Είμαστε άξιοι της μοίρας μας

 

Σήμερα  πραγματικά  αισθάνομαι  μια παγωμάρα, μία φρίκη, από τη στιγμή που άκουσα αυτή τη φοβερή είδηση  για τον  τόσο άδικο θάνατο αυτών των παιδιών στην Λάρισα.

Δεν μπορώ  ούτε να φανταστώ τον πόνο αυτών των γονιών  και κανένας γονιός  και κανένα παιδί δεν θα έπρεπε  να βρίσκεται σε αυτή τη θέση.

Αισθάνομαι πόνο και ντροπή ταυτόχρονα  που εμείς, ναι, όλοι εμείς αφήνουμε να συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στην χώρα μας.

Άνθρωποι που πεινάνε και ψάχνουν τα σκουπίδια, άνθρωποι που αυτοκτονούν, άνθρωποι που τρέχουν σε συσσίτια ,σε κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά παντοπωλεία , και καταφέρνουν ακόμη να ζουν από δράσεις  αλληλεγγύης.

Νοιώθω ντροπή και απόγνωση που δεν έχουμε πάει όλοι μαζί να κάτσουμε στις πλατείες και να μην κουνηθούμε από κει  μέχρι να πάνε στα τσακίδια όλοι οι προδότες αυτής της χώρας που μας κατάντησαν έτσι, που δεν έχουμε πάρει στα χέρια μας από  ένα ξύλο, αν όχι να τους σπάσουμε τα κεφάλια, τουλάχιστον να τους κυνηγήσουμε μέχρι έξω από τα σύνορα και να τους αφαιρέσουμε την υπηκοότητα για πάντα.

Ήθελα να ήξερα τι στο καλό θα πούμε στα παιδιά μας αν δεν βγούμε μπροστά ακόμη και με κίνδυνο της ζωής μας για να τα προστατέψουμε από την απόλυτη καταστροφή της ζωής τους και των ονείρων τους ,της ελπίδας να έχουν δικαίωμα στην ζωή.

Τι την θέλουμε όλοι εμείς οι πενηντάρηδες την ζωή  με αυτές τις συνθήκες;

Μόνο για να φιλοξενούμε και να ταΐζουμε τα παιδιά μας που θα είχαν την δική τους ζωή αν εμείς παλεύαμε;

Δήθεν είμαστε χρήσιμοι! Χρήσιμοι ,συνένοχοι και άπραγοι.

Ας κρατήσουμε λοιπόν, υποκρινόμενοι, αυτή την ωραία μας άχρηστη ζωή  και ας κοιτάμε για πάντα τα παιδιά μας στα μάτια ντροπιασμένοι.