Ενδιάμεσος χώρος

Έμεινα για λίγο παρατηρώντας τη διάρκεια της ζωής μου και σκεπτόμενος τα λόγια του Proteus. Προσπαθώντας να κατανοήσω τα σημεία που μου τόνισε, έφερνα στο νου μου ξανά και ξανά τις περιγραφές του για το ολογραφικό σώμα, την έξοδό μου προς τα ‘μέσα’ του σώματός μου και τη έννοια που δίνει στο ‘πριν’.
«Αν δεν έχω κατανοήσει ακόμη τη σύνδεση του ‘πριν’ με το μέλλον…» είπα νοητά στον Proteus, «…είναι διότι ποτέ δεν χρειάστηκε να περιγράψω κάτι με αυτόν τον τρόπο. Όταν εσείς λέτε ‘πριν’, δεν προσδιορίζετε κάτι χρονικά αλλά χωρικά. Λέτε ‘πριν’ και εννοείτε ‘πριν υλοποιηθεί’ κάτι στο χώρο και όχι ‘πριν’ συμβεί κάτι μέσα σε ένα χρονικό διάστημα. Συζητάτε για κάτι το οποίο ενώ θα συμβεί μελλοντικά, συγχρόνως υπάρχει ήδη κάπου αλλού. Για κάτι το οποίο αν και δεν έχει ακόμη εισέλθει στον αισθητό κόσμο ώστε να υλοποιηθεί και να το αντιληφθούμε, βρίσκεται ήδη στο χώρο που εμείς εκλαμβάνουμε χρονικά ως μέλλον. Θα προσπαθήσω να το πω απλοϊκά ώστε να το κατανοήσω, γνωρίζοντας ότι οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσω -ως παράδειγμα- είναι μόνο για να διευκολύνουν έναν πρόχειρο σχεδιασμό. Έτσι λοιπόν το σύμπαν το οποίο εμείς αντιλαμβανόμαστε, εδώ το συμβολίζω ως μια κλειστή σφαιρική δημιουργία, στην εξωτερική επιφάνεια της οποίας υπάρχουν μικρά νοητά σημεία -ως οπές- από τις οποίες εμείς -ως Εαυτοί-, μπορούμε να παρατηρούμε μέσα της. Αυτές οι οπές -ως σύνορα των κόσμων-, ταυτίζονται με τα σώματά μας και τις αισθήσεις του, από όπου εισέρχεται μέσα της -σε ολογραφικά τμήματα-, τόσο ο κόσμος όσο και τα σώματα όλων μας. Εισέρχονται στο παρόν, με σκοπό να υλοποιηθούν και να γίνουν αισθητά. Άρα για όσο δεν έχουν υπάρξει φανερά, υπάρχουν ήδη κάπου αλλού αόρατα. Ο αισθητός κόσμος, ‘πριν’ υπάρξει στιγμιαία στο ‘παρόν’, υπάρχει στο μέλλον από όπου αναδύεται. Κι αυτή είναι η έννοια που δίνετε στην ταύτιση του ‘πριν’ με το ‘μέλλον’.
»Όμως παρατηρώντας το εσωτερικό της σφαίρας αυτής, κατανοούμε ότι η υλοποίηση των σωμάτων μας, συμβαίνει μόνο στην εσωτερική της επιφάνεια κι αν παρομοιάσουμε αυτή τη σφαίρα με ένα τεραστίων διαστάσεων κούφιο σφαιρικό σύμπαν, τότε το σώμα μας υλοποιείται στην εσωτερική επιφάνεια του φλοιού του. Αν λοιπόν το σώμα το οποίο μας φιλοξενεί -ως Εαυτούς- αποτελεί την πύλη του άδηλου προς τον αισθητό κόσμο, τότε εγώ -ως Εαυτός- συνεχίζω να βρίσκομαι στο άδηλο και έξω από αυτό το σφαιρικό σύμπαν, ενώ το σώμα, αδυνατώντας να αντιληφθεί αυτό το οποίο βρίσκεται πίσω του και έξω από το φλοιό, θεωρεί ως εξωτερικό περιβάλλον του, ολόκληρο τον εσωτερικό χώρο της σφαιρικής αυτής δημιουργίας.
»Ότι υπάρχει στο μέλλον λοιπόν, υπάρχει έξω από τη σφαίρα και μέσα στο εξωτερικό της άδηλο. Ακολουθώντας τη ροή, αγγίζει τον φλοιό της -από έξω προς τα μέσα- όπου υλοποιείται στο παρόν και κατόπιν εισέρχεται στο εσωτερικό της χώρο -ο οποίος αποτελεί πλέον το παρελθόν του-, πάλι σε μη αισθητή μορφή. Αυτό σημαίνει όμως ότι αν το σώμα μου κοιτάξει προς τον ουρανό και το βαθύ διάστημα, στην ουσία κοιτάζει προς τον εσωτερικό θόλο αυτής της σφαιρικής δημιουργίας, άρα προς το παρελθόν του. Αυτός είναι και ο λόγος κατά τον οποίο αν κοιτάζει κάποιος ένα μακρινό αστέρι ή γαλαξία, στην ουσία κοιτάζει το παρελθόν του αστεριού ή του γαλαξία αυτού. Όμως εξακολουθώ να μη μπορώ να κατανοήσω το λόγο για τον οποίο εμείς -ως βιολογικό σώμα-, αδυνατούμε να κατανοήσουμε την ολογραφική φύση μας, θεωρώντας τα πάντα ως σταθερά, μόνιμα και πραγματικά».
«Πλησίασε πάλι, αυτό το σώμα σου που βρίσκεται στο παρόν…», μου είπε ο Proteus. «Πήγαινε και ρώτησέ το πόσο χρονών είναι, να δούμε τι θα σου πει…»
Στη στιγμή, πλησίασα το σώμα μου και κάνοντας την ερώτηση που μου είπε ο Proteus, έλαβα ως απάντηση την σωστή ηλικία που είχα ως ανθρώπινο βιολογικό σώμα.
«Λάθος…» το διέκοψε ο Proteus χωρίς να με ρωτήσει για αυτό. «Δεν είσαι όσο λες, αλλά αντίθετα εσύ, έχεις ως χρόνο ζωής μόλις μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου, μιας και γεννήθηκες ως υλική μορφή μόλις τώρα».
Το σώμα, σάστισε για λίγο αλλά αμέσως συνήλθε και επανέλαβε την ηλικία μου.
«Όσες φορές και να του το πεις…» στράφηκε τώρα προς εμένα πάλι ο Proteus, «…είναι αδύνατον να καταφέρεις να το μεταπείσεις. Στην ουσία κάθε ένα από αυτά τα ολογραφικά σώματα, ζει μόλις μερικά εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου κι ύστερα πεθαίνει, αλλά δεν μπορεί να το καταλάβει…»
«Πεθαίνει;» ξαφνιάστηκα…
«Φυσικά και πεθαίνει. Όταν κάτι χάνεται από τον αισθητό κόσμο του παρόντος και περνάει στο παρελθόν, όπου δεν γίνεται πλέον αντιληπτό στο ‘τώρα’, θεωρείται ότι -ως υλικό, βιολογικό πάντα σώμα- έχει πεθάνει. Έτσι δεν είναι;»
Έμεινα για λίγο αιωρούμενος στο χώρο, προσπαθώντας να κατανοήσω τι εννοεί, συνειδητοποιώντας τελικά ότι έχει δίκιο. Το κάθε ξεχωριστό ολογραφικό σώμα, υλοποιείται για όση ελάχιστη χρονική διάρκεια αναλογεί το ‘τώρα’ στο παρόν και αμέσως μετά, περνά στο παρελθόν και το άδηλο, όπου εξαφανίζεται για να πάρει τη θέση του το επόμενο. Άρα, στην ουσία, κάθε ένα τέτοιο σώμα μας, ζει ελάχιστα, όμως το ίδιο είναι αδύνατον να το κατανοήσει, διότι η μοναδική πληροφορία που λαμβάνει είναι η συνολική μέχρι εκείνη τη στιγμή μνήμη που έχει αθροιστεί. Και αυτή η πληροφορία της μνήμης του το αντιλαμβάνεται ακόμη ζωντανό, διότι η υλική, αισθητή, βιολογική ζωή, αναλογεί σε όλη της τη διάρκεια και όχι σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα παρουσίας.
«Η ανάγκη της επιβίωσης» είπε ήρεμα ο Proteus. «Αυτή είναι η αιτία της ανάγκης αποθήκευσης της γνώσης και της λειτουργίας της μνήμης. Η ανάγκη για γνώση προς επιβίωση, μέσα στην προσδόκιμη διάρκεια της ζωής του καθένα μας. Αν κάθε ένα τέτοιο σώμα, κατορθώσουμε να αποδεχθεί την πραγματική διάρκεια της ζωής του, τότε δεν θα έχει νόημα η ανάγκη επιβίωσης η οποία αναπτύσσεται σε όλη τη σειρά από τα σώματά μας. Σε κάθε έτος βιολογικής ζωής μας, γεννιούνται περισσότερα από τριάντα δισεκατομμύρια τέτοια ολογραφικά σώματα, των οποίων η ζωή διαρκεί μόλις μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου ενός ‘τώρα’. Άρα σε τριάντα χρόνια της ζωής σου, θα έχουν γεννηθεί -κι αμέσως χαθεί-, περισσότερα από εννιακόσια δισεκατομμύρια από αυτά τα σώματα. Κι ενώ το πρώτο σώμα από αυτά θα έχει το μέγεθος και το σχήμα ενός βρέφους ολίγων δευτερολέπτων, το τελευταίο θα έχει αυτό ενός νέου τριάντα ετών. Όμως ενώ η μνήμη του πρώτου θα είναι μηδενική, του τελευταίου θα αποτελείται από τη συνολική μνήμη της γνώσης και εμπειρίας που αποκόμισε τα τριάντα συνολικά έτη του.
»Έτσι, το τελευταίο σώμα κάθε υλοποίησης στο παρόν, θα περιέχει στη μνήμη του και θα γνωρίζει, όσα γνώρισαν όλα τα προηγούμενα συνολικά. Κι ενώ η πραγματική διάρκεια της ζωής του -όπως και όλων των προηγούμενων και επόμενων- θα αποτελείται από μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου, κάθε ένα θα θεωρεί -ως διάρκεια- το άθροισμα της ζωής όλων των προηγούμενων, ενώ θα υπολείπεται ακόμη όλων των επόμενων από αυτό. Όπως αντιλαμβάνεσαι τώρα, η συνολική βιολογική ζωή, ενός μοναδικού, σταθερού, πραγματικού και διαρκούντος -εν ζωή- σώματος δεν υπάρχει, αλλά αποτελεί ένα εικονικό και ψευδές άθροισμα όλων των ολογραφικών σωμάτων τα οποία υλοποιούνται γραμμικά εν σειρά. Η ψευδαίσθηση αυτή της μονιμότητας όμως, δημιουργεί την εικονική ‘ανάγκη επιβίωσης’ του βιολογικού σώματος, η οποία στοιχειοθετεί τη ζωή ως συνολική διάρκεια από παρελθόν, παρόν και μέλλον.
»Το ίδιο το συνολικό σώμα κατά τη διάρκεια της βιολογικής του ζωής, γνωρίζει μέσα από το πεδίο της επίγνωσης, ότι η ζωή του ανθρώπινου είδους -με την ευρύτερη έννοια- δεν ξεκινά τη στιγμή της δικής του βιολογικής γέννησης, ούτε σταματά τη στιγμή του δικού του βιολογικού θανάτου, αλλά αντίθετα, τόσο το είδος μας όσο και ολόκληρος ο αισθητός κόσμος, έχει μια ευρύτερη διάρκεια ζωής από ένα ευρύτερο παρελθόν, παρόν και μέλλον. Κατανοεί ότι η δική του ζωή αποτελεί ένα μικρό μόλις τμήμα της συνολικής διάρκειας του κόσμου, ενώ συγχρόνως -η ίδια- αποτελείται από μια σειρά από στιγμές, μέσα από τις οποίες αποκομίζει γνώση και εμπειρίες ώστε να διαχειρίζεται την εξουσία. Έτσι, επιθυμεί να καταφέρει να δημιουργήσει μια συνέχεια της όλης αυτής διαδικασίας. Η ανάγκη επιβίωσης τώρα, αφού το ίδιο δεν κατορθώνει να έχει μια μεγαλύτερη διάρκεια της υπάρχουσας βιολογικής ζωής του, δημιουργεί την ανάγκη διεύρυνσής της γραμμικά -σε μια μεγαλύτερης διάρκειας συνολική ζωή- μέσω μιας νέας ζωής.
»Η σχέση με τον Εαυτό του, του δίνει την πληροφορία της δυνατότητας του δεύτερου να δημιουργήσει μια δεύτερη ευκαιρία ζωής, αλλά -ψευδώς- θεωρεί ότι η δεύτερη αυτή ευκαιρία, απευθύνεται σε αυτό το ίδιο το σώμα. Θεωρεί δηλαδή, ότι η μετεμψύχωση του Εαυτού και η έναρξη μιας νέας ζωής από την αρχή, απευθύνεται σε αυτό το σώμα κι όχι μονάχα στον Εαυτό, κάτι το οποίο είναι αδύνατον ποτέ να συμβεί. Έτσι αντί να κυριαρχήσει ο Εαυτός στο σώμα και το Εγώ, γίνεται το αντίθετο, όπου το Εγώ με το σώμα πλέον θεωρούν ότι αυτά τα ίδια έχουν ψυχή και συνείδηση και μέσω αυτών θα επανέλθουν στη ζωή με ένα άλλο όνομα, σε μια άλλη χρονική γραμμή. Για να τα κατανοήσεις τώρα όλα αυτά, πήγαινε στο τελευταίο σώμα της συνολικής διάρκειας της ζωής σου, ακριβώς τη στιγμή του βιολογικού του θανάτου και εξέτασε ό,τι σου είπα» είπε τέλος ο Proteus.
Ήταν μια δύσκολη στιγμή. Ο νους μου έδωσε εντολή να περάσει ολόκληρη η ζωή από μπροστά μου, ώστε να εισέλθει μέσα στο θάλαμο το τελευταίο βιολογικά ζωντανό σώμα της υλοποίησής μου, όμως εγώ αρνιόμουν να ρωτήσω την ημερομηνία ή την ηλικία του, κοιτάζοντάς το αμήχανα. Ο Proteus, λες και κατάλαβε τη σκέψη μου, πήρε πρωτοβουλία βγάζοντάς με από τη δύσκολη θέση…
«Παρατήρησε πρώτα τι υπάρχει στο μέλλον του» είπε αργά στο νου μου…
Στράφηκα να παρατηρώ τη σειρά που βρισκόταν πίσω από το θάλαμο και μέσα στο μέλλον, όμως το μόνο που έβλεπα ήταν τα άψυχα σώματα που περίμεναν στη σειρά για να υλοποιηθούν. Δεν υπήρχα μέσα τους. Ο βιολογικός θάνατος είχε σηματοδοτήσει τη διακοπή της επαφής μου μαζί τους κι έτσι τα λίγα σώματα τα οποία είχαν μείνει για το μελλοντικό χρόνο από το θάνατό μου, περιλάμβαναν μονάχα τις χρονικές στιγμές της διαδικασίας ταφής μου.
«Που βρίσκεσαι Εσύ;» ρώτησε ήρεμα ο Proteus, σε μια προσπάθεια να ενεργοποιήσει τη συνειδητή μου πλευρά.
Προσπάθησα να καταλάβω τι εννοούσε, αρχίζοντας να ψάχνω παντού γύρω χωρίς να βγάζω κάποιο ξεκάθαρο συμπέρασμα για τη θέση στην οποία βρισκόμουν -ως Εαυτός-, μετά τη τελική στιγμή του βιολογικού θανάτου του σώματός μου. Ο Proteus, έχοντας αντιληφθεί την κατάστασή μου, επέμεινε περισσότερο…
«Παρατήρησε τι υπάρχει από Εσένα μέσα στο παρελθόν σου» είπε σαν να έδινε εντολή.
Γύρισα και κοίταξα εμπρός από το θάλαμο, μέσα στο χώρο που αντιπροσώπευε το παρελθόν της ζωής μου, αλλά αυτό που είδα με αναστάτωνε, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω πώς ήταν δυνατόν να συμβαίνει. Η τελευταία σειρά από τα ολογραφικά μου σώματα, είχε τραβήξει ένα δικό μου τμήμα -ως Εαυτού- μέσα στο παρελθόν της ζωής μου -και άρα μέσα στο πεδίο της επίγνωσης του αισθητού κόσμου-, κρατώντας με ενωμένο μέσω ενός συνδέσμου, παρόμοιου με ηλεκτρικό λώρο. Εγώ -ως Εαυτός-, παρέμενα έξω από το πεδίο, όμως η σύνδεση με τον λώρο με εμπόδιζε να φύγω και να απομακρυνθώ μακριά από αυτό.
«Ο χώρος αυτός, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς στην αρχή του παρελθόντος της ζωής και εφάπτεται με το παρόν, ονομάζεται ‘ενδιάμεσος χώρος» είπε τώρα ο Proteus αργά αλλά σταθερά. Ευρισκόμενος ανάμεσα στο αισθητό και στο αόρατο ή άδηλο, είναι ο χώρος τον οποίο ονομάζουμε ‘κάτω κόσμο’ ή απλά ‘ο άλλος κόσμος’. Αν αφήσεις το σώμα σου να κυριαρχήσει πάνω σου, θεωρώντας ότι τόσο Εσύ ο ίδιος -ως Εαυτός- όσο και η συνείδησή σου ανήκουν στο Εγώ σου, τότε αυτό -για να επεκτείνει τη διάρκεια της ζωής του- ετοιμάζεται να σε χρησιμοποιήσει στην επόμενη -υποθετική- ζωή του, τραβώντας σε και εγκλωβίζοντάς σε μέσα στο πεδίο της επίγνωσης. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, το σώμα δημιουργεί έναν ενεργειακό λώρο μαζί σου. Αν δεν κατορθώσεις να ανατραπεί η κατάσταση αυτή μέχρι την τελευταία στιγμή του θανάτου του, τότε το τελευταίο ολογραφικό σώμα, αποχωρώντας προς τα έξω του -δηλαδή προς το εσωτερικό του πεδίου και το παρελθόν του-, έλκει και το λώρο μαζί του κρατώντας σε δέσμιο, χωρίς να έχεις δυνατότητα να απεμπλακείς και να επιστρέψεις στην πηγή σου.
»Όπως βλέπεις, δεν σε απορροφά ολόκληρο -ως Εαυτό- μέσα στο πεδίο. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να συμβεί. Όμως ο λώρος αυτός είναι αρκετός ώστε να σε δεσμεύσει. Με τη σύνδεση αυτή, είναι αδύνατον να παρατηρείς τον αισθητό κόσμο μιας και δεν φιλοξενείσαι πλέον σε ζωντανό σώμα, αλλά μπορείς να παρατηρείς το παρελθόν στο οποίο έζησε το σώμα σου. Χωρίς δηλαδή να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ανήκεις πια στον αισθητό κόσμο, μπορείς να ζεις εικονικά στιγμές με άλλα άτομα με τα οποία έχεις αλληλεπιδράσει στο παρελθόν και να βιώνεις καταστάσεις που -ακόμη κι αν δεν πραγματοποιήθηκαν-, είχε δρομολογηθεί η πιθανότητα να συμβούν κάποτε. Αυτό σημαίνει ότι μόλις μπεις στο πεδίο με έναν τέτοιο σύνδεσμο, θα θεωρείς -ψευδώς- ότι η ζωή του σώματός σου συνεχίζεται. Όμως ούτε αυτό είναι δυνατόν να συμβεί.
»Το σώμα στο οποίο φιλοξενήθηκες έχει μια ορισμένη διάρκεια ζωής και ο θάνατός του -με την απομάκρυνσή του από το παρόν- σηματοδοτεί το τέλος του. Η διάρκεια ζωής του όμως -όπως γνωρίζεις πλέον- ταυτίζεται με τη συνολική γνώση την οποία έχει αποκομίσει μέσα στην επίγνωση κι αυτή η γνώση είναι εγκατεστημένη στη μνήμη του η οποία πλέον έχει αθροιστεί συνολικά στο τελευταίο ζωντανό σώμα. Έτσι έχουμε, Εσένα -μέσω του ενεργειακού λώρου- δέσμιο μέσα στην επίγνωση, να θεωρείς ότι συνεχίζεις να υπάρχεις μέσα σε ένα σώμα παρατηρώντας τον κόσμο, ενώ παράλληλα το σώμα σου, το οποίο αν και περιμένει να ξαναζήσει μια νέα ζωή μέσα από Εσένα, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και απομακρύνεται προς το βαθύ διάστημα, έχοντας όμως δεσμευμένο ενεργειακά επάνω του Εσένα.
»Αυτός ο σύνδεσμος του ενεργειακού λώρου δεν μπορεί να απομακρυνθεί περισσότερο από μια γραμμικά ισοδύναμη απόσταση, όσο -περίπου- της γης από τη σελήνη. Στην απόσταση αυτή, μπορεί να παραμένει ενεργός, για όσο διάστημα υπάρχει πληροφορία υλοποίησης του σώματος μέσα στο μέλλον, ανεξάρτητα αν συνεχίζει να ολοκληρώνεται οποιαδήποτε υλοποίησή του στο παρόν. Όταν ο κύκλος της προσδόκιμης ζωής του σώματος ολοκληρωθεί και η οποιαδήποτε πληροφορία η οποία μπορεί να υπάρχει σε μέλλον και παρόν χαθεί, τότε ο λώρος λύνεται ελευθερώνοντας το σύνδεσμο του Εαυτού μέσα στο πεδίο. Η απελευθέρωση αυτή, αυτομάτως διαγράφει οποιαδήποτε πληροφορία μνήμης υπάρχει από το προηγούμενο σώμα, αλλά συνεχίζει να κρατά δέσμιο τον Εαυτό, ο οποίος τώρα έχει ανάγκη ενός νέου σώματος ώστε να μπορεί να παρατηρήσει και να αλληλεπιδράσει με το πεδίο. Ως αποτέλεσμα ο Εαυτός, επιλέγει μια νέα διάρκεια ζωής αποτελούμενη από μέλλον, παρόν και παρελθόν και εισέρχεται εκ νέου σε ένα νέο σώμα από όπου ξεκινά ένα καινούργιο κύκλο ζωής από την αρχή».
Έμεινα για λίγο μετέωρος παρατηρώντας τον ενεργειακό λώρο ο οποίος είχε εισέλθει μέσα στο πεδίο. Συνειδητοποιούσα έτσι, ότι ο οποιοσδήποτε οριστεί -εκούσια ή ακούσια- ως θεματοφύλακας της γνώσης σε τούτο τον κόσμο, αυτομάτως γίνεται διαχειριστής της εξουσίας και δέσμιος μιας συνεχούς ανακύκλωσης βιολογικής ζωής διαδοχικών σωμάτων.
«Άρα η αστρική προβολή έξω από το υλικό μας σώμα, είναι στην ουσία μια βύθιση του Εαυτού μας μέσα στο εσωτερικό του αισθητού κόσμου ή μια δοκιμή μετεμψύχωσης. Από την άλλη, όλοι όσοι διαχειρίζονται εξουσία σε τούτο τον κόσμο, -ανεξάρτητα αν είναι συνειδητή αυτή η επιλογή τους ή όχι-, συμμετέχουν σε αυτή την ανακύκλωση της ψυχής μέσα στο πεδίο της επίγνωσης…» είπα με ένα τρόπο λες και μιλούσα στον εαυτό μου…
«Το ίδιο συμβαίνει όμως και με όσους αναπαράγουν τη γνώση…» συνέχισα σχεδόν σαστισμένος. «Τότε λοιπόν, γιατί το κάνετε αυτό; Αφού γνωρίζετε ότι αν αποδεχτούμε τα λόγια σας και τα ενστερνιστούμε ως νέα γνώση, δημιουργούμε κι εμείς -άτυπα- μια ελίτ όπως αυτή που περιγράψατε».
«Δεν είναι τόσο απλό…» απάντησε ο Proteus ήρεμα. «Το ότι σας μεταφέρω -ως γνώση- την περιγραφή και λειτουργία του εσωτερικού και εξωτερικού μέρους του κόσμου, δεν σημαίνει ότι είστε έτοιμοι να δημιουργήσετε μια συγκεκριμένη συνειδητή διαδικασία ως Εαυτοί. Δεν υπάρχει κανόνας σε αυτό. Ο δρόμος προς τα μέσα ή προς τα έξω, είναι εντελώς ατομικός, βασισμένος στην πραγματική ελεύθερη βούληση του καθενός. Το ότι γνωρίζετε ότι υπάρχει εικονικότητα στο πεδίο δεν σημαίνει ότι μπορείτε και να την κατανοήσετε. Η απόσταση του ‘μου περιγράφουν το περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι’, μέχρι του ‘συνειδητοποιώ τον Εαυτό μου και το Λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εδώ, επιλέγοντας ο ίδιος το δρόμο που θα ακολουθήσω’, είναι σχεδόν αγεφύρωτη. Διότι ακόμη και ο φόβος σου, είναι επιλογή. Δεν θα σου υποδείξω εγώ αυτό που θα συνειδητοποιήσεις. Μόνος σου θα το κάνεις. Κι Εσύ, όπως και ο καθένας που θα αποφασίσει να ενεργοποιήσει τον Εαυτό του.
»Λέξεις και φράσεις όπως ‘γνώση’, ‘επίγνωση’, ‘ολογραφικό σώμα’ ή ‘υλοποίηση στο στιγμιαίο παρόν’, από μόνες τους δεν πρόκειται να σε βοηθήσουν να φτάσεις κάπου, αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει βαθιά μέσα σου τα βαθύτερα νοήματά τους. Αν δεν κατορθώσεις να συνειδητοποιήσεις Εσύ ο ίδιος, τη σχέση που έχουν στην πραγματικότητα, οι έννοιες της εξουσίας με τον κόσμο και τον τρόπο που συμμετέχουν -εν αγνοία σου- το Εγώ ή ο Εαυτός, στη διατήρηση ή στην οποιαδήποτε αλλαγή του, δεν θα μπορέσει καμμιά γνώση να σε βοηθήσει να το κάνεις. Άσχετα με το τι λες, το πεδίο αυτό του κόσμου, έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί αν η βούληση σου λειτουργεί με τη δική σου συνείδηση ή αν αναπαράγεις κομμάτια γνώσης τα οποία αδυνατείς ακόμη να συνειδητοποιήσεις. Σε τούτο τον κόσμο, μπορώ να σου δείξω κάτι, αλλά αυτό που θα δεις και θα κατανοήσεις τελικά, είναι υπόθεση της δικής σου σχέσης με τον Εαυτό και τη συνείδησή σου».

 https://alkireus.wordpress.com/%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1-blog/#18endiamesosxwros