Περί ελέγχου,αλήθειας και ελεύθερης βούλησης

“Σε τούτο τον πλανήτη, τα πάντα λειτουργούν μέσα από τις ελεύθερες επιλογές μας και μόνον. ‘Αλήθεια’, είναι η τήρηση της σύμβασης των επιλογών μας αυτών και ‘ψέμα’ η διαστρέβλωσή τους. Ολόκληρος ο κόσμος μας, βασίζεται στην τήρηση ή τη διαστρέβλωση αυτής της σύμβασης την οποία εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει και αποδεχθεί.”
Η πεποίθηση του ‘ελέγχου’, προέρχεται από την αλλοιωμένη απόκριση της ‘πίστης’ μας, στοιχείου της συνείδησης του Εαυτού μας, η οποία αλλοιωμένη μέσα στην επίγνωση για τον κόσμο, γίνεται αντιληπτή σε μας ως δίπολο εμπιστοσύνης και αμφιβολίας, εννοιών οι οποίες αν και μοιάζουν με το αρχικό στοιχείο της πίστης, είναι εντελώς διαφορετικές ως προς την ουσία τους.

Η διαδικασία του ελέγχου… στην οριακή της μορφή, παραμένει πάντα μια διαδικασία ημιτελής, ανολοκλήρωτη, διότι περιέχει μονάχα στοιχεία τα οποία γνωρίζουμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στοιχεία τα οποία περιέχονται ήδη στην επίγνωση την οποία έχουμε για τον κόσμο γύρω μας. Έτσι η ικανότητά μας να εξετάσουμε και να ελέγξουμε κάτι, εξαρτάται πάντα, από το πλήθος των πληροφοριών τις οποίες κατέχουμε, για πράγματα και καταστάσεις που ήδη γνωρίζουμε. Συγκεκριμένες πληροφορίες, σε συγκεκριμένη στιγμή. Υπάρχει ένα όριο δηλαδή, όπου κάποια στιγμή, φτάνουμε στο σημείο, κατά το οποίο έχουμε εξαντλήσει όλες τις πληροφορίες τις οποίες διαθέτουμε για το συγκεκριμένο θέμα ή αντικείμενο το οποίο ελέγχουμε. Ακόμη μπορεί να μην μπορούμε ή να μη γνωρίζουμε τι άλλο πρέπει να ελέγξουμε και επαγωγικά, αδυνατούμε να διενεργήσουμε τον οποιοδήποτε περαιτέρω έλεγχο. Διότι απλά, μας είναι αδύνατον να ελέγξουμε κάτι το οποίο -ακόμη- δεν υπάρχει ή δεν το γνωρίζουμε. Αυτό συμβαίνει όταν βρεθούμε εμπρός σε κάτι νέο ή άγνωστο για μας όπως το Εγώ ή ο Εαυτός ή εμπρός σε κάτι το οποίο αλλάζει συνεχώς όπως η σκέψη ενός ανθρώπου, το συναίσθημα μιας ομάδας ανθρώπων ή ακόμη της ανθρώπινης μάζας.
Είναι σημαντικό ότι σε φυσιολογικές συνθήκες, όταν διενεργούμε έναν έλεγχο σε ένα χώρο ή σε μια κατάσταση, οφείλουν να το γνωρίζουν οι πάντες. Τόσο το ίδιο το περιβάλλον μέσα στο οποίο διενεργείται ένας έλεγχος, όσο και ο εκάστοτε ελεγκτής ο οποίος τον διεξαγάγει. Η αστυνομία για παράδειγμα διενεργεί ελέγχους και το γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Αυτό είναι ένα μέρος της εργασίας των αστυνομικών. Όταν όμως τα πράγματα πλησιάζουν στο παραπάνω όριο, όπου ο ελεγκτής ή ο ελεγχόμενος δεν γνωρίζουν ακριβώς αν, τι και γιατί ελέγχουν, τότε ο έλεγχος αυτός μετατρέπεται σε χειραγώγηση, κάτι το οποίο -τις περισσότερες φορές-, ουσιαστικά το αγνοούν και οι δύο πλευρές, μιας και είναι ένας έλεγχος κρυμμένος πίσω από κάτι άλλο, το οποίο εμφανίζουμε ως κάλυμμά του.
Σε όλη αυτή την κρυμμένη διαδικασία ελέγχου την οποία αποτελεί η χειραγώγηση, χρησιμοποιούμε κάποιο ‘ψέμα’ για να αλλάξουμε όνομα στον ‘έλεγχο’ που στην ουσία διενεργούμε. Το ‘ψέμα’ αυτό όμως, οδηγεί σε ένα σημείο ενεργειακής εμπλοκής και δημιουργίας συνθηκών ‘προδοσίας’. Διότι χειραγώγηση, είναι ο κάθε ασυνείδητος έλεγχος τον οποίο ψευδώς μετονομάζουμε σε κάτι άλλο. Ελέγχουμε, αλλά δεν τολμούμε να το πούμε ή να το δείξουμε, διότι δεν έχουμε εξουσία να το κάνουμε ή δεν θέλουμε να τη δείξουμε ή αγνοούμε τις αντιδράσεις και συνέπειες. Έτσι, υποκρινόμαστε ότι δημιουργούμε φιλίες, κάνουμε σχέσεις, παραδίδουμε μαθήματα αυτοβελτίωσης, πνευματικότητας, τέχνης, παιδείας, σε μια ελεγχόμενη εκπαίδευση, προσφέρουμε εργασία ή συνθήκες ευημερίας, δίνοντάς στις πράξεις μας οποιοδήποτε άλλο όνομα μας βολεύει ώστε να κρυφτούμε. Τις περισσότερες φορές, πίσω από μια ‘αγάπη -φυλακή’. Όμως όλο αυτό, αποτελεί ‘προδοσία’ πρώτα προς τον Εαυτό μας και ύστερα προς τον ανυποψίαστο ελεγχόμενο. Σε ατομικό επίπεδο, το Εγώ, μας εμποδίζει να το αντιλαμβανόμαστε τόσο εμείς όσο και ο ελεγχόμενος. Αλλά υποσυνείδητα, όλη αυτή η διαδικασία δημιουργεί ένα εσωτερικό πόνο, ο οποίος όσο περνά ο καιρός γίνεται αβάσταχτος. Ένας συνεχής βουβός εσωτερικός πόνος που μας αναγκάζει να αυξάνουμε τις συνθήκες λογικού, συναισθηματικού και νοητικού ελέγχου ολόκληρου του χώρου που ζούμε, βάζοντάς μας σε νέο κύκλο και πάλι απ την αρχή. Η αλλοίωση του Εαυτού μας, έχει πλέον ολοκληρωθεί. Η πληροφορία της ‘πίστης’ την οποία φέρει μέσα της η συνείδησή μας, έχει πλέον μετατραπεί ολοκληρωτικά στην πεποίθηση του ‘ελέγχου’, ο οποίος μέσα από τον διαρκή εσωτερικό πόνο που μας προκαλεί το αίσθημα προδοσίας που εισπράττουμε, αναπαράγεται και αυξάνεται συνεχώς.
Όμως δεν γίναμε ξαφνικά μέσα σε μια μέρα, ούτε ελεγκτές, ούτε χειραγωγοί. Εκπαιδευτήκαμε από το περιβάλλον μας, -χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε και να το συνειδητοποιούμε-, να αποδεχόμαστε κάποιον να μας ελέγχει ή να μας χειραγωγεί. Κι εφ όσον αυτό το έχουμε αποδεχθεί για τον ίδιο μας τον εαυτό, το αναπαράγουμε χωρίς πρόβλημα στον οποιοδήποτε. Από τη στιγμή της γέννησής μας, μέχρι να πεθάνουμε βιολογικά και να εγκαταλείψουμε αυτό τον κόσμο ως σώματα και Εγώ. Μια αποδοχή, η οποία βασίζεται σε δική μας επιλογή και μόνον… Διότι σε τούτο τον πλανήτη, τα πάντα λειτουργούν μονάχα μέσα από την ελεύθερη επιλογή μας. Αυτό που λέμε ελεύθερη βούληση. Το λέμε, αλλά δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το βάθος και την αλήθεια αυτής της φράσης. Για αυτό και στην ουσία των πραγμάτων, δεν υπάρχει καλό και κακό ή αλήθεια και ψέμα, με την έννοια φυσικά, που δίνουμε εμείς οι άνθρωποι, σε αυτές τις λέξεις. ‘Αλήθεια’ είναι η τήρηση της σύμβασης των επιλογών μας και ‘ψέμα’ η διαστρέβλωσή της. Η τήρηση ή η διαστρέβλωση της τήρησης της σύμβασης την οποία έχουμε αποδεχθεί -δηλαδή έχουμε επιλέξει- εμείς οι ίδιοι. Αν όμως δεν υπάρχει καλό και κακό ή αλήθεια και ψέμα, τι είναι τελικά η χειραγώγηση. Σε ποιο άκρο ανήκει;
‘Χειραγώγηση’, είναι κυρίως η διαστρέβλωση του ‘ελέγχου’, ο οποίος -κι αυτός- προέρχεται από μια άλλη διαστρέβλωση, την αλλοίωση της ‘πίστης’ της συνείδησής μας, όμως δεν είναι μονάχα αυτής. Εκτός από τα πέντε λειτουργικά στοιχεία, η συνείδηση διαθέτει και δώδεκα διαμόρφωσης. Ενώ τα λειτουργικά, -όπως το λέει και η λέξη-, έχουν λειτουργικό ρόλο, καθορίζοντας τον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στο αισθητό κόσμο, πώς τον αντιλαμβανόμαστε και πώς αλληλεπιδρούμε μαζί του, τα στοιχεία διαμόρφωσης, συμμετέχουν περισσότερο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς μας. Από τα δώδεκα συνολικά αυτά στοιχεία, τα τέσσερα περισσότερο σημαντικά είναι της ‘ασφάλειας’, της ‘ευθύνης’, της ‘εκτίμησης’ και της ΄κυριαρχίας’.
Όπως τα λειτουργικά, έτσι κι αυτά της διαμόρφωσης, αποτελούν δίπολα θετικής ή αρνητικής προβολής των καταστάσεων της ζωής μας. Έτσι η ‘ασφάλεια’ έχει να κάνει με τη ενδόμυχη και υποσυνείδητη συμπεριφορά μας σε θέματα προφύλαξης και επιβίωσης, η ‘ευθύνη’ διαμορφώνει τη σχέση μας με την παιδικότητα ή ωριμότητα, η ‘εκτίμηση’ με τον τρόπο που αξιολογούμε και διαθέτουμε τον εαυτό μας, τις πράξεις και τα χαρίσματά μας και τέλος η ‘κυριαρχία’ καθορίζει το βαθμό της επιβολής ή υποταγής μας στους άλλους. Έτσι λοιπόν έχουμε πέντε λειτουργικά και τέσσερα διαμόρφωσης σημαντικά, σε σύνολο δέκα επτά ψυχικών στοιχείων, τα οποία μπλέκονται μεταξύ τους σε χαοτικούς συνδυασμούς, διαμορφώνοντας τελικά αυτό που είμαστε ως σύνολο, Εαυτός και Εγώ.
Έτσι στη χειραγώγηση, εκτός από την ‘πίστη’ με την οποία ελέγχουμε ή προδίδουμε, συμμετέχουν επίσης η ‘κυριαρχία’ με την οποία ωθούμε πιθανώς τον εαυτό μας να γίνει θύμα ή θύτης, η ‘ακεραιότητα’ για να παράγουμε ψευδείς σχέσεις και η ‘ευθύνη’ μέσω της οποίας διαιωνίζουμε την παιδική μας αφέλεια αρνούμενοι να ωριμάσουμε. Για να φτάσεις στο επίπεδο να χειραγωγήσεις κάποιον λοιπόν, θα πρέπει πρώτα να έχεις εκπαιδευτεί να κάνεις κάτι τέτοιο, μέσω της αλλοίωσης των παραπάνω χαρακτηριστικών του Εαυτού σου.
Πρώτα απ όλα γίνεσαι εύπιστος. Ακούς κάτι και το πιστεύεις χωρίς να το εξετάσεις. Δεν ψάχνεις για αποδείξεις. Για κάποιο εσωτερικό, δικό σου λόγο, ενώ γνωρίζεις τη μέθοδο του ελέγχου, την ακυρώνεις και δείχνεις εμπιστοσύνη σε κάτι το οποίο δεν γνωρίζεις. Κι αυτό το κάνεις όταν το θέμα είναι εντελώς ξένο για σένα. Όταν ακόμη κι αν σου δείξουν όλα τα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα, εσύ δεν θα καταλάβεις τίποτε από αυτά διότι το μέχρι εκείνη τη στιγμή γνωσιακό σου πεδίο είναι εντελώς διαφορετικό. Άρα, κάνεις ‘επιλογή’. Επιλέγεις, εσύ προσωπικά, να το αποδεχθείς. Δεν εξετάζεις αν είναι αλήθεια ή ψέμα, καλό ή κακό, αλλά απλά το επιλέγεις ως έχει. Κι αυτή είναι η πρώτη σύμβαση που κάνεις, ανάμεσα σε σένα και στο χειραγωγό σου.
Βλέπουμε ότι ο τρόπος που το κάνουμε όλο αυτό, είναι εντελώς ανεύθυνος, κι ο λόγος εστιάζεται στην εσωτερική μας χαρά να μάθουμε κάτι νέο. Η παιδική αφέλεια που υπάρχει μέσα μας, αφαιρεί οποιοδήποτε στοιχείο ωριμότητας και αποφασίζουμε όλο αυτό να το εκλάβουμε ως παιχνίδι. Το νιώθεις ότι σου δίνει χαρά κι αυτή τη χαρά που σου προσφέρει το συγκεκριμένο θέμα τη δείχνεις προς όλους όταν μιλάς για αυτό. Όμως ακόμη και αυτή η εσωτερική χαρά του παιδιού, θα ήταν εντελώς αδύναμη να σε κινητοποιήσει αν ήσουν ‘κυρίαρχος’.
Διότι πριν γίνεις χειραγωγός, έχεις εκπαιδευτεί να γίνεσαι θύμα ή θύτης. Αν εξετάσεις προσεκτικά την προηγούμενη ζωή σου, θα παρατηρήσεις ότι υπάρχουν αρκετές καταστάσεις στις οποίες, σε κάποιες από αυτές, έχεις επιλέξει να αποδέχεσαι το ρόλο του θύματος και σε κάποιες άλλες το ρόλο του θύτη μετατρέποντας άλλους σε θύματα. Το δραματικό στην όλη αυτή ιστορία, είναι ότι αφήνουμε τον εαυτό μας να εκπαιδευτεί, όχι από κάποιο άτομο το οποίο είναι κυρίαρχο, αλλά από κάποιο άλλο θύμα. Αντιγράφοντας τη συμπεριφορά του θύματος. Υποσυνείδητα μπορεί να βλέπουμε ότι αυτός στον οποίο αφηνόμαστε να μας εκπαιδεύσει είναι κι ο ίδιος θύμα, αλλά για κάποιο εσωτερικό δικό μας λόγο, επιλέγουμε να μαθητεύσουμε δίπλα του. Δίπλα μας, είναι σίγουρο ότι μπορεί να υπάρχουν και κάποιοι με κυρίαρχη συμπεριφορά, όμως εμείς επιλέγουμε το θύμα. Το βλέπουμε, το ζούμε και επιλέγουμε να το αναπαράγουμε.
Κι έτσι μας μένει μονάχα να μάθουμε να λέμε ψέματα. Δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να πει ότι παρακολούθησε ειδική εκπαίδευση στο να λέει ψέματα, το αντίθετο. Όλοι μας, από μικρή ηλικία ακούμε συνεχώς ότι πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια. Η ‘αλήθεια’ όμως ως έννοια, είναι η τήρηση εκ μέρους μας της επιλεγμένης από μας σύμβασης. Αλλά στη συνείδηση της ψυχής μας, η τήρηση της σύμβασης αυτής είναι συνδεδεμένη με τη δική μας ‘ακεραιότητα’. Αυτό, με όρους συνείδησης, σημαίνει ότι όταν κάποιος αποδέχεται να ζει και να μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο τον εξευτελίζει και του καταστρέφει την ‘ακεραιότητα’, υποσυνείδητα το εκλαμβάνει ως αποδοχή και ένταξη ολόκληρης της ζωής του στο ‘ψέμα’. Η σύγχρονη κοινωνία, μπορεί να απαιτεί -ως είδους κοινωνικού συμβολαίου- από μας να λέμε μονάχα την αλήθεια, όμως στην πράξη, προς τα περισσότερα μέλη της εφαρμόζει αόρατα συνεχώς, ένα άτυπο πλαίσιο συνεχούς ταπείνωσης ή ακόμη και εξευτελισμού σε πολλά επίπεδα. Ως αποτέλεσμα και προστασία από όλο αυτό, αν και γνωρίζουμε τι είναι συμβατικό ψέμα και τι αλήθεια, για έναν υποσυνείδητο λόγο, στρεφόμαστε στο κατά συνθήκη ψεύδος, κι αυτό είναι η τελευταία σφραγίδα των επιλογών μας, στο δρόμο της χειραγώγησης.
Πώς μπορούμε όμως να κατανοήσουμε την βαθιά σημασία της ουσίας των εννοιών της αλήθειας και της επιλογής. Σε τι μοιάζουν οι δύο αυτές έννοιες και σε τι διαφέρουν. Σήμερα για παράδειγμα, η αντίληψη ότι η σελήνη περιστρέφεται γύρω από τη γη, μπορεί σε σας να φαίνεται αδιαμφισβήτητη, όμως σας πληροφορώ ότι δεν αποτελεί την μοναδική αλήθεια για όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη. Η δική μας η αλήθεια, δεν έχει σχέση με αυτό που πραγματικά ισχύει, αλλά με την επίγνωση που διαθέτουμε. Το πραγματικό για μας, άρα και η αλήθεια μας, έχει σχέση με το σύνολο της γνώσης και της αντίληψης την οποία διαθέτουμε για τον κόσμο μας. Για αυτό και η αλήθεια μας αλλάζει συνεχώς. Κάποτε πιστεύαμε ότι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από μια επίπεδη γη, ενώ σήμερα ότι η σφαιρική γη είναι αυτή που περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο. Κι όμως, αυτό δεν έχει σχέση με το αν είναι αλήθεια ή όχι, αλλά με το ότι ισχύει διότι όλοι μας το επιλέξαμε ως κοινώς αποδεκτή παραδοχή. Θεωρούμε, ότι βάσει των στοιχείων τα οποία διαθέτουμε σήμερα, αυτό είναι αλήθεια. Και σαν δική μας επιλογή, αποτελεί μια μεταξύ μας σύμβαση και μάλιστα ισχυρή. Τόσο ισχυρή, που είναι αδύνατον να εισέλθεις σε μια ομάδα ανθρώπων, και να επιμένεις ότι η γη είναι επίπεδη ή τριγωνική. Δεν μπορείς να το κάνεις. Θα το απορρίψουν όλοι, διότι είναι ψέμα, το οποίο θα σε οδηγήσει στο δικό σου διασυρμό, στο χλευασμό και την περιθωριοποίησή σου. Και είναι ψέμα, διότι αποτελεί στρέβλωση της σύμβασης την οποία -όλοι μας-, έχουμε επιλέξει και αποδεχθεί. Διότι πρέπει να γνωρίζετε, ότι σε μια ομάδα ανθρώπων, η ‘επιλογή’ τους είναι πάντα ισχυρότερη της δικιάς σας αλήθειας, άσχετα με το αν κάτι είναι για σας αλήθεια ή ψέμα, πραγματικό ή ανύπαρκτο.
Έτσι αν πεις, ότι ναι μεν η γη είναι στρογγυλή, αλλά μέσα είναι κούφια παρουσιάζοντας παράλληλα και κάποια στοιχεία ή σκέψεις, τότε το πράγμα αλλάζει. Διότι το θέμα αυτό, έχει περάσει το όριο ελέγχου. Δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία ή τα στοιχεία που υπάρχουν δεν είναι αδιάσειστα και κοινώς αποδεκτά από όλους. Υπάρχουν αντίθετες θεωρίες, όμως θα υπάρξουν κάποιοι οι οποίοι θα αντιληφθούν, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διαδικασίας ελέγχου και επαλήθευσής των. Έτσι μια μερίδα ανθρώπων θα αρνηθεί να αντιδράσει αρνητικά, και -ίσως στην αρχή διστακτικά- θα το πλησιάσει. Ποιοι θα το πλησιάσουν πρώτοι; Εκείνοι οι οποίοι έχουν μάθει να χειραγωγούνται. Πώς θα το πλησιάσουν; Εμπιστευόμενοι τα στοιχεία που παρουσιάζονται, χαρούμενα και ευδιάθετα με μια σχεδόν παιδική αφέλεια ή και αρκετή ανευθυνότητα.
Όμως θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι όπως είναι χωρίς ουσία να προσδιορίζουμε την αλήθεια και το ψέμα σε μια κατάσταση, άλλο τόσο δύσκολο είναι να προσδιορίσουμε σε αυτή το καλό και το κακό. Διότι, το να βρεθούν κάποιοι ικανοί στο να χειραγωγηθούν σε μια νεωτεριστική -αν και μη αυταπόδεικτη ακόμη- θεωρία, δεν είναι απαραίτητα κακό. Στην ουσία του είναι άσχετο με την έννοια του ακραίου καλού και του ακραίου κακού, αλλά σχετικό με τη διαδικασία της αλλαγής. Όλες οι νεωτεριστικές αλλαγές στην ανθρωπότητα, έτσι έχουν γίνει, έτσι γίνονται και έτσι θα γίνονται για πολλά χρόνια ακόμη. Αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι αυτοί, οι ικανοί να ενστερνιστούν εύκολα και απλά το διαφορετικό και το καινούργιο, δεν θα είχε αλλάξει τίποτε στη γη και ακόμη θα ήμασταν στις σπηλιές, γύρω από τις φωτιές με τα ξύλα.
Στον κόσμο που ζούμε, καμία αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί με επιτυχία φτασμένη από το πουθενά έτσι ξαφνικά. Οι άνθρωποι για τους οποίους συζητάμε, πριν αποφασίσουν να αλλάξουν την αλήθεια τους, αποδεχόμενοι κάποια άλλη νεώτερη στη θέση της παλιάς, έχουν περάσει προηγουμένως από το στάδιο της ‘αμφισβήτησης’. Όπου αμφισβήτηση, σημαίνει να αμφιβάλεις αν κάτι αντιπροσωπεύει ή όχι την αλήθεια και χωρίς αυτόματα να την καταστρέφεις, να τη μειώνεις, ετοιμάζοντας την αντικατάστασή της με κάτι νέο και διαφορετικό. Δεν υπάρχει φορέας ‘αλλαγής’, ο οποίος προηγουμένως αδυνατεί να αμφισβητήσει την πραγματικότητά του. Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι οι οποίοι είναι ικανοί όχι μόνο να αμφισβητήσουν κάποια δεδομένη αλήθεια για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν, αλλά και ικανοί να τον αλλάξουν, αντικαθιστώντας τη δεδομένη αλήθεια τους με μια καινούργια, την οποία θα επιλέξουν, θα αποδεχθούν και θα αγωνιστούν μέχρι την πλήρη επικράτησή της σε όλους τους υπόλοιπους.
Συγχρόνως, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι θεωρώντας ότι αλήθεια είναι μονάχα μία, τους φαίνεται εντελώς αδιανόητο, ακόμη και να φανταστούν ότι ο κόσμος -τον οποίο αντιλαμβάνονται ως μόνιμο και σταθερό- μπορεί να αλλάξει στο οτιδήποτε. Κι εδώ υπάρχει το παράδοξο της αλλαγής. Οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι είναι ικανοί να δημιουργήσουν την ανατροπή σε μια παγκόσμια αλήθεια, είναι οι ίδιοι οι οποίοι κατόπιν θα αγωνιστούν μέχρις εσχάτων ώστε να είναι αδύνατον στο μέλλον να την αλλάξει ξανά ο οποιοσδήποτε. Ο άξονας του δίπολου ‘αλλαγή -ακινησία’ στα άκρα του, λειτουργεί από ανθρώπους του ίδιου δυναμικού. Χαρακτηριστικού, το οποίο βασίζεται στην αδυναμία τους να κατανοήσουν στην ουσία, τόσο το βαθύτερο λόγο που τους ωθεί να διενεργήσουν τη συγκεκριμένη αλλαγή, όσο και το τι είναι πραγματικά αυτό το οποίο θέλουν να αλλάξουν ή -αντίστοιχα- να διαιωνίσουν. Για αυτό και στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι μεγάλες ανατροπές κάποιας δεδομένης αλήθειας, έχουν στη συνέχεια οδηγήσει σε βία και ολοκληρωτικές διακυβερνήσεις στη μάζα της. Και όσο μεγαλύτερη η ανατροπή της αλήθειας, τόσο μεγαλύτερη η δύναμη επιβολής της στο μέλλον. Τι σημαίνει ‘αλήθεια’ λοιπόν και πώς αυτή συμμετέχει στη δημιουργία της εκάστοτε πραγματικότητας; Πώς είναι δυνατόν αυτή η αλήθεια να αλλάζει και τι ρόλο παίζει σε αυτό η δική μας επιλογή;
Ολόκληρο το σύμπαν μέσα στο οποίο υπάρχει ο πλανήτης πάνω στον οποίο ζει και αναπτύσσεται η ανθρωπότητα, είναι ένα σύμπαν το οποίο δημιουργείται από την ελεύθερη βούληση και υπακούει σε αυτήν. Και ο άνθρωπος, είναι ένα από τα κυρίαρχα μέσα τα οποία διαμορφώνουν αυτή τη βούληση. Όλα τα μέλη της ανθρωπότητας, πιστεύουν ακράδαντα ότι αν αφεθούν ελεύθεροι, είναι δυνατόν και η βούλησή τους επίσης να λειτουργεί ελεύθερα, κάτι το οποίο σας καλώ να αμφισβητήσετε. Όπως επίσης να αμφισβητήσετε, ότι εσείς και μόνο εσείς, από τη όποια δεδομένη θέση η οποία σας δίδεται, είστε ικανοί να ανακαλύψετε και να εφαρμόσετε σε όλους τους υπόλοιπους, μία και μοναδική αλήθεια. Αν όμως εμείς πρέπει να ανακαλύψουμε τον τρόπο που δημιουργείται η ελεύθερη βούληση, η οποία θεωρούμε ότι αυτή είναι η ενέργεια η οποία διαμορφώνει την πραγματικότητα του κόσμου μας, αλλά συγχρόνως να λειτουργήσουμε με γνώμονα την απουσία μίας και μόνης αλήθειας, τότε τι μας μένει να κάνουμε; Ποιο είναι το δεδομένο πάνω στο οποίο θα κινηθούμε;
Ολόκληρος ο κόσμος, όπως και η ζωή η οποία εξελίσσεται μέσα σε αυτόν είναι ροή, η οποία συμβαίνει και γίνεται αντιληπτή σε μας, μέσα από τη ροή του χρόνου. Αν ρωτάμε λοιπόν ποια είναι τα δεδομένα μας, το πρώτο μας δεδομένο, είναι αυτό της ‘αρχής της αβεβαιότητας’. Ότι το περιεχόμενο της αλήθειας ισούται με το περιεχόμενο της επιλογής. Της εκάστοτε επιλογής μας, η οποία βασίζεται στην επίγνωση για τον κόσμο μας, την οποία διαθέτουμε στην εκάστοτε στιγμή. Ότι ενώ ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο όλοι εκπαιδεύτηκαν να χρειάζονται τη σταθερότητα της αιτιοκρατίας, εμείς, στον τρισδιάστατο κόσμο αυτό, θα αρκεστούμε στο ασταθές και στο αβέβαιο. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι η μοναδική αλήθεια που υπάρχει, είναι αυτό το οποίο επιλέγουμε ως τέτοια, βάσει της γνώσης που διαθέτουμε. Κι αν η επιλογή μας αυτή, δε έχει προέλθει συνειδητά από εμάς τους ίδιους, αλλά βασίζεται σε ακατανόητες σκέψεις και λόγια κάποιου άλλου, τότε αυτή η δική μας αλήθεια, αναμφίβολα αποτελεί και επιλογή εκείνου του άλλου. Του όποιου άλλου. Κι επειδή αυτή η επιλογή διαμορφώνει τον ίδιο μας τον κόσμο, τότε αυτό που εμείς ονομάζουμε ελεύθερη βούληση, δεν είναι τίποτε άλλο από ‘ελεύθερη παραπλάνηση’, δεδομένο, το οποίο είναι αδύνατον να δεχθούν οι περισσότεροι από τους ανθρώπους γύρω μας, μιας και έχουν γαλουχηθεί στην αντίληψη ότι η αλήθεια είναι μία και μοναδική.
Έτσι μένει σε μας να επιλέξουμε αν θα αποδεχθούμε ή όχι, το γεγονός ότι, η ανθρώπινη μάζα έχει συνηθίσει να στηρίζεται πάντα σε κάποια αλήθεια την οποία θεωρεί μοναδική, απλώς και μόνον διότι της είναι αδύνατον να αποδεχθεί, ότι οφείλει να αμφισβητεί οτιδήποτε αδυνατεί να συνειδητοποιήσει. Ότι σε ένα κόσμο συνεχούς ροής, είναι ασυμβίβαστο να καταργείς μια αλήθεια αντικαθιστώντας την απλά με κάποια άλλη. Και ότι έτσι, η ανάγκη της αυτή στην απόλυτη σταθερότητα του πραγματικού, την εμποδίζει να δει τη χειραγώγηση της βούλησής της. Τη καθοδήγηση της επίγνωσής της από επιλογές άλλων.
Όμως η άγνοια των ανθρώπων, βασίζεται ακριβώς σε τούτη την αδυναμία τους να συνειδητοποιήσουν, ότι οτιδήποτε γνωρίζουν για την πραγματικότητα, δεν είναι ‘αλήθεια’ αλλά ‘επιλογή’ και μάλιστα ξένη προς αυτούς, εμβόλιμη και φυτευτή στο νου τους μέσα από την όποια εκπαίδευσή τους. Κι εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Στο ότι, αν και όταν αρχίσουν να την αμφισβητούν, προσπαθούν να την αντικαταστήσουν, με μια άλλη, την οποία να την κατανοούν με όσα ήδη γνωρίζουν. Χρειάζονται αποδείξεις σε κάτι απτό, πραγματικό, σε κάτι το οποίο να αποδεχθούν σαν νέα αλήθεια. Έχουν ανάγκη, αυτή η νέα πραγματικότητα να είναι σταθερή όπως η παλαιά. Να νοιώσουν εμπιστοσύνη, ασφάλεια. Κι εδώ μπαίνει το καίριο ερώτημα. Ποιος ενδιαφέρεται για την αλήθεια; Ο Εαυτός μας δηλαδή η ψυχή μας ή τα Εγώ μας. Για την ψυχή και τη συνείδησή μας όμως, η ερώτηση περί ‘αλήθειας’ είναι χωρίς ουσία, διότι γνωρίζει ότι αποτελεί σύμβαση των επιλογών μας. Τότε ποιος έκανε αυτές τις επιλογές;
Η κάθε αλήθεια, αποτελεί την αλήθεια, μονάχα για την εικονική μορφική αντανάκλαση που γινόμαστε, μέσα σε κάθε δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου της πραγματικότητας μας. Όσο περίπου διαρκεί η μορφή την οποία λαμβάνει το υλικό μας σώμα, σε κάθε χρονικό ‘τώρα’. Διότι αυτό που εμείς ονομάζουμε μορφή ως άνθρωπο, ζώο, φυτό, αντικείμενο, στοιχείο, κατάσταση ή οτιδήποτε άλλο στην πραγματικότητα τούτη, δεν είναι το ίδιο και σταθερό σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αλλά αποτελείται από στιγμές του ‘τώρα’. Και η πραγματικότητα, γίνεται αισθητή μονάχα σε αυτές τις στιγμές. Έτσι για το ανθρώπινο σώμα, κάθε στιγμή του χρονικού ‘τώρα’, δημιουργείται και ένα νέο σώμα το οποίο λαμβάνει μορφή και αμέσως εξαφανίζεται για να πάρει τη θέση του ένα νέο. Κι αυτή η σειρά από σχεδόν άπειρα τέτοια σώματα, στην ουσία αποτελεί εικονική αντανάκλαση του Εαυτού μέσα στον αισθητό κόσμο. Άρα, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας ως οντότητες ανθρώπου στον κόσμο αυτό, αποτελούμαστε από τρισεκατομμύρια τέτοιες εικονικές αντανακλάσεις.
Αυτές οι εικονικές αντανακλάσεις οι οποίες αποτελούν το σύνολο του σώματός μας στη διάρκεια της ζωής του και διαμορφώνουν μαζί με τα Εγώ τις πεποιθήσεις μας, είναι αυτά τα οποία κάνουν τις ερωτήσεις περί αλήθειας και τις επιλογές μας. Το υλικό σώμα και το Εγώ έχουν ανάγκη της αλήθειας και της ακινησίας της αιτιοκρατίας. Αυτό είναι που χρειάζεται τις αποδείξεις σχετικά με αυτή, σε αυτό είναι αδύνατον να γίνει αποδεκτή η αρχή της αβεβαιότητας, αυτό χειραγωγεί και χειραγωγείται, αυτό έχει την ανάγκη να αλλάξει την όποια αλήθεια με μια νέα, κι αυτό δίνει στη συνέχεια αγώνα να την κρατήσει ακλόνητα σταθερή και αποδεκτή από όλους. Ο επαναστάτης κι ο δικτάτορας, μπορεί και κρύβεται καλά, μονάχα στον κόσμο της αλήθειας. Σε μας, μένει να συνειδητοποιήσουμε τις επιλογές μας.

Αλκιρέας
Από το πόνημά του:
«Απλές περί του Κόσμου Σημειώσεις» (Κεφάλαιο ΙΙ, Μέρος 11 & 12)
 https://alkireus.wordpress.com

Γαλατόπιτα Θεσσαλική

4-5 φύλλα κρούστας για το ταψί

Υλικά για την κρέμα

2 κιλά γάλα( με όλα τα λιπαρά είναι προτιμότερο)
3 κρασοπότηρα αλεύρι για όλες τις χρήσεις
5 αυγά και 1 ασπράδι(κρατάμε τον κρόκο)
2 κουταλιές σούπας Lurpak
2 φλυτζάνια του τσαγιού ζάχαρη
2 βανίλιες


Για το φύλλο

1 φλυτζάνι τριμμένο καρύδι
μισό φλυτζάνι ζάχαρη
2 κουταλάκια κανέλλα
(ανακατεύουμε τα 3 υλικά μαζί)

βάζουμε το γάλα να βράσει μαζί με την ζάχαρη  το βούτυρο και τις βανίλιες κρατώντας λίγο κρύο(περίπου 500 ml) όπου διαλύουμε πολύ καλά το αλεύρι μας για να είναι έτοιμο να πέσει στο γάλα και να μην σβολιάσει,ανακατεύουμε πολύ καλά με σύρμα συνεχώς μέχρι να δέσει η κρέμα προσέχοντας να μην πιάσει στην κατσαρόλα.

Μόλις δέσει την κατεβάζουμε απο την φωτιά και ρίχουμε τα αυγά καλά χτυπημένα ανακατεύοντας.

στρώνουμε 3 φύλλα σε καλά βουτυρωμένο ταψί τα οποία πασπαλίζουμε με το καρύδι,ζάχαρη κανέλλα,και μετά τα άλλα δύο φύλλα.

Από πάνω στρώνουμε την κρέμα,την οποία αλοίφουμε με τον κρόκο αυγού+
2 κουτ.ζάχαρη+1κουτ.κανέλλα και 1 κουταλιά νερό.είναι πιο εύκολο να το κάνετε σαν να καταβρέχατε την κρέμα με το πινέλο.

Ψήνουμε μια ώρα και κάτι στους 180 βαθμούς

Χαλβάς Σιμιγδαλένιος

υλικά

2 κούπες σιμιγδάλι χοντρό
3/4 της κούπας λάδι (μισό καλαμποκέλαιο,μισό ελαιόλαδο)


Σιρόπι

4 κούπες νερό
1 βανίλια
3 κούπες ζάχαρη

εκτέλεση:

βάζουμε σε μεγαλούτσικη κατσαρόλα το λάδι να ζεστάνει και μόλις κάψει ρίχνουμε το σιμιγδάλι να πάρει ένα ανοιχτό καφέ χρώμα ανακατεύοντας συνέχεια με ξύλινη σπάτουλα να μην κολλήσει,ταυτόχρονα  έχουμε απο πρίν ετοιμάσει το σιρόπι και μόλις το σιμιγδάλι είναι έτοιμο το ρίχνουμε πολύ προσεκτικά (κάνει έγκαυμα αν πέσει σε χέρι) ανακατεύουμε μέχρι να ξεκκολά απο τα τοιχώματα της κατσαρόλας.μεταφέρουμε σε φόρμα και αφήνουμε να κρυώσει.Πασπαλίζουμε με κανέλα

Μπακλαβάς της μαμάς

Υλικά γέμισης

2 πακέτα φύλλο κρούστας
1/2 κιλό καρύδια ψιλοκομμένα
1/2 κιλό αμύγδαλα ψιλοκομμένα με την φλούδα
1 & 1/2 κουταλάκι του γλυκού καννέλα και γαρύφαλλο τριμμένο ή mixed spices
3 κουταλιές σούπας φρυγανιά τριμμένη
2 βανίλιες
2 κουταλιές σούπας ζάχαρη
1 Lurpak ανάλατο λυωμένο ίσως και περισσότερο

Σιρόπι

5 κούπες ζαχαρη
4 κούπες νερό
2 κουταλιές μέλι
μία φλούδα πορτοκαλιού ή μια φλούδα λεμονιού
5-6 γαρύφαλλα
1 ξύλο καννέλα

Γαρύφαλλα για το τέλος (1 κουτί)

(το βράζουμε μέχρι να κοχλάσει και θυμόμαστε οτι πρέπει να είναι καυτός ο μπακλαβάς καυτό και το σιρόπι)

Εκτέλεση 

στρώνουμε τα πρώτα 5-6 φύλλα βουτυρώνοντας καλά και μετά αρχίζουμε εναλάξ να βάζουμε την γέμιση με βουτυρωμένο φύλλο.

όταν τελειώσουμε τον κόβουμε μπακλαβαδωτά κομμάτια (κόβεται πιο εύκολα αν μπεί για λίγη ώρα στο ψυγείο) και σε κάθε κομμάτι βάζουμε ένα γαρύφαλλο ώστε να συγκρατούμε τα φύλλα.

Ψήνουμε 1 ώρα και 30 λεπτά στους 150 βαθμούς σε προθερμασμένο φούρνο

(αφιερωμένο στον γιό μου  με πολλή αγάπη ,που τα καταφέρνει εξαιρετικά με τις μαγειρικές δημιουργίες)

Ελεύθερη επιλογή

3. Ελεύθερη επιλογή
  

Στην αίθουσα τώρα, επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Πέρασα ένα γύρο το βλέμμα μου από όλους, μήπως και διακρίνω κάτι, που να διαφοροποιεί αυτό που υπήρχε μέσα μου ως αίσθηση, αλλά τίποτε δεν μπορούσε να το αλλάξει. Γύρισα και το σταθεροποίησα στην Alice. Έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να ξεστομίσει κάποια φράση αλλά το μετάνιωνε. Στο τέλος ακούστηκε ο ήχος της, αχνός σαν ξεψυχισμένος.

«Πως το αποδεχόμαστε δηλαδή; Θέλετε να πείτε, ότι είναι επιλογή μου να αφήνω τον εαυτό μου να χειραγωγείται, όπως επιλογή μου είναι να χειραγωγώ τον κόσμο γύρω μου; Τους φίλους μου;»

Ο Proteus εξακολουθούσε να είναι ήρεμος, σχεδόν γαλήνιος. Γύρισε και την κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα χωρίς να μιλήσει. Σαν να ένοιωθε τον πόνο μέσα της και τον άφηνε να απλωθεί σε όλο το κορμί μέχρι να ξεχειλίσει και να γίνει αντιληπτός σε όλους γύρω της. Ύστερα, ακούστηκε η φωνή του το ίδιο ήρεμα κι αργά…

«Όλα είναι επιλογή Alice, όλα. Σε τούτο τον πλανήτη, τα πάντα λειτουργούν μονάχα μέσα από την ελεύθερη επιλογή μας. Αυτό που λέμε ελεύθερη βούληση. Το λέμε, αλλά δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το βάθος και την αλήθεια αυτής της φράσης. Για αυτό και στην ουσία των πραγμάτων, δεν υπάρχει καλό και κακό ή αλήθεια και ψέμα, με την έννοια φυσικά, που δίνουμε εμείς οι άνθρωποι, σε αυτές τις λέξεις. Αλήθεια είναι η τήρηση της σύμβασης των επιλογών μας και ψέμα η διαστρέβλωσή της. Η τήρηση ή η διαστρέβλωση της τήρησης της σύμβασης την οποία έχουμε αποδεχθεί -δηλαδή έχουμε επιλέξει- εμείς οι ίδιοι».

Ήθελα να ρωτήσω, να διαμαρτυρηθώ σχεδόν για αυτό που άκουγα, αλλά κατανοούσα πλέον τι ήθελε να πει με αυτές τις φράσεις και σταμάτησα. Λες και το κατάλαβε, γύρισε, με κοίταξε, δεν αντέδρασα και εκείνος με ρώτησε…

«Θες να ρωτήσεις, ότι εφόσον δεν υπάρχει καλό και κακό ή αλήθεια και ψέμα, τι είναι τελικά η χειραγώγηση. Σε ποιο άκρο ανήκει, ε;» Έγνεψα καταφατικά κι εκείνος χαμογέλασε, ίσως αυτάρεσκα λόγω της ενεργής του διαίσθησης ή περιπαικτικά λόγω της -ίσως- αφελούς μου ερώτησης. Ξερόβηξε, ύγρανε διακριτικά τα χείλη του με τη γλώσσα και ξεκίνησε πάλι να μιλά…

«Χειραγώγηση, είναι κυρίως η διαστρέβλωση του ελέγχου, ο οποίος -κι αυτός- προέρχεται από μια άλλη διαστρέβλωση, την αλλοίωση της ‘πίστης’ της ψυχής μας, όμως δεν είναι μονάχα αυτής. Εκτός από τα πέντε λειτουργικά αρχεία -ή αλλιώς χαρακτηριστικά-, η ψυχή διαθέτει και δώδεκα αρχεία διαμόρφωσης. Ενώ τα λειτουργικά, -όπως το λέει και η λέξη-, έχουν λειτουργικό ρόλο, καθορίζοντας τον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στο αισθητό κόσμο, πώς τον αντιλαμβανόμαστε και πώς αλληλεπιδρούμε μαζί του, τα αρχεία διαμόρφωσης, συμμετέχουν περισσότερο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς μας. Από τα δώδεκα συνολικά αυτά αρχεία, τα τέσσερα περισσότερο σημαντικά είναι της ‘ασφάλειας’, της ‘ευθύνης’, της ‘εκτίμησης’ και της ΄κυριαρχίας’.

»Όπως τα λειτουργικά, έτσι κι αυτά, αποτελούν δίπολα θετικής ή αρνητικής προβολής των καταστάσεων της ζωής μας. Έτσι η ‘ασφάλεια’ έχει να κάνει με τη ενδόμυχη και υποσυνείδητη συμπεριφορά μας σε θέματα προφύλαξης και επιβίωσης, η ‘ευθύνη’ διαμορφώνει τη σχέση μας με την παιδικότητα ή ωριμότητα, η ‘εκτίμηση’ με τον τρόπο που αξιολογούμε και διαθέτουμε τον εαυτό μας, τις πράξεις και τα χαρίσματά μας και τέλος η ‘κυριαρχία’ καθορίζει το βαθμό της επιβολής ή υποταγής μας στους άλλους. Έτσι λοιπόν έχουμε πέντε λειτουργικά και τέσσερα διαμόρφωσης σημαντικά, σε σύνολο δέκα επτά ψυχικών αρχείων, τα οποία μπλέκονται μεταξύ τους σε χαοτικούς συνδυασμούς, διαμορφώνοντας τελικά αυτό που είμαστε ως σύνολο, Εαυτός και Εγώ.

»Στη χειραγώγηση, εκτός από την ‘πίστη’ με την οποία ελέγχουμε ή προδίδουμε, συμμετέχουν επίσης η ‘κυριαρχία’ με την οποία ωθούμε πιθανώς τον εαυτό μας να γίνει θύμα ή θύτης, η ‘ακεραιότητα’ για να παράγουμε ψευδείς σχέσεις και η ‘ευθύνη’ μέσω της οποίας διαιωνίζουμε την παιδική μας αφέλεια αρνούμενοι να ωριμάσουμε. Για να φτάσεις στο επίπεδο να χειραγωγήσεις κάποιον λοιπόν, θα πρέπει πρώτα να έχεις εκπαιδευτεί να κάνεις κάτι τέτοιο, μέσω της αλλοίωσης των παραπάνω χαρακτηριστικών του Εαυτού σου.

»Έτσι, πρώτα απ όλα γίνεσαι εύπιστος. Ακούς κάτι και το πιστεύεις χωρίς να το εξετάσεις. Δεν ψάχνεις για αποδείξεις. Για κάποιο εσωτερικό, δικό σου λόγο, ενώ γνωρίζεις τη μέθοδο του ελέγχου, την ακυρώνεις και δείχνεις εμπιστοσύνη σε κάτι το οποίο δεν γνωρίζεις. Κι αυτό το κάνεις όταν το θέμα είναι εντελώς ξένο για σένα. Όταν ακόμη κι αν σου δείξουν όλα τα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα, εσύ δεν θα καταλάβεις τίποτε από αυτά διότι το μέχρι εκείνη τη στιγμή γνωσιακό σου πεδίο είναι εντελώς διαφορετικό. Άρα, κάνεις ‘επιλογή’. Επιλέγεις, εσύ προσωπικά, να το αποδεχθείς. Δεν εξετάζεις αν είναι αλήθεια ή ψέμα, καλό ή κακό, αλλά απλά το επιλέγεις ως έχει. Κι αυτή είναι η πρώτη σύμβαση που κάνεις, ανάμεσα σε σένα και στο χειραγωγό σου.

»Όπως βλέπεις, ο τρόπος που το κάνουμε όλο αυτό, είναι εντελώς ανεύθυνος, κι ο λόγος εστιάζεται στην εσωτερική μας χαρά να μάθουμε κάτι νέο. Η παιδική αφέλεια που υπάρχει μέσα μας, αφαιρεί οποιοδήποτε στοιχείο ωριμότητας και αποφασίζουμε όλο αυτό να το εκλάβουμε ως παιχνίδι. Το νιώθεις ότι σου δίνει χαρά κι αυτή τη χαρά που σου προσφέρει το συγκεκριμένο θέμα τη δείχνεις προς όλους όταν μιλάς για αυτό. Όμως ακόμη και αυτή η εσωτερική χαρά του παιδιού, θα ήταν εντελώς αδύναμη να σε κινητοποιήσει αν ήσουν ‘κυρίαρχος’.

»Διότι πριν γίνεις χειραγωγός, έχεις εκπαιδευτεί να γίνεσαι θύμα ή θύτης. Αν εξετάσεις προσεκτικά την προηγούμενη ζωή σου, θα παρατηρήσεις ότι υπάρχουν αρκετές καταστάσεις στις οποίες, σε κάποιες από αυτές, έχεις επιλέξει να αποδέχεσαι το ρόλο του θύματος και σε κάποιες άλλες το ρόλο του θύτη μετατρέποντας άλλους σε θύματα. Το δραματικό στην όλη αυτή ιστορία, είναι ότι αφήνουμε τον εαυτό μας να εκπαιδευτεί, όχι από κάποιο άτομο το οποίο είναι κυρίαρχο, αλλά από κάποιο άλλο θύμα. Αντιγράφοντας τη συμπεριφορά του θύματος. Υποσυνείδητα μπορεί να βλέπουμε ότι αυτός στον οποίο αφηνόμαστε να μας εκπαιδεύσει είναι κι ο ίδιος θύμα, αλλά για κάποιο εσωτερικό δικό μας λόγο, επιλέγουμε να μαθητεύσουμε δίπλα του. Δίπλα μας, είναι σίγουρο ότι μπορεί να υπάρχουν και κάποιοι με κυρίαρχη συμπεριφορά, όμως εμείς επιλέγουμε το θύμα. Το βλέπουμε, το ζούμε και επιλέγουμε να το αναπαράγουμε.

»Κι έτσι μας μένει μονάχα να μάθουμε να λέμε ψέματα. Δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να πει ότι παρακολούθησε ειδική εκπαίδευση στο να λέει ψέματα, το αντίθετο. Όλοι μας, από μικρή ηλικία ακούμε συνεχώς ότι πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια. Η ‘αλήθεια’ όμως ως έννοια, είναι η τήρηση εκ μέρους μας της επιλεγμένης από μας σύμβασης. Αλλά στη συνείδηση της ψυχής μας, η τήρηση της σύμβασης αυτής είναι συνδεδεμένη με τη δική μας ‘ακεραιότητα’. Αυτό, με όρους συνείδησης, σημαίνει ότι όταν κάποιος αποδέχεται να ζει και να μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο τον εξευτελίζει και του καταστρέφει την ‘ακεραιότητα’, υποσυνείδητα το εκλαμβάνει ως αποδοχή και ένταξη ολόκληρης της ζωής του στο ‘ψέμα’. Η σύγχρονη κοινωνία, μπορεί να απαιτεί -ως είδους κοινωνικού συμβολαίου- από μας να λέμε μονάχα την αλήθεια, όμως στην πράξη, προς τα περισσότερα μέλη της εφαρμόζει αόρατα συνεχώς, ένα άτυπο πλαίσιο συνεχούς ταπείνωσης ή ακόμη και εξευτελισμού σε πολλά επίπεδα. Ως αποτέλεσμα και προστασία από όλο αυτό, αν και γνωρίζουμε τι είναι συμβατικό ψέμα και τι αλήθεια, για έναν υποσυνείδητο λόγο, στρεφόμαστε στο κατά συνθήκη ψεύδος, κι αυτό είναι η τελευταία σφραγίδα των επιλογών μας, στο δρόμο της χειραγώγησης.

»Μέσα από αυτό το πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχετε, θα κατανοήσετε την βαθιά σημασία της ουσίας των εννοιών της αλήθειας και της επιλογής. Σε τι μοιάζουν οι δύο αυτές έννοιες και σε τι διαφέρουν. Σήμερα για παράδειγμα, η αντίληψη ότι η σελήνη περιστρέφεται γύρω από τη γη, μπορεί σε σας να φαίνεται αδιαμφισβήτητη, όμως σας πληροφορώ ότι δεν αποτελεί την μοναδική αλήθεια για όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη. Η δική μας η αλήθεια, δεν έχει σχέση με αυτό που πραγματικά ισχύει, αλλά με την επίγνωση που διαθέτουμε. Το πραγματικό για μας, άρα και η αλήθεια μας, έχει σχέση με το σύνολο της γνώσης και της αντίληψης την οποία διαθέτουμε για τον κόσμο μας. Για αυτό και η αλήθεια μας αλλάζει συνεχώς. Κάποτε πιστεύαμε ότι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από μια επίπεδη γη, ενώ σήμερα ότι η σφαιρική γη είναι αυτή που περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο. Κι όμως, αυτό δεν έχει σχέση με το αν είναι αλήθεια ή όχι, αλλά με το ότι ισχύει διότι όλοι μας το επιλέξαμε ως κοινώς αποδεκτή παραδοχή. Θεωρούμε, ότι βάσει των στοιχείων τα οποία διαθέτουμε σήμερα, αυτό είναι αλήθεια. Και σαν δική μας επιλογή, αποτελεί μια μεταξύ μας σύμβαση και μάλιστα ισχυρή. Τόσο ισχυρή, που είναι αδύνατον να εισέλθεις σε μια ομάδα ανθρώπων, και να επιμένεις ότι η γη είναι επίπεδη ή τριγωνική. Δεν μπορείς να το κάνεις. Θα το απορρίψουν όλοι, διότι είναι ψέμα, το οποίο θα σε οδηγήσει στο δικό σου διασυρμό, στο χλευασμό και την περιθωριοποίησή σου. Και είναι ψέμα, διότι αποτελεί στρέβλωση της σύμβασης την οποία -όλοι μας-, έχουμε επιλέξει και αποδεχθεί. Διότι πρέπει να γνωρίζετε, ότι σε μια ομάδα ανθρώπων, η ‘επιλογή’ τους είναι πάντα ισχυρότερη της δικιάς σας αλήθειας, άσχετα με το αν κάτι είναι για σας αλήθεια ή ψέμα, πραγματικό ή ανύπαρκτο.

»Έτσι αν πεις, ότι ναι μεν η γη είναι στρογγυλή, αλλά μέσα είναι κούφια παρουσιάζοντας παράλληλα και κάποια στοιχεία ή σκέψεις, τότε το πράγμα αλλάζει. Διότι το θέμα αυτό, έχει περάσει το όριο ελέγχου. Δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία ή τα στοιχεία που υπάρχουν δεν είναι αδιάσειστα και κοινώς αποδεκτά από όλους. Υπάρχουν αντίθετες θεωρίες, όμως θα υπάρξουν κάποιοι οι οποίοι θα αντιληφθούν, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διαδικασίας ελέγχου και επαλήθευσής των. Έτσι μια μερίδα ανθρώπων θα αρνηθεί να αντιδράσει αρνητικά, και -ίσως στην αρχή διστακτικά- θα το πλησιάσει. Ποιοι θα το πλησιάσουν πρώτοι; Εκείνοι οι οποίοι έχουν μάθει να χειραγωγούνται. Πώς θα το πλησιάσουν; Εμπιστευόμενοι τα στοιχεία που παρουσιάζονται, χαρούμενα και ευδιάθετα με μια σχεδόν παιδική αφέλεια ή και αρκετή ανευθυνότητα.

»Όμως θα πρέπει να αντιληφθείτε, ότι όπως είναι χωρίς ουσία να προσδιορίζουμε την αλήθεια και το ψέμα σε μια κατάσταση, άλλο τόσο δύσκολο είναι να προσδιορίσουμε σε αυτή το καλό και το κακό. Διότι, το να βρεθούν κάποιοι ικανοί στο να χειραγωγηθούν σε μια νεωτεριστική -αν και μη αυταπόδεικτη ακόμη- θεωρία, δεν είναι απαραίτητα κακό. Στην ουσία του είναι άσχετο με την έννοια του ακραίου καλού και του ακραίου κακού, αλλά σχετικό με τη διαδικασία της αλλαγής. Όλες οι νεωτεριστικές αλλαγές στην ανθρωπότητα, έτσι έχουν γίνει, έτσι γίνονται και έτσι θα γίνονται για πολλά χρόνια ακόμη. Αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι αυτοί, οι ικανοί να ενστερνιστούν εύκολα και απλά το διαφορετικό και το καινούργιο, δεν θα είχε αλλάξει τίποτε στη γη και ακόμη θα ήμασταν στις σπηλιές, γύρω από τις φωτιές με τα ξύλα.

»Όμως στον κόσμο που ζούμε, καμία αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί με επιτυχία φτασμένη από το πουθενά έτσι ξαφνικά. Οι άνθρωποι για τους οποίους συζητάμε, πριν αποφασίσουν να αλλάξουν την αλήθεια τους, αποδεχόμενοι κάποια άλλη νεώτερη στη θέση της παλιάς, έχουν περάσει προηγουμένως από το στάδιο της ‘αμφισβήτησης’. Όπου αμφισβήτηση, σημαίνει να αμφιβάλεις αν κάτι αντιπροσωπεύει ή όχι την αλήθεια και χωρίς αυτόματα να την καταστρέφεις, να τη μειώνεις, ετοιμάζοντας την αντικατάστασή της με κάτι νέο και διαφορετικό. Δεν υπάρχει φορέας ‘αλλαγής’, ο οποίος προηγουμένως αδυνατεί να αμφισβητήσει την πραγματικότητά του. Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι οι οποίοι είναι ικανοί όχι μόνο να αμφισβητήσουν κάποια δεδομένη αλήθεια για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν, αλλά και ικανοί να τον αλλάξουν, αντικαθιστώντας τη δεδομένη αλήθεια τους με μια καινούργια, την οποία θα επιλέξουν, θα αποδεχθούν και θα αγωνιστούν μέχρι την πλήρη επικράτησή της σε όλους τους υπόλοιπους.

»Συγχρόνως όμως, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι θεωρώντας ότι αλήθεια είναι μονάχα μία, τους φαίνεται εντελώς αδιανόητο, ακόμη και να φανταστούν ότι ο κόσμος -τον οποίο αντιλαμβάνονται ως μόνιμο και σταθερό- μπορεί να αλλάξει στο οτιδήποτε. Κι εδώ υπάρχει το παράδοξο της αλλαγής. Οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι είναι ικανοί να δημιουργήσουν την ανατροπή σε μια παγκόσμια αλήθεια, είναι οι ίδιοι οι οποίοι κατόπιν θα αγωνιστούν μέχρις εσχάτων ώστε να είναι αδύνατον στο μέλλον να την αλλάξει ξανά ο οποιοσδήποτε. Ο άξονας του δίπολου ‘αλλαγή -ακινησία’ στα άκρα του, λειτουργεί από ανθρώπους του ίδιου δυναμικού. Χαρακτηριστικού, το οποίο βασίζεται στην αδυναμία τους να κατανοήσουν στην ουσία, τόσο το βαθύτερο λόγο που τους ωθεί να διενεργήσουν τη συγκεκριμένη αλλαγή, όσο και το τι είναι πραγματικά αυτό το οποίο θέλουν να αλλάξουν ή -αντίστοιχα- να διαιωνίσουν. Για αυτό και στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι μεγάλες ανατροπές κάποιας δεδομένης αλήθειας, έχουν στη συνέχεια οδηγήσει σε βία και ολοκληρωτικές διακυβερνήσεις στη μάζα της. Και όσο μεγαλύτερη η ανατροπή της αλήθειας, τόσο μεγαλύτερη η δύναμη επιβολής της στο μέλλον.

»Τι σημαίνει ‘αλήθεια’ λοιπόν και πώς αυτή συμμετέχει στη δημιουργία της εκάστοτε πραγματικότητας; Πώς είναι δυνατόν αυτή η αλήθεια να αλλάζει και τι ρόλο παίζει σε αυτό η δική μας επιλογή; Με τη βοήθεια τούτου του προγράμματος, σας παρέχετε η δυνατότητα να το ανακαλύψετε και να το εξηγήσετε. Εσείς, οι οποίοι αποτελείτε αυτή εδώ τη μικρή ομάδα ανθρώπων, συγκεντρωμένων από μια εταιρία πληροφορικής υψηλής τεχνολογίας, για την ανάπτυξη αυτής της περίεργης αλλά πρωτοποριακής συσκευής που αρχίσατε να δοκιμάζετε και να εξοικειώνεστε μαζί της μόλις χτες. Διότι ολόκληρο το σύμπαν μέσα στο οποίο υπάρχει ο πλανήτης πάνω στον οποίο ζει και αναπτύσσεται η ανθρωπότητα, είναι ένα σύμπαν το οποίο δημιουργείται από την ελεύθερη βούληση και υπακούει σε αυτήν. Και ο άνθρωπος, είναι ένα από τα κυρίαρχα μέσα τα οποία διαμορφώνουν αυτή τη βούληση. Όλα τα μέλη της ανθρωπότητας, πιστεύουν ακράδαντα ότι αν αφεθούν ελεύθεροι, είναι δυνατόν και η βούλησή τους επίσης να λειτουργεί ελεύθερα, κάτι το οποίο σας καλώ να αμφισβητήσετε. Όπως επίσης να αμφισβητήσετε, ότι εσείς και μόνο εσείς, εδώ μέσα σε τούτη την αίθουσα και από τη δεδομένη θέση η οποία σας δίδεται, είστε ικανοί να ανακαλύψετε και να εφαρμόσετε σε όλους τους υπόλοιπους, μία και μοναδική αλήθεια.»

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Η φωνή μου, τον διέκοψε σχεδόν εκτός ελέγχου από το σώμα και τη σκέψη μου…

«Μα μια στιγμή» είπα απότομα. «Αν εμείς πρέπει να ανακαλύψουμε τον τρόπο που δημιουργείται η ελεύθερη βούληση, η οποία θεωρούμε ότι αυτή είναι η ενέργεια η οποία διαμορφώνει την πραγματικότητα του κόσμου μας, αλλά συγχρόνως να λειτουργήσουμε με γνώμονα την απουσία μίας και μόνης αλήθειας, τότε τι μας μένει να κάνουμε; Ποιο είναι το δεδομένο πάνω στο οποίο θα κινηθούμε;»

«Εσύ το λες αυτό; Ένας Έλληνας; Ξεχνάς φαίνεται ότι τα πάντα είναι σε ροή. Ξεχνάς ή αδυνατείς να συνειδητοποιήσεις τι σημαίνει αυτό που πρώτος απ όλους, το συνειδητοποίησε ένας άλλος Έλληνας, αρκετούς αιώνες πριν από σένα. Ότι ολόκληρος ο κόσμος, όπως και η ζωή η οποία εξελίσσεται μέσα σε αυτόν είναι ροή, η οποία συμβαίνει και γίνεται αντιληπτή σε μας, μέσα από τη ροή του χρόνου. Αν ρωτάς λοιπόν ποια είναι τα δεδομένα σας, σου λέω ότι το πρώτο σας δεδομένο, είναι αυτό της ‘αρχής της αβεβαιότητας’. Αυτό, το οποίο ενώ είναι αδύνατον να κατανοήσει η μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας, περιμένω να το συνειδητοποιήσετε οι περισσότεροι από σας. Ότι το περιεχόμενο της αλήθειας ισούται με το περιεχόμενο της επιλογής. Της εκάστοτε επιλογής μας, η οποία βασίζεται στην επίγνωση για τον κόσμο μας, την οποία διαθέτουμε στην εκάστοτε στιγμή. Ότι ενώ ζεις σε ένα κόσμο στον οποίο όλοι εκπαιδεύτηκαν να χρειάζονται τη σταθερότητα της αιτιοκρατίας, εσύ, στον τρισδιάστατο κόσμο αυτό, θα αρκεστείς στο ασταθές και στο αβέβαιο. Θα συνειδητοποιήσεις ότι η μοναδική αλήθεια που υπάρχει, είναι αυτό το οποίο επιλέγεις ως τέτοια, βάσει της γνώσης που διαθέτεις. Κι αν η επιλογή σου αυτή, δε έχει προέλθει συνειδητά από εσένα τον ίδιο, αλλά βασίζεται σε ακατανόητες σκέψεις και λόγια κάποιου άλλου, τότε αυτή η δική σου αλήθεια, αναμφίβολα αποτελεί και επιλογή εκείνου του άλλου. Του όποιου άλλου. Κι επειδή αυτή η επιλογή διαμορφώνει τον ίδιο σου τον κόσμο, τότε αυτό που εσύ ονομάζεις ελεύθερη βούληση, δεν είναι τίποτε άλλο από ‘ελεύθερη παραπλάνηση’, δεδομένο, το οποίο είναι αδύνατον να δεχθούν οι περισσότεροι από τους ανθρώπους γύρω μας, μιας και έχουν γαλουχηθεί στην αντίληψη ότι η αλήθεια είναι μία και μοναδική.

»Έτσι μένει σε σένα να επιλέξεις αν θα αποδεχθείς ή όχι, το γεγονός ότι, η ανθρώπινη μάζα έχει συνηθίσει να στηρίζεται πάντα σε κάποια αλήθεια την οποία θεωρεί μοναδική, απλώς και μόνον διότι της είναι αδύνατον να αποδεχθεί, ότι οφείλει να αμφισβητεί οτιδήποτε αδυνατεί να συνειδητοποιήσει. Ότι σε ένα κόσμο συνεχούς ροής, είναι ασυμβίβαστο να καταργείς μια αλήθεια αντικαθιστώντας την απλά με κάποια άλλη. Και ότι έτσι, η ανάγκη της αυτή στην απόλυτη σταθερότητα του πραγματικού, την εμποδίζει να δει τη χειραγώγηση της βούλησής της. Τη καθοδήγηση της επίγνωσής της από επιλογές άλλων.»

«Με όλο το σεβασμό» τόλμησα, βάζοντας όλη τη διπλωματία μου, συγκρατώντας τη γλώσσα μου απ την ορμή που είχε δημιουργηθεί μέσα μου… «Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω όσα λέτε, τι είναι ακριβώς αυτό το οποίο θέλετε να πείτε, ‘να αμφισβητήσω κάτι το οποίο δεν συνειδητοποιώ’. Τι είναι αυτό το οποίο δεν συνειδητοποιώ; Προφανώς δεν εννοείτε τα αντικείμενα τα οποία υπάρχουν γύρω μας, διότι ο τοίχος, η καρέκλα, το ποτάμι ή το βουνό που βρίσκεται απέναντι, είναι πράγματα που τα βλέπω, τα αισθάνομαι και είμαι σίγουρος για αυτά.»

«Μα αυτό ακριβώς είναι η άγνοια των ανθρώπων» απάντησε το ίδιο απότομα τώρα ο Proteus. «Να αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν, ότι οτιδήποτε γνωρίζουν για την πραγματικότητα, δεν είναι αλήθεια αλλά επιλογή και μάλιστα ξένη προς αυτούς, εμβόλιμη και φυτευτή στο νου τους. Όμως εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Στο ότι, αν και όταν αρχίσουν να την αμφισβητούν, προσπαθούν να την αντικαταστήσουν, με μια άλλη, την οποία να την κατανοούν με όσα ήδη γνωρίζουν. Χρειάζονται αποδείξεις σε κάτι απτό, πραγματικό, σε κάτι το οποίο να αποδεχθούν σαν νέα αλήθεια. Έχουν ανάγκη, αυτή η νέα πραγματικότητα να είναι σταθερή όπως η παλαιά. Να νοιώσουν εμπιστοσύνη, ασφάλεια. Κι εδώ μπαίνει το καίριο ερώτημα. Ποιος ενδιαφέρεται για την αλήθεια; Ο Εαυτός μας δηλαδή η ψυχή μας ή τα Εγώ μας. Για την ψυχή μας όμως η ερώτηση περί αλήθειας είναι χωρίς ουσία διότι γνωρίζει ότι αποτελεί σύμβαση των επιλογών μας. Τότε ποιος έκανε αυτές τις επιλογές;

»Σε λίγο, μέσα από τη στολή που φοράτε και τη συσκευή με την οποία είστε συνδεδεμένοι, θα καταφέρετε ίσως να συνειδητοποιήσετε, ότι η κάθε αλήθεια, αποτελεί την αλήθεια, μονάχα για την εικονική μορφική αντανάκλαση που γινόμαστε, μέσα σε κάθε δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου της πραγματικότητας μας. Όσο περίπου διαρκεί η μορφή την οποία λαμβάνει το υλικό μας σώμα, σε κάθε χρονικό ‘τώρα’. Διότι αυτό που εμείς ονομάζουμε μορφή ως άνθρωπο, ζώο, φυτό, αντικείμενο, στοιχείο, κατάσταση ή οτιδήποτε άλλο στην πραγματικότητα τούτη, δεν είναι το ίδιο και σταθερό σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αλλά αποτελείται από στιγμές του ‘τώρα’. Και η πραγματικότητα, γίνεται αισθητή μονάχα σε αυτές τις στιγμές. Έτσι για το ανθρώπινο σώμα, κάθε στιγμή του χρονικού ‘τώρα’, δημιουργείται και ένα νέο σώμα το οποίο λαμβάνει μορφή και αμέσως εξαφανίζεται για να πάρει τη θέση του ένα νέο. Κι αυτή η σειρά από σχεδόν άπειρα τέτοια σώματα, στην ουσία αποτελεί εικονική αντανάκλαση του Εαυτού μέσα στον αισθητό κόσμο. Άρα, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας ως οντότητες ανθρώπου στον κόσμο αυτό, αποτελούμαστε από τρισεκατομμύρια τέτοιες εικονικές αντανακλάσεις.

»Αυτές οι εικονικές αντανακλάσεις οι οποίες αποτελούν το σύνολο του σώματός μας στη διάρκεια της ζωής του και διαμορφώνουν μαζί με τα Εγώ τις πεποιθήσεις μας, είναι αυτά τα οποία κάνουν τις ερωτήσεις περί αλήθειας και τις επιλογές μας. Το υλικό σώμα και το Εγώ έχουν ανάγκη της αλήθειας και της ακινησίας της αιτιοκρατίας. Αυτό είναι που χρειάζεται τις αποδείξεις σχετικά με αυτή, σε αυτό είναι αδύνατον να γίνει αποδεκτή η αρχή της αβεβαιότητας, αυτό χειραγωγεί και χειραγωγείται, αυτό έχει την ανάγκη να αλλάξει την όποια αλήθεια με μια νέα, κι αυτό δίνει στη συνέχεια αγώνα να την κρατήσει ακλόνητα σταθερή και αποδεκτή από όλους. Ο επαναστάτης κι ο δικτάτορας, μπορεί και κρύβεται καλά, μονάχα στον κόσμο της αλήθειας. Σε σας, μένει να συνειδητοποιήσετε τις επιλογές σας» είπε, σε μια αίθουσα από την οποία πλέον απουσίαζε ο παραμικρός ήχος.

Αλκιρέας

(συνεχίζεται)

 http://aplesshmeiwseis.blogspot.gr/2015/03/12.html#more

Χειραγώγηση

11. Χειραγώγηση

Η επόμενη μέρα άρχισε από νωρίς με γρήγορο ρυθμό. Η κούραση της προηγούμενης με βύθισε σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα, αλλά με ξύπνησε εντελώς αναζωογονημένο. Ολοκληρώνοντας τη διαδικασία του πρωινού μαζί με τους υπόλοιπους και χωρίς πολλές κουβέντες, -έτσι κι αλλιώς όλοι ήταν σιωπηλοί και σκεφτικοί-, έφτασα στην αίθουσα των μαθημάτων.

Στο βάθος, οι τρεις εκπαιδευτές μας -οι οποίοι βρίσκονταν ήδη εκεί από πιο νωρίς-, με κατηύθυναν απ ευθείας στα δωματιάκια -αλλακτήρια, όπου ακλουθώντας τις λίγες πια παρατηρήσεις των βοηθών -οι οποίοι επίσης ήταν πάλι παρόντες-, άλλαξα γρήγορα τα ρούχα μου με τη γνωστή στολή και κρατώντας την πλεξούδα των καλωδίων της στο δεξί μου μπράτσο, βγήκα και προχώρησα προς την πολυθρόνα της συσκευής, πάνω στην οποία βρισκόταν το όνομά μου. Πήρα θέση γρήγορα λέγοντάς στους εκπαιδευτές απλά μια καλημέρα και βολεύτηκα περιμένοντας να συγκεντρωθούμε πάλι όλοι για να ξεκινήσουμε. Μόλις κάθισε κι ο τελευταίος κι έκλεισε η κεντρική πόρτα της εισόδου πίσω μας, ο Proteus κινήθηκε αργά και πλησίασε περίπου στο κέντρο, ανάμεσά μας.

«Χτες, είχατε την πρώτη σας επαφή και εμπειρία με τη συσκευή του προγράμματος» είπε γνέφοντας προς το σύνολο της κυκλικής συστάδας με τις πολυθρόνες που βρισκόμασταν καθισμένοι.

«Σε όλο το ταξίδι σας, παρατηρήσαμε αυτό που ήταν εντελώς αναμενόμενο για μας. Ότι το αποτέλεσμα και η εμπειρία την οποία αποκόμισε ο καθένας σας από την πρώτη αυτή επαφή, ήταν διάφορη ως προς το σύνολο, καλύπτοντας σχεδόν όλο το φάσμα του φράγματος των πεποιθήσεων. Υπήρξαν δηλαδή κάποιοι οι οποίοι διαπέρασαν το όριο πλησιάζοντας τον Εαυτό τους αρκετά, ενώ κάποιοι άλλοι, σταμάτησαν στο πρώτο εμπόδιο που συνάντησαν, χωρίς να καταφέρουν, ακόμη και να αντιληφθούν τι συνέβη. Και από τις δύο ομάδες, και αυτών που διαπέρασαν το όριο αλλά και εκείνων που εμποδίστηκαν από τις πεποιθήσεις τους, υπάρχουν αρκετές ερωτήσεις, σίγουρα. Όμως σήμερα, θα εστιαστούμε στη δεύτερη ομάδα, εκείνων που εμποδίστηκαν, για τον απλό λόγο, ότι τα μέλη της βίωσαν πόνο. Εσωτερικό πόνο, τον οποίο δεν μπόρεσαν -ούτε ίσως ακόμη μπορούν- να δικαιολογήσουν. Κάποιοι μάλιστα -όπως η φίλη μας η Alice, ή και κάποιοι άλλοι-, αντιμετώπισαν έναν εξαιρετικά δριμύ εσωτερικό πόνο, ο οποίος ήταν και η κύρια αιτία που τους εμπόδισε να προχωρήσουν προς το εσωτερικό τους φράγμα. Για να βρούμε τις απαντήσεις λοιπόν, θα ανατρέξουμε λίγο στα δεδομένα που συγκέντρωσε ο καθένας στο ταξίδι του. Δεδομένα τα οποία όπως είπαμε και χτες, είναι αποθηκευμένα ήδη μέσα στη συσκευή. Ας τα δούμε λοιπόν» είπε και κάνοντας ένα νεύμα στον Mark να θέσει σε λειτουργία τον πυρήνα της συσκευής, μας έδειξε με δυο απαλές χειρονομίες να φορέσουμε τη μάσκα με τα πλαστικά μικρά γυαλιά και τα ακουστικά μας.

«Θα εστιαστούμε λοιπόν ως πρώτο παράδειγμα στη φίλη μας την Alice» συνέχισε καθώς ο Mark ολοκλήρωνε τη διαδικασία φορτώματος των δεδομένων για την αναπαραγωγή του ταξιδιού της. «Στην Alice, η οποία βίωσε μια πολύ έντονη -και ομολογουμένως δύσκολη θα έλεγα- εμπειρία, η οποία προήλθε από την υπερβολικά ισχυρή πεποίθηση ελέγχου και όχι μόνο, την οποία έχει υιοθετήσει στην μέχρι σήμερα ζωή της.

»Όπως έχουμε ίσως ξαναπεί σε κάποιο σημείο χτες, η πεποίθηση του ελέγχου προέρχεται από την αλλοιωμένη απόκριση της ''πίστης''. Ενός από τα πέντε λειτουργικά αρχεία ή χαρακτηριστικά της ψυχής ή Εαυτού μας. Της ''πίστης'', η οποία σε πρώτο επίπεδο, αλλοιώνεται μέσα στην επίγνωσή και γίνεται αντιληπτή σε μας ως δίπολο εμπιστοσύνης και αμφιβολίας, εννοιών οι οποίες αν και μοιάζουν με το αρχικό αρχείο της πίστης, είναι εντελώς διαφορετικές ως προς την ουσία τους. Ας δούμε όμως πρώτα μερικά δεδομένα από το ταξίδι της Alice και ύστερα συνεχίζουμε» είπε αφήνοντάς μας στη συνέχεια να ηρεμήσουμε και να εστιαστούμε.

Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα δεδομένα της συσκευής από ταξίδι μας στο άχρονο και οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν πολύ περίεργος για την αποτύπωση των στοιχείων τα οποία είχαν αποθηκευτεί. Η αναπαραγωγή των δεδομένων της Alice ξεκίνησε, και αυτό που αρχίσαμε να αισθανόμαστε, μας άφηνε τη βεβαιότητα, ότι έχοντας καταφέρει να αποκωδικοποιήσουν τόσο πιστά τα σύμβολα που συγκρατούσε ο νους στο ταξίδι του αυτό, το αποτέλεσμα φαινόταν τελικά, σαν να μαγνητοσκοπούσε τον ίδιο τον κόσμο των ονείρων μας. Με τέτοιο μάλιστα τρόπο, ώστε κατόπιν -στην αναπαραγωγή των δεδομένων του-, να μπορούν να τον προβάλουν πάνω στις αισθήσεις μας, με την μορφή μιας τρισδιάστατης βιωματικής διαδραστικής κινηματογραφικής ταινίας, όπου ο κάθε ένας από μας, να έχει τη δυνατότητα να ζει και να βιώνει το σύνολο των αισθήσεων, σκέψεων και συναισθημάτων, του ή των πρωταγωνιστών.

Αφεθήκαμε να παρατηρούμε το δρώμενο, στο οποίο τώρα η Alice εμφανιζόταν μέσα σε μια περιοχή η οποία άλλαζε συνεχώς μέσω της σκέψης δύο ανδρών, οι οποίοι στέκονταν στην άκρη της ακίνητοι και αμίλητοι. Η Alice, προσπαθούσε να καταλάβει τι υπήρχε γύρω της ώστε να το προσδιορίσει σύμφωνα με την μέχρι εκείνη τη στιγμή γνώση της, αλλά της ήταν αδύνατον. Διοχέτευε όλη τη δύναμή της για να το ελέγξει, αλλά κάθε σκέψη των δύο ανδρών, τροποποιούσε το περιβάλλον της τόσο απότομα και δραστικά που τη ζάλιζε και της προκαλούσε ίλιγγο.

Δίπλα τώρα από την Alice, άρχισε να εμφανίζεται αδρά μια άλλη, δεύτερη Alice-ελεγκτής, η οποία -αν και εμφανισιακά όμοια με την πρώτη-, έμοιαζε πιο δυναμική και αυταρχική. Όρθια και στητή, είχε τη δυνατότητα να στέκεται περισσότερο καλά και σταθερά στο χώρο χωρίς να ταλαντεύεται ή να ζαλίζεται. Καταφέρνοντας έτσι να ολοκληρώσει γρήγορα τη μορφή δίπλα της, την πλησιάζει και χαμηλώνοντας στο αυτί της, της δίνει μια κοφτή αλλά πολύ αυστηρή εντολή…

«Για να ελέγξεις το περιβάλλον, πρέπει να ελέγξεις τον πιο αδύναμο από τους δύο…» της λέει με έντονο ύφος…

«Μα πώς να τον ελέγξω;» απαντά η πρώτη μη μπορώντας να κατανοήσει πως θα μπορούσε να σταθεροποιήσει το χώρο της ώστε να τον κατανοήσει και να τον ελέγξει…

«Βρες μια διαφορά σας και ανάδειξέ του την σε αδύναμο σημείο του -συγκριτικά με σένα-. Μια διαφορά, την οποία δεν θα μπορεί με τίποτε να τροποποιήσει. Εντόπισέ την και τόνισέ του την. Αυτό θα τον κάνει να σε προσέξει και να αφήσει για λίγο το χώρο που δημιουργεί γύρω του. Τότε εσύ θα έχεις το χρόνο να αντιγράψεις ότι βλέπεις και να το αποθηκεύσεις στις γνώσεις σου. Αυτό θα το επαναλαμβάνεις κάθε φορά που θα τον βλέπεις να ξεκινάει τις σκέψεις του για να δημιουργεί κάτι νέο, μέχρι να μην έχει άλλη δύναμη να ξεκινήσει» είπε αυταρχικά η Alice-ελεγκτής στην πρώτη…

Η πρώτη, έκλεισε τα μάτια για να σκεφτεί κάτι το οποίο θα μπορούσε να ακυρώσει τη δύναμη της σκέψης του δεύτερου άντρα και τελικά το ξεστόμισε: «Είσαι πολύ νέος» είπε και περιμένοντας λίγο συνέχισε…

«Είσαι πολύ νέος για μένα, σχεδόν παιδί. Δεν μπορείς να σταθείς δίπλα μου για πολύ. Οι φίλοι μου, που με αγαπούν και με προσέχουν δεν θα σε αφήσουν να μείνεις. Όμως εγώ σε αγαπώ και σε θέλω. Τι θα κάνεις;»

''Κοίτα τι του λέει...'' σκέφτηκα. ''Δεν μπορεί να τον ελέγξει αλλιώς και προσπαθεί να τον χειραγωγήσει, μειώνοντας το δυναμικό του. Τονίζει μια δική της τυχαία διαφορά, προσπαθώντας να την μετατρέψει σε πλεονέκτημα απέναντί του. Και το τυλίγει με την έννοια της αγάπης. Κρύβεται πίσω της. Ώστε έτσι μας χειραγωγούν τα Εγώ των άλλων…''

Πριν ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ο δεύτερος άνδρας που έμοιαζε νεώτερος, σταμάτησε τη σκέψη του και γύρισε το βλέμμα του προς την Alice. Ύστερα γύρισε πίσω του και κοίταξε τον πρώτο άνδρα, ο οποίος έμοιαζε οδηγός, δάσκαλος ή πατέρας του. Εκείνος, κάτι του έγνεψε και αμέσως εξαφανίστηκε από το χώρο, αφήνοντας το δεύτερο άνδρα μόνο του να δοκιμάσει τις δυνάμεις του.

«Δεν με ενδιαφέρει που είσαι μεγαλύτερη σε ηλικία. Είσαι μεγάλη στην αγάπη σου κι αυτό μου φτάνει» απάντησε ο άνδρας που τώρα είχε σταματήσει να δημιουργεί καινούργιο περιβάλλον γύρω του, αφήνοντας έτσι την Alice, να το αντιγράψει και να το αποθηκεύσει γρήγορα στη γνώση της ώστε να μπορεί να το ελέγχει και να προχωρήσει. Ο άνδρας, έμεινε για λίγο έτσι, αλλά μη βλέποντας άλλη αντίδραση από την Alice, άρχισε πάλι να χρησιμοποιεί τη σκέψη του για να μορφοποιεί το χώρο μέσα στον οποίο ζούσε. Και κάθε φορά που το έκανε, η Alice επαναλάμβανε την ίδια φράση που της είχε πει η Alice-ελεγκτής, και κάθε φορά ο άνδρας σταματούσε δίνοντας το χρόνο στην Alice να αντιγράφει το χώρο στη γνώση της ώστε να μπορεί να τον ελέγξει και να προχωρεί.

Κι αυτό συνέχισε, μέχρι τη στιγμή που ο άνδρας κατάλαβε τι έκανε η Alice. Και τότε, σταματώντας να της δίνει σημασία, στράφηκε μονάχα στη σκέψη του χωρίς να γυρίζει να προσέξει πια τα λόγια της. Όμως απ την πράξη του αυτή, η Alice αισθάνθηκε μεγάλο πόνο. Ένοιωσε να την προδίνουν και μάλιστα εκείνος ο οποίος την είχε βοηθήσει να δημιουργήσει ένα καινούργιο χώρο γύρω της. Μονάχη της δεν μπορούσε να συνεχίσει. Όλα όσα είχε αντιγράψει είχαν αρχίσει πάλι να χάνονται και αδυνατώντας να πιστέψει ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι μόνη της, άρχισε να παραπαίει. Τον χρειαζόταν, τον είχε ανάγκη, όμως εκείνος είχε πάψει πια να της δίνει σημασία. Η Alice έβαλε τα κλάματα. Ο χώρος άρχισε πάλι να αλλάζει κι εκείνη δεν τον αναγνώριζε γύρω της. Όλα, της ήταν πάλι άγνωστα και δεν μπορούσε να κάνει ούτε ένα βήμα…

Έμεινε ασάλευτη έτσι για λίγο, κοιτάζοντάς τον άνδρα πέρα μακριά της, να διαμορφώνει πάλι αδιάκοπα με τις σκέψεις του το χώρο για όλους όσους αγαπούσε. Πίσω του είχε εμφανιστεί ξανά ο πρώτος άνδρας ο οποίος τώρα είχε φέρει μαζί του κι άλλους να τους διδάξει τον τρόπο αυτό της νοητικής δημιουργίας. Όμως καθώς τους κοιτούσε και τους δύο, δεν μπορούσε πια να τους ξεχωρίσει, μιας και ο δεύτερος άνδρας έμοιαζέ κάθε φορά και περισσότερο στον πρώτο.

«Επίλεξε κάποιον από τους νεοφερμένους και πάψε να κλαις» της στρίγκλισε πίσω της με θυμό η Alice-ελεγκτής. «Κάποιον από τους καινούργιους, ώστε να αποσπάσει εκείνος τη σκέψη του αντί για σένα».

«Μα δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω πια. Ποιος από τους δύο είναι ο δικός μου» απάντησε η Alice.

«Ξέρουν εκείνοι» της αντέτεινε με φωνή σαν διαταγή. «Να! Διάλεξε εκείνη την κοπέλα με τις μπούκλες, που στέκεται εμπρός από τον δάσκαλό της και κάτι γράφει» στρίγκλισε…

Γύρισα το βλέμμα μου να κοιτάξω κι εγώ κατά κει που της έδειξε η Alice-ελεγκτής, η αυστηρή και ελεγκτική -όμοια στο πρόσωπο με την πρώτη- Alice. Μια όμορφη ξανθή κοπέλα με μπούκλες στα μαλλιά, καθόταν εμπρός από τους δύο άντρες γράφοντας κάτι στα χαρτιά της. Και κάθε τόσο που γέμιζε ένα χαρτί, το έδειχνε με θαυμασμό στο δάσκαλό της. Η Alice την πλησίασε δειλά κι ευγενικά…

''Ετοιμάζεται να χειραγωγήσει την κοπέλα, για να ελέγξει τον άνδρα...'' σκέφτηκα καθώς τώρα έβλεπα πια καθαρά την πληγή της να ετοιμάζεται να βαθύνει. ''Μα έτσι θα διπλασιάζει το δικό της πόνο και θα δημιουργήσει πόνο στην κοπέλα. Πήγα να φωνάξω, να τη σταματήσω, μα δεν μπορούσα…''

«Γεια σου» άκουσα την Alice να λέει στην κοπέλα με τις μπούκλες. «Θέλεις να παίξουμε και να γίνουμε φίλες;»

Η όμορφη κοπέλα γύρισε, κοίταξε την Alice χαμογελώντας κι αμέσως σηκώθηκε επάνω πιάνοντάς την από το χέρι κι αρχίζοντας να τρέχει και να χορεύει χαρούμενα μαζί της. Έπαιξαν, έτρεξαν, τραγούδησαν κι αφού κουράστηκαν από χαρά, κάθισαν λίγο πιο πέρα από τον δάσκαλο…

«Τι είναι αυτά που γράφεις;» ρώτησε η Alice…

«Θα γίνω δασκάλα μια μέρα. Με τη σκέψη μου θα φτιάχνω κόσμους χαρούμενους» απάντησε η κοπέλα με τις μπούκλες. «Τα γράφω και τα δείχνω στον δάσκαλό μου».

«Να γράψω κι εγώ κάτι στο χαρτί;» ρώτησε η Alice. Η κοπέλα την κοίταξε απορημένη…

«Είσαι κι εσύ μαθήτρια του δασκάλου μου;» κι έδειξε τον πρώτο άνδρα. Όμως η Alice δεν μπορούσε πια να τους ξεχωρίσει. Δεν έβλεπε πια διαφορά στους δυο τους. Έτσι απάντησε «ναι» στην τύχη διστακτικά, κι η κοπέλα της έδωσε το χαρτί της για να γράψει…

Η Alice πήρε το χαρτί, έγραψε ‘η αγάπη είναι ακόμη εδώ’ και το ξανάδωσε στην κοπέλα. Εκείνη αφού το κοίταξε για λίγο και το κράτησε αναποφάσιστη, το παρέδωσε στο δάσκαλό της μαζί με τα υπόλοιπα χαρτιά που κρατούσε. Στον πρώτο άνδρα. Σε εκείνον, μαζί με τον οποίο είχε έρθει. Σε εκείνον που χανόταν σε κάθε δοκιμασία των μαθητών του και εμφανιζόταν πάλι μόλις κατανοούσαν το μάθημα και τον κόσμο γύρω τους. Όμως εκείνος, αφού το κράτησε στα χέρια του χωρίς να το διαβάσει, το παρέδωσε στον άλλον άνδρα κι εξαφανίστηκε.

Η κοπέλα με τις μπούκλες, κατάλαβε ότι είχε συμμετάσχει σε κάτι το οποίο στεναχώρησε το δάσκαλό της, αλλά ήταν ακόμα μπερδεμένη… «Άδικο… Είναι άδικο αυτό που έκανα στο δάσκαλό μου» ψιθύρισε, αλλά εκείνος δεν υπήρχε πια πουθενά για να το ακούσει.

Ο άλλος όμως, ο δεύτερος άνδρας, εκείνος που τώρα είχε γίνει όμοιος με τον πρώτο, ήταν ακόμη εκεί. Σταμάτησε για λίγο τη σκέψη του, έσκυψε, πήρε το χαρτί στα χέρια του και αφού το διάβασε με προσοχή, πλησίασε την Alice κι ακούμπησε το δάκτυλό του μέσα στην πληγή της που τώρα μάτωνε. Εκείνη κοίταξε το δάκτυλό του στο σώμα της, χωρίς να μπορεί να διακρίνει την πληγή της. Η άλλη όμως, η Alice-ελεγκτής, η δεύτερη και αυστηρή Alice από πίσω, στο άγγιγμα αυτό στρίγκλισε από τον πόνο και έπεσε κάτω σφαδάζοντας… Δεν είδα να ανοίγει το στόμα του ο άνδρας, όμως άκουσα τη σκέψη του που ήχησε καθαρά μέσα σε όλους μας:

«Η χειρότερη από όλες τις πεποιθήσεις, είναι αυτή εδώ» είπε. «Ο έλεγχος μέσω χειραγώγησης, με εργαλείο την αγάπη».

«Σκότωσέ τον…» ξεφώνησε η Alice-ελεγκτής, «σκότωσέ τον πριν φύγει…», όμως εκείνη δεν μπορούσε πια να καταλάβει. Κι ο άντρας, κάνοντας ένα βήμα πίσω, χάθηκε όπως ο δάσκαλός του, αφήνοντας την Alice-ελεγκτή να σφαδάζει από πόνο και την πρώτη να κλαίει δυνατά με αναφιλητά…

Εκεί, σταμάτησε η αναπαραγωγή των δεδομένων κι εμείς βγάλαμε τα ακουστικά και τη μικρή μάσκα από τα μάτια μας, για να ξαναδούμε την πραγματική, ζωντανή Alice να βρίσκεται πάλι στην ίδια ακριβώς θέση δίπλα μου και να κλαίει γοερά. Τώρα όμως, περισσότερο δυνατά από χτες… Ο Proteus, ήταν επίσης στην ίδια θέση δίπλα της, μέχρι αυτή να ηρεμήσει. Ύστερα σηκώθηκε και πήρε θέση στο κέντρο του σχηματισμού με τις πολυθρόνες της συσκευής.

«Η διαδικασία του ελέγχου» άρχισε να λέει αργά, «στην οριακή της μορφή, παραμένει πάντα μια διαδικασία ημιτελής, ανολοκλήρωτη, διότι περιέχει μονάχα στοιχεία τα οποία γνωρίζουμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στοιχεία τα οποία περιέχονται ήδη στην επίγνωση την οποία έχουμε για τον κόσμο γύρω μας. Έτσι η ικανότητά μας να εξετάσουμε και να ελέγξουμε κάτι, εξαρτάται πάντα, από το πλήθος των πληροφοριών τις οποίες κατέχουμε, για πράγματα και καταστάσεις που ήδη γνωρίζουμε. Συγκεκριμένες πληροφορίες σε συγκεκριμένη στιγμή. Υπάρχει ένα όριο δηλαδή, όπου κάποια στιγμή, φτάνουμε στο σημείο, κατά το οποίο έχουμε εξαντλήσει όλες τις πληροφορίες τις οποίες διαθέτουμε για το συγκεκριμένο θέμα ή αντικείμενο. Ακόμη μπορεί να μην μπορούμε ή να μη γνωρίζουμε τι άλλο πρέπει να ελέγξουμε και επαγωγικά, αδυνατούμε να διενεργήσουμε τον οποιοδήποτε περαιτέρω έλεγχο. Διότι απλά, μας είναι αδύνατον να ελέγξουμε κάτι το οποίο -ακόμη- δεν υπάρχει ή δεν το γνωρίζουμε. Αυτό συμβαίνει όταν βρεθούμε εμπρός σε κάτι νέο ή άγνωστο για μας όπως το Εγώ ή ο Εαυτός ή εμπρός σε κάτι το οποίο αλλάζει συνεχώς όπως η σκέψη ενός ανθρώπου, το συναίσθημα μιας ομάδας ανθρώπων ή ακόμη της ανθρώπινης μάζας.

»Επιπρόσθετα αλλά το ίδιο σημαντικά, όταν διενεργούμε έναν έλεγχο σε ένα χώρο ή σε μια κατάσταση, σε φυσιολογικές συνθήκες οφείλουν να το γνωρίζουν οι πάντες. Τόσο το ίδιο το περιβάλλον μέσα στο οποίο διενεργείται ένας έλεγχος, όσο και ο εκάστοτε ελεγκτής ο οποίος τον διεξαγάγει. Η αστυνομία για παράδειγμα διενεργεί ελέγχους και το γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Αυτό είναι ένα μέρος της εργασίας των αστυνομικών. Όταν όμως τα πράγματα πλησιάζουν στο παραπάνω όριο, όπου ο ελεγκτής ή ο ελεγχόμενος δεν γνωρίζουν ακριβώς αν, τι και γιατί ελέγχουν, τότε ο έλεγχος αυτός μετατρέπεται σε χειραγώγηση, κάτι το οποίο -τις περισσότερες φορές-, ουσιαστικά το αγνοούν και οι δύο πλευρές, μιας και είναι ένας έλεγχος κρυμμένος πίσω από κάτι άλλο, το οποίο εμφανίζουμε ως κάλλυμά του.

»Όλη αυτή η κρυμμένη διαδικασία ελέγχου την οποία αποτελεί η χειραγώγηση, το ψέμα το οποίο χρησιμοποιούμε για να αλλάξουμε όνομα στον έλεγχο, οδηγεί σε ένα σημείο ενεργειακής εμπλοκής και δημιουργίας συνθηκών ''προδοσίας''. Διότι χειραγώγηση, είναι ο κάθε ασυνείδητος έλεγχος τον οποίο ψευδώς μετονομάζουμε σε κάτι άλλο. Ελέγχουμε, αλλά δεν τολμούμε να το πούμε ή να το δείξουμε, διότι δεν έχουμε εξουσία να το κάνουμε ή δεν θέλουμε να τη δείξουμε ή αγνοούμε τις αντιδράσεις και συνέπειες. Έτσι, υποκρινόμαστε ότι δημιουργούμε φιλίες, κάνουμε σχέσεις, παραδίδουμε μαθήματα αυτοβελτίωσης, πνευματικότητας, τέχνης, παιδείας σε μια ελεγχόμενη εκπαίδευση, δίνοντάς στις πράξεις μας οποιοδήποτε άλλο όνομα μας βολεύει ώστε να κρυφτούμε. Τις περισσότερες φορές, πίσω από μια ''αγάπη -φυλακή''. Όμως όλο αυτό, αποτελεί ''προδοσία'' πρώτα προς τον Εαυτό μας και ύστερα προς τον ανυποψίαστο ελεγχόμενο. Σε ατομικό επίπεδο, το Εγώ, μας εμποδίζει να το αντιλαμβανόμαστε τόσο εμείς όσο και ο ελεγχόμενος. Αλλά υποσυνείδητα, όλη αυτή η διαδικασία δημιουργεί ένα εσωτερικό πόνο, ο οποίος όσο περνά ο καιρός γίνεται αβάσταχτος. Ένας συνεχής βουβός εσωτερικός πόνος που μας αναγκάζει να αυξάνουμε τις συνθήκες λογικού, συναισθηματικού και νοητικού ελέγχου ολόκληρου του χώρου που ζούμε, βάζοντάς μας σε νέο κύκλο και πάλι απ την αρχή. Η αλλοίωση του Εαυτού μας, έχει πλέον ολοκληρωθεί. Η πληροφορία της ''πίστης'' την οποία φέρει μέσα της η ψυχή μας, έχει πλέον μετατραπεί ολοκληρωτικά στην πεποίθηση του ''ελέγχου'', ο οποίος μέσα από τον διαρκή εσωτερικό πόνο που μας προκαλεί το αίσθημα προδοσίας που εισπράττουμε, αναπαράγεται και αυξάνεται συνεχώς.

»Όμως δεν γίναμε ξαφνικά μέσα σε μια μέρα, ούτε ελεγκτές, ούτε χειραγωγοί. Εκπαιδευτήκαμε από το περιβάλλον μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε και να το συνειδητοποιούμε, να αποδεχόμαστε κάποιον να μας ελέγχει ή να μας χειραγωγεί. Κι εφ όσον αυτό το έχουμε αποδεχθεί για τον ίδιο μας τον εαυτό, το αναπαράγουμε χωρίς πρόβλημα στον οποιοδήποτε. Από τη στιγμή της γέννησής μας, μέχρι να πεθάνουμε βιολογικά και να εγκαταλείψουμε αυτό τον κόσμο ως σώματα και Εγώ.

Αλκιρέας

(συνεχίζεται)

 http://aplesshmeiwseis.blogspot.gr/2015/03/11.html#more

Κέικ με σταφίδες και κανέλα

• 600 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
• 2 κ.γ. baking powder
• 2 κ.γ. κανέλα
• 200 γρ. σταφίδες
• 5 αυγά (χωριστά οι κρόκοι από τα ασπράδια)
• 1 κονσέρβα γάλα εβαπορέ
• 2 κουταλιές βούτυρο ανάλατο (λιωμένο)
• μια πρέζα αλάτι
• 100 ml λάδι
• 200 γρ. καστανή ζάχαρη

1. Χτυπάμε πρώτα τους κρόκους καλά. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, το λάδι και το βούτυρο και συνεχίζουμε το χτύπημα να ενωθούν καλά τα υλικά μας.
2. Σε μπολ αναμιγνύουμε το αλεύρι μαζί με το baking powder, το αλάτι και τη κανέλα. Τα προσθέτουμε εναλλάξ με το γάλα στο μείγμα με τους κρόκους.
3. Χτυπάμε τα ασπράδια σε μαρέγκα και αφού ρίξουμε στο μείγμα τις σταφίδες, προσθέτουμε λίγη-λίγη τη μαρέγκα και ανακατεύουμε με απαλές κινήσεις, χρησιμοποιώντας σπάτουλα.
4. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 C για μία ώρα περίπου ή μέχρι να δούμε ότι το κέικ ψήθηκε.

Εμπρός στις Πεποιθήσεις

Κεφάλαιο ΙΙ

10. Εμπρός στις Πεποιθήσεις

Δεν κράτησε πολύ. Ήσυχα και απαλά, όλο αυτό το σκηνικό που είχε δημιουργηθεί εμπρός μου, άρχισε να ξεθωριάζει, τόσο σαν εικόνα όσο και σαν ήχος, αφήνοντάς μου μονάχα μια φράση, να βγαίνει από μέσα μου επαναλαμβανόμενη ρυθμικά.

-‘Όλα ξεκινούν, από την αδυναμία του Εγώ, να απαρνηθεί και να εγκαταλείψει αυτά που αισθάνεται το σώμα του’-.

Μια φράση που άρχισε να μπερδεύεται μαζί με έναν απροσδιόριστο -μουσικό σχεδόν- ήχο, παρόμοιο με εκείνον ο οποίος μας είχε συνοδεύσει στο ξεκίνημα αυτού του παράξενου ταξιδιού. Ένα ήχο, που δεν κάλυπτε όμως τη φωνή του Mark, αφήνοντάς την να ξεπροβάλει πάλι αχνά πίσω απ τις νότες.

«Τώρα όλοι σας, έχετε επιστρέψει. Μόλις χαθεί από τις αισθήσεις σας κάθε μουσικός ήχος, μπορείτε να βγάλετε τα ακουστικά και τη μικρή μάσκα που φοράτε και στη συνέχεια να κλείσετε το γενικό διακόπτη της συσκευής σας από το χειριστήριο που βρίσκεται στο πλατύ μπράτσο του καθίσματός σας».

Άφησα μερικά δευτερόλεπτα να περάσουν μετά το σβήσιμο και της τελευταίας νότας, έβγαλα πρώτα τη μικρή μάσκα απ τα μάτια μου για να δω γύρω μου ξανά, τον κόσμο που είχα αφήσει για λίγο, και αμέσως μετά αφαίρεσα και τα ακουστικά από τα αυτιά μου. Κοίταξα πρώτα δεξιά μου, διότι από εκεί ερχόταν ο πρώτος ήχος του κόσμου μου. Στο διπλανό κάθισμα από μένα, βρισκόταν η Alice. Ήταν ακόμη στο κάθισμά της, όμως δίπλα της βρισκόταν ο υπάλληλος -βοηθός, από εκείνους οι οποίοι μας βοηθούσαν στη σωστή λειτουργία της στολής και του καθίσματος. Με το ένα του χέρι κρατούσε το δικό της -σαν να της μετράει το σφυγμό- και το άλλο το είχε ακουμπισμένο στο ώμο της. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Δεν ακουγόταν κάποιος ήχος κλάματος, αλλά ήταν σίγουρο πως έκλαιγε. Όλοι, ο ένας μετά τον άλλον, έστρεψαν το βλέμμα τους πάνω της κι εγώ έκανα με το δικό μου μια γύρα σε όλη την αίθουσα, για να δω τις αντιδράσεις των υπολοίπων. Οι περισσότεροι φαίνονταν ήρεμοι και φυσιολογικοί, έτσι επανέφερα τη ματιά μου στην Alice. Εκείνη, έδειχνε τώρα να κλαίει γοερά, αφήνοντας κάποιους αμυδρούς ήχους αναφιλητών να ξεφεύγουν στην ησυχία της αίθουσας. Ο Proteus, ο οποίος ήταν κι αυτός κοντά της, είχε λυγίσει τα γόνατά του, και καθισμένος στις φτέρες των ποδιών του, της κρατούσε το άλλο χέρι, απέναντι από τον βοηθό της αίθουσας. Έμεινε για μερικά λεπτά έτσι, λέγοντάς της κάτι το οποίο δεν μπορούσα να ακούσω από τη θέση που βρισκόμουν, υποθέτοντας όμως ότι προσπαθούσε να την ηρεμίσει. Τέλος, αφού η Alice είχε σταματήσει τελείως να κλαίει, σηκώθηκε αργά και πλησίασε προς το κέντρο αυτής της παράξενης παράταξης από ξαπλωτές καρέκλες και απευθύνθηκε σε όλους μας.

«Οι στολές που φοράτε, έχουν τη δυνατότητα να καταγράφουν σε ψηφιακή μορφή τα ταξίδια σας με τη συγκεκριμένη συσκευή. Μπορεί κάποιοι από σας να μην θυμάστε ακριβώς τι είδατε, τι αισθανθήκατε ή το λόγο που συνέβη αυτό όλη τούτη την ώρα που είστε συνδεδεμένοι μαζί της, όμως έχετε τη δυνατότητα να το ζήσετε πάλι στιγμή τη στιγμή, λεπτό προς λεπτό, ώστε να κατανοήσετε τι συμβαίνει και να συνειδητοποιήσετε τον Εαυτό σας και τον κόσμο γύρω σας. Τα δεδομένα αυτά, τα οποία βρίσκονται στη διάθεσή σας ανά πάσα στιγμή, δεν μπορείτε να τα τροποποιήσετε πλέον, παρά μονάχα να τα δείτε και να τα συγκρίνετε με τα επόμενα. Κάποια από αυτά, εκείνα τα οποία παρουσιάζουν ενδιαφέρον για όλους μας, θα τα βλέπουμε εδώ όλοι μαζί. Τα δεδομένα αυτά είναι αποτυπωμένα στη συμβολική αρχετυπική γλώσσα του σύμπαντος μας, έτσι δεν έχουμε δικαίωμα να τα κρίνουμε ως προς το άτομο το οποίο τα βίωσε, αλλά μονάχα να τα συγκρίνουμε με τη γενική πληροφορία την οποία έχουμε για τον κόσμο. Και μέσα από αυτήν, να αντιληφθούμε τι σημαίνει ‘Εγώ’, πώς λειτουργεί, τι σχέση έχει με τον Εαυτό μας, πώς κατακερματίζεται και πώς τελικά μπορούμε να το συνθέσουμε σε μια ολοκληρωμένη ολότητα ώστε να αυτοδιαχειριστούμε.

»Υποθέτω ότι αρκετοί από σας έχετε ακούσει τη φράση ‘να είσαι ο εαυτός σου’ ή έχετε διερωτηθεί για την σημασία φράσεων όπως ‘ο Εαυτός σου είναι μέσα σου’ ή ακόμη ‘δεν υπάρχουν άλλοι, οι άλλοι είσαι Εσύ’. Όμως θα πρέπει να σας πω, ότι όλες αυτές οι φράσεις που μέχρι σήμερα τις γνωρίζατε μέσα από σεμινάρια, μαθήματα αυτογνωσίας, μεταφυσικής ή θρησκευτικών, έχουν απόλυτη σχέση με το πρόγραμμα που ακολουθούμε όλοι μας εδώ, μιας και ο πραγματικός Εαυτός μας, είναι η ίδια η ψυχή μας η οποία περιέχει τη συνείδηση την οποία εμείς εξετάζουμε και αναλύουμε. Έτσι η σχέση μας μαζί του, μπορεί σαφώς να μας χαρίσει πνευματικότητα και εσωτερική ανάταση. Μπορεί όμως η αρνητική της εκδοχή, να μας οδηγήσει με την ίδια δύναμη σε ένα γιγαντιαίο αλλά πλήρως κατακερματισμένο και έτσι αδηφάγο Εγώ, το οποίο θα κυριαρχεί πάνω σε μια ανούσια και βαρετή δική μας ζωή ή θα μας αφήνει καθημερινά άδειους, πνιγμένους στην αμφιβολία και την εσωστρέφεια.

»Αν αποφασίσουμε να στρέψουμε την προσοχή προς τα μέσα μας κι αρχίσουμε να ψάχνουμε για τον Εαυτό και την ψυχή μας, σε πρώτο επίπεδο θα βρεθούμε μπροστά σε ένα αόρατο αλλά αδιαπέραστο εμπόδιο, το οποίο έχει συσσωρεύσει όλες τις εμπειρίες από την ζωή που έχουμε ζήσει από την παιδική μας ηλικία. Εμπειρίες, οι οποίες αφέθηκαν όλο αυτό το διάστημα και έκτισαν, η μία πάνω στην άλλη, ένα αόρατο αλλά στέρεο και ανθεκτικό παραπέτασμα, μέσα από το οποίο, έχουν οχυρωθεί όλα τα Εγώ μας. Στο ταξίδι προς τα μέσα μας, κάποιοι λίγοι, -εκείνοι οι οποίοι έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται και να ανακαλύπτουν καθημερινά τον κόσμο μόνοι τους αυτόβουλα, χωρίς δηλαδή την απαραίτητη παρουσία ενός εξωτερικού οδηγού ή καθοδηγητή στη ζωή τους-, έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν και να αποδεχθούν την παρουσία του. Κάποιοι άλλοι όμως, -αυτοί που συνήθισαν να βλέπουν το σύμπαν μέσα από τις περιγραφές των μεντόρων και δασκάλων τους, εμπιστευόμενοι την συνήθειά τους να υπακούουν πάντα στην εγκυρότητα του ειδήμονα-, αρνούνται να αποδεχθούν κάτι το οποίο αδυνατούν να κατανοήσουν. Το εμπόδιο αυτό όμως, δεν εμφανίζεται σε αυτούς που το γνωρίζουν, αλλά σε εκείνους που το κατανοούν, παραμένοντας σε όλους τους άλλους, ερμητικά κλειστό, αόρατο και άδηλο.

»Αν και αρκετοί από τους κατά καιρούς αναζητητές, έχουν προσπαθήσει όλα τα χρόνια της ιστορίας της ανθρωπότητας να περάσουν το μεγάλο όριο του παραπετάσματος, τίποτε δεν μαρτυρά αυτό που θα ακολουθήσει αν το κάνουν απροετοίμαστοι. Τίποτα που να μας αφήνει να αντιληφθούμε αυτό που θα διαπεράσει ολόκληρο το σώμα μέχρι την ψυχή μας. Τίποτα που να κάνει απ έξω εμφανή, τον αφόρητο αυτό εσωτερικό πόνο που θα μας κόψει την ανάσα, θα μας θυμώσει και θα μας αγριέψει, μεταμορφώνοντάς μας σε άμορφη ενέργεια, λυγίζοντάς μας στιγμή τη στιγμή. Κι αυτό, διότι ελάχιστοι από μας κατορθώνουν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν, ότι ο δρόμος ο οποίος οδηγεί στον Εαυτό και τη συνείδηση, περνά από την πλήρη κατανόηση και αποδοχή της ύπαρξης των πεποιθήσεων του Εγώ μας. Επειδή κάτι τέτοιο συνέβη και στην Alice σήμερα, η οποία φαίνεται να βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα κυρίαρχο και δυναμικό -αλλά κατακερματισμένο Εγώ- εμπρός στο φράγμα των πεποιθήσεών της, θα πρέπει να πούμε μερικά πράγματα από τώρα.

»Η ψυχή προβάλλεται στον κόσμο μας μέσα από το σώμα που τη φιλοξενεί. Αυτό είναι το μέσον της για να εισέλθει στον αισθητό κόσμο. Η χρονική περίοδος όμως μέσα στην οποία ζει ένα σώμα συνολικά, είναι κατακερματισμένη σε χρονικές στιγμές από ‘τώρα’. Το σώμα μας δηλαδή, λαμβάνει μορφή και υλοποιείται μονάχα στο ‘τώρα’. Σε κάθε ένα ‘τώρα’ ξεχωριστά, κάτι το οποίο κάποιοι από σας, άρχισαν να το αντιλαμβάνονται από την πρώτη τους κιόλας εμπειρία με τη συσκευή αυτή σήμερα. Έτσι, η κάθε στιγμή που ζούμε, περιέχει και ένα ξεχωριστό θα λέγαμε σώμα, μέσα από το οποίο προβάλλεται η ψυχή μας -δηλαδή ο Εαυτός μας- στον κόσμο. Εφόσον λοιπόν το κάθε μεμονωμένο σώμα αυτό, είναι ένα κατακερματισμένο τμήμα της συνολικής ζωής, τότε και η προβολή της ψυχής που συμβαίνει μέσα από τέτοια κατακερματισμένα σώματα, κάνει αντιληπτό σε μας μονάχα ένα απειροελάχιστο τμήμα της κάθε φορά και όχι τη συνολική της ουσίας. Έτσι η προβολή αυτή της ψυχής είναι ψευδής για δύο λόγους. Πρώτον διότι ως αντανάκλασή στον κόσμο (το σώμα είναι μέρος του κόσμου μας) αποτελεί ‘επίγνωση’, δηλαδή αλλοιωμένη συνείδηση και δεύτερον, διότι η αντανάκλαση αυτή προέρχεται από μια εντελώς κατακερματισμένη προβολή της.

»Αυτή η ‘μερική’ προβολή της ψυχής μας μέσα στο σώμα μας είναι το Εγώ μας, αποτελώντας ένα κατακερματισμένο τμήμα της, το οποίο όμως αγνοώντας την ολότητα από την οποία εκπορεύεται ως πληροφορία, θεωρεί ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από Αυτό. Η αλήθεια είναι ότι για το κάθε κατακερματισμένο σώμα, αυτό που πραγματικά υπάρχει και είναι σημαντικό στον κόσμο είναι το Εγώ του. Αυτό το Εγώ συντηρεί το κάθε σώμα και αυτό το διαφυλάσσει και το ενώνει με τα υπόλοιπα ώστε να δημιουργηθεί η εικονικότητα της ζωής ως σύνολο. Αυτή είναι όμως και η παγίδα του. Διότι αναγνωρίζοντας την αδυναμία του σώματος να υπάρξει χωρίς τη δική του παρουσία και υποστήριξη, κυριαρχεί πάνω του, θεωρώντας ότι αποτελεί την ‘ψυχή’ του. Μόνο που είναι αδύνατον να αντιληφθεί, ότι το ίδιο, αποτελεί μια ‘μερική’ και ‘εικονική’ ψυχή, μέσα σε ένα εικονικό μόρφωμα ενός εικονικού κόσμου, ο οποίος δημιουργείται και υπάρχει ως τέτοιος, μέσω της ουσίας της ψυχής.

»Στο σημείο αυτό, είναι αναγκαία η αντίληψη του διαχωρισμού των επιπέδων ύπαρξης, δηλαδή της ψυχής και του σώματος. Μπορεί να σας φαίνονται μεταφυσικά όλα αυτά, αλλά πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν δύο εντελώς ξεχωριστά αλλά συγχρόνως άρρηκτα συνδεδεμένα σύνολα. Αυτό της πηγής -ψυχής -συνείδησης και εκείνο του σώματος -Εγώ -επίγνωσης. Σε αυτά τα δύο τριαδικά δίπολα, το πρώτο είναι αιώνιο αλλά μη απτό ή άμεσα αντιληπτό και κατανοητό, ενώ το δεύτερο είναι πλήρως αντιληπτό αλλά υποκείμενο στο νόμο της αλλαγής ζωής και θανάτου. Το πρώτο επίσης, αντιστοιχεί στο Είμαι μιας και η ύπαρξή του είναι αέναη και αμετάβλητη, ενώ το δεύτερο στο Έχω, μιας και μετέχει και κατέχεται από αρκετούς περιορισμούς. Η στολή που φοράτε, θα σας αναδείξει και τα δύο άκρα αυτού του διπόλου, διότι έχει την ικανότητα να σας αποκόπτει εντελώς τις αισθήσεις του σώματος, αφήνοντας σας στην εμπειρία του πυρήνας σας, της ψυχής και της συνείδησής σας. Ο ρόλος της, κάνει εμφανώς δυνατή τη σταδιακή εκπαίδευσή σας στη διαχείριση του Εγώ σας και τη σύνθεσή του μέσα από μια αποκαλυπτική παρουσίαση του Εαυτού σας. Έτσι μέσα από την κατανόηση αυτή, θα μπορέσετε τελικά να αντιληφθείτε ότι Είστε μια ψυχή και μια συνείδηση η οποία Έχει ένα σώμα με Εγώ και χαρακτηριστικά τα οποία οφείλουμε να γνωρίσουμε, να αποδεχθούμε και να καλλιεργήσουμε.

»Ένας από τους κύριους ρόλους της ύπαρξης του Εγώ μας, είναι πράγματι η προστασία του σώματός του από τον εσωτερικό πόνο. Είναι μια από τις μεταξύ τους συμβάσεις. Για το κυρίαρχο Εγώ μας, οι πεποιθήσεις αποτελούν αυτή την προστατευτική μας θεραπεία, ενάντια σε κάθε αρνητικό μας συναίσθημα. Όμως εδώ παρουσιάζεται ένα σημείο σύγχυσης. Το κυρίαρχο Εγώ, αναλαμβάνοντας ρόλο προστατευτικής ασπίδας για το σώμα, αρχίζει να στοιχειοθετεί τις πεποιθήσεις, ως προμετωπίδες απέναντι σε κάθε πόνο ο οποίος μπορεί να γίνει αισθητός από το σώμα. Ειδικά, τον αόρατο πόνο, αυτόν ο οποίος δημιουργείται εσωτερικά, χωρίς κανένα εξωτερικό σημάδι πληγής. Αδυνατεί να αντιληφθεί όμως, ότι αυτές αποτελούν παράγωγα αλλοιωμένων πληροφοριών. Θεωρεί και συμπεριφέρεται κυρίαρχα, όμως αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι πεποιθήσεις ισχυροποιούνται σε συνθήκες δικής μας αδύναμης αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον μας. Του είναι αδύνατον να αποδεχθεί, ότι η δημιουργία τους ξεκινά όταν μέσα από την αλληλεπίδραση με όλους και με όλα, παρουσιάζουμε αδυναμία να αντεπεξέλθουμε στις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας.

»Σε έναν εικονικό κόσμο, όλες οι αλληλεπιδράσεις μας έχουν μέσα τους το στοιχείο του εικονικού και του ψευδούς. Όσο η αληθινή συνείδηση παραμένει ανενεργή και εκτός του κόσμου μας, η ψευδής ‘επίγνωση’ παραμένει ως βάση των πληροφοριών που μεσολαβούν σε οποιαδήποτε αλληλεπίδρασή μας με τον κόσμο. Η αλλοιωμένη και εικονική δηλαδή πληροφορία, η οποία αλληλεπιδρά με το περιβάλλον και αντανακλάται σε μας, εξακολουθώντας να μας επιστρέφει ψευδή και εικονικά στοιχεία. Σε αυτή την ψευδή βάση παράγεται η πεποίθηση και με εργαλείο αυτή τη βάση, αγκυροβολεί μέσα μας. Μέσα από αυτή τη λειτουργία του Εγώ μας, η οποία διαμορφώνει μια εσωτερική διαδικασία διαστρέβλωσης αυτού που πραγματικά συμβαίνει, με μοναδικό σκοπό, την αποφυγή της οποιουδήποτε τύπου συναισθηματικής εμπειρίας εσωτερικού πόνου στο σώμα μας.

»Όλο αυτό είναι μια δευτερογενής, εικονική και ψευδής διαδικασία κουκουλώματος, μιας και η αιτία η οποία προκαλεί τον οποιοδήποτε εσωτερικό πόνο, συνεχίζει να υπάρχει. Είναι ακόμη εκεί και το μόνο που κάνει το Εγώ, είναι να την αποφεύγει, διαστρεβλώνοντάς την, με μια εικονική αντίδραση η οποία απλά ‘προλαβαίνει’ συνεχώς τον εσωτερικό πόνο, εμποδίζοντάς τον να αναδυθεί και να ανιχνευτεί από τις αισθήσεις μας. Όμως ταυτόχρονα, αυτές οι αισθήσεις του σώματος, είναι το όργανο το οποίο διαβεβαιώνει συνεχώς το Εγώ ότι εξακολουθεί και υπάρχει στον κόσμο. Αυτές είναι που το κρατούν συνεχώς σε επαφή με την εικονική ύπαρξή του. Αν οι αισθήσεις σιγήσουν, αυτό εκλαμβάνεται από το Εγώ ως σωματικός θάνατος. Έτσι, όσο πιο κυρίαρχο θέλει να νοιώθει ένα Εγώ, τόσο πιο έντονα και δυνατά απαιτεί να είναι τα συναισθήματα που τις ενεργοποιούν, ώστε να νοιώθει ζωντανό και ισχυρό. Για τις αισθήσεις, ένας δριμύς εσωτερικός πόνος αλλά και μια άκρατη ηδονή, αγγίζουν το ίδιο επίπεδο έντασης. Και για το Εγώ, αυτή η ένταση είναι το σημαντικό στοιχείο, αδιαφορώντας αν αυτό είναι καλό ή κακό.

»Μια ισχυρή αλληλεπίδραση μεταξύ των Εγώ δύο οποιονδήποτε διαφορετικών ανθρώπων, αποτελεί ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο ενιαίο δυναμικό πεδίο. Είναι και για τους δύο, μια κατάσταση στη ζωή τους, η οποία υποσυνείδητα ελέγχεται συνεχώς από τα συναισθήματα και τις πεποιθήσεις τους. Κι όσο η κατάσταση ελέγχεται, ο πυρήνας της, αυτό που υπάρχει στην ουσία της συνύπαρξής τους, είναι αόρατο και άδηλο. Μπορεί να ζουν μέσα στην κατάσταση, όμως αντιλαμβάνονται άλλα πράγματα ο καθένας. Αλληλεπιδρούν καθημερινά μεταξύ τους, όμως την συνολική ισορροπία ανάμεσά τους κρατάει ο ρυθμιστικός παράγοντας των πεποιθήσεών τους, ο οποίος -αλλάζοντας συνεχώς- αυξάνεται ή μειώνεται αποφεύγοντας την αίσθηση του πόνου, αφήνοντας μονάχα την ηδονή να καταλαγιάζει τις όποιες εστίες του. Κι όταν αυτή η ισορροπία πεποιθήσεων ξαφνικά και για οποιοδήποτε λόγο χαθεί, οι μάσκες πέφτουν κι ο καθένας εκτονώνεται ανταποδίδοντας στον άλλον, τον εσωτερικό πόνο που αισθάνεται από αυτή την αόρατη πληγή του. Κι έτσι αρχίζει έναν άδηλο φαύλο κύκλο, όπου το Εγώ πλέον κυριαρχεί, χωρίς ο νους και το σώμα να κατανοεί τι ακριβώς συμβαίνει.

»Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θεωρούν, ότι οι πληγές αυτού του τύπου περνούν μονάχα με το θάνατο, όμως αυτό είναι αντίληψη ενός Εγώ. Σε ένα αμοιβαίο δυναμικό πεδίο πεποιθήσεων, δεν είναι ένας ο εκκινητής, ούτε μία η αντίδραση. Οι δράσεις και οι αντιδράσεις είναι αμοιβαίες και γίνονται αντιληπτές σχεδόν ταυτόχρονα, κάτι το οποίο είναι αδύνατον να γίνει κατανοητό από το Εγώ, ανάγοντας έτσι την αντιπαράθεση για την κυριαρχία σε επίπεδο ζωής και θανάτου. Έτσι κι αλλιώς, ο κάθε ένας από μας τους ανθρώπους, αφού ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του, στο τέλος φτάνει στο θάνατο. Πεθαίνει βιολογικά το σώμα, ανεξάρτητα αν η ψυχή έχει προλάβει μέσω της συνείδησης της να ολοκληρώσει το σκοπό της. Το αν υπάρχει επόμενη ζωή ή όχι, για το Εγώ είναι άνευ ουσίας διότι δεν έχει καμιά ανάμιξη σε αυτό. Κάθε νέος κύκλος ζωής, αποτελεί αυτόνομο και ξεχωριστό κύκλο για ένα νέο Εγώ. Όμως αυτός ο βιολογικός θάνατος και η αντίληψη του διαχωρισμού και της οριστικής απομάκρυνσης της ψυχής από τη συγκεκριμένη ζωή, είναι το κύριο σημείο κατά το οποίο το Εγώ μπορεί να αρχίσει να εναρμονίζεται με τον Εαυτό του. Κατανοώντας, ότι το κλείσιμο αυτού του κύκλου, ορίζει και την οριστική διακοπή της οποιασδήποτε πιθανότητας και δυνατότητας σύνθεσής του σε ένα ενιαίο σύνολο. Είναι εκείνη η στιγμή, που το Εγώ θα αντιληφθεί ότι η ψυχή είναι αυτή που του δίνει ζωή, άρα και η οποιαδήποτε σύνθεσή του μπορεί να συμβεί μονάχα όσο αυτή είναι συνδεδεμένη με το σώμα του».

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ…

«Και τότε, γιατί όλα αυτά; Αν εμείς είμαστε ψυχή και συνείδηση όπως είπατε, τι μας ενδιαφέρει τι θα απογίνει το Εγώ όταν αποχωριστεί η ψυχή μας από τη ζωή και το σώμα που μας φιλοξενεί» πετάχτηκα ξαφνικά μη μπορώντας να σταματήσω μια ερώτηση που φούντωνε συνεχώς μέσα μου χωρίς να μπορεί να δώσει απάντηση…

Ο Proteus στράφηκε προς το μέρος μου από όπου άκουσε τον ήχο της φωνής μου και δίστασε λίγο περιμένοντας ίσως τη συνέχεια της ερώτησης. Πήρα την ευκαιρία και συνέχισα…

«Ποια είναι αλήθεια η αιτία που ενσαρκώνεται η ψυχή; Ποιος είναι ο λόγος που δημιουργεί το Εγώ στο σώμα; Εμείς δηλαδή σαν σώματα και Εγώ, έχουμε δημιουργηθεί απλά και μόνο για να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες του Εαυτού μας; Ο εσωτερικός όμως πόνος ο οποίος υπάρχει συνεχώς μέσα από τις αισθήσεις μας, είναι δικός μας και όχι του Εαυτού μας, ή όχι. Σήμερα είχα -θα έλεγα- μια σημαντική εμπειρία για να κατανοήσω τι αλήθεια συμβαίνει με τη σχέση Εγώ και ψυχής, αλλά -αν και είναι ακόμη νωρίς για να εκφράσω οποιαδήποτε άποψη- η επιστροφή μου εδώ, με επανέφερε στο ίδιο στάδιο, στην ίδια κατάσταση που γνωρίζω και αντιλαμβάνομαι, σώματος και Εγώ. Τόσο ο Εαυτός όσο και το Εγώ μας, ανήκουν πράγματι σε δύο εντελώς διαχωρισμένα πεδία, μιας και το βασικό εργαλείο του σώματός μου είναι οι αισθήσεις μου. Αυτές ορίζουν τον κόσμο μου. Ακόμα και τώρα που σας ρωτάω, πονάω μέσα μου. Πριν ακόμη μου απαντήσετε, καταλαβαίνω ότι η οποιαδήποτε ευκαιρία σύνδεσης με τον Εαυτό μου, είναι αδύνατον για Αυτόν να τις ακυρώσει από μέσα μου. Μας λέτε ότι η στολή αυτή αδρανοποιεί και ακυρώνει τις αισθήσεις. Μα δεν υπάρχει μονάχα πόνος στη ζωή. Υπάρχει και χαρά. Θα μπορούσα να πω ότι μέχρι σήμερα, έχω περάσει πολύ όμορφα στη ζωή μου, έχοντας αναρίθμητες στιγμές ευτυχίας για να θυμηθώ. Αν ακυρώσω τις αισθήσεις μου, τότε τι ζωή θα έχω; Τι νόημα έχει για τον Εαυτό μου να φιλοξενείται σε ένα σώμα το οποίο δεν θα έχει αισθήσεις; Ποιος είναι ο λόγος να υπάρχει μέσα μου, αν μέσα από μένα δεν θα υπάρχει κόσμος για να ανακαλύψει γύρω μου;

»Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι, ότι μόλις το σώμα μου κι εγώ πεθάνουμε, η ψυχή μου θα αρχίσει το ταξίδι της επιστροφής προς την πηγή της και ‘βλέποντας’ τη ζωή που έχει ζήσει, θα θυμηθεί και θα συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Αντιλαμβάνομαι δηλαδή ότι στο στάδιο αυτό της επιστροφής της, εγκαταλείπει την ‘επίγνωσή’ μου και επιστρέφει στη συνείδησή της, ώστε να μπορεί να συγκρίνει τι έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία και τι παραμένει σε ασυμφωνία με την αρχική της επιλογή. Κι αυτό που ίσως παραμένει ακόμη σε ασυμφωνία, είναι πιθανώς εκείνο το οποίο την είχε αναγκάσει πριν να ζητήσει την εμπειρία μιας ζωής ή το ίδιο που την αναγκάζει τώρα να γυρίσει πίσω στον κόσμο ώστε να το διορθώσει. Αυτό όμως εμένα σαν σώμα και σαν Εγώ, δεν με αφορά. Κι αν με αφορά, θα ήθελα να μου πείτε πού και πώς ακριβώς.

»Αν η ψυχή μου τότε επιλέξει να επιστρέψει στον αισθητό κόσμο, έχοντας για μια ακόμη φορά μαζί της το λόγο της εισόδου της, το μη ολοκληρωμένο θέμα το οποίο σκοπεύει να προσπαθήσει πάλι να διορθώσει, η είσοδος αυτή στον αισθητό κόσμο, θα της αφαιρέσει πάλι τη μνήμη της, τη συνείδησή της όπως και πριν. Εγώ σαν σώμα θα έχω εξαφανιστεί από τον κόσμο, αυτή θα εισέλθει σε ένα νέο εντελώς άσχετο με μένα ως σώμα και Εγώ, κι αυτή θα εξακολουθεί να μην θυμάται τον λόγο για τον οποίο πάλι ενσαρκώνεται, ούτε θα έχει κάτι από την ίδια για να θυμηθεί μιας και η συνείδησή της θα παραμένει εκτός. Τα μόνα που θα υπάρχουν, θα είναι μια νέα μηδενική επίγνωσή -η οποία θα αναπτύσσεται στο νέο σώμα της-, καθώς και η δύναμή της να αντικαταστήσει την επίγνωση αυτή με τη συνείδησή της, ώστε να θυμηθεί. Πόσα σώματα σαν εμένα θα πρέπει να δημιουργήσει η ψυχή μου, να τα γεννήσει και να τα θανατώσει στους κύκλους της ζωής, ώστε να καταφέρει τελικά να περάσει τις εξετάσεις της; Η ψυχή, η οποία δεν θα είναι πλέον μονάχα δική μου, αλλά ψυχή όλων μας. Όλων των ζωών και όλων των σωμάτων που θα ζήσει;»

«Μα από σας ξεκίνησε το πρόβλημα της ψυχής σας. Εσείς της το δημιουργήσατε. Όχι Εσύ συγκεκριμένα, αλλά ο λόγος που σε δημιούργησε και σε έβαλε μέσα στους κύκλους της ζωής -όπως σωστά λες-, έχει ξεκινήσει από κάποιον σαν εσένα. Από κάποιο σώμα, από κάποιο Εγώ κι από κάποια πεποίθηση σας» απάντησε ο Proteus, ακίνητος απέναντί μου και κοιτάζοντας με μέσα στα μάτια. Σώπασα…

«Ίσως μάλιστα, εσύ προσωπικά σαν σώμα και Εγώ σε αυτή τη ζωή που ζεις στις μέρες μας, να είσαι η μοναδική αιτία της επιστροφής της σε επόμενες ζωές. Σε δεκάδες ή και εκατοντάδες άλλα σώματα, χρονικά μετά από σένα. Σώματα τα οποία θα υποφέρουν το ίδιο όπως κι εσύ από αβάσταχτο εσωτερικό πόνο. Σώματα τα οποία θα προσπαθούν να βοηθήσουν την ψυχή σου -ή ψυχή σας όπως πάλι σωστά λες-, να ολοκληρώσει τα δημιουργημένα από εσένα άλυτα θέματα, ώστε να ελευθερωθεί και να επιστρέψει στην πηγή της».

Η Alice δίπλα μου άρχισε πάλι να κλαίει. Ένα βουβό κλάμα με κοφτά αναφιλητά που τράνταζαν την ησυχία της αίθουσας. Δεν μπορούσα να μιλήσω άλλο. Η σκέψη μου είχε θολώσει τόσο που κοιτούσα μονάχα τον Proteus να στέκει ακίνητος απέναντί μου. Αντιλαμβανόμουν τι ήθελε να πει και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να ουρλιάξω. Μάταιος κόπος. Έσκυψα το βλέμμα να συμμαζέψω τη σκέψη μου, προσπαθώντας συγχρόνως να αντιλαμβάνομαι το νόημα των λέξεων του Proteus ο οποίος συνέχισε με σταθερή αλλά ήρεμη φωνή…

«Δεν γνωρίζω πόσοι από σας αυτή τη στιγμή αντιλαμβάνεστε το βάθος το οποίο έχετε φτάσει από την πρώτη αυτή ημέρα, αλλά θα πρέπει να πω ότι είμαι εντυπωσιασμένος με την δύναμη που οδηγείτε την ομάδα αυτή. Κι αυτό, διότι από την πρώτη ημέρα φτάσατε σε ένα κομβικό σημείο, στο οποίο -άσχετα αν αντιλαμβάνεστε το βάθος του ή όχι τώρα-, είναι ο πυρήνας της εσωτερικής φιλοσοφίας, αλλά και όλου αυτού του προγράμματος. Φτάσατε δηλαδή σε ένα σημείο ισορροπίας, όπου αρχίζετε να φωτίζετε τόσο την αιτία η οποία ωθεί μια ψυχή -δηλαδή τον Εαυτό σας- να επανενσαρκωθεί, όσο και το λόγο για τον οποίο είναι σημαντική η σύνθεση των Εγώ μας με τον Εαυτό.

»Η ψυχή ενσαρκώνεται την πρώτη φορά, αλλά ο λόγος που επιστρέφει πάλι και πάλι, βρίσκεται στον αρνητικό τρόπο που λειτούργησε κάποιο Εγώ του σώματος και οι πεποιθήσεις του, όπου δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και την αλληλεπίδρασή του με τους άλλους γύρω του. Η συνεχής επιστροφή αυτή της ψυχής μέσω των επαναλαμβανόμενων κύκλων ζωής και θανάτου, αυξάνει την δημιουργία σωμάτων και Εγώ όπως επίσης πιθανώς να αυξάνει τα αρνητικά σημεία, άρα και τους λόγους επαναλαμβανόμενης επιστροφής της ψυχής λόγω περισσότερων εγωιστικών συμπεριφορών. Το πρόβλημα της συνεχούς ενσάρκωσης της ψυχής δηλαδή, δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα στα σώματα τα οποία δημιουργεί στις επόμενες ζωές της. Πράγματι σε πρώτη ματιά, το πρόβλημα δεν ανήκει στο σώμα και το Εγώ, όμως μονάχα το Εγώ μπορεί να το μειώσει και να το εξαλείψει.

»Έτσι, αν και τα αρνητικά σημεία μπορεί να μην ξεκίνησαν από την προσωπικά δική σας εγωιστική συμπεριφορά, αλλά να προέρχονται από προηγούμενες χρονικά ζωές της ψυχής σας, κάποιος θα πρέπει να αποκτήσει τη δύναμη να ξεκινήσει τη λύση και την απελευθέρωση. Αν εσείς ως σώμα και Εγώ αδιαφορήσετε και συνεχίσετε να ενδιαφέρεστε μονάχα για το Εγώ και το σώμα σας, το πρόβλημα όχι μονάχα δεν θα λυθεί αλλά θα ενταθεί. Στη πραγματικότητα, το δικό σας αδύνατο σημείο είναι μονάχα η διαχείριση της αλληλεπίδρασής σας με τους άλλους. Αυτή η λανθασμένη αλληλεπίδρασή σας είναι το σημείο το οποίο σας δημιουργεί τον εσωτερικό πόνο από τις πεποιθήσεις και σας εμποδίζει να αποδεχθείτε μια λύση.

»Αυτό το οποίο είναι δύσκολο ή σχεδόν αδύνατο να κατανοήσει ένα σώμα και το Εγώ του, είναι ότι η ψυχή δεν διαχωρίζει τις ζωές που ζει σε προηγούμενες και επόμενες, μιας και λειτουργεί πέρα από τον δικό μας κόσμο, στις άχρονες διαστάσεις. Μέσα στον αόρατο εξωδιαστασιακό χώρο, η ψυχή πράγματι αναγνωρίζει και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Και μέσα στα πάντα, υπάρχουν τόσο οι άλλες ψυχές οι οποίες ενσαρκώνονται μαζί της, όσο και οι ζωές της ίδιας. Όλες οι ζωές της. Ασχέτως αν εμείς οι άνθρωποι τις αντιλαμβανόμαστε γραμμικά την μία μετά την άλλη ξεχωριστά μέσα σε μια διάρκεια αρκετών ετών, όλες οι ζωές μιας ψυχής, -τόσο οι προηγούμενες όσο και οι επόμενες- υπάρχουν ήδη εκεί. Αυτός είναι ο λόγος που ‘εκεί’ κάνει την επιλογή της. Διότι εκεί ‘βλέπει’ ενιαίο όλο το σύνολο των ενσαρκώσεών της, θυμάται και ‘αντιλαμβάνεται’ τα προβλήματα όπως και τις λύσεις και έτσι επιλέγει την προσπάθεια για ολοκλήρωσή τους μέσα στον αισθητό κόσμο. Όλες οι λεπτομέρειες, από τις ζωές της είναι καταγεγραμμένες μέσα στην ίδια αυτή Συνειδητότητα η οποία δημιουργεί την κάθε νέα της ζωή. Στη Συνειδητότητα η οποία εμφανίζει και δημιουργεί τις καταστάσεις που ζούμε μέσα από τα σώματά μας, αλληλεπιδρώντας μαζί της. Αυτός είναι ο λόγος και η σημασία της σύνθεσης των Εγώ με τον Εαυτό του. Αυτός ο λόγος ολόκληρης της εσωτερικής διδασκαλίας και αυτή είναι επίσης η αιτία της προσπάθειας που κάνουμε εμείς εδώ. Μόνο που χρειάζεστε χρόνο για να τον κατανοήσετε στο βάθος του».

Στιγμιαία αντιλαμβανόμουν τι εννοούσε ο Proteus αλλά και πάλι το έχανα. Για τώρα όμως, μου αρκούσε αυτή η στιγμή. Έστω κι αυτή η απειροελάχιστη στιγμή της κατανόησης. Προσπάθησα να σηκωθώ από την πολυθρόνα μου και στο νου μου έφτασε πάλι η ίδια σκέψη…

-‘Όλα ξεκινούν, από την αδυναμία του Εγώ, να απαρνηθεί και να εγκαταλείψει αυτά που αισθάνεται το σώμα του’-.

Αλκιρέας

(συνεχίζεται)

http://aplesshmeiwseis.blogspot.gr/2015/02/10.html#more