Στο όριο του αόρατου

Κεφάλαιο Ι

7. Στο όριο του αόρατου

Μας άφησε να τις πλησιάσουμε και να αρχίσουμε να τις περιεργαζόμαστε, αγγίζοντάς τες και ρουφώντας με την αφή και το βλέμμα τα πρώτα ερεθίσματα. Σε κάθε μία από αυτές, υπήρχε ένα όνομα από τον καθένα μας. Εικοσιμία στολές για εικοσιένα άτομα, εμάς, βρίσκονταν εμπρός μας και περίμεναν να τις φορέσουμε, ξεκινώντας αυτό το παράξενο και μαγικό ταξίδι που θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες και μήνες. Ένα ταξίδι που επρόκειτο να αλλάξει εξ ολοκλήρου τις ζωές και των εικοσιένα μας. Μόνο που εκείνη τη στιγμή το αγνοούσαμε παντελώς…

«Όπως βλέπετε» συνέχισε, «κάθε στολή έχει επάνω της ένα όνομα το οποίο αντιστοιχεί σε κάποιον ή κάποια από σας. Ο καθένας λοιπόν και η κάθε μία σας τώρα με τη σειρά, θα πάρει τη στολή που του ή της αναλογεί και θα περάσει στα πλαϊνά δωματιάκια για να αλλάξει και να τη φορέσει. Επειδή ίσως σας δυσκολέψει η πρώτη φορά μαζί της, αλλά και για το λόγο ότι το υψηλό κόστος κάθε μιας από αυτές, μας απαγορεύει να πειραματιστούμε με την πιθανότητα οποιασδήποτε μορφής βλάβης της, έχουμε προβλέψει και σας διαθέτουμε ειδικούς βοηθούς οι οποίοι θα σας δείξουν πώς να τη φορέσετε με σχετική ταχύτητα αλλά κυρίως με ασφάλεια, κυρίως για την ίδια...»

Μια ομάδα από επτά υπαλλήλους της εταιρίας, τέσσερις άνδρες και τρεις γυναίκες -που είχε εντωμεταξύ φανεί στην αρχή του διαδρόμου-, περίμενε το νεύμα του Proteus για να περάσει μέσα στην αίθουσα, να μας βοηθήσει να ξεκρεμάσουμε τις στολές από τους ορθοστάτες και -κρατώντας τις με ασφάλεια- να τις μεταφέρουμε στα πλαϊνά δωματιάκια και να τις φορέσουμε. Εμείς, βλέποντάς τους να πλησιάζουν μετά την σχετική άηχη χειρονομία του κεντρικού εκπαιδευτή, χωριστήκαμε σε δυο μικρές ομάδες, μία ανδρών και μία γυναικών, πήραμε με προσοχή τη στολή εκείνη η οποία είχε απάνω της το όνομα του καθένα μας και -ακολουθώντας κάποιο βοηθό- αρχίσαμε με τη σειρά να κατευθυνόμαστε στο χώρο αλλαγής της ενδυμασίας μας.

Ήμουν από τους πρώτους που πέρασαν μέσα στα μικρά αλλά πλήρως λειτουργικά αλλακτήρια, για να βγάλω πρώτα τα ρούχα μου και να τα βάλω μέσα στο ειδικό ερμάριο ασφαλείας. Τη στολή, για να τη φορέσουμε έπρεπε να είμαστε εντελώς γυμνοί, χωρίς οποιοδήποτε εσώρουχο ή άλλο ρούχο. Πριν ξεκινήσουμε να τη φοράμε, ο βοηθός μας έδειξε πώς να περάσουμε το σώμα μας με το ειδικό ζελέ, το οποίο θα βοηθούσε εφ’ ενός στο φόρεμα της και αφ’ ετέρου στην καλύτερη και πιο ολοκληρωτική εφαρμογή της πάνω στο δέρμα μας.

Ο τρόπος που τη φόρεσα έμοιαζε με εκείνον της στολής του δύτη ή του βατραχανθρώπου. Έμοιαζε αλλά δεν ήταν η ίδια, μιας και ετούτη εδώ κολλούσε επάνω στο σώμα μου σαν χειρουργικό γάντι, αφήνοντάς μου συγχρόνως μια περίεργη αίσθηση μόνωσης και μείωσης της αίσθησης αγγίγματος και αφής. Ήταν εξαιρετικά λεπτή, αλλά αρκετά ανθεκτική στο τράβηγμα που εφάρμοζα επάνω της. Το χρώμα της ήταν μαύρο ανθρακί, που εμπόδιζε να διακρίνεις λεπτομέρειες επάνω της, αλλά παρόλα αυτά, κατάφερα να παρατηρήσω στο εσωτερικό της σχέδιο, ένα δίκτυο από διακλαδώσεις συνδέσεων όμοιο με την πίσω μεριά μιας ηλεκτρονικής πλακέτας. Έμοιαζε με τυπωμένο σχέδιο, αλλά η διαίσθησή μου με διαβεβαίωνε ότι ολόκληρη αυτή η στολή, ήταν ένα ελαστικός ηλεκτρονικός υπολογιστής.

Ακολουθώντας τις οδηγίες του βοηθού, αφού πέρασα πρώτα ολόκληρο το σώμα μου με το ειδικό ζελέ, φόρεσα το κάτω μέρος της σαν παντελόνι, δένοντάς την πλεξούδα με τα καλώδια αμέσως μετά στην ειδική δέστρα που βρισκόταν στη μέση μου, προσέχοντας πάντα μην τα πατήσω που κρέμονταν στο πλάι. Τέλος, τράβηξα με προσοχή το πάνω μέρος της σαν να φοράω πουκάμισο. Εκείνη, γλίστρησε απαλά ακολουθώντας τις κινήσεις μου και αγκαλιάζοντας το σώμα μου, έδεσε εμπρός στο στήθος μου με ένα ειδικό συνδετικό σύστημα, αποκλείοντας την ύπαρξη οποιουδήποτε ανοίγματος ή σχισμής από την επαφή της με το σώμα μου, από τα δάκτυλα των ποδιών μου μέχρι τη μέση του λαιμού. Για κεφάλι μαζί και πρόσωπο, τα οποία έμεναν για το τέλος, υπήρχε ένα είδος κουκούλας, από την οποία αν και απουσίαζαν οτιδήποτε ανοίγματα στα μάτια ή στο στόμα, υπήρχε ένα σύστημα σαν εκείνα που έχουν οι μάσκες αερίων, χωρίς όμως οποιοδήποτε άλλο εξωτερικό, μεταλλικό ή τέλος πάντων ξεχωριστό εξάρτημα. Ο βοηθός, μου υπέδειξε να την κρατήσω στο χέρι και να βγω έξω χωρίς να τη φορέσω ακόμη στο κεφάλι μου. Υπάκουσα, έκλεισα το ερμάριο με τα ρούχα μου ασφαλίζοντας το με τον κωδικό που χρησιμοποιούσα για τέτοιους σκοπούς, άνοιξα την πόστα και περπάτησα έξω.

Το σώμα μου υπάκουε στις κινήσεις που το κατεύθυνα χωρίς να νιώθω πίεση ή οποιαδήποτε δυσκολία σε αυτό. Η αίσθηση όμως που είχα από το βάδισμά μου τώρα, ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που έχω συνήθως, απουσιάζοντας για παράδειγμα, σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της αίσθησης που αφήνει το πάτωμα στην πατούσα καθώς αυτή το αγγίζει όταν περπατάμε. Έτσι, με αργά βήματα και με μια αίσθηση σαν να βρίσκομαι στο αέρα, έφτασα στην αίθουσα σχεδόν από τους πρώτους ένστολους πια εκπαιδευόμενους, έχοντας ένα περίεργο ή απροσδιόριστο χαμόγελο -ίσως αμηχανίας- στο πρόσωπο, όπως και οι περισσότεροι που άρχισαν σταδιακά να συναθροίζονται πάλι δίπλα μου. Οι πιο τολμηροί δοκίμασαν μεταξύ μας κάποια πειράγματα και αστεία του τύπου spider man, αλλά κι αυτό για μερικά δευτερόλεπτα μονάχα, μέχρις να δουν το πάντα αμίλητο και ανέκφραστο πρόσωπο του Proteus στραμμένο επάνω τους.

Γύρω από την κεντρική μονάδα τώρα και βαλμένα σε κύκλο, υπήρχαν εικοσιένα ειδικά καθίσματα, τα οποία είχαν φέρει προφανώς στην αίθουσα και προσθέσει γύρω από τη συσκευή, οι γνωστοί υπάλληλοι της εταιρίας που ασχολούνταν με όλες αυτές τις μεταφορές, τοποθετήσεις και συναρμολογήσεις της μονάδας. Έμοιαζαν με τα γνωστά αεροπορικά καθίσματα πρώτης θέσης, μόνο που αυτά είχαν εμπρός τους, αρκετά περισσότερο διαθέσιμο χώρο να απλώσεις επάνω τους τα πόδια σου σαν να ξαπλώνεις και με πιο πλατιά πλαϊνά στηρίγματα, τα οποία άφηναν να φανούν πάνω τους υποδοχές βυσμάτων όπως και αρκετοί διακόπτες και κουμπάκια. Κάθε κάθισμα είχε επίσης συνδεδεμένα σε ειδικές δέστρες στο επάνω μέρος του, ένα ζευγάρι ακουστικά, ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά που μπορούσαν να εφαρμόζουν γύρω από τα μάτια σαν μικρή μάσκα πισίνας, καθώς και -κολλημένη στην κορυφή του- μια μικρή πινακίδα με το όνομα κάθε ενός από τους εικοσιένα μας. Βρήκα σιωπηλός το δικό μου και στάθηκα εμπρός του περιμένοντας τη σχετική υπόδειξη. Ο Mark, ο οποίος καθόταν τώρα κι αυτός σε ένα παρόμοιο στο κέντρο της όλης παράταξης εμπρός στις οθόνες του υπολογιστή, μας προέτρεψε να καθίσουμε ο καθένας στο δικό του. Βολευτήκαμε χωρίς κουβέντες και αφού επεκράτησε πάλι στην αίθουσα απόλυτη ησυχία, ξεκίνησε να μας δίνει με σειρά τις υπόλοιπες οδηγίες.

Τα καθίσματα ήταν συνδεδεμένα με την κεντρική μονάδα και στο πλάι τους υπήρχε μια υποδοχή όπου συνδέσαμε τη στολή μας μέσω της πλεξούδας. Αμέσως μετά ανοίξαμε τον κεντρικό διακόπτη ο οποίος βρισκόταν στο πλαϊνό στήριγμα καθενός τους, θέτοντας έτσι τη διαδικασία σε φάση αναμονής και περιμένοντας στην ουσία την τελική σύνδεση. Ο Mark συνέχισε να μας εξηγεί ότι στην αρχή και μέχρι να αποκτήσουμε εμπειρία σχετικά με το τι πραγματικά αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε, θα παραμείνουμε με ακάλυπτο το πρόσωπο, χωρίς δηλαδή την κουκούλα του κεφαλιού, κι αυτό για δύο κύριους λόγους. Πρώτον, για να διατηρήσουμε τη σύνδεσή μας ενεργή, τόσο με το χώρο της συνείδησης μέσω της στολής όσο και με τον αισθητό κόσμο της επίγνωσης μέσω του ακάλυπτου κεφαλιού μας, διατηρώντας έτσι δυναμικό ένα μέρος των αισθήσεων, κυρίως όρασης και ακοής. Και δεύτερον αλλά επίσης σημαντικό, για να εξασφαλίσουμε την ακέραιη διατήρηση της ψυχοσωματικής μας κατάστασης, με αποφυγή οποιουδήποτε είδους πανικού, μιας και η όλη διαδικασία θα μας οδηγήσει σε μια πρωτόγνωρη ίσως σε όλους αίσθηση και αντίληψη.

Αφού τέλος όλες οι στολές βρίσκονταν έτοιμες να ξεκινήσουν τη σύνδεσή τους στη βασική λειτουργία, ο Mark, μας υπέδειξε να φορέσουμε τα ακουστικά και τα πλαστικά γυαλιά, να χαλαρώσουμε πίσω στο κάθισμά μας και να ετοιμαστούμε για την πρώτη εμπειρία με τη στολή της ‘σύζευξης’. Μας τόνισε επίσης για μια ακόμη φορά, ότι αν οποιαδήποτε στιγμή αισθανόμασταν δυσφορία ή άλλο είδος αλλαγής στην ψυχοσωματική μας κατάσταση, μπορούμε να διακόψουμε τη διαδικασία, βγάζοντας τα ακουστικά και τα γυαλιά και ζητώντας ό,τι θέλουμε από τους βοηθούς, οι οποίοι -για το σκοπό αυτό- θα συνεχίσουν να βρίσκονται στη διάθεσή μας, δίπλα μας μέσα στην αίθουσα.

Με τα ακουστικά τώρα στα αυτιά και την μαύρη μάσκα στα μάτια, ακούμπησα πίσω προσπαθώντας να βολευτώ όσο καλύτερα μπορούσα στο περίεργο αυτό κάθισμά μου. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένα αμυδρό φως φάνηκε να γεννιέται εμπρός μου και στο κέντρο της μάσκας -που τώρα αντιλαμβανόμουν ότι θα έπαιζε το ρόλο οθόνης- και στα ακουστικά μου, άρχισε να φτάνει -σαν από μακριά- ένας απαλός σύνθετος ήχος μάλλον ηλεκτρονικής μουσικής διανθισμένης με διάφορες χαλαρωτικές πρόσθετες ρυθμικές αποχρώσεις. Έμεινα για μερικά λεπτά έτσι, βλέποντας τώρα καθαρά το φως να πάλλεται ευθεία εμπρός μου και να γεμίζει μαζί με τους ήχους το περιβάλλον γύρω μου. Η φωνή του Proteus ακούστηκε πάλι, τώρα όμως μέσα από τα ακουστικά και εμπρός από τον υπόλοιπο ήχο…

«Η διαδικασία αυτή ακολουθείται για να χαλαρώσετε και να μειώσετε τη λειτουργία της σκέψης σας, η οποία -απουσία της θέλησής σας- μπορεί να γεννιέται ανεξέλεγκτη, δημιουργώντας σας πιθανά σενάρια για το τι μπορεί να συμβαίνει γύρω σας. Θα σας πάρει μερικά λεπτά μέχρι να χαλαρώσετε εντελώς και μέσα στο χρονικό διάστημα αυτό, θα σας εξηγήσω τα στάδια της πρώτης αυτής διαδικασίας σύνδεσής σας. Σαν πρώτη μέρα στην διαδικασία αυτή, θα σας δώσω ένα παράδειγμα και θα σας αφήσω να αντιλαμβάνεστε μόνοι σας, τις διαφορές και τις αλλαγές που θα συναντάτε στην κατανόησή του. Για αυτό, σε όλο αυτό το διάστημα, θα σας παρακαλέσω να μην διακόψετε για να ρωτήσετε οτιδήποτε σχετικό με αυτά που θα συμβαίνουν, αλλά προσπαθήστε να δεχθείτε και να επεξεργαστείτε ολόκληρη την πληροφορία που θα σας δοθεί, με το δικό σας τρόπο αντίληψης και κατανόησης και βάσει των δικών σας μέχρι σήμερα γνώσεων, κρατώντας ο καθένας τις τυχόν απορίες για το τέλος της σημερινής διαδικασίας.

»Σας είπα λοιπόν πριν από λίγο, ότι μία από τις πέντε λειτουργικές πληροφορίες της συνείδησης είναι η πίστη. Σαν λέξη και έννοια, οι περισσότεροι από σας τη γνωρίζετε. Όμως εμείς εδώ οφείλουμε να την αναλύσουμε σε βάθος και να την αποκωδικοποιήσουμε μέχρι να κατανοήσουμε πλήρως τη λειτουργία της και τον τρόπο που αυτή αλλοιώνεται στον αισθητό κόσμο και μετατρέπεται σε επίγνωση και πεποίθηση. Η πίστη λοιπόν είναι η βασική αρχική πληροφορία της συνείδησης, η οποία όμως εισερχόμενη μέσα στον αισθητό κόσμο αλλοιώνεται και μετατρέπεται σε ένα διπολικό πεδίο. Ένα πεδίο πληροφορίας, τα δύο άκρα του οποίου γίνονται γνωστά σε εμάς μέσω της επίγνωσής μας, σαν ‘εμπιστοσύνη’ και ‘αμφιβολία’. Το αρχικό πεδίο δηλαδή το οποίο περιέχει την μητρική πληροφορία της πίστης, σε εμάς γίνεται γνωστό σαν εμπιστοσύνη η οποία όμως ενώ μοιάζει με την πίστη δεν έχει απόλυτη σχέση και ομοιότητα, κάτι το οποίο εμείς αδυνατούμε να κατανοήσουμε. Και ενώ η πίστη αποτελεί ένα μονόπολο πεδίο από το οποίο απουσιάζει οποιοδήποτε αντίθετό του, το νέο δημιουργημένο πεδίο ως δίπολο, στο άλλο άκρο από αυτό της εμπιστοσύνης, δημιουργεί την αμφιβολία. Έτσι, οι δύο αυτές έννοιες δημιουργούνται πάνω σε μια άδεια μνήμη μας, σαν πρωτογενής πληροφορία, σαν επίγνωση.

»Αυτή όμως η πληροφορία της επίγνωσης, η οποία περιέχει το δίπολο αυτό ‘εμπιστοσύνη –αμφιβολία’, στην πραγματικότητα δεν ανήκει σε μας, δεν ανήκει στη δική μας συνείδηση, αλλά είναι μέρος του αισθητού κόσμου μέσα στον οποίο έχουμε εισέλθει. Δεν την φέραμε εμείς μέσα σε αυτό τον κόσμο, αλλά υπήρχε στην δομική πληροφορία του, στη Συνειδητότητα η οποία ήδη υπήρχε πριν από μας και δημιουργούσε τον κόσμο πριν δημιουργηθούν τα σώματά μας. Όμως, εφ όσον τα σώματα αυτά είναι μέρος του κόσμου τούτου, περιέχουν ήδη προεγκατεστημένη και αυτή την πληροφορία. Τη στιγμή της γέννησής μας, το σώμα το οποίο αρχίζει να ζει και να αναπτύσσεται, δεν έχει μνήμη. Περιέχει όμως τα στοιχεία εκείνα, πάνω στα οποία μπορούν να αναπτυχθούν και να εγκατασταθούν -αλλοιωμένες πλέον ως επίγνωση-, οι αντίστοιχες πέντε βασικές πληροφορίες της συνείδησης.

»Τα αρχικά αλλοιωμένα αυτά στοιχεία της επίγνωσης, που βρίσκουμε ήδη εγκατεστημένα στα σώματά μας τη στιγμή τη εισόδου μας σε αυτά, προέρχονται από την ήδη υπάρχουσα -ως αισθητός κόσμος- Συνειδητότητα και μας βοηθούν στα δύο πρώτα χρόνια της ζωής μας, να επικοινωνήσουμε και να λειτουργήσουμε με το αρχικό μας περιβάλλον. Τότε δηλαδή που δεν έχουμε ακόμη αναπτύξει τη λεκτική επικοινωνία, η οποία, για να υπάρξει και να αναπτυχθεί σε μας, χρειάζεται να ενεργοποιηθεί αυτή η αρχική βάση των στοιχείων και να εγκατασταθεί τελικά ως λειτουργική πληροφορία. Να ενεργοποιηθεί, από ένα προηγούμενο σώμα, από ένα προηγούμενο χρονικά από μας, Εγώ. Και το Εγώ αυτό το οποίο ενεργοποιεί αυτά τα αρχικά στοιχεία και τα εγκαθιστά ως επίγνωση, είναι οι γονείς μας ή οι άνθρωποι οι οποίοι μας φροντίζουν στα πρώτα χρόνια από τη γέννησή μας. Όταν ακόμη δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον κόσμο με λέξεις, αλλά αποκωδικοποιούμε τις έννοιες αυτές άηχα.

»Η ψυχή δηλαδή, με την είσοδό της στον κόσμο, βρίσκει εγκατεστημένα στο σώμα στο οποίο θα φιλοξενηθεί, τα πρώτα στοιχεία πάνω στα οποία θα αναπτυχθεί η επίγνωση του αισθητού κόσμου. Η συνείδηση της περιέχει τα λειτουργικά αρχεία, ένα από τα οποία είναι η πίστη, όμως το βρέφος των ολίγων ημερών, είναι αδύνατον να μπορέσει να κατανοήσει την έννοια της, όπως και οποιαδήποτε άλλη έννοια. Αρχίζοντας να επικοινωνεί με το περιβάλλον του μέσω της επίγνωσης που αναπτύσσεται σταδιακά μέσα του, βάζει στη θέση της πίστης την εμπιστοσύνη. Αδυνατεί ακόμη να κατανοήσει την αμφιβολία, όμως μέρα με την ημέρα κατανοεί ότι εμπιστοσύνη σημαίνει να αποδέχεσαι ή όχι με ασφάλεια το περιβάλλον και τους ανθρώπους που υπάρχουν σε αυτό γύρω σου. Αδυνατεί επίσης να μιλήσει, παρά μονάχα να κλάψει δυνατά. Κι όσο κλαίει, τόσο γίνεται περισσότερο κατανοητός ο αντίθετος πόλος, αυτός της αμφιβολίας.

»Η μυρωδιά της μητέρας του και του πατέρα του, ο ήχος της φωνής τους, ο τρόπος που το αγγίζουν και το κρατούν, όπως και οι εικόνες που αρχίζουν μέρα με τη μέρα να γίνονται περισσότερο γνώριμες σε αυτό, είναι οι αισθήσεις οι οποίες το βοηθούν να αποκρυσταλλώσει τις πρώτες έννοιες του κόσμου που γεννήθηκε. Του είναι δύσκολο ή και αδιάφορο να αντιληφθεί την πίστη, όμως γνωρίζει σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη και κοντά σ’ αυτή, την αμφιβολία. Καταλαβαίνει επίσης ότι τόσο η εμπιστοσύνη όσο και η αμφιβολία, είναι κάτι το οποίο μπορεί να υπάρχει ή όχι, άσχετα από τις δικές του ικανότητες. Κατανοεί δηλαδή ότι και οι δύο αυτές έννοιες δεν μπορούν να δημιουργούνται από το ίδιο, ούτε μπορεί να κάνει κάτι για να υπάρχουν γύρω του. Αυτό, μπορεί μονάχα να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή τους στο χώρο, με το να προσπαθεί να τις αναζητά και να τις εντοπίζει.

»Είναι δηλαδή ένα μικρό πλασματάκι, ένα βρέφος μικρότερο από δύο ετών, ίσως και ολίγων ημερών ή μηνών και αρχίζει ήδη να καταγράφει στην επίγνωσή του, ότι και οι δύο αυτές έννοιες, είναι καταστάσεις οι οποίες έχουν σχέση με τους ‘άλλους’. Έχουν δηλαδή περισσότερη σχέση με τους ανθρώπους, τα άλλα πλάσματα και όντα όπως και τις γενικές καταστάσεις της ζωής που υπάρχουν γύρω του και λιγότερο με το ίδιο. Και τότε τι μπορεί να κάνει, πώς μπορεί να τις επηρεάσει, ποιο είναι το όργανο εκείνο του σώματός του, το οποίο μπορεί να το βοηθήσει να μπορέσει να καταλάβει τι συμβαίνει; Οι αισθήσεις του. Αρχίζει να μυρίζει προσεκτικά, να διαχωρίζει τους ήχους, τις εικόνες, ακόμα και τις γεύσεις ή τα αγγίγματα. Αρχίζει δηλαδή, μέσω των αισθήσεών του να ελέγχει το περιβάλλον του. Αρχίζει να δημιουργεί να παράγει το δεύτερο επίπεδο επίγνωσης, αυτό της πεποίθησης. Ζει μόλις μερικές μέρες και το σώμα του έχει αρχίσει να δομεί το γιγαντιαίο ενεργειακό πεδίο των πεποιθήσεων, ξεκινώντας από τη δημιουργία του δίπολου ‘προδοσία -έλεγχος’.

»Το ίδιο το βρέφος, αυτό που βιώνει είναι η προδοσία, η οποία γίνεται αισθητή στο σώμα του ως δριμύς εσωτερικός πόνος ίσος με εκείνον που οδηγεί στο θάνατο. Βιώνει δηλαδή μια κατάσταση, η οποία μεταφράζεται σε αυτό, ως κίνδυνος εξαφάνισης από τη ζωή. Αυτόματα τότε, παίρνει τη σκυτάλη το Εγώ, του οποίου ο κύριος ρόλος ύπαρξης, είναι αυτός, του να προστατεύει το βιολογικό σώμα από κάθε κίνδυνο. Καταγράφει το βίωμα, το οποίο κωδικοποιεί ως κίνδυνο και συγχρόνως δημιουργεί το αντίδοτο για να τον εξαλείψει. Αρχικά προσπαθεί να βρει και να αναπτύσσει τακτικές ελέγχου προς το περιβάλλον του. Κι όσο συχνότερα και με όσο μεγαλύτερο φορτίο βιώνει την προδοσία, τόσο καλύτερες τεχνικές ελέγχου ανακαλύπτει και εφαρμόζει στην πορεία της ζωής του. Εφαρμόζει τεχνικές ελέγχου για το ίδιο, όμως για τους άλλους η αντίδραση είναι η αναπαραγωγή του δικού του βιώματος. Η επανάληψη της προδοσίας, ως μέθοδος έσχατης αμυντικής λύσης στον εσωτερικό πόνο του σώματός του. Μια λύση που στο ίδιο παράγει το μοναδικό φάρμακο του εσωτερικού πόνου. Την ηδονή.

»Τώρα λοιπόν, είστε έτοιμοι. Η σύζευξη θα ανοίξει, και εσείς θα ξεκινήσετε την πρώτη σας είσοδο στο αόρατο. Αυτή η φράση από μόνη της όμως, σας αναγκάζει να αρχίσετε να ελέγχετε το περιβάλλον σας, μιας και το Εγώ σας έχει αρχίσει να αναπτύσσει μέσα σας την αμφιβολία, ως άμυνα στο άγνωστο και απαγορευμένο για αυτό χώρο. Αμφιβολία για αυτό που θα συναντήσετε, αμφιβολία για το λόγο που αυτό συμβαίνει, για το ποιος είμαι εγώ και το ρόλο που παίζει η εταιρία και το πρόγραμμα. Για όλα αυτά που συγκέντρωσαν οι σκέψεις σας σαν αναπάντητες ερωτήσεις. Κάποιοι από σας, αφήνοντας τη διαίσθησή σας να αναπτυχθεί, αρχίζετε να ελέγχετε τη δύναμη αυτής της αμφιβολίας και στη θέση της να βάζετε σταδιακά κάποια ποσοστά εμπιστοσύνης. Όμως κι αυτό, απέχει από την πραγματική αντίληψη της έννοιας της πληροφορίας της συνείδησης, ‘πίστη’.

»Σε αυτή την αρχική είσοδό σας λοιπόν στον κόσμο του αόρατου, θα ήθελα να παρατηρήσετε όλη αυτή τη μετάβαση. Μια μετάβαση, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σταδιακή αλλαγή θέσης του Εγώ. Αυτό που θα μεταβαίνει δηλαδή σταδιακά από τη μια θέση στην άλλη, είναι το Εγώ σας μέσω της σταδιακής αλλαγής της επίγνωσής σας με τον εμπλουτισμό της σε συνείδηση. Μια αλλαγή θέσης την οποία θα παρατηρεί αυτός που πραγματικά υπάρχει, αυτό που πραγματικά Είστε, ο Εαυτό σας ο οποίος θα αναδύεται. Αυτό που σας ζητώ σαν πρώτη άσκηση λοιπόν, είναι η συνειδητή παρατήρηση όλης αυτής της άηχης και άυλης μάχης, η οποία θα διεξαχθεί εντός ολίγου ανάμεσά σας. Ανάμεσα στο πεπερασμένο Εγώ και το απέραντο Εαυτό σας.» Και η φωνή του Proteus ξαφνικά σταμάτησε, όπως σταμάτησε και ο οποιοσδήποτε άλλος ήχος, φως ή άλλη αίσθηση γύρω μου…

Αλκιρέας

(συνεχίζεται…)
http://aplesshmeiwseis.blogspot.gr/2015/01/7.html#more