Εμπρός στις Πεποιθήσεις

Κεφάλαιο ΙΙ

10. Εμπρός στις Πεποιθήσεις

Δεν κράτησε πολύ. Ήσυχα και απαλά, όλο αυτό το σκηνικό που είχε δημιουργηθεί εμπρός μου, άρχισε να ξεθωριάζει, τόσο σαν εικόνα όσο και σαν ήχος, αφήνοντάς μου μονάχα μια φράση, να βγαίνει από μέσα μου επαναλαμβανόμενη ρυθμικά.

-‘Όλα ξεκινούν, από την αδυναμία του Εγώ, να απαρνηθεί και να εγκαταλείψει αυτά που αισθάνεται το σώμα του’-.

Μια φράση που άρχισε να μπερδεύεται μαζί με έναν απροσδιόριστο -μουσικό σχεδόν- ήχο, παρόμοιο με εκείνον ο οποίος μας είχε συνοδεύσει στο ξεκίνημα αυτού του παράξενου ταξιδιού. Ένα ήχο, που δεν κάλυπτε όμως τη φωνή του Mark, αφήνοντάς την να ξεπροβάλει πάλι αχνά πίσω απ τις νότες.

«Τώρα όλοι σας, έχετε επιστρέψει. Μόλις χαθεί από τις αισθήσεις σας κάθε μουσικός ήχος, μπορείτε να βγάλετε τα ακουστικά και τη μικρή μάσκα που φοράτε και στη συνέχεια να κλείσετε το γενικό διακόπτη της συσκευής σας από το χειριστήριο που βρίσκεται στο πλατύ μπράτσο του καθίσματός σας».

Άφησα μερικά δευτερόλεπτα να περάσουν μετά το σβήσιμο και της τελευταίας νότας, έβγαλα πρώτα τη μικρή μάσκα απ τα μάτια μου για να δω γύρω μου ξανά, τον κόσμο που είχα αφήσει για λίγο, και αμέσως μετά αφαίρεσα και τα ακουστικά από τα αυτιά μου. Κοίταξα πρώτα δεξιά μου, διότι από εκεί ερχόταν ο πρώτος ήχος του κόσμου μου. Στο διπλανό κάθισμα από μένα, βρισκόταν η Alice. Ήταν ακόμη στο κάθισμά της, όμως δίπλα της βρισκόταν ο υπάλληλος -βοηθός, από εκείνους οι οποίοι μας βοηθούσαν στη σωστή λειτουργία της στολής και του καθίσματος. Με το ένα του χέρι κρατούσε το δικό της -σαν να της μετράει το σφυγμό- και το άλλο το είχε ακουμπισμένο στο ώμο της. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Δεν ακουγόταν κάποιος ήχος κλάματος, αλλά ήταν σίγουρο πως έκλαιγε. Όλοι, ο ένας μετά τον άλλον, έστρεψαν το βλέμμα τους πάνω της κι εγώ έκανα με το δικό μου μια γύρα σε όλη την αίθουσα, για να δω τις αντιδράσεις των υπολοίπων. Οι περισσότεροι φαίνονταν ήρεμοι και φυσιολογικοί, έτσι επανέφερα τη ματιά μου στην Alice. Εκείνη, έδειχνε τώρα να κλαίει γοερά, αφήνοντας κάποιους αμυδρούς ήχους αναφιλητών να ξεφεύγουν στην ησυχία της αίθουσας. Ο Proteus, ο οποίος ήταν κι αυτός κοντά της, είχε λυγίσει τα γόνατά του, και καθισμένος στις φτέρες των ποδιών του, της κρατούσε το άλλο χέρι, απέναντι από τον βοηθό της αίθουσας. Έμεινε για μερικά λεπτά έτσι, λέγοντάς της κάτι το οποίο δεν μπορούσα να ακούσω από τη θέση που βρισκόμουν, υποθέτοντας όμως ότι προσπαθούσε να την ηρεμίσει. Τέλος, αφού η Alice είχε σταματήσει τελείως να κλαίει, σηκώθηκε αργά και πλησίασε προς το κέντρο αυτής της παράξενης παράταξης από ξαπλωτές καρέκλες και απευθύνθηκε σε όλους μας.

«Οι στολές που φοράτε, έχουν τη δυνατότητα να καταγράφουν σε ψηφιακή μορφή τα ταξίδια σας με τη συγκεκριμένη συσκευή. Μπορεί κάποιοι από σας να μην θυμάστε ακριβώς τι είδατε, τι αισθανθήκατε ή το λόγο που συνέβη αυτό όλη τούτη την ώρα που είστε συνδεδεμένοι μαζί της, όμως έχετε τη δυνατότητα να το ζήσετε πάλι στιγμή τη στιγμή, λεπτό προς λεπτό, ώστε να κατανοήσετε τι συμβαίνει και να συνειδητοποιήσετε τον Εαυτό σας και τον κόσμο γύρω σας. Τα δεδομένα αυτά, τα οποία βρίσκονται στη διάθεσή σας ανά πάσα στιγμή, δεν μπορείτε να τα τροποποιήσετε πλέον, παρά μονάχα να τα δείτε και να τα συγκρίνετε με τα επόμενα. Κάποια από αυτά, εκείνα τα οποία παρουσιάζουν ενδιαφέρον για όλους μας, θα τα βλέπουμε εδώ όλοι μαζί. Τα δεδομένα αυτά είναι αποτυπωμένα στη συμβολική αρχετυπική γλώσσα του σύμπαντος μας, έτσι δεν έχουμε δικαίωμα να τα κρίνουμε ως προς το άτομο το οποίο τα βίωσε, αλλά μονάχα να τα συγκρίνουμε με τη γενική πληροφορία την οποία έχουμε για τον κόσμο. Και μέσα από αυτήν, να αντιληφθούμε τι σημαίνει ‘Εγώ’, πώς λειτουργεί, τι σχέση έχει με τον Εαυτό μας, πώς κατακερματίζεται και πώς τελικά μπορούμε να το συνθέσουμε σε μια ολοκληρωμένη ολότητα ώστε να αυτοδιαχειριστούμε.

»Υποθέτω ότι αρκετοί από σας έχετε ακούσει τη φράση ‘να είσαι ο εαυτός σου’ ή έχετε διερωτηθεί για την σημασία φράσεων όπως ‘ο Εαυτός σου είναι μέσα σου’ ή ακόμη ‘δεν υπάρχουν άλλοι, οι άλλοι είσαι Εσύ’. Όμως θα πρέπει να σας πω, ότι όλες αυτές οι φράσεις που μέχρι σήμερα τις γνωρίζατε μέσα από σεμινάρια, μαθήματα αυτογνωσίας, μεταφυσικής ή θρησκευτικών, έχουν απόλυτη σχέση με το πρόγραμμα που ακολουθούμε όλοι μας εδώ, μιας και ο πραγματικός Εαυτός μας, είναι η ίδια η ψυχή μας η οποία περιέχει τη συνείδηση την οποία εμείς εξετάζουμε και αναλύουμε. Έτσι η σχέση μας μαζί του, μπορεί σαφώς να μας χαρίσει πνευματικότητα και εσωτερική ανάταση. Μπορεί όμως η αρνητική της εκδοχή, να μας οδηγήσει με την ίδια δύναμη σε ένα γιγαντιαίο αλλά πλήρως κατακερματισμένο και έτσι αδηφάγο Εγώ, το οποίο θα κυριαρχεί πάνω σε μια ανούσια και βαρετή δική μας ζωή ή θα μας αφήνει καθημερινά άδειους, πνιγμένους στην αμφιβολία και την εσωστρέφεια.

»Αν αποφασίσουμε να στρέψουμε την προσοχή προς τα μέσα μας κι αρχίσουμε να ψάχνουμε για τον Εαυτό και την ψυχή μας, σε πρώτο επίπεδο θα βρεθούμε μπροστά σε ένα αόρατο αλλά αδιαπέραστο εμπόδιο, το οποίο έχει συσσωρεύσει όλες τις εμπειρίες από την ζωή που έχουμε ζήσει από την παιδική μας ηλικία. Εμπειρίες, οι οποίες αφέθηκαν όλο αυτό το διάστημα και έκτισαν, η μία πάνω στην άλλη, ένα αόρατο αλλά στέρεο και ανθεκτικό παραπέτασμα, μέσα από το οποίο, έχουν οχυρωθεί όλα τα Εγώ μας. Στο ταξίδι προς τα μέσα μας, κάποιοι λίγοι, -εκείνοι οι οποίοι έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται και να ανακαλύπτουν καθημερινά τον κόσμο μόνοι τους αυτόβουλα, χωρίς δηλαδή την απαραίτητη παρουσία ενός εξωτερικού οδηγού ή καθοδηγητή στη ζωή τους-, έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν και να αποδεχθούν την παρουσία του. Κάποιοι άλλοι όμως, -αυτοί που συνήθισαν να βλέπουν το σύμπαν μέσα από τις περιγραφές των μεντόρων και δασκάλων τους, εμπιστευόμενοι την συνήθειά τους να υπακούουν πάντα στην εγκυρότητα του ειδήμονα-, αρνούνται να αποδεχθούν κάτι το οποίο αδυνατούν να κατανοήσουν. Το εμπόδιο αυτό όμως, δεν εμφανίζεται σε αυτούς που το γνωρίζουν, αλλά σε εκείνους που το κατανοούν, παραμένοντας σε όλους τους άλλους, ερμητικά κλειστό, αόρατο και άδηλο.

»Αν και αρκετοί από τους κατά καιρούς αναζητητές, έχουν προσπαθήσει όλα τα χρόνια της ιστορίας της ανθρωπότητας να περάσουν το μεγάλο όριο του παραπετάσματος, τίποτε δεν μαρτυρά αυτό που θα ακολουθήσει αν το κάνουν απροετοίμαστοι. Τίποτα που να μας αφήνει να αντιληφθούμε αυτό που θα διαπεράσει ολόκληρο το σώμα μέχρι την ψυχή μας. Τίποτα που να κάνει απ έξω εμφανή, τον αφόρητο αυτό εσωτερικό πόνο που θα μας κόψει την ανάσα, θα μας θυμώσει και θα μας αγριέψει, μεταμορφώνοντάς μας σε άμορφη ενέργεια, λυγίζοντάς μας στιγμή τη στιγμή. Κι αυτό, διότι ελάχιστοι από μας κατορθώνουν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν, ότι ο δρόμος ο οποίος οδηγεί στον Εαυτό και τη συνείδηση, περνά από την πλήρη κατανόηση και αποδοχή της ύπαρξης των πεποιθήσεων του Εγώ μας. Επειδή κάτι τέτοιο συνέβη και στην Alice σήμερα, η οποία φαίνεται να βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα κυρίαρχο και δυναμικό -αλλά κατακερματισμένο Εγώ- εμπρός στο φράγμα των πεποιθήσεών της, θα πρέπει να πούμε μερικά πράγματα από τώρα.

»Η ψυχή προβάλλεται στον κόσμο μας μέσα από το σώμα που τη φιλοξενεί. Αυτό είναι το μέσον της για να εισέλθει στον αισθητό κόσμο. Η χρονική περίοδος όμως μέσα στην οποία ζει ένα σώμα συνολικά, είναι κατακερματισμένη σε χρονικές στιγμές από ‘τώρα’. Το σώμα μας δηλαδή, λαμβάνει μορφή και υλοποιείται μονάχα στο ‘τώρα’. Σε κάθε ένα ‘τώρα’ ξεχωριστά, κάτι το οποίο κάποιοι από σας, άρχισαν να το αντιλαμβάνονται από την πρώτη τους κιόλας εμπειρία με τη συσκευή αυτή σήμερα. Έτσι, η κάθε στιγμή που ζούμε, περιέχει και ένα ξεχωριστό θα λέγαμε σώμα, μέσα από το οποίο προβάλλεται η ψυχή μας -δηλαδή ο Εαυτός μας- στον κόσμο. Εφόσον λοιπόν το κάθε μεμονωμένο σώμα αυτό, είναι ένα κατακερματισμένο τμήμα της συνολικής ζωής, τότε και η προβολή της ψυχής που συμβαίνει μέσα από τέτοια κατακερματισμένα σώματα, κάνει αντιληπτό σε μας μονάχα ένα απειροελάχιστο τμήμα της κάθε φορά και όχι τη συνολική της ουσίας. Έτσι η προβολή αυτή της ψυχής είναι ψευδής για δύο λόγους. Πρώτον διότι ως αντανάκλασή στον κόσμο (το σώμα είναι μέρος του κόσμου μας) αποτελεί ‘επίγνωση’, δηλαδή αλλοιωμένη συνείδηση και δεύτερον, διότι η αντανάκλαση αυτή προέρχεται από μια εντελώς κατακερματισμένη προβολή της.

»Αυτή η ‘μερική’ προβολή της ψυχής μας μέσα στο σώμα μας είναι το Εγώ μας, αποτελώντας ένα κατακερματισμένο τμήμα της, το οποίο όμως αγνοώντας την ολότητα από την οποία εκπορεύεται ως πληροφορία, θεωρεί ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από Αυτό. Η αλήθεια είναι ότι για το κάθε κατακερματισμένο σώμα, αυτό που πραγματικά υπάρχει και είναι σημαντικό στον κόσμο είναι το Εγώ του. Αυτό το Εγώ συντηρεί το κάθε σώμα και αυτό το διαφυλάσσει και το ενώνει με τα υπόλοιπα ώστε να δημιουργηθεί η εικονικότητα της ζωής ως σύνολο. Αυτή είναι όμως και η παγίδα του. Διότι αναγνωρίζοντας την αδυναμία του σώματος να υπάρξει χωρίς τη δική του παρουσία και υποστήριξη, κυριαρχεί πάνω του, θεωρώντας ότι αποτελεί την ‘ψυχή’ του. Μόνο που είναι αδύνατον να αντιληφθεί, ότι το ίδιο, αποτελεί μια ‘μερική’ και ‘εικονική’ ψυχή, μέσα σε ένα εικονικό μόρφωμα ενός εικονικού κόσμου, ο οποίος δημιουργείται και υπάρχει ως τέτοιος, μέσω της ουσίας της ψυχής.

»Στο σημείο αυτό, είναι αναγκαία η αντίληψη του διαχωρισμού των επιπέδων ύπαρξης, δηλαδή της ψυχής και του σώματος. Μπορεί να σας φαίνονται μεταφυσικά όλα αυτά, αλλά πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν δύο εντελώς ξεχωριστά αλλά συγχρόνως άρρηκτα συνδεδεμένα σύνολα. Αυτό της πηγής -ψυχής -συνείδησης και εκείνο του σώματος -Εγώ -επίγνωσης. Σε αυτά τα δύο τριαδικά δίπολα, το πρώτο είναι αιώνιο αλλά μη απτό ή άμεσα αντιληπτό και κατανοητό, ενώ το δεύτερο είναι πλήρως αντιληπτό αλλά υποκείμενο στο νόμο της αλλαγής ζωής και θανάτου. Το πρώτο επίσης, αντιστοιχεί στο Είμαι μιας και η ύπαρξή του είναι αέναη και αμετάβλητη, ενώ το δεύτερο στο Έχω, μιας και μετέχει και κατέχεται από αρκετούς περιορισμούς. Η στολή που φοράτε, θα σας αναδείξει και τα δύο άκρα αυτού του διπόλου, διότι έχει την ικανότητα να σας αποκόπτει εντελώς τις αισθήσεις του σώματος, αφήνοντας σας στην εμπειρία του πυρήνας σας, της ψυχής και της συνείδησής σας. Ο ρόλος της, κάνει εμφανώς δυνατή τη σταδιακή εκπαίδευσή σας στη διαχείριση του Εγώ σας και τη σύνθεσή του μέσα από μια αποκαλυπτική παρουσίαση του Εαυτού σας. Έτσι μέσα από την κατανόηση αυτή, θα μπορέσετε τελικά να αντιληφθείτε ότι Είστε μια ψυχή και μια συνείδηση η οποία Έχει ένα σώμα με Εγώ και χαρακτηριστικά τα οποία οφείλουμε να γνωρίσουμε, να αποδεχθούμε και να καλλιεργήσουμε.

»Ένας από τους κύριους ρόλους της ύπαρξης του Εγώ μας, είναι πράγματι η προστασία του σώματός του από τον εσωτερικό πόνο. Είναι μια από τις μεταξύ τους συμβάσεις. Για το κυρίαρχο Εγώ μας, οι πεποιθήσεις αποτελούν αυτή την προστατευτική μας θεραπεία, ενάντια σε κάθε αρνητικό μας συναίσθημα. Όμως εδώ παρουσιάζεται ένα σημείο σύγχυσης. Το κυρίαρχο Εγώ, αναλαμβάνοντας ρόλο προστατευτικής ασπίδας για το σώμα, αρχίζει να στοιχειοθετεί τις πεποιθήσεις, ως προμετωπίδες απέναντι σε κάθε πόνο ο οποίος μπορεί να γίνει αισθητός από το σώμα. Ειδικά, τον αόρατο πόνο, αυτόν ο οποίος δημιουργείται εσωτερικά, χωρίς κανένα εξωτερικό σημάδι πληγής. Αδυνατεί να αντιληφθεί όμως, ότι αυτές αποτελούν παράγωγα αλλοιωμένων πληροφοριών. Θεωρεί και συμπεριφέρεται κυρίαρχα, όμως αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι πεποιθήσεις ισχυροποιούνται σε συνθήκες δικής μας αδύναμης αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον μας. Του είναι αδύνατον να αποδεχθεί, ότι η δημιουργία τους ξεκινά όταν μέσα από την αλληλεπίδραση με όλους και με όλα, παρουσιάζουμε αδυναμία να αντεπεξέλθουμε στις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας.

»Σε έναν εικονικό κόσμο, όλες οι αλληλεπιδράσεις μας έχουν μέσα τους το στοιχείο του εικονικού και του ψευδούς. Όσο η αληθινή συνείδηση παραμένει ανενεργή και εκτός του κόσμου μας, η ψευδής ‘επίγνωση’ παραμένει ως βάση των πληροφοριών που μεσολαβούν σε οποιαδήποτε αλληλεπίδρασή μας με τον κόσμο. Η αλλοιωμένη και εικονική δηλαδή πληροφορία, η οποία αλληλεπιδρά με το περιβάλλον και αντανακλάται σε μας, εξακολουθώντας να μας επιστρέφει ψευδή και εικονικά στοιχεία. Σε αυτή την ψευδή βάση παράγεται η πεποίθηση και με εργαλείο αυτή τη βάση, αγκυροβολεί μέσα μας. Μέσα από αυτή τη λειτουργία του Εγώ μας, η οποία διαμορφώνει μια εσωτερική διαδικασία διαστρέβλωσης αυτού που πραγματικά συμβαίνει, με μοναδικό σκοπό, την αποφυγή της οποιουδήποτε τύπου συναισθηματικής εμπειρίας εσωτερικού πόνου στο σώμα μας.

»Όλο αυτό είναι μια δευτερογενής, εικονική και ψευδής διαδικασία κουκουλώματος, μιας και η αιτία η οποία προκαλεί τον οποιοδήποτε εσωτερικό πόνο, συνεχίζει να υπάρχει. Είναι ακόμη εκεί και το μόνο που κάνει το Εγώ, είναι να την αποφεύγει, διαστρεβλώνοντάς την, με μια εικονική αντίδραση η οποία απλά ‘προλαβαίνει’ συνεχώς τον εσωτερικό πόνο, εμποδίζοντάς τον να αναδυθεί και να ανιχνευτεί από τις αισθήσεις μας. Όμως ταυτόχρονα, αυτές οι αισθήσεις του σώματος, είναι το όργανο το οποίο διαβεβαιώνει συνεχώς το Εγώ ότι εξακολουθεί και υπάρχει στον κόσμο. Αυτές είναι που το κρατούν συνεχώς σε επαφή με την εικονική ύπαρξή του. Αν οι αισθήσεις σιγήσουν, αυτό εκλαμβάνεται από το Εγώ ως σωματικός θάνατος. Έτσι, όσο πιο κυρίαρχο θέλει να νοιώθει ένα Εγώ, τόσο πιο έντονα και δυνατά απαιτεί να είναι τα συναισθήματα που τις ενεργοποιούν, ώστε να νοιώθει ζωντανό και ισχυρό. Για τις αισθήσεις, ένας δριμύς εσωτερικός πόνος αλλά και μια άκρατη ηδονή, αγγίζουν το ίδιο επίπεδο έντασης. Και για το Εγώ, αυτή η ένταση είναι το σημαντικό στοιχείο, αδιαφορώντας αν αυτό είναι καλό ή κακό.

»Μια ισχυρή αλληλεπίδραση μεταξύ των Εγώ δύο οποιονδήποτε διαφορετικών ανθρώπων, αποτελεί ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο ενιαίο δυναμικό πεδίο. Είναι και για τους δύο, μια κατάσταση στη ζωή τους, η οποία υποσυνείδητα ελέγχεται συνεχώς από τα συναισθήματα και τις πεποιθήσεις τους. Κι όσο η κατάσταση ελέγχεται, ο πυρήνας της, αυτό που υπάρχει στην ουσία της συνύπαρξής τους, είναι αόρατο και άδηλο. Μπορεί να ζουν μέσα στην κατάσταση, όμως αντιλαμβάνονται άλλα πράγματα ο καθένας. Αλληλεπιδρούν καθημερινά μεταξύ τους, όμως την συνολική ισορροπία ανάμεσά τους κρατάει ο ρυθμιστικός παράγοντας των πεποιθήσεών τους, ο οποίος -αλλάζοντας συνεχώς- αυξάνεται ή μειώνεται αποφεύγοντας την αίσθηση του πόνου, αφήνοντας μονάχα την ηδονή να καταλαγιάζει τις όποιες εστίες του. Κι όταν αυτή η ισορροπία πεποιθήσεων ξαφνικά και για οποιοδήποτε λόγο χαθεί, οι μάσκες πέφτουν κι ο καθένας εκτονώνεται ανταποδίδοντας στον άλλον, τον εσωτερικό πόνο που αισθάνεται από αυτή την αόρατη πληγή του. Κι έτσι αρχίζει έναν άδηλο φαύλο κύκλο, όπου το Εγώ πλέον κυριαρχεί, χωρίς ο νους και το σώμα να κατανοεί τι ακριβώς συμβαίνει.

»Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θεωρούν, ότι οι πληγές αυτού του τύπου περνούν μονάχα με το θάνατο, όμως αυτό είναι αντίληψη ενός Εγώ. Σε ένα αμοιβαίο δυναμικό πεδίο πεποιθήσεων, δεν είναι ένας ο εκκινητής, ούτε μία η αντίδραση. Οι δράσεις και οι αντιδράσεις είναι αμοιβαίες και γίνονται αντιληπτές σχεδόν ταυτόχρονα, κάτι το οποίο είναι αδύνατον να γίνει κατανοητό από το Εγώ, ανάγοντας έτσι την αντιπαράθεση για την κυριαρχία σε επίπεδο ζωής και θανάτου. Έτσι κι αλλιώς, ο κάθε ένας από μας τους ανθρώπους, αφού ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του, στο τέλος φτάνει στο θάνατο. Πεθαίνει βιολογικά το σώμα, ανεξάρτητα αν η ψυχή έχει προλάβει μέσω της συνείδησης της να ολοκληρώσει το σκοπό της. Το αν υπάρχει επόμενη ζωή ή όχι, για το Εγώ είναι άνευ ουσίας διότι δεν έχει καμιά ανάμιξη σε αυτό. Κάθε νέος κύκλος ζωής, αποτελεί αυτόνομο και ξεχωριστό κύκλο για ένα νέο Εγώ. Όμως αυτός ο βιολογικός θάνατος και η αντίληψη του διαχωρισμού και της οριστικής απομάκρυνσης της ψυχής από τη συγκεκριμένη ζωή, είναι το κύριο σημείο κατά το οποίο το Εγώ μπορεί να αρχίσει να εναρμονίζεται με τον Εαυτό του. Κατανοώντας, ότι το κλείσιμο αυτού του κύκλου, ορίζει και την οριστική διακοπή της οποιασδήποτε πιθανότητας και δυνατότητας σύνθεσής του σε ένα ενιαίο σύνολο. Είναι εκείνη η στιγμή, που το Εγώ θα αντιληφθεί ότι η ψυχή είναι αυτή που του δίνει ζωή, άρα και η οποιαδήποτε σύνθεσή του μπορεί να συμβεί μονάχα όσο αυτή είναι συνδεδεμένη με το σώμα του».

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ…

«Και τότε, γιατί όλα αυτά; Αν εμείς είμαστε ψυχή και συνείδηση όπως είπατε, τι μας ενδιαφέρει τι θα απογίνει το Εγώ όταν αποχωριστεί η ψυχή μας από τη ζωή και το σώμα που μας φιλοξενεί» πετάχτηκα ξαφνικά μη μπορώντας να σταματήσω μια ερώτηση που φούντωνε συνεχώς μέσα μου χωρίς να μπορεί να δώσει απάντηση…

Ο Proteus στράφηκε προς το μέρος μου από όπου άκουσε τον ήχο της φωνής μου και δίστασε λίγο περιμένοντας ίσως τη συνέχεια της ερώτησης. Πήρα την ευκαιρία και συνέχισα…

«Ποια είναι αλήθεια η αιτία που ενσαρκώνεται η ψυχή; Ποιος είναι ο λόγος που δημιουργεί το Εγώ στο σώμα; Εμείς δηλαδή σαν σώματα και Εγώ, έχουμε δημιουργηθεί απλά και μόνο για να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες του Εαυτού μας; Ο εσωτερικός όμως πόνος ο οποίος υπάρχει συνεχώς μέσα από τις αισθήσεις μας, είναι δικός μας και όχι του Εαυτού μας, ή όχι. Σήμερα είχα -θα έλεγα- μια σημαντική εμπειρία για να κατανοήσω τι αλήθεια συμβαίνει με τη σχέση Εγώ και ψυχής, αλλά -αν και είναι ακόμη νωρίς για να εκφράσω οποιαδήποτε άποψη- η επιστροφή μου εδώ, με επανέφερε στο ίδιο στάδιο, στην ίδια κατάσταση που γνωρίζω και αντιλαμβάνομαι, σώματος και Εγώ. Τόσο ο Εαυτός όσο και το Εγώ μας, ανήκουν πράγματι σε δύο εντελώς διαχωρισμένα πεδία, μιας και το βασικό εργαλείο του σώματός μου είναι οι αισθήσεις μου. Αυτές ορίζουν τον κόσμο μου. Ακόμα και τώρα που σας ρωτάω, πονάω μέσα μου. Πριν ακόμη μου απαντήσετε, καταλαβαίνω ότι η οποιαδήποτε ευκαιρία σύνδεσης με τον Εαυτό μου, είναι αδύνατον για Αυτόν να τις ακυρώσει από μέσα μου. Μας λέτε ότι η στολή αυτή αδρανοποιεί και ακυρώνει τις αισθήσεις. Μα δεν υπάρχει μονάχα πόνος στη ζωή. Υπάρχει και χαρά. Θα μπορούσα να πω ότι μέχρι σήμερα, έχω περάσει πολύ όμορφα στη ζωή μου, έχοντας αναρίθμητες στιγμές ευτυχίας για να θυμηθώ. Αν ακυρώσω τις αισθήσεις μου, τότε τι ζωή θα έχω; Τι νόημα έχει για τον Εαυτό μου να φιλοξενείται σε ένα σώμα το οποίο δεν θα έχει αισθήσεις; Ποιος είναι ο λόγος να υπάρχει μέσα μου, αν μέσα από μένα δεν θα υπάρχει κόσμος για να ανακαλύψει γύρω μου;

»Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι, ότι μόλις το σώμα μου κι εγώ πεθάνουμε, η ψυχή μου θα αρχίσει το ταξίδι της επιστροφής προς την πηγή της και ‘βλέποντας’ τη ζωή που έχει ζήσει, θα θυμηθεί και θα συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Αντιλαμβάνομαι δηλαδή ότι στο στάδιο αυτό της επιστροφής της, εγκαταλείπει την ‘επίγνωσή’ μου και επιστρέφει στη συνείδησή της, ώστε να μπορεί να συγκρίνει τι έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία και τι παραμένει σε ασυμφωνία με την αρχική της επιλογή. Κι αυτό που ίσως παραμένει ακόμη σε ασυμφωνία, είναι πιθανώς εκείνο το οποίο την είχε αναγκάσει πριν να ζητήσει την εμπειρία μιας ζωής ή το ίδιο που την αναγκάζει τώρα να γυρίσει πίσω στον κόσμο ώστε να το διορθώσει. Αυτό όμως εμένα σαν σώμα και σαν Εγώ, δεν με αφορά. Κι αν με αφορά, θα ήθελα να μου πείτε πού και πώς ακριβώς.

»Αν η ψυχή μου τότε επιλέξει να επιστρέψει στον αισθητό κόσμο, έχοντας για μια ακόμη φορά μαζί της το λόγο της εισόδου της, το μη ολοκληρωμένο θέμα το οποίο σκοπεύει να προσπαθήσει πάλι να διορθώσει, η είσοδος αυτή στον αισθητό κόσμο, θα της αφαιρέσει πάλι τη μνήμη της, τη συνείδησή της όπως και πριν. Εγώ σαν σώμα θα έχω εξαφανιστεί από τον κόσμο, αυτή θα εισέλθει σε ένα νέο εντελώς άσχετο με μένα ως σώμα και Εγώ, κι αυτή θα εξακολουθεί να μην θυμάται τον λόγο για τον οποίο πάλι ενσαρκώνεται, ούτε θα έχει κάτι από την ίδια για να θυμηθεί μιας και η συνείδησή της θα παραμένει εκτός. Τα μόνα που θα υπάρχουν, θα είναι μια νέα μηδενική επίγνωσή -η οποία θα αναπτύσσεται στο νέο σώμα της-, καθώς και η δύναμή της να αντικαταστήσει την επίγνωση αυτή με τη συνείδησή της, ώστε να θυμηθεί. Πόσα σώματα σαν εμένα θα πρέπει να δημιουργήσει η ψυχή μου, να τα γεννήσει και να τα θανατώσει στους κύκλους της ζωής, ώστε να καταφέρει τελικά να περάσει τις εξετάσεις της; Η ψυχή, η οποία δεν θα είναι πλέον μονάχα δική μου, αλλά ψυχή όλων μας. Όλων των ζωών και όλων των σωμάτων που θα ζήσει;»

«Μα από σας ξεκίνησε το πρόβλημα της ψυχής σας. Εσείς της το δημιουργήσατε. Όχι Εσύ συγκεκριμένα, αλλά ο λόγος που σε δημιούργησε και σε έβαλε μέσα στους κύκλους της ζωής -όπως σωστά λες-, έχει ξεκινήσει από κάποιον σαν εσένα. Από κάποιο σώμα, από κάποιο Εγώ κι από κάποια πεποίθηση σας» απάντησε ο Proteus, ακίνητος απέναντί μου και κοιτάζοντας με μέσα στα μάτια. Σώπασα…

«Ίσως μάλιστα, εσύ προσωπικά σαν σώμα και Εγώ σε αυτή τη ζωή που ζεις στις μέρες μας, να είσαι η μοναδική αιτία της επιστροφής της σε επόμενες ζωές. Σε δεκάδες ή και εκατοντάδες άλλα σώματα, χρονικά μετά από σένα. Σώματα τα οποία θα υποφέρουν το ίδιο όπως κι εσύ από αβάσταχτο εσωτερικό πόνο. Σώματα τα οποία θα προσπαθούν να βοηθήσουν την ψυχή σου -ή ψυχή σας όπως πάλι σωστά λες-, να ολοκληρώσει τα δημιουργημένα από εσένα άλυτα θέματα, ώστε να ελευθερωθεί και να επιστρέψει στην πηγή της».

Η Alice δίπλα μου άρχισε πάλι να κλαίει. Ένα βουβό κλάμα με κοφτά αναφιλητά που τράνταζαν την ησυχία της αίθουσας. Δεν μπορούσα να μιλήσω άλλο. Η σκέψη μου είχε θολώσει τόσο που κοιτούσα μονάχα τον Proteus να στέκει ακίνητος απέναντί μου. Αντιλαμβανόμουν τι ήθελε να πει και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να ουρλιάξω. Μάταιος κόπος. Έσκυψα το βλέμμα να συμμαζέψω τη σκέψη μου, προσπαθώντας συγχρόνως να αντιλαμβάνομαι το νόημα των λέξεων του Proteus ο οποίος συνέχισε με σταθερή αλλά ήρεμη φωνή…

«Δεν γνωρίζω πόσοι από σας αυτή τη στιγμή αντιλαμβάνεστε το βάθος το οποίο έχετε φτάσει από την πρώτη αυτή ημέρα, αλλά θα πρέπει να πω ότι είμαι εντυπωσιασμένος με την δύναμη που οδηγείτε την ομάδα αυτή. Κι αυτό, διότι από την πρώτη ημέρα φτάσατε σε ένα κομβικό σημείο, στο οποίο -άσχετα αν αντιλαμβάνεστε το βάθος του ή όχι τώρα-, είναι ο πυρήνας της εσωτερικής φιλοσοφίας, αλλά και όλου αυτού του προγράμματος. Φτάσατε δηλαδή σε ένα σημείο ισορροπίας, όπου αρχίζετε να φωτίζετε τόσο την αιτία η οποία ωθεί μια ψυχή -δηλαδή τον Εαυτό σας- να επανενσαρκωθεί, όσο και το λόγο για τον οποίο είναι σημαντική η σύνθεση των Εγώ μας με τον Εαυτό.

»Η ψυχή ενσαρκώνεται την πρώτη φορά, αλλά ο λόγος που επιστρέφει πάλι και πάλι, βρίσκεται στον αρνητικό τρόπο που λειτούργησε κάποιο Εγώ του σώματος και οι πεποιθήσεις του, όπου δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και την αλληλεπίδρασή του με τους άλλους γύρω του. Η συνεχής επιστροφή αυτή της ψυχής μέσω των επαναλαμβανόμενων κύκλων ζωής και θανάτου, αυξάνει την δημιουργία σωμάτων και Εγώ όπως επίσης πιθανώς να αυξάνει τα αρνητικά σημεία, άρα και τους λόγους επαναλαμβανόμενης επιστροφής της ψυχής λόγω περισσότερων εγωιστικών συμπεριφορών. Το πρόβλημα της συνεχούς ενσάρκωσης της ψυχής δηλαδή, δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα στα σώματα τα οποία δημιουργεί στις επόμενες ζωές της. Πράγματι σε πρώτη ματιά, το πρόβλημα δεν ανήκει στο σώμα και το Εγώ, όμως μονάχα το Εγώ μπορεί να το μειώσει και να το εξαλείψει.

»Έτσι, αν και τα αρνητικά σημεία μπορεί να μην ξεκίνησαν από την προσωπικά δική σας εγωιστική συμπεριφορά, αλλά να προέρχονται από προηγούμενες χρονικά ζωές της ψυχής σας, κάποιος θα πρέπει να αποκτήσει τη δύναμη να ξεκινήσει τη λύση και την απελευθέρωση. Αν εσείς ως σώμα και Εγώ αδιαφορήσετε και συνεχίσετε να ενδιαφέρεστε μονάχα για το Εγώ και το σώμα σας, το πρόβλημα όχι μονάχα δεν θα λυθεί αλλά θα ενταθεί. Στη πραγματικότητα, το δικό σας αδύνατο σημείο είναι μονάχα η διαχείριση της αλληλεπίδρασής σας με τους άλλους. Αυτή η λανθασμένη αλληλεπίδρασή σας είναι το σημείο το οποίο σας δημιουργεί τον εσωτερικό πόνο από τις πεποιθήσεις και σας εμποδίζει να αποδεχθείτε μια λύση.

»Αυτό το οποίο είναι δύσκολο ή σχεδόν αδύνατο να κατανοήσει ένα σώμα και το Εγώ του, είναι ότι η ψυχή δεν διαχωρίζει τις ζωές που ζει σε προηγούμενες και επόμενες, μιας και λειτουργεί πέρα από τον δικό μας κόσμο, στις άχρονες διαστάσεις. Μέσα στον αόρατο εξωδιαστασιακό χώρο, η ψυχή πράγματι αναγνωρίζει και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Και μέσα στα πάντα, υπάρχουν τόσο οι άλλες ψυχές οι οποίες ενσαρκώνονται μαζί της, όσο και οι ζωές της ίδιας. Όλες οι ζωές της. Ασχέτως αν εμείς οι άνθρωποι τις αντιλαμβανόμαστε γραμμικά την μία μετά την άλλη ξεχωριστά μέσα σε μια διάρκεια αρκετών ετών, όλες οι ζωές μιας ψυχής, -τόσο οι προηγούμενες όσο και οι επόμενες- υπάρχουν ήδη εκεί. Αυτός είναι ο λόγος που ‘εκεί’ κάνει την επιλογή της. Διότι εκεί ‘βλέπει’ ενιαίο όλο το σύνολο των ενσαρκώσεών της, θυμάται και ‘αντιλαμβάνεται’ τα προβλήματα όπως και τις λύσεις και έτσι επιλέγει την προσπάθεια για ολοκλήρωσή τους μέσα στον αισθητό κόσμο. Όλες οι λεπτομέρειες, από τις ζωές της είναι καταγεγραμμένες μέσα στην ίδια αυτή Συνειδητότητα η οποία δημιουργεί την κάθε νέα της ζωή. Στη Συνειδητότητα η οποία εμφανίζει και δημιουργεί τις καταστάσεις που ζούμε μέσα από τα σώματά μας, αλληλεπιδρώντας μαζί της. Αυτός είναι ο λόγος και η σημασία της σύνθεσης των Εγώ με τον Εαυτό του. Αυτός ο λόγος ολόκληρης της εσωτερικής διδασκαλίας και αυτή είναι επίσης η αιτία της προσπάθειας που κάνουμε εμείς εδώ. Μόνο που χρειάζεστε χρόνο για να τον κατανοήσετε στο βάθος του».

Στιγμιαία αντιλαμβανόμουν τι εννοούσε ο Proteus αλλά και πάλι το έχανα. Για τώρα όμως, μου αρκούσε αυτή η στιγμή. Έστω κι αυτή η απειροελάχιστη στιγμή της κατανόησης. Προσπάθησα να σηκωθώ από την πολυθρόνα μου και στο νου μου έφτασε πάλι η ίδια σκέψη…

-‘Όλα ξεκινούν, από την αδυναμία του Εγώ, να απαρνηθεί και να εγκαταλείψει αυτά που αισθάνεται το σώμα του’-.

Αλκιρέας

(συνεχίζεται)

http://aplesshmeiwseis.blogspot.gr/2015/02/10.html#more