Ένας διττός κόσμος

Κεφάλαιο Ι

5. Ένας διττός κόσμος 

Δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι τις σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου, όλο αυτό το διάστημα των σαρανταπέντε λεπτών που μείναμε εκτός της αίθουσας του προγράμματος, για να ολοκληρώσουμε το πρόχειρο γεύμα της ημέρας στην καντίνα της εταιρίας. Δεν μπορώ να πως, ότι επίσης θυμάμαι -το διάστημα αυτό- οποιαδήποτε συζήτηση με κάποιον από τους συναδέλφους και συνακροατές μου στο σεμινάριο.

Αυτό που θυμάμαι όμως, είναι μια μεγάλη αμφισβήτηση να αναβλύζει από μέσα μου, ανάμικτη με περιέργεια ή και θαυμασμό ή ακόμη και δέος, για όσα είχα αρχίσει να μαθαίνω εκεί μέσα. Όλες οι πληροφορίες που μας είχε δώσει ο Proteus όλη αυτή την ώρα, μου φαίνονταν τόσο προφανείς, τόσο αναμενόμενες και παράλληλα τόσο αυθαίρετες και αβάσιμες, που μου προκαλούσαν ένα μίγμα αποδοχής και αμφιβολίας πρωτόγνωρο. Κι εκεί που ήθελα να χαμογελάσω από ενθουσιασμό και να δείξω σε όλους όσοι υπήρχαν γύρω μου αυτό το υπέροχο συναίσθημα της αποκαλυπτικής γνώσης που μόλις είχα λάβει, εκεί σταματούσα, το σκεφτόμουν πάλι, το ζύγιζα, το αναθεωρούσα, το δεχόμουν ξανά και συνάμα το απέρριπτα. Πώς μπορούσε να μιλάει για θέματα τέτοια όπως η ψυχή και η συνείδηση, με τόση βεβαιότητα και σε ένα σύγχρονο ακροατήριο όπως το δικό μας; Και πώς μπορούσε να κρατάει όλους αυτούς τους επιστήμονες, ακόμη σιωπηρούς και σκεφτικούς και σχεδόν ανέκφραστους;

Κι όμως. Αυτή η διαφορετικότητα της γνωσιακής βάσης και η πολυμορφία της εκπαίδευσης αλλά και της κουλτούρας των μελών αυτού του μικρού και τόσο παράξενου ακροατηρίου, το έκαναν ίσως τον καλύτερο αποδέκτη για κάτι τέτοιο. Υπήρχαν τα πάντα σε τούτη την μικρή ομάδα ανθρώπων. Και υπήρχαν σε μια τέτοια αναλογία, όπου αυτή η νέα πληροφορία που στάλαζε ξαφνικά και απότομα μέσα της, κατόρθωνε και ισορροπούσε και παλλόταν ακόμη ακίνδυνα για τις συνειδήσεις -ή μάλλον για τις επιγνώσεις- που αόρατα διαμόρφωνε. Τουλάχιστον προς το παρόν, όλοι έδειχναν ίσως συγκρατημένοι ή πράγματι αδύναμοι ακόμη να ανορθώσουν μια άποψη αμφισβήτησης, αποδοχής ή απόρριψης στα λόγια του Proteus.

Το διάλειμμα ολοκληρώθηκε, ένας-ένας επιστρέψαμε στην αίθουσα και ο Proteus ξεκίνησε πάλι να μιλάει με τον ίδιο αργό αλλά διαπεραστικό στο νου όλων μας τρόπο.

«Σε λίγες μέρες θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε τον πυρήνα του προγράμματος στο οποίο ήδη συμμετέχετε -και στη συνέχεια θα ασχοληθείτε περισσότερο ενεργά-. Προς το παρόν, θα ξεκινήσετε την επαφή σας μαζί του γνωρίζοντάς το εξωτερικά. Με την εξωτερική μονάδα του η οποία, έρχεται σε επαφή με το σώμα σας, γίνεται αισθητή και είναι αυτή που θα δείτε αμέσως τώρα» είπε, και με μια κίνηση του τεντωμένου προς τα εμπρός χεριού του, ενεργοποίησε -μέσω του τηλεχειριστηρίου που κρατούσε-, το διαχωριστικό τοίχο της αίθουσας που βρισκόταν ακριβώς από πίσω του. Εκείνος, με ένα απαλό ήχο κύλισης, άνοιξε αργά σε δύο μέρη, αποκαλύπτοντας έναν χώρο στο κέντρο του οποίου υπήρχε μια -σχετικά ογκώδης- συσκευή, συνδεδεμένη με ένα σύστημα ελέγχου, αποτελούμενο από ένα μεγάλο μεταλλικό έπιπλο, όμοιο με μεγάλο ηλεκτρονικό υπολογιστή, στην επιφάνεια του οποίου υπήρχαν τρεις οθόνες η μία δίπλα στην άλλη, δύο σειρές πληκτρολόγια και ένα χειριστήριο. Δίπλα από αυτό το σύνολο, στεκόταν όρθια μια κούκλα-ανδρείκελο στο μέγεθος ενός φυσιολογικού, ενήλικα άνδρα. Από τη θέση στην οποία βρισκόμουν, μπορούσα να διακρίνω με σχετική ευκολία την -σε μέγεθος ενός επιβατικού αυτοκινήτου- κεντρική μονάδα της συσκευής, δίπλα από την οποία βρισκόταν όρθιο, σταθερά στερεωμένο το ανδρείκελο. Ήταν ντυμένο και καλυμμένο ολόκληρο, με μια -μάλλον- ελαστική, όμοια με αυτή των δυτών, μαύρη στολή, συνδεδεμένη -με τη μονάδα και τον υπολογιστή που βρίσκονταν δίπλα της-, μέσω μιας χοντρής δέσμης από καλώδια.

«Η εταιρία», συνέχισε ο Proteus, «θέλοντας να με τιμήσει για τις υπηρεσίες που προσφέρω σε τούτο το πρόγραμμα, έχει δώσει -στο σύνολο αυτό το οποίο θα σας αποκαλύπτεται σταδιακά-, το όνομά μου. Εγώ όμως, θα ήθελα σε αυτή τη φάση -και για να το ξεχωρίζετε από μένα- να το ονομάζουμε απλά ‘σύζευξη’. Μιας και το αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτού του προγράμματος, είναι η προσομοίωση της σύζευξης της επίγνωσής μας με την μητρική μας συνείδηση ή αλλιώς η αποκωδικοποίηση της εικονικής επίγνωσης απ’ ευθείας σε πραγματική συνείδηση. Η ένωση του εικονικού με το πραγματικό, του ορατού με το αόρατο. Μια διαδικασία η οποία -κατά συνέπεια- για να επιτευχθεί, θα πρέπει παράλληλα να προχωρήσει σε ένα -επίσης εικονικό- διαχωρισμό του σώματος και του αισθητού κόσμου από τον Εαυτό μας. Κι όταν λέω Εαυτό μας, φυσικά εννοώ την ψυχή και τη συνείδησή μας, αυτό που είμαστε πραγματικά, αυτό το οποίο έχει τη δυνατότητα και ικανότητα να διαχειρίζεται το σώμα μας μέσα στον κόσμο στον οποίο αυτό ζει και υπάρχει.

»Μια παράλληλη σύζευξη και ένας εικονικός διαχωρισμός, ο οποίος θα μας επιτρέψει να ανακαλύψουμε σταδιακά τι σημαίνει πραγματικότητα, ποιοι είμαστε Εμείς, τι είναι ο κόσμος που υπάρχει γύρω μας, τον οποίο αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε σαν μόνιμο και πραγματικό, πώς λειτουργεί, πώς δημιουργείται και τι υπάρχει πίσω και πέρα από αυτόν. Θα μπορέσουμε επίσης να αντιληφθούμε σε βάθος την έννοια του ‘μέσα’ μας, του εσωτερικού μας κόσμου όπως και το τι είναι στην πραγματικότητα αυτό το οποίο ονομάζουμε χρόνος και ενέργεια. Μα περισσότερο από όλα, θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε σε βάθος, τι είναι ο ανθρώπινος εσωτερικός, συναισθηματικός πόνος. Πώς δημιουργείται, πώς ενεργοποιείται, πώς παράγεται και πώς μπορεί να διαχειριστεί ή και να μειωθεί στην καθημερινότητα του σημερινού απλού ανθρώπου, πράγμα το οποίο είναι και ο αποκλειστικός σκοπός της ανάπτυξης του προγράμματος αυτού. Όμως πριν έλθετε σε επαφή με τον πυρήνα της σύζευξης, θα πρέπει να έχουμε ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο ενημέρωσης με τις βασικές πληροφορίες τις οποίες χρειάζεστε ώστε ν’ αρχίσετε να κατανοείτε τον τρόπο με τον οποίο θα το λειτουργήσετε.»

Σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα να μιλάει κάνοντας ένα βηματισμό προς το μέρος μας, λες και ήθελε να αφουγκραστεί καλύτερα κάποιες απ’ τις αντιδράσεις του κάθε ενός από μας. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ποια ήταν η δική μου αντίδραση σε όλα αυτά που συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μου, αλλά -ακόμη κι εγώ ο ίδιος- ήταν αδύνατον να το προσδιορίσω με ακρίβεια. Ήθελα να ρωτήσω πράγματα, όμως ο όγκος της μη αφομοιωμένης ακόμη από το νου μου πληροφορίας ήταν τόσο μεγάλος και πολυεπίπεδος, που δυσκολευόμουν να βρω την αρχή του και να ξεκινήσω. Γύρισα και κοίταξα γύρω μου, μήπως και καταφέρω να αποκωδικοποιήσω τουλάχιστον κάτι από την έκφραση κάποιου από τους συνακροατές μου, αλλά μάταια. Η φωνή του Proteus με έφερε πάλι στην πραγματικότητα της αδηφάγου απορρόφησης των λόγων του.

«Θα ήθελα να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε κάτι το οποίο πιθανώς είναι δύσκολο να γίνει άμεσα και βαθιά κατανοητό ή αποδεκτό από κάποιον ο οποίος απλά το ακούει εδώ μέσα για πρώτη φορά, αν και είναι σίγουρο ότι στην πορεία των μαθημάτων θα αποσαφηνιστεί πλήρως. Την αντίληψη, ότι ολόκληρος ο κόσμος, στον οποίο ζούμε και υπάρχουμε εμείς οι άνθρωποι ως βιολογικά σώματα, στην πραγματικότητα είναι ένα γιγαντιαίο μητρικό ενεργειακό πεδίο πληροφορίας. Ένα ενεργειακό πεδίο το οποίο, ενώ το ίδιο ανήκει σε ένα μεγαλύτερο σύνολο μη αντιληπτό σε μας, συγχρόνως μπορεί να περιέχει άπειρα μικρότερα, τα οποία γεννιούνται από αυτό, αλλάζουν, διαφοροποιούνται, χάνονται ή εξελίσσονται, διαμορφώνοντας όλο αυτό το οποίο εμείς αντιλαμβανόμαστε γύρω μας ως ζωή.

»Κάθε δημιουργούμενο εντός του κόσμου μας πεδίο, δρα σαν δίπολο, περιέχοντας δύο αντίθετα άκρα, ενώ το μητρικό από το οποίο γεννιέται, αποβάλλεται ως μονόπολο και παραμένει εκτός αισθητής πραγματικότητας, δρώντας όμως την ίδια στιγμή ως καταλύτης και τροφοδότης του νέου. Επειδή οι περισσότεροι από σας δεν έχετε άμεση σχέση με την φυσική επιστήμη, θα αποφύγω τους πολύ εξειδικευμένους όρους, λέγοντας μονάχα ότι, δίπολο πεδίο είναι εκείνο το οποίο αποτελείται από δύο πόλους, δηλαδή δύο αντίθετα άκρα. Από το παραπάνω όμως, βγαίνει ένα πολύ σημαντικό για μας συμπέρασμα το οποίο θα ήθελα και να συγκρατήσετε. Ποιο;

»Το ότι ‘στον κόσμο μας, δεν υπάρχει τίποτε μόνο του χωρίς την παρουσία του αντιθέτου του’. Για κάθε θετικό φορτίο υπάρχει το αρνητικό του, για κάθε πάνω υπάρχει το κάτω, για το δεξιά υπάρχει το αριστερά, απέναντι από το εγώ υπάρχει το εσύ, από το εμείς οι άλλοι, για κάθε παρελθούσα διάρκεια χρόνου υπάρχει η αντίστοιχη μελλοντική και ούτω καθ’ εξής. Όλα είναι ενεργειακά πεδία μέσα σε άλλα ενεργειακά πεδία, κάθε άκρο των οποίων, προϋποθέτει αυτόματα την ύπαρξη του απέναντι αντιθέτου του, χωρίς απαραίτητα να υπερισχύει κάποιο από τα δύο ή να βρίσκεται σε τέλεια ισορροπία μαζί του, αλλά αναλογικά, να υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξής του σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Από το ένα άκρο του νοητού τους άξονά στο άλλο, ποτέ όμως με ολοκληρωτική υπερίσχυση ή εξαφάνιση κάποιου από τα δύο.

»Το σημειώσαμε ήδη και θα το ξαναπούμε αρκετές φορές ακόμη, ότι για μας τους ανθρώπους, αυτό το οποίο αντιλαμβανόμαστε ως ‘ο κόσμος μας’, είναι η επίγνωσή μας για αυτόν. Δύο έννοιες οι οποίες δεν είναι απλά ταυτόσημες αλλά στην ουσία τους είναι μία. Η ίδια. Το ενεργειακό πεδίο δηλαδή, το οποίο γίνεται σε μας αντιληπτό ως ‘ο κόσμος μας’ και το ενεργειακό πεδίο το οποίο αποτελεί όλη την πληροφορία της επίγνωσής μας, είναι το ίδιο και το αυτό. Η επίγνωσή μας για τον κόσμο μας, είναι ο ίδιος ο κόσμος τον οποίο αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε σαν τέτοιον. Είναι δύσκολο αυτή τη στιγμή να αντιληφθείτε το βάθος και τη σημασία αυτής της πληροφορίας. Κι αυτό, διότι σας είναι δύσκολο ακόμη να αντιληφθείτε την συνολική ικανότητα που έχει η πληροφορία να εμφανίζεται σε μας, ως απλή λέξη ή έννοια, ως δεδομένο ή λογισμικό και ως στοιχείο δημιουργίας ή υλοποίησης. Για το λόγο αυτό, θα έχουμε την ευκαιρία να την αναλύσουμε στα παρακάτω μαθήματα αρκετές φορές.

»Όπως λοιπόν, η επίγνωση γεννιέται αρχικά από την εικονική και ψευδή αντανάκλαση της συνείδησής μας πάνω στο πρωτογενές πεδίο της Συνειδητότητας, έτσι στη συνέχεια αυτή η επίγνωση μπορεί επίσης να δημιουργεί νέες πληροφορίες, δηλαδή νέα -μικρά ή μεγαλύτερα- δίπολα πάντα, ενεργειακά πεδία. Ο κόσμος, για παράδειγμα, δημιουργεί εμάς κι εμείς μαζί του δημιουργούμε τις καταστάσεις της ζωής μας. Καταστάσεις οι οποίες γίνονται αντιληπτές σε μας μέσω της σκέψης και του συναισθήματος. Τόσο ο κόσμος, όσο εμείς και αυτές οι ίδιες οι καταστάσεις που ζούμε, είναι ενεργειακά πεδία πληροφορίας το ένα μέσα στο άλλο ή ακόμη το ένα μέσα σε περισσότερα από ένα.

»Κι έτσι για μας υπάρχουν δύο δυνατότητες. Όντες μέσα σε ένα διπολικό κόσμο ο οποίος αναπαράγει τμήματά του δημιουργώντας έτσι υποσύνολα, εμείς ή είναι αδύνατον να υπάρχουμε μόνοι μας ή οι ίδιοι αποτελούμε ένα επίσης δίπολο, το ένα άκρο του οποίου αντιστοιχεί στο Εγώ μας και το άλλο στο εικονικό του άκρο το οποίο γίνεται σε μας αντιληπτό ως ‘οι άλλοι’ που βρίσκονται απέναντί μας. Όλοι αυτοί οι άλλοι, όμοια ή ανόμοια με μας πλάσματα, με τα οποία αλληλεπιδρούμε συνεχώς, μοιραζόμενοι ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, δράσεις, αντιδράσεις και καταστάσεις οι οποίες δημιουργούνται γύρω μας αδιάλειπτα.»

«Τι θέλετε να πείτε δηλαδή; Το Εγώ μας και όλοι οι άλλοι που βρίσκονται γύρω μας, είμαστε Εμείς;» τόλμησα και ρώτησα διακόπτοντας τη ροή του λόγου του. «Δεν μπορώ να το καταλάβω έτσι όπως το περιγράφετε. Το Εγώ μου, καταλαβαίνω ότι δημιουργείται από την επίγνωση και ανήκει στο σώμα μου, αλλά οι άλλοι πώς αποτελούν δίπολο μαζί μου, αφού Εγώ και ο άλλος απέναντι, είμαστε δύο διαφορετικά Εγώ». O Proteus σταμάτησε και έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου. Χαμογέλασε…
 

«Μηχανικός είσαι. Μπορείς να φανταστείς τον Εαυτό σου σαν μικρό λαμπάκι, όπως αυτά που βάζουμε για να στολίσουμε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα; Αυτά τα λευκά ή τα πολύχρωμα μικρά λαμπάκια που αναβοσβήνουν πάνω στο δέντρο, στις βιτρίνες των καταστημάτων ή τα μπαλκόνια των σπιτιών;» είπε κα περίμενε για λίγο την αντίδρασή μου… Τον κοιτούσα αμίλητος, εκείνος χαμογέλασε περισσότερο πλατιά και συνέχισε… «Εσύ λοιπόν είσαι ένα τέτοιο μικρό λαμπάκι. Για να φωτίσεις και να εκπέμψεις φως, θα πρέπει να ενώσεις τα δύο σου άκρα στο ηλεκτρικό ρεύμα, αλλιώς δεν φέγγεις. Στο ένα άκρο σου λοιπόν, υπάρχει το Εγώ σου και στο άλλο στην αρχή δεν υπάρχει τίποτε, είναι κενό. Κι όσο παραμένει έτσι, Εσύ παραμένεις σβηστός. Μέχρι που το διπλανό λαμπάκι θα σε αγγίξει στο ελεύθερό σου άκρο. Τότε θα κλείσει το κύκλωμα, το ηλεκτρικό ρεύμα θα περάσει από μέσα σου, θα ανάψεις και θα φωτίσεις. Το άκρο αυτό που μέχρι πριν ήταν ελεύθερο, κενό, τώρα το αγγίζει κάποιο άλλο λαμπάκι μεν, αλλά συνεχίζει να σου ανήκει. Το άκρο αυτό όπως και εκείνο απέναντι που βρίσκεται το Εγώ σου, ανήκει στο λαμπάκι το οποίο Είσαι Εσύ. Αυτό το άκρο σου όμως το οποίο βρίσκεται απέναντι από το Εγώ σου και τώρα το άγγιξε ένας άλλος, αντιστοιχεί στο εικονικό αποτύπωμα του Εγώ σου. Αν δεν το αγγίξει κάποιος, δεν το αναγνωρίζεις. Είναι δικό σου αλλά δεν γνωρίζεις ότι είναι εκεί, όπως δεν αναγνωρίζεις και το Εγώ σου. Όσο δεν σε αγγίζει κανείς, Εσύ δεν αναγνωρίζεις ούτε το ελεύθερο άκρο σου ούτε το Εγώ σου. Διότι το Εγώ σου, εμφανίζεται μόλις ανάψει η λάμπα, δηλαδή μόλις ο άλλος που βρίσκεται απέναντί σου, αγγίξει το άκρο το οποίο αποτελεί την εικονική αντανάκλαση του δικού σου Εγώ.

»Αλληλεπιδρούμε λοιπόν με τους άλλους γύρω μας, αλλά στην ουσία η αλληλεπίδραση αυτή μαζί τους, αποτελεί νοητική ενεργειακή σύζευξη. Ενεργειακή σύνδεση. Δράση με παράλληλη αντανακλαστική αντίδραση, σε ένα ερέθισμα το οποίο σηματοδοτεί την ενεργοποίηση ενός δικού μας ενεργειακού σημείου, ενός άκρου μας, ενός νοητικού ενεργειακού υποδοχέα μας. Μια ενεργοποίηση η οποία, παρουσιαζόμενη σε μας με τη μορφή νοητικής αναλαμπής, προέρχεται από ένα αμφίδρομο ενεργειακό άγγιγμα πάνω και στους δυο μας. Το άγγιγμα δρα και στους δυο μας. Ένα αμφίδρομο άγγιγμα της παραγόμενης –και απ τους δυο- πληροφορίας. Κι αυτό το άγγιγμα, αυτό το παραγόμενο ερέθισμα κάποιος θα το διαχειριστεί. Κάποιος ο οποίος στην αρχή είναι το Εγώ μας κι μόνον αυτό. Αν ο διαχειριστής όμως αυτής της ενεργοποίησης είναι το Εγώ μας, τότε αυτή η ενεργειακή πληροφορία παράγεται από την επίγνωσή μας και όχι απ’ τη συνείδησή μας.

»Το οποίο σημαίνει ότι: Μια πληροφορία η οποία έχει παραχθεί δευτερογενώς -και άρα είναι ήδη αλλοιωμένη-, στοχεύει κάποιον ‘άλλον’ ο οποίος βρίσκεται απέναντί μας, κατευθύνεται, προσπίπτει πάνω του, τον αγγίζει ενεργειακά και στη συνέχεια ανακλάται και επιστρέφει σε μας αλλοιωμένη όμως περισσότερο, καθιστώντας μας έτσι μαζί του, τα δύο άκρα ενός νέου, εικονικού μεν, αλλά -παρόλα αυτά- ενιαίου διπολικού συνόλου. Ενός ενεργειακού δίπολου, το οποίο με τη σειρά του έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί άπειρα νέα -δίπολα πάντα- υποσύνολα ενεργειακά πεδία, τα οποία σε μας γίνονται αντιληπτά ως ‘οι διάφορες καταστάσεις της ζωής μας’. Καταστάσεις όπου η πολυπλοκότητά τους αυξάνεται ακόμη περισσότερο, όταν αυτός ο ‘άλλος,’ αντιδρά -στην πληροφορία την οποία έχει δεχθεί από μας-, μέσω του δικού του Εγώ, προσθέτοντας τη δική του παρέμβαση πάνω της, μεγεθύνοντάς την και πολλαπλασιάζοντας έτσι τη συσσωρευμένη ενέργεια στο τελικό αποτέλεσμα.

»Με τον τρόπο αυτό, εμείς κι εκείνοι, αντανακλώντας τους Εαυτούς μας οι μεν στους δε, γεννούμε ένα επόμενο -αλλά πολλαπλό- επίπεδο διπολικής πληροφορίας από αυτό της επίγνωσης, την Πεποίθηση. Ένα πολλαπλό, ψευδές πάλι παράγωγο πληροφορίας, το οποίο λειτουργεί τώρα στο δημιουργημένο (από την επίγνωση) δίπολο, σκέψης-συναισθήματος. Η επίγνωση γεννά σκέψη και η σκέψη -ως πληροφορία- αγγίζει ενεργειακά το δικό μας σώμα, αντανακλώμενη πάνω του και επιστρέφοντας πάλι πίσω στην επίγνωσή μας ως συναίσθημα. Ένα συναίσθημα το οποίο όμως στο Εγώ μας και στο σώμα μας, μεταφράζεται, γίνεται αισθητό  και άρα αντιληπτό, ως ‘εσωτερικός πόνος’ ή ‘ηδονική χαρά’. Δίπολο πάντα κι αυτό.»

Δεν ήθελα να τον διακόψω, αλλά όσο εκείνος προχωρούσε στην περιγραφή του, τόσο εγώ αντιλαμβανόμουν πόσο φτωχή μοιάζει να είναι η επικοινωνία με τις λέξεις, για ένα θέμα σαν και τούτο. Τον άφησα να συνεχίσει…

«Από όλο το παραπάνω όμως, παρατηρούμε ότι εμείς, μέσω της πληροφορίας η οποία ξεκινά από τη συνείδησή μας, διερχόμενοι και αντανακλώμενοι συνεχώς από πεδίο σε πεδίο, εισερχόμαστε σταδιακά σε μεγαλύτερα βάθη του αισθητού κόσμου. Και στην πορεία μας αυτή συμβαίνουν δύο πράγματα: Όσο εμείς εισερχόμαστε περισσότερο και περισσότερο βαθιά μέσα σε αυτό το ενεργειακό πεδίο του κόσμου, τόσο πρώτον, δημιουργούνται νέα επίπεδα ψευδούς ή αλλοιωμένης πληροφορίας και δεύτερον, απομακρυνόμαστε εκ παραλλήλου από τον πυρήνα της πραγματικότητάς μας, από το κέντρο μας, από μας τους ίδιους ως Εαυτούς. Θεωρώντας ότι ο κόσμος που αισθανόμαστε και στον οποίο βυθιζόμαστε, αποτελεί το εξωτερικό περιβάλλον μας, χάνουμε την αίσθηση του χρόνου και του χώρου, του ‘μέσα μας’ και του ‘έξω μας’, αδυνατώντας πλέον να αντιληφθούμε ότι οι έννοιες αυτές είναι μια σύμβαση του νου και του σώματός μας και όχι του Εαυτού μας. Η μητρική μας συνείδηση διαγράφεται και στη θέση της δημιουργείται αυτή η νέα, η επίγνωση κι όσο αυτή -μαζί με τις πληροφορίες για τον κόσμο και την αλληλεπίδρασή μας μαζί του- αυξάνεται, τόσο αυξάνουν και οι πεποιθήσεις μας σχετικά με αυτόν. Η αρχική εσωτερική μας πραγματικότητα, μετατρέπεται σταδιακά σε μια συνεχώς αυξανόμενη εξωτερική εικονικότητα, η οποία αλλοιώνει τη σύνδεση του σώματος με τον Εαυτό μας. Και αυτή τη σύνδεση, είναι που έρχεται να αποκαταστήσει αυτό το πρόγραμμα το οποίο παρακολουθείτε, μέσω της συσκευής της ΄σύζευξης’ που βλέπετε εδώ μπροστά σας.

»Ίσως τώρα αρχίζετε να κατανοείτε καλύτερα το νόημα φράσεων όπως: ‘ο Εαυτός μας είναι μέσα μας ή ‘αυτοί οι άλλοι είναι κομμάτι από Εμάς’. Όσο κι αν προσπαθήσουμε όμως μέσα από τις λέξεις, να κατανοήσουμε το εννοιολογικό βάθος από αυτές τις φράσεις, δεν θα μπορέσουμε να το καταφέρουμε χωρίς κάποια βοήθεια προς τις αισθήσεις μας. Προς το νου και το σώμα μας, τα οποία εξακολουθούν να παραμένουν αγκιστρωμένα σε ό,τι βλέπουν, ακούν, αγγίζουν και γενικά σε ό,τι αντιλαμβάνονται από το λεγόμενο εξωτερικό τους περιβάλλον. Και τούτη τη δεδομένη στιγμή, την απαραίτητη αυτή βοήθεια, θα προσπαθήσουμε να την αντλήσουμε από την υψηλή τεχνολογία της πληροφορίας, η οποία κατάφερε να δημιουργήσει και να μας προσφέρει μια πρωτοποριακή λύση στην αναζήτησή μας» και κάνοντας μια κίνηση με το χέρι του, έδειξε τη μαύρη ελαστική στολή, που φορούσε το ανδρείκελο στο κέντρο της αίθουσας πίσω του και που τώρα μάλλον ήμασταν πλέον έτοιμοι να μάθουμε περισσότερα για αυτήν.

Αλκιρέας

(συνεχίζεται…)

 http://aplesshmeiwseis.blogspot.gr/2015/01/5.html#more