Η γνώση της επιβίωσης

Ο Proteus, χαμογέλασε αχνά καθώς έσκυβε το κεφάλι εμπρός, δίνοντας στο κορμί του ώθηση να σηκωθεί από τη συσκευή στην οποία ήταν ακουμπισμένος και να πλησιάσει προς το μέρος που καθόταν ο Diego. Προχώρησε λίγο, έριξε μια πλάγια ματιά στον μαθητή του κι ύστερα τον ρώτησε αργά σαν να τον εξετάζει…

«Τι σημαίνει ο όρος τεχνητή, -και η επίγνωση τι είναι-, δεν είναι τεχνητή συνείδηση;»… μένοντας μερικά δευτερόλεπτα να τον κοιτάζει αμίλητος προτού συνεχίσει…
«Όχι νεαρέ μου. Αυτή η συσκευή δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει άλλη μία επίγνωση δίπλα στην ήδη υπάρχουσα. Αυτό θα μπορούσε να είναι η εργασία ενός χειραγωγού ή κάποιου ο οποίος θα ήθελε να μείνει στην ιστορία ως πρωτοπόρος της επιστημονικής ή μεταφυσικής σκέψης. Εμείς, το μόνο που προσπαθούμε να κάνουμε εδώ μέσα από αυτή τη συσκευή, είναι να αποκωδικοποιήσουμε τον αισθητό κόσμο, κάνοντάς τον περισσότερο κατανοητό στους ανθρώπους, χωρίς να μπούμε στη διαδικασία να τους τον περιγράψουμε εκ νέου. Θα μπορούσες να πεις ότι η συσκευή -έμμεσα, και στη βάση κάποιου πρωτοπόρου λογισμικού προγράμματος-, θα μπορούσε να αποτυπώσει τον κώδικα της παραγωγής συναισθήματος μέσω της σκέψης, αλλά μέχρις εκεί. Τεχνητή συνείδηση όχι.»
«Να αποτυπώσει τον κώδικα της παραγωγής συναισθήματος μέσω της σκέψης;» ο Diego επανέλαβε την τελευταία φράση του Proteus σαν μαγνητισμένος και απορημένος μαζί, με ένα έντονο ύφος στο πρόσωπό του που έδειχνε καθαρά την προσπάθειά του να την κατανοήσει. Ο εκπαιδευτής, τον άφησε μερικά δευτερόλεπτα σε αυτή τη στάση και γύρισε προς όλους εμάς γύρω του, οι οποίοι επίσης προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε το νόημά της. Έφτασε το βλέμμα του να διασταυρωθεί με το δικό μου και το ακινητοποίησε εκεί. Σαν να περίμενε να μιλήσω, να συνεχίσω, να πω οτιδήποτε…

«Εννοείτε ότι το μοναδικό στοιχείο το οποίο διαφοροποιεί τον άνθρωπο μέσα στο πεδίο της επίγνωσης, είναι το συναίσθημά του, ε;» Το είπα, αλλά συγχρόνως προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω το νόημα της φράσης που ξεστόμισα. Ο Proteus, που το αντιλήφθηκε, δεν έχασε την ευκαιρία…

«Θα ήθελα να το αναλύσεις αυτό που μας είπες μόλις τώρα, έτσι ώστε να το κατανοήσουμε όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ μέσα…» κάνοντάς με για λίγο να τον κοιτάζω σιωπηρά κι αμήχανα…
«Έχω κατανοήσει…» άρχισα, «…ότι πράγματι το ανθρώπινο σώμα λαμβάνει υλική μορφή μονάχα στο ‘τώρα’. Σε αυτό το απειροελάχιστο τμήμα του γραμμικού χρόνου που αποτελεί το ‘παρόν’ μας. Έχω επίσης αρχίσει να αντιλαμβάνομαι -αλλά δυσκολεύομαι να σας το περιγράψω ακόμη ώστε να γίνει από όλους κατανοητό-, ότι η σκέψη, αποτελεί τις ηλεκτρικές συνάψεις σύνδεσης, όλων αυτών των διαφορετικών σωμάτων, τα οποία λαμβάνουν υλική υπόσταση, στη συγκεκριμένη άπειρη γραμμική σειρά όλων των ανάλογων -και άρα διαφορετικών μεταξύ τους- ‘τώρα’.

»Η σκέψη δηλαδή, είναι ο ηλεκτρικός μεταφορέας, ο οποίος συνδέει σε ένα ενιαίο σύνολο, την ενεργειακή πληροφορία της γνώσης, την οποία έχει απορροφήσει κάθε ένα από όλα αυτά τα διαφορετικά σώματα, τα οποία έχουν υλοποιηθεί σε κάθε ένα ‘τώρα’ ξεχωριστά. Όλη όμως αυτή η ενεργειακή πληροφορία των σκέψεων η οποία αποτελεί τη γνώση του καθένα μας, βρίσκεται μέσα στο συνολικό πεδίο της επίγνωσης, το οποίο -στον άνθρωπο- παραμένει αόρατο και άδηλο. Και ως μοναδικό απτό και αισθητό σημάδι της ύπαρξής της, το ανθρώπινο σώμα αντιλαμβάνεται μονάχα το συναίσθημα. Όμως, αν δεν υπάρχει η γνώση, τι είδους σκέψεις και τι συναίσθημα θα έχουμε; Διότι είναι σίγουρο, ότι ακόμη κι αν δεν έχουμε ίχνος γνώσης ικανής να δημιουργήσουμε τις όποιες σκέψεις, το συναίσθημα θα είναι πάντοτε παρόν. Κι έτσι, δημιουργείται αυτομάτως η τελική ερώτηση: τι είδους συναίσθημα μπορεί να δημιουργήσει ένα γνωσιακό και νοητικό υπόβαθρο μηδενικής ικανότητας σκέψης;

»Για να οδηγηθούμε καλύτερα σε κάποιο συμπέρασμα, θα ήθελα να υποθέσουμε, ότι σε μια κοινωνία του μέλλοντος, καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε μηχανές -ρομπότ, με τις οποίες μηδενίζουμε την ανθρώπινη ανάγκη εργασίας. Σε ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο, όπου οι μελλοντικοί άνθρωποι θα έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ρομποτικές μηχανές τεχνητής νοημοσύνης, ικανές να δημιουργούν άλλες μηχανές για να μας εξυπηρετούν, εμείς -ως άνθρωποι- θα έχουμε πλέον απαλλαγεί από την ανάγκη της όποιας εργασίας μας ώστε να επιβιώνουμε. Σε μια τέτοια υποθετική μελλοντική κοινωνία, η επιβίωση μέσω της διατροφής, της υγείας και της εστίασης, θα έχει λυθεί μέσω αυτών των μηχανών υψηλής τεχνητής νοημοσύνης, οι οποίες πλέον θα δημιουργούνται μόνες τους χωρίς τη συμμετοχή του ανθρώπου, δίνοντας λύσεις σε όλα τα πιθανά προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα. Όμως για τον άνθρωπο διαχρονικά, η ανάγκη της γνώσης, βασίζεται στην ανάγκη του για επιβίωση. Μαθαίνει και γνωρίζει πράγματα για να επιβιώσει καλύτερα στο περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται κι αν, -πάντα μιλώντας για τον άνθρωπο-, υπάρχει μηδενική ανάγκη προσπάθειας επιβίωσης, αυτό συγχρόνως σημαίνει ότι θα υπάρχει και μηδενική ανάγκη για γνώση.

»Όμως αν και ο άνθρωπος δεν θα ενδιαφέρεται πλέον ο ίδιος για οποιαδήποτε είδος γνώσης, το πεδίο της ‘επίγνωσης’ είναι αδύνατον να είναι κενό πληροφορίας. Σε ένα κενό πεδίο, παύει να υπάρχει υλικός, αισθητός κόσμος και άρα παύει να υπάρχει ανθρώπινο σώμα με υλική μορφή και υπόσταση, μιας και το σώμα ανήκει σε αυτό. Έτσι, ακόμη κι αν ο άνθρωπος δεν το αντιλαμβάνεται, μέσα στο πεδίο θα υπάρχει πάντοτε ένα είδος βασικής πληροφορίας, ικανής να υλοποιεί τόσο το σώμα του ανθρώπου, όσο και τις μηχανές οι οποίες θα τον υπηρετούν. Ένα σώμα, όπου το συναίσθημά του θα συνεχίζει να είναι παρόν, σε μια αρχέγονη πλέον μορφή, η οποία -λόγω της απουσίας της γνώσης- θα παράγεται μέσω μηδενικής ικανότητας σκέψης. Όμως, τι σημαίνει αρχέγονο ή πρωτόγονο συναίσθημα και τι είδους παιδεία μπορεί να παράγει ένας πολιτισμός ο οποίος γεννιέται και αναπτύσσεται με αυτό τον τρόπο;»

Σταμάτησα για λίγο, πρώτον για να αφομοιώσω την ουσία από αυτά που είπα πριν συνεχίσω και έπειτα για να παρατηρήσω τις αντιδράσεις των συναδέλφων μου και των εκπαιδευτών μας τριγύρω. Όμως όσα είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ, μου γεννούσαν νέες ερωτήσεις και απορίες, τις οποίες ο Proteus λες και τις αντιλήφθηκε, με προκάλεσε να εκφράσω στις λεπτομέρειές τους…
«Μιλάς για έναν πιθανό μελλοντικό πολιτισμό, ο οποίος μοιάζει να έχει προέλθει από μια υψηλή τεχνολογική ανάπτυξη μιας και περιέχει τέτοιου είδους κατασκευές μηχανών, ικανές να δημιουργούν -από μόνες τους- άλλες κατασκευές αντί του ανθρώπου. Όμως την ίδια στιγμή, μας περιγράφεις μια κατάσταση πολιτισμικής κατάρρευσης. Θεωρείς δηλαδή, ότι μια τέτοιου τύπου πιθανή ανάπτυξη της ανθρωπότητας, μπορεί να ισοδυναμεί με επιστροφή της σε αρχέγονες καταστάσεις; Πώς το προβλέπεις αυτό και πώς το εξηγείς ακριβώς;»

Έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω και ο ίδιος τα λόγια και τις συνοψίσεις του Proteus…

«Ο πολιτισμοί…» είπα «…οι οποίοι βασίζονται στη γνώση, μοιάζουν να παρουσιάζουν μεγάλους χρονικούς κύκλους, οι οποίοι αν και μπορεί να εμφανίζονται μέσα σε ένα διαφορετικό περιβάλλον ανάπτυξής τους, στην ουσία έχουν το ίδιο τέλος και την ίδια επανέναρξη. Και η μεν ομοιομορφία στην αρχή τους και στο τέλος τους, δείχνει την κυκλική αυτή κίνησή τους στο χρόνο, η δε διαφοροποίηση του περιβάλλοντός τους δείχνει ότι η συνολική κίνηση αυτή δεν είναι απλά κυκλική, αλλά διπλή, δηλαδή ελικοειδής.

»Ο άνθρωπος, ξεκινά να δημιουργεί πολιτισμούς, έχοντας ως πρωταρχικά βασικό ή και μοναδικό κριτήριό του, την επιβίωσή του ως σωματική υπόσταση. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμις η οποία τον ωθεί να ανοίγει δρόμους στο χρόνο. Επιβίωση όμως σημαίνει ενέργεια, η οποία παράγεται μέσω του συνολικά παραγομένου -από τον ίδιο αρχικά- έργου. Επίλυση της ανάγκης επιβίωσής του λοιπόν, σημαίνει επίλυση της ανάγκης του για προσφορά έργου. Επίλυσης των ενεργειακών αναγκών του. Σημαίνει ότι η πλήρης επιβίωση και ευημερία του θα επέλθει, μόλις ελαττώσει στο ελάχιστο το προσφερόμενο -από τον ίδιο- έργο. Μια τέτοια ανάπτυξη, έχει πάντοτε ως αποτέλεσμα λοιπόν, την δημιουργία υποκατάστατων, ικανών να του παρέχουν αυτό το έργο χωρίς τη δική του συμμετοχή. Η εξουσία, μοιάζει να είναι απλά η διαχείριση όλης αυτής της διαδικασίας. Τα υποκατάστατα αυτά, μπορεί να είναι άλλοι άνθρωποι τους οποίους διαχειρίζεται ως δούλους ή μπορεί να είναι μηχανικές ή και βιολογικές δημιουργίες, -κατασκευασμένες από τον ίδιο- προσομοιάζοντας την ανθρώπινη λειτουργία. Ότι κι αν είναι, το κριτήριο, ο στόχος και ο σκοπός είναι πάντοτε τα ίδια. Ανάγκη συγκέντρωσης και διαχείρισης ζωτικότητας, δηλαδή ενέργειας».

«Δηλαδή θέλεις να πεις…» διέκοψε για μια ακόμη φορά ο Proteus, «…ότι ολόκληρο το σχέδιο της ύπαρξης αυτού του κόσμου, στηρίζεται στην ανάγκη επιβίωσης των σωμάτων; Ότι η διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, βασίζεται στην διαιώνιση αυτής της ίδιας της ανάγκης του ανθρώπινου υλικού σώματος να επιβιώνει; Ότι για να επικρατήσει το ανθρώπινο είδος, αυτή η επιβίωσή του -ως ανάγκη-, οφείλει επίσης να διατηρηθεί αμετάβλητη στο χρόνο και να αποτελεί συνεχώς την κινητήριο δύναμη της ύπαρξής του σε τούτο τον κόσμο;» και στρεφόμενος προς όλους μας συνέχισε… «Υπάρχει κάποιος από σας που θα ήθελε να πει κάτι σε αυτή την παραδοχή;» περιμένοντας να δει τις αντιδράσεις μας ή να πάρει κάποια απάντηση…

«Έτσι αρχίζω να αντιλαμβάνομαι…» είπα διστακτικά… «Έτσι θεωρώ, αλλά αν κάνω κάποιο λάθος θα ήθελα τη δική σας γνώμη…»
Ο Proteus έκανε μερικά βήματα περιμένοντας κάποια αντίδραση ή διαφορετική άποψη πάνω στο θέμα, αλλά μη εισπράττοντας κάτι ανάλογο συνέχισε απευθυνόμενος τόσο σε μένα, όσο και στους υπόλοιπους…

«Δεν κάνεις λάθος. Ολόκληρο το σχέδιο της δημιουργίας αυτού του κόσμου, στηρίζεται σε αυτό ακριβώς. Ο κόσμος μας, βασίζεται στη γνώση μας για αυτόν, δημιουργώντας μια πάγια απαίτηση στον άνθρωπο, να ερευνά και να αναζητά συνεχώς τρόπους επιβίωσης της υλικής του υπόστασης. Όμως τόσο η γνώση όσο και η επιβίωση, είναι το ίδιο εικονικές. Έτσι στον άνθρωπο, η γνώση έχει νόημα, όταν και εφόσον του παρέχει συνεχώς πληροφορίες σχετικές με την ευημερία και την ασφαλή διαβίωση και επιβίωσή του. Όμως ως ευημερία, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την όσο το δυνατόν λιγότερη προσπάθεια και λιγότερη προσφορά έργου από τον ίδιο. Έτσι, όσο αναζητά συνεχώς περισσότερη γνώση, και όσο αυξάνει μέσα από αυτή την ευημερία του, τόσο προσπαθεί να δημιουργήσει υποκατάστατα ανθρώπων τα οποία θα τον υπηρετούν, προσφέροντάς του το έργο τους για τη δική του εξασφάλιση στον κόσμο. Υποκατάστατα βιολογικά όπως για παράδειγμα κλωνοποιημένα ομοιώματά του, ή μηχανικά όπως τα ρομπότ ή οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές σαν αυτή τη συσκευή που βρίσκεται μπροστά μας. Όσο όμως ο ίδιος αποχωρεί από την ανάγκη αυτή της συνεχούς προσφοράς έργου επιβίωσης, τόσο μειώνεται η απαίτησή του αναζήτησης περισσότερης γνώσης.

»Σε μια τέτοια κατάσταση, η μεγάλη μάζα τη ανθρωπότητας, έχοντας αναθέσει το μεγαλύτερο μέρος της προσφοράς του έργου διαβίωσης και επιβίωσής της, στα βιολογικά ή μηχανικά αυτά υποκατάστατα που δημιουργεί, αποχωρεί και από την αναζήτηση γνώσης, αφήνοντας το ρόλο αυτό μονάχα σε λίγους οι οποίοι επιφορτίζονται το ρόλο της συνεχούς συντήρησης και βελτίωσης αυτών των βοηθών τους. Έτσι η γνώση περιορίζεται σε μια ανθρώπινη ελίτ, ενώ το μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας σταδιακά στερείται ακόμη και την ικανότητα της οποιασδήποτε βασικής σκέψης, μένοντας μονάχα στις βασικές αρχέγονες πληροφορίες οι οποίες συνεχίζουν να υλοποιούν το σώμα τους. Ένα σώμα το οποίο καθώς υλοποιείται, συνεχίζει να δημιουργεί το ίδιο αρχέγονο συναίσθημα, ανάλογο της βασικής γνώσης και των σκέψεων που του δημιουργεί.

»Σαν σταδιακό αποτέλεσμα σε όλο αυτό, επέρχεται μια ολοκληρωτική κατάρρευση του αισθητού κόσμου, η οποία συμπαρασύρει ολόκληρη την ανθρωπότητα, όπως και τα υπόλοιπα έμβια όντα τα οποία υπάρχουν μέσα της. Ολόκληρη, πλην της ομάδας εκείνης της γνωσιακής ελίτ, η οποία και κατορθώνει τελικά –διαφεύγοντας- να επιβιώσει, μαζί με ένα μεγάλο μέρος των μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή βιολογικών και μηχανικών επιτευγμάτων που είχε δημιουργήσει, αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους να επιστρέψουν στην προϊστορική εποχή των σπηλαίων. Ιστορικοί μεγάκυκλοι εκατοντάδων χιλιετηρίδων, οι οποίοι συνεχίζουν να συμβαίνουν ξανά και ξανά, διαγράφοντας και αφαιρώντας από εμάς τους υπόλοιπους οποιαδήποτε ιστορική ένδειξη ή απόδειξη της προηγούμενης παρουσίας τους στο χρόνο.»

Στην αίθουσα επικρατούσε απόλυτη σιγή. Όλοι έμοιαζαν μουδιασμένοι, προσπαθώντας άλλοι να κατανοήσουν τα λόγια του Proteus και άλλοι να τα προεκτείνουν στις υπάρχουσες σημερινές καταστάσεις της ανθρωπότητας που ζούμε. Εκείνος, έκανε ένα γύρο το βλέμμα του στον καθένα από μας κι ύστερα συνέχισε…

«Κι αυτό που μόλις περιγράφουμε, δεν έχει γίνει μονάχα μια φορά, αλλά διαδραματίζεται κατ’ επανάληψη, σε χρονικούς κύκλους χιλιάδων ετών, οι οποίοι παραμένουν εντελώς άγνωστοι στην επίσημη ανθρωπότητα. Κάθε φορά, οι άνθρωποι πλησιάζουν στην ολοκλήρωση του κύκλου τους, τη στιγμή που θα κατορθώσουν να δημιουργήσουν κάποιο υποκατάστατό τους. Ένα βιολογικό ή μηχανικό ανθρωποειδές, το οποίο θα το εντάξουν στην υπηρεσία τους. Αυτό είναι και το κομβικό σημείο της κατάρρευσης του πολιτισμού τους. Το επίτευγμα αυτό -στην ανάπτυξή του-, σταδιακά τους αφαιρεί την υποχρέωση εργασίας τους, αναζήτησης πόρων διαβίωσης και υγείας ή στέγασης και προφύλαξης. Οι άνθρωποι σε μια τέτοια φάση, δεν ενδιαφέρονται πλέον για τη γνώση και βυθίζονται σε μια κατάσταση χωρίς ενδιαφέρον για την εξέλιξη και πορεία της ζωής τους, η οποία μετά από μερικές δεκάδες χρόνια, τους έχει αλλάξει ολοκληρωτικά.

»Οι άνθρωποι οι οποίοι αποτελούν την εκάστοτε ελίτ της εξουσίας, προσπαθούν με διάφορα τεχνάσματα να διατηρήσουν το ενδιαφέρον της μάζας για επιβίωση και γνώση. Μια διευρυμένη κατάσταση ελεγχόμενων πολέμων ή καθοδήγησης του συλλογικού συναισθήματος, είναι πάγιες πρακτικές οι οποίες μπορούν να κρατήσουν την ανθρωπότητα σε εγρήγορση και τον κόσμο ενεργό για σημαντικό διάστημα. Όμως -μακροπρόθεσμα- οι πρακτικές αυτές έχουν αποδειχθεί πάντοτε ανεπαρκείς. Ο πόλεμος όπως και το καθοδηγούμενο συναίσθημα των μαζών, μπορούν να μαίνονται παράλληλα με ένα συνεχώς μειούμενο γνωσιακό ενδιαφέρον, όπου στο τέλος, οι πορείες τους τέμνονται πάντοτε στο χρονικό σημείο της τελικής ολοκληρωτικής καταστροφής.»

Σταμάτησε για λίγο και πάλι, αφουγκραζόμενος το συνολικό παλμό των παρόντων στην αίθουσα.
«Όλα αυτά όμως αφορούν το ανθρώπινο σώμα. Την υλική του υπόσταση και την εξουσία, η οποία δημιουργείται και υπάρχει μέσα στην επίγνωση του αισθητού κόσμου. Δεν θα με ρωτήσει κανένας σας τι συμβαίνει με την ουσία και την ψυχή; Τον Εαυτό και τη συνείδηση οι οποίες υπάρχουν πέρα από τούτο τον εικονικό κόσμο;» Δε πήρε όμως απάντηση κι εγώ δεν μπορούσα πλέον ούτε να σκεφτώ αυτά που είχε ήδη πει…

«Όλο το ταξίδι του Εαυτού…» συνέχισε ο εκπαιδευτής, σε μια αίθουσα πλέον ολοκληρωτικά βουβή από οποιοδήποτε άλλο ήχο, «…όλο αυτό το πέρα-δώθε στα διαφορετικά σώματα των αλλεπάλληλων ζωών, έχει ως σκοπό να καταφέρει να διδάξει στον άνθρωπο την έννοια της επιλογής. Το τι σημαίνει και το πώς λειτουργεί η ελεύθερη ατομική βούληση του κάθε ένα μας. Η γνώση του κόσμου αυτού, δεν είναι παρά ένα ελάχιστο τμήμα μέσα στη συνολική πληροφορία της συνείδησης, η οποία μπορεί να αρχίσει να μεταβιβάζεται στον άνθρωπο, μέσα από τη σύνδεση με τον Εαυτό του. Μέσα από τη σύνδεση αυτή, ο άνθρωπος αρχίζει να κατανοεί, ότι ενώ η γνώση αποτελεί ενιαία και κοινή αντίληψη προς όλους, η συνειδητοποίηση του τι είναι στην πραγματικότητα η αλήθεια της γνώσης και πως συμμετέχει στην υλοποίηση του κόσμου μας, είναι θέμα επιλογής του καθένα μας ξεχωριστά. Έτσι, ενώ μια πληροφορία η οποία αφορά γενικές αρχές του κόσμου μας μπορεί να δοθεί σε όλους, ο τρόπος που θα την διαχειριστεί ο καθένας μας αποτελεί προσωπική δική του επιλογή.

»Ένα παράδειγμα το οποίο μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτή τη διαφορά, είναι η επιλογή της επιστροφής του Εαυτού μας στην πηγή του ή η δέσμευσή του από το σώμα μέσα στο πεδίο της επίγνωσης. Μετά το βιολογικό θάνατο του σώματος, η ψυχή μπορεί να επιστρέψει στην πηγή της αποχωρώντας από το σώμα, με κατεύθυνση προς τα μέσα και όχι προς τα έξω όπως θεωρούν πολλοί. Προς τα έξω, -προς το βαθύ διάστημα-, αποχωρούν μονάχα τα εικονικά στοιχεία που ανήκουν στην επίγνωση. Η ψυχή, ασχέτως αν βρίσκεται μέσα σε ζωντανό βιολογικό σώμα ή σε σώμα το οποίο έχει μόλις αποβιώσει, είναι αδύνατον να περάσει το όριο της απόστασης πέραν της Σελήνης. Οτιδήποτε περνάει πέρα από αυτή οδεύοντας προς το εξωτερικό διαστημικό χώρο, αποτελεί παρελθόν μας και είναι μονάχα εικονικό ή άψυχο στοιχείο χωρίς πληροφορία συνείδησης.

»Έτσι, αν το σώμα κατά τη διάρκεια της ζωής του υπερισχύσει του Εαυτού, μετά το βιολογικό του θάνατο παρασύρει την ψυχή μαζί του προς τα έξω. Σε αυτή του την πορεία, αυτό θα απομακρυνθεί προς το βαθύ διάστημα ως εικονικό και η ψυχή θα εγκλωβιστεί παραμένοντας στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στη γη και τη σελήνη, με αποτέλεσμα να επανέλθει και να ενσαρκωθεί σε κάποιο άλλο σώμα για μια ακόμη φορά. Ενώ λοιπόν την πληροφορία αυτή μπορούμε να την δώσουμε σε όλους, εκείνοι οι οποίοι μπορούν να την αξιοποιήσουν, είναι εκείνοι οι οποίοι θα μπορέσουν τελικά να διαχωρίσουν την επίγνωση από τη συνείδηση μέσα από καθαρά δική τους επιλογή. Διότι όπως έχουμε ξαναπεί αρκετές φορές, ο δρόμος είναι καθαρά ατομικός μιας και δεν υπάρχει κοινή συνείδηση για όλους. Αν η δική μου συνείδηση αποτελεί κοινή και ταυτόσημη άποψη πολλών, τότε δεν είναι πλέον συνείδηση αλλά επίγνωση του κόσμου όπου ζούμε.

»Έτσι λοιπόν για να φτάσουμε στην αρχή αυτής της παρένθεσης νεαρέ μου…» είπε γυρνώντας προς τον Diego πάλι τώρα, «…η συσκευή αυτή δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει τεχνητή συνείδηση, αλλά να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε, ότι σε ένα εικονικό κόσμο σαν το δικό μας, το έργο το οποίο δαπανάμε για την επιβίωσή μας, ισοδυναμεί με το έργο που απαιτείται για την καμπύλωση του χώρου, ώστε να δημιουργηθεί ο χρόνος που ζητάμε για το σώμα μας. Σε ένα όπως νοητικό χώρο όπως αυτός, η λύση ίσως να μη βρίσκεται σε τεχνητά υποκατάστατα, αλλά στον τρόπο που θα έπρεπε να διαχειριζόμαστε τη σκέψη και τα συναισθήματά μας μέσα από τις πεποιθήσεις που μας αποκωδικοποιεί ο κόσμος γύρω μας. Κάτι, το οποίο για όλους εμάς εδώ, μένει να εξεταστεί…».

 https://alkireus.wordpress.com/%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1-blog/#16hgnwshthsepiviwshs