(το άρθρο μου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Λαός του Αλμυρού 23/3/2013)
Δεν έχω την ικανότητα της πολιτικής ανάλυσης σε βάθος , ούτε θέλω να χαλάσω την χαρά όλων μας
για το βροντερό ΟΧΙ της Κύπρου χτές το βράδυ αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να πω
κάποια πράγματα τα οποία αφορούν την Κυπριακή πραγματικότητα όπως έχουν στην
καθημερινότητα μας, για να ξέρουμε όλοι μας ακριβώς τι συμβαίνει και να
σκεφτούμε πως θα πρέπει να αντιδράσουμε γενικότερα.
Πάει πολύς καιρός που στην Κύπρο ‘’σφηνώθηκε’’
η επιτακτική προοπτική ενός μνημονίου λόγω των προβλημάτων στον τραπεζικό
τομέα.
Αυτή την προμνημονιακή περίοδο και μάλιστα κατά την διάρκεια
δυστυχώς αριστερής διακυβέρνησης, έγιναν
τεράστιες αλλαγές στα εργασιακά ζητήματα
οι οποίες επηρέασαν όλους όσους ζούμε εδώ .Το επικείμενο μνημόνιο και πριν καν
υπογραφεί, έτυχε ευρείας αποδοχής και οι εργοδότες το αξιοποίησαν καταλλήλως με
την ανοχή όλων όσων θα μπορούσαν να υπερασπιστούν έστω και
λίγο τα ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα που υπάρχουν στην Κύπρο.
Αυτό μεταφράστηκε σε απολύσεις πολύ
μεγάλου αριθμού υψηλόμισθων εργαζομένων
με συνοπτικές διαδικασίες διότι οι αποζημιώσεις στην Κύπρο είναι σχεδόν
ανύπαρκτες ή σε εκβιασμούς για μείωση μισθών σε εξευτελιστικά χαμηλά επίπεδα
χωρίς καμία νομική δυνατότητα προστασίας.
Ήμουν από τους πρώτους που το έζησαν στο
πετσί τους όταν μου έγινε περικοπή του μισθού πέρυσι τον Σεπτέμβρη κατά 60% με
την διαδικασία take it or leave it που επικρατούσε και συνεχίζει να
επικρατεί στον εργασιακό χώρο, μια πρόταση την οποία αρνήθηκα να αποδεχτώ και
έκτοτε βρίσκομαι άνεργη.(Το επίδομα ανεργίας στην Κύπρο είναι μόνο για έξη
μήνες).
Επίσης να πω ότι δεν υπάρχει σύστημα
δημόσιας περίθαλψης στην Κύπρο όπως το ξέρουμε στην Ελλάδα το οποίο συνοδεύει
τον εργαζόμενο. Δικαίωμα δωρεάν περίθαλψης παρέχεται μόνο στους χαμηλόμισθους
οι οποίοι δεν ξεπερνούν ένα συγκεκριμένο ποσό οικογενειακού εισοδήματος.
Γενικά το σύστημα υγείας συνδέεται με
ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.
Οι μακριές ουρές στο ταμείο ανεργίας της Κύπρου, οι οποίες μόλις δυο χρόνια πριν ήταν όχι μόνο ανύπαρκτες αλλά και αδιανόητες αφού ακόμη και όταν εργαζόσουν δεχόσουν πάμπολλες προτάσεις εργασίας από άλλες εταιρείες με δελεαστικότερους όρους, μαρτυρούν την γρήγορη κατηφόρα που πήρε η χώρα η οποία μάλιστα είναι και απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει τέτοια καταιγίδα .
Συζητώντας με τον κόσμο άκουγες έναν
θαυμασμό για τον ερχομό και την επιβολή του μνημονίου το οποίο θα έβαζε σε τάξη
το κράτος.
Τίποτα δεν μπορούσε να αναχαιτίσει αυτή
την καταιγίδα παράνομων ουσιαστικά
απολύσεων ή μειώσεων μισθών και όλα αυτά
συνέβαιναν και συνεχίζουν να συμβαίνουν πριν καν υπάρξει υπογραφή οποιουδήποτε μνημονίου.
Έτσι φτάσαμε στις τελευταίες εξελίξεις
όπου η ΕΕ αποφάσισε να αγγίξει τον τραπεζικό τομέα της Κύπρου, έναν από τους δυο
πυλώνες της Κυπριακής οικονομίας και κατ’
επέκταση τα συμφέροντα πολλών και
ισχυρών του πλανήτη κάτι που άσκησε
τεράστια πίεση στο πολιτικό σύστημα με αποτέλεσμα το χτεσινοβραδυνό καθολικό και γιορταστικό όχι το οποίο φυσικά
είναι τολμηρό και καλοδεχούμενο.
Παρότι η απόφαση της άρνησης υπήρξε
τολμηρή και χαροποίησε πολύ κόσμο σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες που βασανίζονται από
την βάναυση επιβολή των μέτρων της Τρόικας, ο δρόμος δυστυχώς θεωρώ ότι θα είναι
μακρύς και δύσκολος για όλους μας και
δεν θα πρέπει να μας εφησυχάσει γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει για τον απλό
εργαζόμενο κόσμο που κάθε μέρα αγωνίζεται να επιβιώσει .
Οι λαοί της Ευρώπης δεν πρέπει να κάτσουν
με σταυρωμένα τα χέρια γιατί ο αγώνας
για την επανακατάκτηση όλων των
χαμένων εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και η διατήρηση όσων ελάχιστων απέμειναν θα
είναι σκληρός και μακροχρόνιος.Ο στόχος βασικά είναι να μην υπάρχουν καν εργασιακά δικαιώματα παρά μόνο υποταγή στην βούληση και την διευλόλυνση των εργοδοτών για ασυδοσία και εκμετάλευση.
Ας ευχηθούμε όλοι μας να εξελιχθούν θετικά
τα πράγματα για τα Κυπριακά θέματα, και οτι δεν θα είναι πάλι οι εργαζόμενοι που θα πληρώσουν ακόμη μια διάσωση των τραπεζών, κάτι
που δεν διαφαίνεται δυστυχώς μέχρι αυτή την στιγμή παρόλη την αισιοδοξία που
επικρατεί.
