Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας
γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης
διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας
στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Με αφορμή την ημέρα της
γυναίκας νοιώθω την ανάγκη να διαμαρτυρηθώ για όλα όσα
αντιμετωπίζουν οι γυναίκες
καθημερινά σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου, για το πόσο αναχρονιστική συνεχίζει
να είναι η συμπεριφορά προς τις γυναίκες και αυτή η μέρα πρέπει να είναι ημέρα
διαμαρτυρίας και όχι άλλη μια γραφική επέτειος στην οποία και καλά οι γυναίκες
κάθε ηλικίας βρίσκουν την ευκαιρία να διασκεδάσουν!
Κάθε μέρα πρέπει να είναι
ημέρα γυναίκας με σεβασμό για το φύλο μας και την ζωή μας.
Στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, τα κυριότερα αιτήματα των γυναικών αφορούν τις ανάγκες τους για περισσότερες ευκαιρίες στην επαγγελματική κατάρτιση, για ισότιμη συμμετοχή τους στις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις και, επιπλέον, για μεγαλύτερη πρόσβαση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Τα υψηλά ποσοστά γυναικείας ανεργίας, η άνιση μισθολογική τους μεταχείριση, το ελλιπές θεσμικό πλαίσιο υποστήριξης της εργαζόμενης μητέρας, και η περιορισμένη αναλογία συμμετοχής των γυναικών σε πολιτικά και διοικητικά αξιώματα, αποτελούν θέματα που εκκρεμούν και χρήζουν αντιμετώπισης από πολλές κοινωνίες, μεταξύ των οποίων και η ελληνική.
Σε λιγότερο προοδευτικές κοινωνίες, βέβαια, οι ανάγκες των γυναικών αφορούν, δυστυχώς, ακόμα πιο στοιχειώδη δικαιώματα, αγγίζοντας ακόμα και αυτήν την ίδια την επιβίωση, αλλά και τη μόρφωση, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και την αντιμετώπισή τους ως ισότιμα και ισάξια μέλη της κοινότητας.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που δημοσιεύονται περιστατικά βίας κατά των γυναικών ανεξαρτήτως εθνικές, ταξικές, θρησκευτικές ή πολιτιστικές διακρίσεις. Μπορεί να εκδηλωθεί σε καιρό ειρήνης ή σε καιρό πολέμου, στο δρόμο, στο σπίτι, ή στο χώρο εργασίας, μπορεί να προέρχεται από αγνώστους, ή από οικεία πρόσωπα. Με όποιον τρόπο και οπουδήποτε αυτή εκδηλώνεται, δεν πρέπει να μένει στο σκοτάδι, αλλά να καταγγέλλεται και να τιμωρείται ανάλογα.
Ωστόσο, σε κάθε έκφανση της κοινωνικής δραστηριότητας, από τον πιο μικρό οικογενειακό πυρήνα, μέχρι την πιο πολύπλοκη πολιτική δομή, συμβαίνει το εξής παράδοξο: ενώ η γυναίκα είναι εκείνη που παραδοσιακά λειτουργεί ειρηνευτικά και «πυροσβεστικά» σε κάθε μορφή κρίσης (από τις μικρές καθημερινές προστριβές στο σπίτι ή στο δρόμο, μέχρι τη συντονισμένη δράση και τα διαβήματα των γυναικείων οργανώσεων και των γυναικών ηγετών σε περιπτώσεις ενόπλων συρράξεων), ωστόσο, όχι μόνο η συμβολή των γυναικών σχεδόν πάντα παραγκωνίζεται στο περιθώριο της «επίσημης» Ιστορίας, αλλά είναι και οι ίδιες οι γυναίκες που γίνονται συχνότερα τα τραγικά θύματα κάθε μορφής βίας, όπου και όπως και αν αυτή εκδηλώνεται.
Στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, τα κυριότερα αιτήματα των γυναικών αφορούν τις ανάγκες τους για περισσότερες ευκαιρίες στην επαγγελματική κατάρτιση, για ισότιμη συμμετοχή τους στις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις και, επιπλέον, για μεγαλύτερη πρόσβαση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Τα υψηλά ποσοστά γυναικείας ανεργίας, η άνιση μισθολογική τους μεταχείριση, το ελλιπές θεσμικό πλαίσιο υποστήριξης της εργαζόμενης μητέρας, και η περιορισμένη αναλογία συμμετοχής των γυναικών σε πολιτικά και διοικητικά αξιώματα, αποτελούν θέματα που εκκρεμούν και χρήζουν αντιμετώπισης από πολλές κοινωνίες, μεταξύ των οποίων και η ελληνική.
Σε λιγότερο προοδευτικές κοινωνίες, βέβαια, οι ανάγκες των γυναικών αφορούν, δυστυχώς, ακόμα πιο στοιχειώδη δικαιώματα, αγγίζοντας ακόμα και αυτήν την ίδια την επιβίωση, αλλά και τη μόρφωση, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και την αντιμετώπισή τους ως ισότιμα και ισάξια μέλη της κοινότητας.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που δημοσιεύονται περιστατικά βίας κατά των γυναικών ανεξαρτήτως εθνικές, ταξικές, θρησκευτικές ή πολιτιστικές διακρίσεις. Μπορεί να εκδηλωθεί σε καιρό ειρήνης ή σε καιρό πολέμου, στο δρόμο, στο σπίτι, ή στο χώρο εργασίας, μπορεί να προέρχεται από αγνώστους, ή από οικεία πρόσωπα. Με όποιον τρόπο και οπουδήποτε αυτή εκδηλώνεται, δεν πρέπει να μένει στο σκοτάδι, αλλά να καταγγέλλεται και να τιμωρείται ανάλογα.
Ωστόσο, σε κάθε έκφανση της κοινωνικής δραστηριότητας, από τον πιο μικρό οικογενειακό πυρήνα, μέχρι την πιο πολύπλοκη πολιτική δομή, συμβαίνει το εξής παράδοξο: ενώ η γυναίκα είναι εκείνη που παραδοσιακά λειτουργεί ειρηνευτικά και «πυροσβεστικά» σε κάθε μορφή κρίσης (από τις μικρές καθημερινές προστριβές στο σπίτι ή στο δρόμο, μέχρι τη συντονισμένη δράση και τα διαβήματα των γυναικείων οργανώσεων και των γυναικών ηγετών σε περιπτώσεις ενόπλων συρράξεων), ωστόσο, όχι μόνο η συμβολή των γυναικών σχεδόν πάντα παραγκωνίζεται στο περιθώριο της «επίσημης» Ιστορίας, αλλά είναι και οι ίδιες οι γυναίκες που γίνονται συχνότερα τα τραγικά θύματα κάθε μορφής βίας, όπου και όπως και αν αυτή εκδηλώνεται.
Στην Γουατεμάλα δολοφονούνται κάθε ημέρα δύο γυναίκες κατά μέσο όρο και στην Ινδία καταγράφονται χιλιάδες θάνατοι και βιασμοί ετησίως..
Στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες, όπως οι Η.Π.Α., ο Καναδάς, και το Ισραήλ, το 40 με 70% των γυναικών που δολοφονήθηκαν ήταν θύματα του ίδιου τους του συντρόφου.
Σε παγκόσμια βάση, το 50% των σεξουαλικών επιθέσεων έχουν ως θύματα παιδιά κάτω των 16 ετών και περίπου 150 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια πέφτουν θύματα πράξεων βίας ετησίως.. Το 30% των πρώτων σεξουαλικών εμπειριών των κοριτσιών αποτελούν βιασμοί ή απόπειρες βιασμών.....
Στην Αφρική, τρία εκατομμύρια κορίτσια το χρόνο υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων – 100 με 140 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια ζουν όλη τους τη ζωή με αυτές τις ουλές. Το 80% της σωματεμπορίας (trafficking) διαπράττεται εναντίον γυναικών και κοριτσιών και 397.200 γυναίκες και κορίτσια υποβάλλονται σε συνθήκες σεξουαλικής δουλείας κάθε χρόνο...
Πόπη Δημητρίου
Τα στοιχεία πάρθηκαν από την UNESCO
