε πιθήκους σε ένα κλουβί, στο οποίο τοποθέτησαν στην μέση μια σκάλα και πάνω από την σκάλα ένα κλαδί από μπανάνες. Όταν κάποιος πίθηκος ανέβαινε την σκάλα για να πάρει τις μπανάνες, οι επιστήμονες κατάβρεχαν με παγωμένο νερό τους υπόλοιπους πιθήκους που είχαν μείνει στο έδαφος!

Μετά από κάποιο καιρό, όταν ένας πίθηκος πήγαινε να ανεβεί την σκάλα, οι άλλοι, προκειμένου να γλιτώσουν την ψυχρολουσία, του έκαναν επίθεση και τον ξυλοφόρτωναν.

Μετά από λίγο καιρό, καμία μαϊμού δεν ανέβαινε τις σκάλες παρά τον πειρασμό που είχαν μπροστά τους και την τεράστια λαχτάρα τους να φάνε τις μπανάνες. Είχαν συμμορφωθεί.

Τότε, οι επιστήμονες αντικατέστησαν έναν από τους πιθήκους. Το πρώτο πράγμα που πήγε να κάνει ο νεοφερμένος, ήταν φυσικά να ανεβεί την σκάλα για να πάρει τις μπανάνες.

Αμέσως πέσανε πάνω του οι υπόλοιποι τέσσερεις “παλιοί” που ήξεραν πως είχαν τα πράγματα και τον ξυλοφόρτωσαν. Μετά από αρκετές φορές που ο καινούργιος προσπάθησε να ανέβει στη σκάλα και έτρωγε κάθε φορά ξύλο σταμάτησε πια να προσπαθεί κι ας μην ήξερε για ποιον λόγο ακριβώς δεν έπρεπε να πάει στις μπανάνες.

Αφού συμμορφώθηκε κι αυτός, οι επιστήμονες έφεραν και δεύτερη καινούργια μαϊμού και αφαίρεσαν πάλι μια από τις παλιές. Και φυσικά έγιναν πάλι τα ίδια. Τα ίδια έγιναν και με την τρίτη και με την τέταρτη, μέχρι που αντικαταστάθηκαν όλοι οι παλιοί πίθηκοι από νέους.

Αυτό που είχε απομείνει πλέον στο κλουβί ήταν μια ομάδα πιθήκων που δεν είχαν καταβρεχτεί ποτέ, εντούτοις όμως, ξυλοκοπούσαν άγρια οποιονδήποτε επιχειρούσε να φτάσει στις μπανάνες «γιατί έτσι είχαν τα πράγματα σε αυτό το κλουβί» χωρίς κανείς να γνωρίζει το λόγο για τον οποίο επιτίθεται στην καινούργια μαϊμού, χωρίς κανείς να ξέρει για ποιον λόγο δεν έπρεπε να φάνε τις μπανάνες και χωρίς κανείς να θυμάται ότι κι εκείνος είχε προσπαθήσει να ανέβει στο κλαδί...

Αν νομίζετε ότι αυτό το πείραμα πιάνει μόνο σε μαϊμούδες είστε γελασμένοι. Είναι πολλοί οι τρόποι με τους οποίους επιχειρούν να μας κατευθύνουν και να μας κάνουν να συμμορφωθούμε "επειδή έτσι έχουν τα πράγματα." Χωρίς αντίρρηση, χωρίς σκέψη, χωρίς λογική....

 http://www.e-fungus.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=165:to-peirama-tis-symmorfosis&catid=51:psychology&Itemid=73

Ο Λύκος μέσα μας

Ένα βράδυ ένας γέρος Ινδιάνος Τσερόκι, μιλούσε στον εγγονό του για την αιώνια μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων:

«Γιε μου, η μάχη αυτή γίνεται μεταξύ δυο “λύκων” που υπάρχουν μέσα σε όλους μας.

Ο ένας είναι Το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, η αυτολύπηση, η κατωτερότητα,  τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία και το Εγώ.

Ο άλλος είναι Το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.»

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:

«Ποιος λύκος νικάει;»

Ο γέρος Ινδιάνος απάντησε απλά: «Αυτός που ταΐζεις.»

 http://www.e-fungus.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=104:2011-01-28-18-47-10&catid=67:myths&Itemid=92

Το τραγούδι της ζωής

Υπάρχει μια φυλή στην Αφρική, όπου τα γενέθλια ενός παιδιού δεν υπολογίζονται από τη στιγμή που γεννήθηκε, ούτε καν από τη στιγμή της σύλληψης, αλλά από την ημέρα που το παιδί ήταν μόνο μια σκέψη στο μυαλό της μητέρας του.

Ετσι, όταν μια γυναίκα αποφασίζει ότι θα κάνει ένα παιδί, πάει μόνη της και κάθεται κάτω από ένα δέντρο, με τον εαυτό της, και περιμένει στην ηρεμία μέχρι να ακούσει το τραγούδι του παιδιού που πρόκειται να γεννηθεί...

Και μόλις το ακούσει, τότε πηγαίνει στον άντρα που θα γίνει ο πατέρας αυτού του παιδιού, του το τραγουδάει και του το διδάσκει. Και όταν κάνουν έρωτα για να συλλάβουν το παιδί τους, κάποιες φορές τραγουδούν το τραγούδι του για να το καλέσουν!

Και όταν πια η μητέρα είναι έγκυος, διδάσκει το τραγούδι του παιδιού της στις μαίες και τις ηλικιωμένες γυναίκες του χωριού, έτσι ώστε όταν το παιδί γεννιέται, να ξέρουν όλοι το τραγούδι του για να το υποδεχθούν!

Κι όταν το παιδί καθώς μεγαλώνει, πέφτει και χτυπάει το γόνατο του, κάποιος από το χωριό το παίρνει αγκαλιά και του τραγουδάει το τραγούδι του!

Ακόμα, όταν το παιδί κάνει κάτι θαυμάσιο, ή περνά μέσα από τις ιεροτελεστίες και τις δοκιμασίες της εφηβείας, στη συνέχεια, σαν ένας τρόπος για να τιμήσουν το άτομο αυτό και να το καλωσορίσουν στην κοινωνία των μεγάλων, οι κάτοικοι του χωριού  τραγουδούν και πάλι το τραγούδι του προς τιμήν του.

Σ' αυτήν την αφρικανική φυλή υπάρχει μια άλλη περίσταση κατά την οποία οι κάτοικοι του χωριού τραγουδούν στο παιδί, αγόρι ή κορίτσι: Αν σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωή του, διαπράξει κάποιο έγκλημα ή έχει παρεκκλίνουσα κοινωνική συμπεριφορά, τότε καλείται στο κέντρο του χωριού ενώπιον όλων των ανθρώπων της κοινότητας, η οποια βρίσκεται σε έναν κύκλο γύρω του. Τότε και πάλι, αντί για τιμωρία, τού τραγουδούν το δικό του τραγούδι για να του θυμίσουν ποιος είναι.

Η φυλή ξέρει πως η διόρθωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς δεν γίνεται με την τιμωρία, αλλά με την αγάπη και την ανάμνηση τής μοναδικής ταυτότητας του καθενός και της καθεμίας από εμας. Όταν κανείς ακούσει το δικό του μοναδικό τραγούδι, δεν έχει πια καμία επιθυμία ή ανάγκη να πράξει τίποτα που θα βλάψει κάποιον άλλον! Και πορεύονται με αυτόν τον τρόπο στη τη ζωή τους.

Στο γάμο δύο ανθρώπων, τα τραγούδια της ζωής τραγουδιούνται μαζί, ταυτόχρονα.

Και τέλος, όταν ο άνθρωπος είναι πια ξαπλωμένος στο κρεβάτι, έτοιμος να φύγει από αυτή τη ζωή, όλοι οι φίλοι του, οι συγγενείς του αλλά και όλοι οι άλλοι κάτοικοι του χωριού του που ξέρουν πολύ καλά πια το τραγούδι του (ή της) τού το τραγουδούν για μια τελευταία φορά σαν κατευόδιο.

Μπορεί να μην έχετε μεγαλώσει σε μια αφρικανική φυλή όπου τραγουδάει το τραγούδι σας σε κάθε κρίσιμη μετάβαση της ζωής σας, αλλά αν ακούσετε προσεκτικά, η ζωή θα σάς το υπενθυμίζει πάντα από μόνη της, είτε είστε σε αρμονία με τον εαυτό σας είτε δεν είστε. Όταν αισθάνεστε καλά, ό,τι κάνετε θα ταιριάζει μελωδικά με το τραγούδι σας κι όταν αισθάνεστε απαίσια, θα υπάρχει παραφωνία.

Στο τέλος, αν ακούσουμε προσεκτικά θα αναγνωρίσουμε όλοι το δικό μας, μοναδικό τραγούδι και θα μάθουμε να το τραγουδάμε καλά.

Μπορεί να αισθάνεστε λίγο έξω από τον τόνο σας αυτή τη στιγμή, αλλά μην ανησυχείτε το ίδιο συμβαίνει και σε όλους τους σπουδαίους τραγουδιστές καμμιά φορα.

Συνεχίστε να τραγουδάτε και θα βρείτε το δρόμο σας για το σπίτι...

 http://www.e-fungus.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=411:the-song-of-life&catid=60:amazing&Itemid=146

Σοκολατόπιτα

• 1 φλ. βιτάμ
• 5 αυγά
• 1 φλ. ζάχαρη
• 1 φλ. φουντούκια αλεσμένα
• 1 φλ. αλεύρι κοσκινισμένο (για όλες τις χρήσεις)
• 250 γρ. σοκολάτα κουβερτούρα λιωμένη
• 250 γρ. σοκολάτα γάλακτος λιωμένη

για το γλάσσο

• ½ φλ. κρέμα γάλακτος
• 125 γρ. κουβερτούρα

1. Κτυπάμε όλα τα υλικά μαζί στο μίξερ και προσθέτουμε τις λιωμένες σοκολάτες.
2. Βάζουμε σε βουτυρωμένο ταψί 28 νούμερο.
3. Ψήνουμε στους 180 βαθμους σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά.
4. Σε κατσαρολάκι ζεσταίνουμε την κρέμα, την κατεβάζουμε απο τη φωτιά και ρίχνουμε την κουβερτούρα σε κομματάκια και ανακατεύουμε μέχρι να γίνει το γλάσο.
5. Περιχύνουμε την σοκολατόπιτα με το γλάσο.

Λίγα μυστικά ακόμα

Σερβίρεται τέλεια με παγωτό βανίλια!!  Κάτι σημαντικό που πρέπει να προσέξετε είναι το μέγεθος του ταψιού, αν είναι μικρότερο απο 28 πρέπει να το αφήσετε περισσότερο γιατί το μείγμα μας θα είναι πιο ψηλό οπότε θα χρειαστεί και πιο πολυ ψήσιμο.

Τηγανίτες σοκολάτας (chocolate pancakes)

2 φλιτζάνια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
2/3 του φλιτζανιού κοσκινισμένο κακάο
2 αυγά ελαφρά χτυπημένα
1 1/2 φλιτζάνι γάλα
1/4 του φλιτζανιού λιωμένο βούτυρο


Ανακατεύετε το αλεύρι με το κακάο και τη ζάχαρη και προσθέτετε τα χτυπημένα αυγά και το γάλα. Ανακατεύετε ώσπου να γίνει ένα ομοιογενές μίγμα. Σε αντικολλητικό τηγάνι βάζετε με πινέλο, ή λίγο λίγο το βούτυρο και ρίχνετε λίγο από το μίγμα. Το ψήνετε και από τις δύο πλευρές και είναι έτοιμο για σερβίρισμα. Μπορείτε να το συνοδέψετε είτε με σιρόπι σοκολάτας, πραλίνα, ζάχαρη άχνη, σαντιγύ και φρούτα. Ότι κι αν διαλέξετε, ακόμα και σκέτες  είναι απλά πεντανόστιμες!

Πάστα Φλώρα

• 250 γρ. μαργαρίνη ή βούτυρο λυωμένο
• 500 γρ. αλεύρι
• 250 γρ. ζάχαρη
• 2 βανίλιες
• 3 αυγά (το ένα για άλειμα)
• μια πρέζα αλάτι (μύτη του κουταλιού)
• 1 και 1/2 κουταλιές μπέϊκιν πάουντερ
• 500 γρ. μαρμελάδα

1. Βάζουμε σε μπολ και ανακατεύουμε όλα τα υλικά εκτός απο ένα αυγό και τη μαρμελάδα.
2. Παίρνουμε τα 2/3 της ζύμης, το βάζουμε σε βουτηρωμένο ταψί και βάζουμε από πάνω τη μαρμελάδα.
3. Την υπόλοιπη ζύμη την κάνουμε μπαστούνια (1 μεγάλο για γύρω γύρω στο ταψι) και τα τοποθετούμε απο πάνω σε σχήμα καρό.
4. Αλοίφουμε με βαμβάκι τον κρόκο του αυγού στα μπαστούνια και ψήνουμε στους 180 μία ώρα (σε ταψί νούμερο 28).

Λίγα μυστικά ακόμα

Την συνταγή τη βρήκα σε τετράδιο της γιαγιάς. Νομίζω ότι εύκολα την πετυχαίνεις και είναι αφράτη και πεντανόστιμη. Προσωπικά προτιμώ τη μαρμελάδα βερίκοκο, νομίζω ότι της πάει αλλά αυτά είναι γούστα. Το ταψί μπορεί να είναι μέχρι νούμερο 36.

Βάλτε μια μαμά να κυβερνήσει τον κόσμο. (Απλά μαθήματα πολιτικής…)

Γράφει η Αννυ Λιγνού

Με αφορμή ένα άρθρο του Πιτσιρίκου με θέμα: «Η μόνη απάντηση στη βία είναι η Δικαιοσύνη» αντιλήφθηκα ότι οι ίδιοι κανόνες ακριβώς ισχύουν από την αρχή μέχρι το τέλος της κοινωνικής ζωής μας.

Το έμαθα αυτό από τα παιδιά μου. Όταν σε δέρνει ένα δίχρονο γιατί είναι σε απόγνωση και τσιρίζει που δεν μπορεί να φάει δεύτερο παγωτό, δεν το πλακώνεις στις σφαλιάρες για να μάθει να φέρεται. Ούτε όμως και περιμένεις να το καταλάβει την ώρα που είναι εκτός εαυτού. Το απομακρύνεις, το ηρεμείς και του δείχνεις ότι στο σπίτι υπάρχουν κανόνες για να περνάνε όλοι καλά.

Του μαθαίνεις ότι τα ουρλιαχτά και οι σφαλιάρες δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να τραβήξει την προσοχή σου. Δεν επιβραβεύεις αυτή τη συμπεριφορά, αλλά κυρίως δεν την αναπαράγεις! Πόσο παράλογο να αρχίσεις στο ξύλο ένα παιδάκι για να του μάθεις να μη δέρνει!!! (Σας θυμίζει τίποτα?)

Ότι δεν μπορεί να σπάει το κεφάλι του αδερφού του επειδή θέλει τα παιχνίδια του, αλλά πρέπει να βρουν έναν δίκαιο τρόπο να τα μοιραστούν. Όποιον τρόπο θέλουν αυτά, αλλά να είναι δίκαιος και να κάνει χαρούμενους και τους δύο. (Σας θυμίζει τίποτα?)

Του μαθαίνεις επίσης ότι δεν μπορεί να πετάει τα σκουπίδια από αυτό που τρώει στο πάτωμα αλλά στο καλαθάκι. Το πας χεράκι - χεράκι στο καλαθάκι, πολλές φορές μέχρι να το μάθει. Έτσι διευκολύνει τη μανούλα που πρέπει να καθαρίσει όλο το σπίτι.

Κι ότι έτσι συμπεριφερόμαστε και στα σπίτια των φίλων μας, όχι μόνο στο δικό μας, αν θέλουμε να μας ξανακαλέσουν… (Σας θυμίζει τίποτα?)

Οτι το ψυγείο έχει φαγητό για όλους κι όχι μόνο για έναν. Φαντάζεστε ο μπαμπάς να χλαπάκιαζε μόνος του ό,τι υπάρχει μέσα και όλοι οι άλλοι να πεινάνε; Και μάλιστα με τη δικαιολογία ότι «εγώ φέρνω τα λεφτά, δικά μου είναι και τα φαγητά?». (Σας θυμίζει τίποτα?)

Ότι τα χρήματα είναι σημαντικά μόνο όταν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να αγοράσουμε πράγματα και να περάσουμε καλά. Αλλιώς είναι μόνο χαρτάκια με νούμερα πάνω που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.

Ότι όταν θέλουμε να πάρουμε ένα ποδήλατο, μαζεύουμε χρήματα και πάμε και το αγοράζουμε. Κάνουμε θυσίες και στο τέλος επιβραβευόμαστε. (Σας θυμίζει τίποτα?)

Ότι δεν κλέβουμε ό,τι μας αρέσει! Ότι δεν μας ανήκουν όλα μα έχουμε κι εμείς το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και στη διαχείριση των πραγμάτων που μας ανήκουν!

Ότι για να περνάμε όλοι καλά, δεν μπορεί ένας να κουράζεται κι οι άλλοι να απολαμβάνουν. Ότι έχουμε όλοι δικαιώματα, όσο μικροί κι αν είμαστε και υποχρεώσεις ανάλογα με την ηλικία μας και τις δυνάμεις μας.

Ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, έχουμε την προσωπικότητά μας και τα γούστα μας τα οποία διαφέρουν αλλά κι αυτό είναι πολύ ωραίο και το καλλιεργούμε.

Ότι είμαστε όλοι ίσοι στην οικογένεια, αγαπιόμαστε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλο από τον πιο μεγάλο ως τον πιο μικρό.

Ότι όποιος κάνει τις βρωμοδουλειές του σπιτιού είναι πολύ σπουδαίος και πολύ χρήσιμος και φυσικά δεν είναι κατώτερος σε κάτι! Πόσο γελοίο θα ήταν να πιστεύαμε ότι ο μπαμπάς που κατεβάζει τα σκουπίδια για να μην βρωμίσουμε είναι κατώτερος και δεν του μιλάμε επειδή είναι σκουπιδιάρης! Ή, ότι η μαμά που καθαρίζει το μπάνιο δεν είναι σπουδαία, επειδή είναι καθαρίστρια! (γιατί άραγε το κάνουμε ατό στον κόσμο μας όταν μεγαλώσουμε?)

Ότι όλα τα παιδάκια στο πάρκο είναι σαν κι εμάς! Χαίρονται, κλαίνε, γελάνε, πεινάνε, νυστάζουν και θέλουν να παίξουν ανεξάρτητα από το ποια γλώσσα μιλάνε!

Ότι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες, ανάλογες με αυτό που κάναμε. Ότι έχουμε την επιλογή να φερθούμε ωραία ή άσχημα. Αλλά κι αυτό, θα έχει τις ανάλογες συνέπειες. Αλλά κι οι τιμωρίες έχουν σκοπό να μάθουμε όχι απλά να τιμωρηθούμε.

Ότι πρέπει να φροντίζουμε και να προστατεύουμε ό ένας τον άλλον. Μάλιστα, ότι ο πιο δυνατός, ο μπαμπάς ας πούμε, είναι υπεύθυνος να προστατεύει τους πιο μικρούς.

Ότι η μέρα μας πρέπει να περιλαμβάνει και δουλειές, και διάβασμα για γνώση, και παιχνίδι, και φαγητό, και χαρά, και ξεκούραση. Μόνο τότε είμαστε ισορροπημένοι. Δεν ζούμε μόνο για να δουλεύουμε, ούτε μόνο για να διαβάζουμε αλλά ούτε και μόνο για να παίζουμε. Όλα μαζί από λίγο για να ωριμάζουμε.

Ότι μετά από μια κουραστική μέρα πρέπει να ξεκουραστούμε καλά, αλλιώς θα τα παίξουμε!

Ότι κάνουμε πράγματα ΜΑΖΙ σαν οικογένεια! Και μάλιστα που να αρέσουν σε όλους! Έτσι, προετοιμαζόμαστε για την κοινωνική μας ζωή.

Ότι όταν κάποιος από την οικογένεια είναι άρρωστος, είμαστε όλοι στενοχωρημένοι και κάνουμε τα πάντα για να γίνει καλά. Φαντάζεστε μια πολυμελή οικογένεια να λέει: Καλά, δεν πειράζει που αρρώστησε η Μαρία έχουμε άλλα 9 παιδιά! Μπρρρ…

Στα παιδιά μας επίσης μαθαίνουμε πώς να διαχειρίζονται το θυμό τους, τα νεύρα τους, τα λόγια τους, τα συναισθήματά τους, τις πράξεις τους. Δυστυχώς για μας αυτό γίνεται με το παράδειγμα. Όχι με τα λόγια. Δεν μπορεί η μαμά να σκυλοβρίζει τον μπαμπά και να περιμένουμε τα παιδιά να μάθουν να μιλάνε καλά και να σέβονται τους άλλους!

Ότι όταν λειτουργούμε με αγάπη, όλα είναι πιο εύκολα.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες. Σκέφτομαι, αφού το κάνουμε όλοι με σχετική επιτυχία στα σπίτια μας, γιατί δεν εφαρμόζουμε αυτές τις απλές αρχές και στην κοινωνία μας; ΓΙΑΤΙ?

(το «γιατί» βέβαια είναι ρητορικό. Δεν έχουν όλοι σκοπό της ζωής τους να μας προστατεύσουν, ούτε ενδιαφέρονται όλοι για την ποιότητα της ζωής μας και την πρόοδό μας. Κι αυτό πρέπει να το κοιτάξουμε λίγο αν θέλουμε να ξαναζήσουμε σε εύρυθμες κοινωνίες, χωρίς φόβο και μίσος. Αν θέλουμε να έρθουν ξανά η χαρά και τα όνειρα στη ζωή μας).

Βάλτε λοιπόν μια μαμά να κυβερνήσει τον κόσμο. Μια καλή μαμά. Καλύτερα θα τα καταφέρει από αυτούς που μέχρι τώρα είχαμε

.www.e-fungus.gr

Καθημερινοί Άγγελοι ζουν δίπλα μας…

Η απίστευτη ιστορία της Κινέζας ρακοσυλλέκτριας Lou Xiaoying η οποία κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να σώσει και να αναθρέψει 30 εγκαταλελειμμένα μωρά!

Στην Κίνα, η βρεφοκτονία και η βρεφική εγκατάλειψη είναι σε τρομερή έξαρση λόγω των σκληρών πολιτικών μέτρων που επιτρέπουν μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια που ζει σε πόλη.

Έτσι οι Κινέζοι ωθούμενοι από τη φτώχεια και την τεράστια πολιτική πίεση αναγκάζονται να προβούν σε εγκατάλειψη μωρών εφόσον είναι τα δεύτερα της οικογένειας ή ακόμα και σε βρεφοκτονίες αν το πρώτο τους παιδί είναι κορίτσι. Νομίζουν ότι ένα αγόρι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας.

Η Ζωή, στα σκουπίδια

Τρομακτικά περιστατικά νεογέννητων μωρών πεταμένων σε κάδους σκουπιδιών, είναι καθημερινό φαινόμενο. Πρόσφατα στα φώτα της δημοσιότητας ήρθε περιστατικό μικρού κοριτσιού το οποίο έφερε μαχαιριά στο λαιμό. (Ευτυχώς, στο μωρό μετά τη γενική κατακραυγή παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και τώρα βρίσκεται σε άριστη υγεία και στο δρόμο για την υιοθεσία). 

Ποιος όμως γονιός έχων σώας τα φρένας μπορεί να προβεί σε τέτοιο έγκλημα; Δύσκολο να απαντηθεί. Γεγονός όμως είναι ότι το ανάλγητο κράτος προβαίνει ακόμα και σε υποχρεωτικές εκτρώσεις, όπως στην περίπτωση νεαρής Κινέζας που την υπέβαλαν σε έκτρωση μια και δεν είχε να πληρώσει το πρόστιμο (ναι, πρόστιμο για την ανθρώπινη ζωή) και ύστερα της έβαλαν για τιμωρία στο κρεβάτι της σακούλα με το εκτρωμένο έμβρυο. 

Παγώνει ο νους και μόνο στη σκέψη, γιαυτό και δεν θα αναρτήσουμε τις σχετικές φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε κάνουν να νοιώθεις οργή και ντροπή που ανήκεις στο ανθρώπινο γένος.

Και πως μπορεί κανείς να αντισταθεί σε τόσο μεγάλες δυνάμεις;

Στον αντίποδα όλων αυτών, η υπέροχη 88χρονη πια, ρακοσυλλέκτρια Lou Xiaoying η οποία, παρέα με τον άντρα της κατάφεραν να σώσουν και να αναθρέψουν 30 μωρά χωρίς να τους πεθάνει κανένα! Πάμπτωχοι από χρήματα, πάμπλουτοι από αγάπη και ευδαιμονία!

(το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω)

Η Λου με τον άντρα της και τα παιδιά τους

Θέλοντας να τους προσφέρουν πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσαν, φρόντισαν για την τροφή τους, το ρουχισμό τους, την ανατροφή τους αλλά και το πνεύμα τους, μεγαλώνοντας οι ίδιοι 4 από αυτά και δίνοντας τα υπόλοιπα σε άκληρους φίλους και συγγενείς ώστε να πάνε σχολείο και να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα

«πήγαινα πάντα αιφνιδιαστικά στα σπίτια των παιδιών να ελέγξω πως περνάνε και πάντα φρόντιζα τις Κυριακές να είναι μαζί μου για να βγαίνουμε βόλτα στα δάση και τη φύση, ώστε να νοιώθουν την φροντίδα, την αγάπη και την προστασία που χρειάζονταν».

Η ιστορία της Λου ξεκίνησε το 1972 στους δρόμους της πόλης Jinhua όταν είχε βγει, κατά την καθημερινή συνήθειά της, να ψάξει για χρήσιμα αντικείμενα από τα σκουπίδια από τους κάδους. Εκεί μέσα, βρήκε πεταμένο ένα μικρό κοριτσάκι. Ο κίνδυνος αν την ανακάλυπταν θα ήταν μεγάλος, λέει η ίδια σε συνέντευξή της, στην κινέζικη εφημερίδα Yanzhao Metro Daily:

«Δεν το σκέφθηκα ούτε στιγμή. Θα είχε πεθάνει αν δεν την είχαμε πάρει να τη φροντίσουμε. Τότε ακριβώς κατάλαβα ότι αγαπάω τα παιδιά και θα ήθελα να τους προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορούσα! Το να τη βλέπουμε να μεγαλώνει ήταν για μας μοναδικό! Όλα αυτά τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και φροντίδα. 

Είναι μοναδικά κι αξιαγάπητα ανθρώπινα όντα. Δεν το χωράει ο νους μου πως είναι δυνατόν κάποιοι να τα παρατάνε στα σκουπίδια… Η κόρη μου αυτή, είναι σήμερα 40 χρόνων κι έχει δικό της παιδί πια!»

Η καταπληκτική αυτή γιαγιά νοσηλεύεται σήμερα σε νοσοκομείο λόγω νεφρικής ανεπάρκειας, όπου την φροντίζουν και την περιβάλλουν όλα της τα παιδιά και αναπολεί:

«τον πιο μικρό μου γιο, τον Ζανγκ Γκιλιν που

ο Ζανγκ Γκιλίν

είναι σήμερα μόλις 7 χρονών, τον βρήκα πεταμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών. Ήμουν τότε 82 χρονών. Πάρα πολύ μεγάλη για να αναθρέψω ένα ακόμη παιδί.

Όμως δεν μπορούσα με τίποτε να τον αφήσω στο έλεος του Θεού. Τον κοίταζα και μου χαμογελούσε. Ήταν τόσο γλυκός! Ηταν αδύνατο να μην τον φροντίσω!

Τον πήρα λοιπόν στο σπίτι μας στην εξοχή (σ.σ. μια παράγκα που μπάζει από παντού, μέσα σε ένα δάσος) και τον φρόντισα και τον περιέθαλψα. Του έδωσα το όνομα Ζανγκ Γκιλιν που σημαίνει Σπάνιος και Πολύτιμος!

Με βοήθησαν και τα μεγαλύτερα παιδιά μου στην ανατροφή του. τώρα πια είναι ένας απόλυτα υγιής και χαρούμενος νεαρός!

Ξέρω πως οι μέρες μου ίσως δεν είναι πολλές. Θα ήθελα όμως πριν φύγω να τον δω κι αυτόν να πηγαίνει στο σχολείο.»

Η Λου εκτός των υπολοίπων 30 παιδιών της έχει και μία βιολογική κόρη η οποία έχει εμπνευσθεί από τη μητέρα της και έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αναζήτηση και την υποστήριξη εγκαταλελειμμένων παιδιών. Η ιστορία τους έχει ευαισθητοποιήσει ολόκληρη την Κίνα των χιλιάδων εγκαταλελειμμένων παιδιών, και το έργο της έχει βρει παντού επώνυμους και ανώνυμους μιμητές.

(το άρθρο συνεχίζεται παρακάτω)

Η ώρα της αντμοιβής για τη Μητέρα.

Η Λου έχει αποκτήσει δίκαια το προσωνύμιο «Επίγειος Άγγελος» και αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα απολύτως για να δώσεις αγάπη και φροντίδα. Κι ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο καθένας μας, από όποια θέση κι αν βρίσκεται μπορεί να γίνει διάβολος ή άγγελος. Δική μας επιλογή.

Αννυ Λιγνού για το e-fungus.gr

φωτογραφίες από το διαδίκτυο.

Μεταξωτοί άνθρωποι

Του Γιάννη Τριάντη, πρωτοδημοσιεύθηκε στα Επίκαιρα.

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι; 

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς».

Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων. 

Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθε μέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό... 

Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα... 

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. 

Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. 

Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. 

Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι.

Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται... 

Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων... 

 http://www.e-fungus.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=410:metaxotoi-anthropoi&catid=60:amazing&Itemid=146