Χειραγώγηση

11. Χειραγώγηση

Η επόμενη μέρα άρχισε από νωρίς με γρήγορο ρυθμό. Η κούραση της προηγούμενης με βύθισε σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα, αλλά με ξύπνησε εντελώς αναζωογονημένο. Ολοκληρώνοντας τη διαδικασία του πρωινού μαζί με τους υπόλοιπους και χωρίς πολλές κουβέντες, -έτσι κι αλλιώς όλοι ήταν σιωπηλοί και σκεφτικοί-, έφτασα στην αίθουσα των μαθημάτων.

Στο βάθος, οι τρεις εκπαιδευτές μας -οι οποίοι βρίσκονταν ήδη εκεί από πιο νωρίς-, με κατηύθυναν απ ευθείας στα δωματιάκια -αλλακτήρια, όπου ακλουθώντας τις λίγες πια παρατηρήσεις των βοηθών -οι οποίοι επίσης ήταν πάλι παρόντες-, άλλαξα γρήγορα τα ρούχα μου με τη γνωστή στολή και κρατώντας την πλεξούδα των καλωδίων της στο δεξί μου μπράτσο, βγήκα και προχώρησα προς την πολυθρόνα της συσκευής, πάνω στην οποία βρισκόταν το όνομά μου. Πήρα θέση γρήγορα λέγοντάς στους εκπαιδευτές απλά μια καλημέρα και βολεύτηκα περιμένοντας να συγκεντρωθούμε πάλι όλοι για να ξεκινήσουμε. Μόλις κάθισε κι ο τελευταίος κι έκλεισε η κεντρική πόρτα της εισόδου πίσω μας, ο Proteus κινήθηκε αργά και πλησίασε περίπου στο κέντρο, ανάμεσά μας.

«Χτες, είχατε την πρώτη σας επαφή και εμπειρία με τη συσκευή του προγράμματος» είπε γνέφοντας προς το σύνολο της κυκλικής συστάδας με τις πολυθρόνες που βρισκόμασταν καθισμένοι.

«Σε όλο το ταξίδι σας, παρατηρήσαμε αυτό που ήταν εντελώς αναμενόμενο για μας. Ότι το αποτέλεσμα και η εμπειρία την οποία αποκόμισε ο καθένας σας από την πρώτη αυτή επαφή, ήταν διάφορη ως προς το σύνολο, καλύπτοντας σχεδόν όλο το φάσμα του φράγματος των πεποιθήσεων. Υπήρξαν δηλαδή κάποιοι οι οποίοι διαπέρασαν το όριο πλησιάζοντας τον Εαυτό τους αρκετά, ενώ κάποιοι άλλοι, σταμάτησαν στο πρώτο εμπόδιο που συνάντησαν, χωρίς να καταφέρουν, ακόμη και να αντιληφθούν τι συνέβη. Και από τις δύο ομάδες, και αυτών που διαπέρασαν το όριο αλλά και εκείνων που εμποδίστηκαν από τις πεποιθήσεις τους, υπάρχουν αρκετές ερωτήσεις, σίγουρα. Όμως σήμερα, θα εστιαστούμε στη δεύτερη ομάδα, εκείνων που εμποδίστηκαν, για τον απλό λόγο, ότι τα μέλη της βίωσαν πόνο. Εσωτερικό πόνο, τον οποίο δεν μπόρεσαν -ούτε ίσως ακόμη μπορούν- να δικαιολογήσουν. Κάποιοι μάλιστα -όπως η φίλη μας η Alice, ή και κάποιοι άλλοι-, αντιμετώπισαν έναν εξαιρετικά δριμύ εσωτερικό πόνο, ο οποίος ήταν και η κύρια αιτία που τους εμπόδισε να προχωρήσουν προς το εσωτερικό τους φράγμα. Για να βρούμε τις απαντήσεις λοιπόν, θα ανατρέξουμε λίγο στα δεδομένα που συγκέντρωσε ο καθένας στο ταξίδι του. Δεδομένα τα οποία όπως είπαμε και χτες, είναι αποθηκευμένα ήδη μέσα στη συσκευή. Ας τα δούμε λοιπόν» είπε και κάνοντας ένα νεύμα στον Mark να θέσει σε λειτουργία τον πυρήνα της συσκευής, μας έδειξε με δυο απαλές χειρονομίες να φορέσουμε τη μάσκα με τα πλαστικά μικρά γυαλιά και τα ακουστικά μας.

«Θα εστιαστούμε λοιπόν ως πρώτο παράδειγμα στη φίλη μας την Alice» συνέχισε καθώς ο Mark ολοκλήρωνε τη διαδικασία φορτώματος των δεδομένων για την αναπαραγωγή του ταξιδιού της. «Στην Alice, η οποία βίωσε μια πολύ έντονη -και ομολογουμένως δύσκολη θα έλεγα- εμπειρία, η οποία προήλθε από την υπερβολικά ισχυρή πεποίθηση ελέγχου και όχι μόνο, την οποία έχει υιοθετήσει στην μέχρι σήμερα ζωή της.

»Όπως έχουμε ίσως ξαναπεί σε κάποιο σημείο χτες, η πεποίθηση του ελέγχου προέρχεται από την αλλοιωμένη απόκριση της ''πίστης''. Ενός από τα πέντε λειτουργικά αρχεία ή χαρακτηριστικά της ψυχής ή Εαυτού μας. Της ''πίστης'', η οποία σε πρώτο επίπεδο, αλλοιώνεται μέσα στην επίγνωσή και γίνεται αντιληπτή σε μας ως δίπολο εμπιστοσύνης και αμφιβολίας, εννοιών οι οποίες αν και μοιάζουν με το αρχικό αρχείο της πίστης, είναι εντελώς διαφορετικές ως προς την ουσία τους. Ας δούμε όμως πρώτα μερικά δεδομένα από το ταξίδι της Alice και ύστερα συνεχίζουμε» είπε αφήνοντάς μας στη συνέχεια να ηρεμήσουμε και να εστιαστούμε.

Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα δεδομένα της συσκευής από ταξίδι μας στο άχρονο και οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν πολύ περίεργος για την αποτύπωση των στοιχείων τα οποία είχαν αποθηκευτεί. Η αναπαραγωγή των δεδομένων της Alice ξεκίνησε, και αυτό που αρχίσαμε να αισθανόμαστε, μας άφηνε τη βεβαιότητα, ότι έχοντας καταφέρει να αποκωδικοποιήσουν τόσο πιστά τα σύμβολα που συγκρατούσε ο νους στο ταξίδι του αυτό, το αποτέλεσμα φαινόταν τελικά, σαν να μαγνητοσκοπούσε τον ίδιο τον κόσμο των ονείρων μας. Με τέτοιο μάλιστα τρόπο, ώστε κατόπιν -στην αναπαραγωγή των δεδομένων του-, να μπορούν να τον προβάλουν πάνω στις αισθήσεις μας, με την μορφή μιας τρισδιάστατης βιωματικής διαδραστικής κινηματογραφικής ταινίας, όπου ο κάθε ένας από μας, να έχει τη δυνατότητα να ζει και να βιώνει το σύνολο των αισθήσεων, σκέψεων και συναισθημάτων, του ή των πρωταγωνιστών.

Αφεθήκαμε να παρατηρούμε το δρώμενο, στο οποίο τώρα η Alice εμφανιζόταν μέσα σε μια περιοχή η οποία άλλαζε συνεχώς μέσω της σκέψης δύο ανδρών, οι οποίοι στέκονταν στην άκρη της ακίνητοι και αμίλητοι. Η Alice, προσπαθούσε να καταλάβει τι υπήρχε γύρω της ώστε να το προσδιορίσει σύμφωνα με την μέχρι εκείνη τη στιγμή γνώση της, αλλά της ήταν αδύνατον. Διοχέτευε όλη τη δύναμή της για να το ελέγξει, αλλά κάθε σκέψη των δύο ανδρών, τροποποιούσε το περιβάλλον της τόσο απότομα και δραστικά που τη ζάλιζε και της προκαλούσε ίλιγγο.

Δίπλα τώρα από την Alice, άρχισε να εμφανίζεται αδρά μια άλλη, δεύτερη Alice-ελεγκτής, η οποία -αν και εμφανισιακά όμοια με την πρώτη-, έμοιαζε πιο δυναμική και αυταρχική. Όρθια και στητή, είχε τη δυνατότητα να στέκεται περισσότερο καλά και σταθερά στο χώρο χωρίς να ταλαντεύεται ή να ζαλίζεται. Καταφέρνοντας έτσι να ολοκληρώσει γρήγορα τη μορφή δίπλα της, την πλησιάζει και χαμηλώνοντας στο αυτί της, της δίνει μια κοφτή αλλά πολύ αυστηρή εντολή…

«Για να ελέγξεις το περιβάλλον, πρέπει να ελέγξεις τον πιο αδύναμο από τους δύο…» της λέει με έντονο ύφος…

«Μα πώς να τον ελέγξω;» απαντά η πρώτη μη μπορώντας να κατανοήσει πως θα μπορούσε να σταθεροποιήσει το χώρο της ώστε να τον κατανοήσει και να τον ελέγξει…

«Βρες μια διαφορά σας και ανάδειξέ του την σε αδύναμο σημείο του -συγκριτικά με σένα-. Μια διαφορά, την οποία δεν θα μπορεί με τίποτε να τροποποιήσει. Εντόπισέ την και τόνισέ του την. Αυτό θα τον κάνει να σε προσέξει και να αφήσει για λίγο το χώρο που δημιουργεί γύρω του. Τότε εσύ θα έχεις το χρόνο να αντιγράψεις ότι βλέπεις και να το αποθηκεύσεις στις γνώσεις σου. Αυτό θα το επαναλαμβάνεις κάθε φορά που θα τον βλέπεις να ξεκινάει τις σκέψεις του για να δημιουργεί κάτι νέο, μέχρι να μην έχει άλλη δύναμη να ξεκινήσει» είπε αυταρχικά η Alice-ελεγκτής στην πρώτη…

Η πρώτη, έκλεισε τα μάτια για να σκεφτεί κάτι το οποίο θα μπορούσε να ακυρώσει τη δύναμη της σκέψης του δεύτερου άντρα και τελικά το ξεστόμισε: «Είσαι πολύ νέος» είπε και περιμένοντας λίγο συνέχισε…

«Είσαι πολύ νέος για μένα, σχεδόν παιδί. Δεν μπορείς να σταθείς δίπλα μου για πολύ. Οι φίλοι μου, που με αγαπούν και με προσέχουν δεν θα σε αφήσουν να μείνεις. Όμως εγώ σε αγαπώ και σε θέλω. Τι θα κάνεις;»

''Κοίτα τι του λέει...'' σκέφτηκα. ''Δεν μπορεί να τον ελέγξει αλλιώς και προσπαθεί να τον χειραγωγήσει, μειώνοντας το δυναμικό του. Τονίζει μια δική της τυχαία διαφορά, προσπαθώντας να την μετατρέψει σε πλεονέκτημα απέναντί του. Και το τυλίγει με την έννοια της αγάπης. Κρύβεται πίσω της. Ώστε έτσι μας χειραγωγούν τα Εγώ των άλλων…''

Πριν ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ο δεύτερος άνδρας που έμοιαζε νεώτερος, σταμάτησε τη σκέψη του και γύρισε το βλέμμα του προς την Alice. Ύστερα γύρισε πίσω του και κοίταξε τον πρώτο άνδρα, ο οποίος έμοιαζε οδηγός, δάσκαλος ή πατέρας του. Εκείνος, κάτι του έγνεψε και αμέσως εξαφανίστηκε από το χώρο, αφήνοντας το δεύτερο άνδρα μόνο του να δοκιμάσει τις δυνάμεις του.

«Δεν με ενδιαφέρει που είσαι μεγαλύτερη σε ηλικία. Είσαι μεγάλη στην αγάπη σου κι αυτό μου φτάνει» απάντησε ο άνδρας που τώρα είχε σταματήσει να δημιουργεί καινούργιο περιβάλλον γύρω του, αφήνοντας έτσι την Alice, να το αντιγράψει και να το αποθηκεύσει γρήγορα στη γνώση της ώστε να μπορεί να το ελέγχει και να προχωρήσει. Ο άνδρας, έμεινε για λίγο έτσι, αλλά μη βλέποντας άλλη αντίδραση από την Alice, άρχισε πάλι να χρησιμοποιεί τη σκέψη του για να μορφοποιεί το χώρο μέσα στον οποίο ζούσε. Και κάθε φορά που το έκανε, η Alice επαναλάμβανε την ίδια φράση που της είχε πει η Alice-ελεγκτής, και κάθε φορά ο άνδρας σταματούσε δίνοντας το χρόνο στην Alice να αντιγράφει το χώρο στη γνώση της ώστε να μπορεί να τον ελέγξει και να προχωρεί.

Κι αυτό συνέχισε, μέχρι τη στιγμή που ο άνδρας κατάλαβε τι έκανε η Alice. Και τότε, σταματώντας να της δίνει σημασία, στράφηκε μονάχα στη σκέψη του χωρίς να γυρίζει να προσέξει πια τα λόγια της. Όμως απ την πράξη του αυτή, η Alice αισθάνθηκε μεγάλο πόνο. Ένοιωσε να την προδίνουν και μάλιστα εκείνος ο οποίος την είχε βοηθήσει να δημιουργήσει ένα καινούργιο χώρο γύρω της. Μονάχη της δεν μπορούσε να συνεχίσει. Όλα όσα είχε αντιγράψει είχαν αρχίσει πάλι να χάνονται και αδυνατώντας να πιστέψει ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι μόνη της, άρχισε να παραπαίει. Τον χρειαζόταν, τον είχε ανάγκη, όμως εκείνος είχε πάψει πια να της δίνει σημασία. Η Alice έβαλε τα κλάματα. Ο χώρος άρχισε πάλι να αλλάζει κι εκείνη δεν τον αναγνώριζε γύρω της. Όλα, της ήταν πάλι άγνωστα και δεν μπορούσε να κάνει ούτε ένα βήμα…

Έμεινε ασάλευτη έτσι για λίγο, κοιτάζοντάς τον άνδρα πέρα μακριά της, να διαμορφώνει πάλι αδιάκοπα με τις σκέψεις του το χώρο για όλους όσους αγαπούσε. Πίσω του είχε εμφανιστεί ξανά ο πρώτος άνδρας ο οποίος τώρα είχε φέρει μαζί του κι άλλους να τους διδάξει τον τρόπο αυτό της νοητικής δημιουργίας. Όμως καθώς τους κοιτούσε και τους δύο, δεν μπορούσε πια να τους ξεχωρίσει, μιας και ο δεύτερος άνδρας έμοιαζέ κάθε φορά και περισσότερο στον πρώτο.

«Επίλεξε κάποιον από τους νεοφερμένους και πάψε να κλαις» της στρίγκλισε πίσω της με θυμό η Alice-ελεγκτής. «Κάποιον από τους καινούργιους, ώστε να αποσπάσει εκείνος τη σκέψη του αντί για σένα».

«Μα δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω πια. Ποιος από τους δύο είναι ο δικός μου» απάντησε η Alice.

«Ξέρουν εκείνοι» της αντέτεινε με φωνή σαν διαταγή. «Να! Διάλεξε εκείνη την κοπέλα με τις μπούκλες, που στέκεται εμπρός από τον δάσκαλό της και κάτι γράφει» στρίγκλισε…

Γύρισα το βλέμμα μου να κοιτάξω κι εγώ κατά κει που της έδειξε η Alice-ελεγκτής, η αυστηρή και ελεγκτική -όμοια στο πρόσωπο με την πρώτη- Alice. Μια όμορφη ξανθή κοπέλα με μπούκλες στα μαλλιά, καθόταν εμπρός από τους δύο άντρες γράφοντας κάτι στα χαρτιά της. Και κάθε τόσο που γέμιζε ένα χαρτί, το έδειχνε με θαυμασμό στο δάσκαλό της. Η Alice την πλησίασε δειλά κι ευγενικά…

''Ετοιμάζεται να χειραγωγήσει την κοπέλα, για να ελέγξει τον άνδρα...'' σκέφτηκα καθώς τώρα έβλεπα πια καθαρά την πληγή της να ετοιμάζεται να βαθύνει. ''Μα έτσι θα διπλασιάζει το δικό της πόνο και θα δημιουργήσει πόνο στην κοπέλα. Πήγα να φωνάξω, να τη σταματήσω, μα δεν μπορούσα…''

«Γεια σου» άκουσα την Alice να λέει στην κοπέλα με τις μπούκλες. «Θέλεις να παίξουμε και να γίνουμε φίλες;»

Η όμορφη κοπέλα γύρισε, κοίταξε την Alice χαμογελώντας κι αμέσως σηκώθηκε επάνω πιάνοντάς την από το χέρι κι αρχίζοντας να τρέχει και να χορεύει χαρούμενα μαζί της. Έπαιξαν, έτρεξαν, τραγούδησαν κι αφού κουράστηκαν από χαρά, κάθισαν λίγο πιο πέρα από τον δάσκαλο…

«Τι είναι αυτά που γράφεις;» ρώτησε η Alice…

«Θα γίνω δασκάλα μια μέρα. Με τη σκέψη μου θα φτιάχνω κόσμους χαρούμενους» απάντησε η κοπέλα με τις μπούκλες. «Τα γράφω και τα δείχνω στον δάσκαλό μου».

«Να γράψω κι εγώ κάτι στο χαρτί;» ρώτησε η Alice. Η κοπέλα την κοίταξε απορημένη…

«Είσαι κι εσύ μαθήτρια του δασκάλου μου;» κι έδειξε τον πρώτο άνδρα. Όμως η Alice δεν μπορούσε πια να τους ξεχωρίσει. Δεν έβλεπε πια διαφορά στους δυο τους. Έτσι απάντησε «ναι» στην τύχη διστακτικά, κι η κοπέλα της έδωσε το χαρτί της για να γράψει…

Η Alice πήρε το χαρτί, έγραψε ‘η αγάπη είναι ακόμη εδώ’ και το ξανάδωσε στην κοπέλα. Εκείνη αφού το κοίταξε για λίγο και το κράτησε αναποφάσιστη, το παρέδωσε στο δάσκαλό της μαζί με τα υπόλοιπα χαρτιά που κρατούσε. Στον πρώτο άνδρα. Σε εκείνον, μαζί με τον οποίο είχε έρθει. Σε εκείνον που χανόταν σε κάθε δοκιμασία των μαθητών του και εμφανιζόταν πάλι μόλις κατανοούσαν το μάθημα και τον κόσμο γύρω τους. Όμως εκείνος, αφού το κράτησε στα χέρια του χωρίς να το διαβάσει, το παρέδωσε στον άλλον άνδρα κι εξαφανίστηκε.

Η κοπέλα με τις μπούκλες, κατάλαβε ότι είχε συμμετάσχει σε κάτι το οποίο στεναχώρησε το δάσκαλό της, αλλά ήταν ακόμα μπερδεμένη… «Άδικο… Είναι άδικο αυτό που έκανα στο δάσκαλό μου» ψιθύρισε, αλλά εκείνος δεν υπήρχε πια πουθενά για να το ακούσει.

Ο άλλος όμως, ο δεύτερος άνδρας, εκείνος που τώρα είχε γίνει όμοιος με τον πρώτο, ήταν ακόμη εκεί. Σταμάτησε για λίγο τη σκέψη του, έσκυψε, πήρε το χαρτί στα χέρια του και αφού το διάβασε με προσοχή, πλησίασε την Alice κι ακούμπησε το δάκτυλό του μέσα στην πληγή της που τώρα μάτωνε. Εκείνη κοίταξε το δάκτυλό του στο σώμα της, χωρίς να μπορεί να διακρίνει την πληγή της. Η άλλη όμως, η Alice-ελεγκτής, η δεύτερη και αυστηρή Alice από πίσω, στο άγγιγμα αυτό στρίγκλισε από τον πόνο και έπεσε κάτω σφαδάζοντας… Δεν είδα να ανοίγει το στόμα του ο άνδρας, όμως άκουσα τη σκέψη του που ήχησε καθαρά μέσα σε όλους μας:

«Η χειρότερη από όλες τις πεποιθήσεις, είναι αυτή εδώ» είπε. «Ο έλεγχος μέσω χειραγώγησης, με εργαλείο την αγάπη».

«Σκότωσέ τον…» ξεφώνησε η Alice-ελεγκτής, «σκότωσέ τον πριν φύγει…», όμως εκείνη δεν μπορούσε πια να καταλάβει. Κι ο άντρας, κάνοντας ένα βήμα πίσω, χάθηκε όπως ο δάσκαλός του, αφήνοντας την Alice-ελεγκτή να σφαδάζει από πόνο και την πρώτη να κλαίει δυνατά με αναφιλητά…

Εκεί, σταμάτησε η αναπαραγωγή των δεδομένων κι εμείς βγάλαμε τα ακουστικά και τη μικρή μάσκα από τα μάτια μας, για να ξαναδούμε την πραγματική, ζωντανή Alice να βρίσκεται πάλι στην ίδια ακριβώς θέση δίπλα μου και να κλαίει γοερά. Τώρα όμως, περισσότερο δυνατά από χτες… Ο Proteus, ήταν επίσης στην ίδια θέση δίπλα της, μέχρι αυτή να ηρεμήσει. Ύστερα σηκώθηκε και πήρε θέση στο κέντρο του σχηματισμού με τις πολυθρόνες της συσκευής.

«Η διαδικασία του ελέγχου» άρχισε να λέει αργά, «στην οριακή της μορφή, παραμένει πάντα μια διαδικασία ημιτελής, ανολοκλήρωτη, διότι περιέχει μονάχα στοιχεία τα οποία γνωρίζουμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στοιχεία τα οποία περιέχονται ήδη στην επίγνωση την οποία έχουμε για τον κόσμο γύρω μας. Έτσι η ικανότητά μας να εξετάσουμε και να ελέγξουμε κάτι, εξαρτάται πάντα, από το πλήθος των πληροφοριών τις οποίες κατέχουμε, για πράγματα και καταστάσεις που ήδη γνωρίζουμε. Συγκεκριμένες πληροφορίες σε συγκεκριμένη στιγμή. Υπάρχει ένα όριο δηλαδή, όπου κάποια στιγμή, φτάνουμε στο σημείο, κατά το οποίο έχουμε εξαντλήσει όλες τις πληροφορίες τις οποίες διαθέτουμε για το συγκεκριμένο θέμα ή αντικείμενο. Ακόμη μπορεί να μην μπορούμε ή να μη γνωρίζουμε τι άλλο πρέπει να ελέγξουμε και επαγωγικά, αδυνατούμε να διενεργήσουμε τον οποιοδήποτε περαιτέρω έλεγχο. Διότι απλά, μας είναι αδύνατον να ελέγξουμε κάτι το οποίο -ακόμη- δεν υπάρχει ή δεν το γνωρίζουμε. Αυτό συμβαίνει όταν βρεθούμε εμπρός σε κάτι νέο ή άγνωστο για μας όπως το Εγώ ή ο Εαυτός ή εμπρός σε κάτι το οποίο αλλάζει συνεχώς όπως η σκέψη ενός ανθρώπου, το συναίσθημα μιας ομάδας ανθρώπων ή ακόμη της ανθρώπινης μάζας.

»Επιπρόσθετα αλλά το ίδιο σημαντικά, όταν διενεργούμε έναν έλεγχο σε ένα χώρο ή σε μια κατάσταση, σε φυσιολογικές συνθήκες οφείλουν να το γνωρίζουν οι πάντες. Τόσο το ίδιο το περιβάλλον μέσα στο οποίο διενεργείται ένας έλεγχος, όσο και ο εκάστοτε ελεγκτής ο οποίος τον διεξαγάγει. Η αστυνομία για παράδειγμα διενεργεί ελέγχους και το γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Αυτό είναι ένα μέρος της εργασίας των αστυνομικών. Όταν όμως τα πράγματα πλησιάζουν στο παραπάνω όριο, όπου ο ελεγκτής ή ο ελεγχόμενος δεν γνωρίζουν ακριβώς αν, τι και γιατί ελέγχουν, τότε ο έλεγχος αυτός μετατρέπεται σε χειραγώγηση, κάτι το οποίο -τις περισσότερες φορές-, ουσιαστικά το αγνοούν και οι δύο πλευρές, μιας και είναι ένας έλεγχος κρυμμένος πίσω από κάτι άλλο, το οποίο εμφανίζουμε ως κάλλυμά του.

»Όλη αυτή η κρυμμένη διαδικασία ελέγχου την οποία αποτελεί η χειραγώγηση, το ψέμα το οποίο χρησιμοποιούμε για να αλλάξουμε όνομα στον έλεγχο, οδηγεί σε ένα σημείο ενεργειακής εμπλοκής και δημιουργίας συνθηκών ''προδοσίας''. Διότι χειραγώγηση, είναι ο κάθε ασυνείδητος έλεγχος τον οποίο ψευδώς μετονομάζουμε σε κάτι άλλο. Ελέγχουμε, αλλά δεν τολμούμε να το πούμε ή να το δείξουμε, διότι δεν έχουμε εξουσία να το κάνουμε ή δεν θέλουμε να τη δείξουμε ή αγνοούμε τις αντιδράσεις και συνέπειες. Έτσι, υποκρινόμαστε ότι δημιουργούμε φιλίες, κάνουμε σχέσεις, παραδίδουμε μαθήματα αυτοβελτίωσης, πνευματικότητας, τέχνης, παιδείας σε μια ελεγχόμενη εκπαίδευση, δίνοντάς στις πράξεις μας οποιοδήποτε άλλο όνομα μας βολεύει ώστε να κρυφτούμε. Τις περισσότερες φορές, πίσω από μια ''αγάπη -φυλακή''. Όμως όλο αυτό, αποτελεί ''προδοσία'' πρώτα προς τον Εαυτό μας και ύστερα προς τον ανυποψίαστο ελεγχόμενο. Σε ατομικό επίπεδο, το Εγώ, μας εμποδίζει να το αντιλαμβανόμαστε τόσο εμείς όσο και ο ελεγχόμενος. Αλλά υποσυνείδητα, όλη αυτή η διαδικασία δημιουργεί ένα εσωτερικό πόνο, ο οποίος όσο περνά ο καιρός γίνεται αβάσταχτος. Ένας συνεχής βουβός εσωτερικός πόνος που μας αναγκάζει να αυξάνουμε τις συνθήκες λογικού, συναισθηματικού και νοητικού ελέγχου ολόκληρου του χώρου που ζούμε, βάζοντάς μας σε νέο κύκλο και πάλι απ την αρχή. Η αλλοίωση του Εαυτού μας, έχει πλέον ολοκληρωθεί. Η πληροφορία της ''πίστης'' την οποία φέρει μέσα της η ψυχή μας, έχει πλέον μετατραπεί ολοκληρωτικά στην πεποίθηση του ''ελέγχου'', ο οποίος μέσα από τον διαρκή εσωτερικό πόνο που μας προκαλεί το αίσθημα προδοσίας που εισπράττουμε, αναπαράγεται και αυξάνεται συνεχώς.

»Όμως δεν γίναμε ξαφνικά μέσα σε μια μέρα, ούτε ελεγκτές, ούτε χειραγωγοί. Εκπαιδευτήκαμε από το περιβάλλον μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε και να το συνειδητοποιούμε, να αποδεχόμαστε κάποιον να μας ελέγχει ή να μας χειραγωγεί. Κι εφ όσον αυτό το έχουμε αποδεχθεί για τον ίδιο μας τον εαυτό, το αναπαράγουμε χωρίς πρόβλημα στον οποιοδήποτε. Από τη στιγμή της γέννησής μας, μέχρι να πεθάνουμε βιολογικά και να εγκαταλείψουμε αυτό τον κόσμο ως σώματα και Εγώ.

Αλκιρέας

(συνεχίζεται)

 http://aplesshmeiwseis.blogspot.gr/2015/03/11.html#more