Ένα πεδίο εξουσίας

Ο Proteus δεν μίλησε, μόνο κινήθηκε προς την άλλη άκρη του κύκλου των καθισμάτων μας και με αργά βήματα πλησίασε το σημείο όπου βρισκόταν ο Diego. Ένας Περουβιανός νεαρός, χημικός -αν δεν κάνω λάθος-, ψηλός και εύσωμος με συμπαθητικό χαρούμενο πρόσωπο, πυκνά μακριά μαλλιά και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά της νέας γενιάς των παλαιών ντόπιων ινδιάνων.
«Θα ήθελα εσύ νεαρέ μου τώρα, να πεις την άποψή σου, τόσο πάνω σε αυτά που μόλις άκουσες, όσο και από την προσωπική εμπειρία που είχες μέσα στο πεδίο» είπε στο Diego αργά και σταθερά.
«Αν με ρωτούσατε πρώτον, δεν θα μπορούσα να εξηγήσω αυτό που είχα στη σκέψη μου» απάντησε αμέσως εκείνος, λες και περίμενε από ώρα τη σειρά του. Γύρισε και με κοίταξε έντονα μέσα στα μάτια…
«Συμφωνώ μαζί σου» μου είπε χωρίς να διακόψει τη ροή του λόγου του στο ελάχιστο, απαντώντας σαν να του είχα κάνει εγώ την ερώτηση… «και όση ώρα περιέγραφες τη δική σου εμπειρία, οι λέξεις έπαιρναν τη σωστή τους θέση μέσα μου, διαμορφώνοντας αυτό ακριβώς. Μια νέα πραγματικότητα, με μια εντελώς καινούργια, αλλά καθαρή θέαση του κόσμου μας». Σταμάτησε για λίγο και στράφηκε πάλι προς τον Proteus.
«Αποδέχομαι την εξουσία του σώματός μου σε τούτο τον κόσμο» είπε απότομα σαν να έδινε ένα είδος όρκου. «Και όσον αφορά την “εξουσία” του αυτή, τόσο το δικό μου, όσο και τα υπόλοιπα σώματα της ανθρωπότητας που αλληλεπιδρούν με αυτό, οφείλουν να έχουν κάθε λόγο, ώστε να μπορούν να αισθάνονται ασφαλή και προστατευμένα από τον Εαυτό μου». Ο Proteus τώρα χαμογελούσε. Γύρισε και κοίταξε για μια στιγμή τους υπόλοιπους και εστίασε πάλι την προσοχή του στον Diego.
«Όμως εγώ, είμαι ο Εαυτός μου» συνέχισε εκείνος χωρίς να διακόψει. «Και το μοναδικό από το οποίο παραιτούμαι -ως Εαυτός-, είναι αυτή η “εξουσία” του σώματός μου στον κόσμο. Την οποία αποδέχομαι, ως ένα αποκλειστικά δικό του δικαίωμα, το οποίο είναι παντελώς άσχετο με την ύπαρξή μου ως ψυχή και συνείδηση.»
«Θέλω να ξέρω, γιατί το κάνεις αυτό» τον διέκοψε απότομα ο Proteus… Εκείνος, σταμάτησε και γύρισε και τον κοίταξε για λίγο, σαν να ζύγιζε μέσα στα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα της διακοπής του λόγου του, αυτό που ήθελε να πει…
«Το σώμα μου, είναι αδύνατον να εγκαταλείψει ποτέ το πεδίο της επίγνωσης. Δεν έχει νόημα η ύπαρξή του έξω από αυτό. Ανήκει σ’ αυτό, γεννιέται απ’ αυτό και μένει σ’ αυτό, ενώ ο Εαυτός μου, είναι ανήμπορος ποτέ να εισέλθει αυτόνομος μέσα του. Η ψυχή και η συνείδησή μου, είναι εντελώς ασύμβατες με τη φύση του πεδίου, αδυνατώντας να εξέλθουν από το σώμα στο οποίο φιλοξενούνται και να εισχωρήσουν αυτόνομα μέσα στην ‘επίγνωση’ παίρνοντας μορφή. Το σώμα μας, αποτελεί το όριο της επαφής του Εαυτού με το πεδίο του κόσμου, αφήνοντας στην ψυχή και τη συνείδηση μονάχα τη δυνατότητα να αποχωρήσει από την ίδια οδό από την οποία εισήλθε σε αυτό. Μέσα από το σώμα, αποχωρώντας προς την πηγή της. Έτσι, η μοναδική σχέση που έχει ο Εαυτός με το σώμα του, είναι “δεσμούς”. Δεσμούς οι οποίοι απλά τον συγκρατούν, δεσμούς οι οποίοι τον ελευθερώνουν μετά το πέρας της ζωής του σώματος ή δεσμούς που τον ταυτίζουν με το σώμα και τον φυλακίζουν στο πεδίο του κόσμου, για όσο… Αφήνοντας σε μένα -ως Εαυτό-, να προσπαθώ να ορίσω και να διαχειριστώ, το είδος και τη δύναμη αυτών των δεσμών με το σώμα μου.
»Αντιλαμβάνομαι τώρα πλήρως, ότι όταν κάποιος μιλάει στους ανθρώπους για απελευθέρωση, αυτοί τον ακούν μέσω των αισθήσεών τους. Αντιλαμβάνονται αυτά που τους λεει μέσα από τα σώματά τους. Και απελευθέρωση για αυτά τα σώματα, σημαίνει διάσπαση της εξουσίας στην οποία υπόκεινται. Διασάλευση του συστήματος της τάξης στις δομές της κοινωνίας τους. Εμείς όμως εδώ, δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο. Το σώμα μας, δεν έχει κάποιο λόγο να φοβάται την όποια κατάρρευση της οργάνωσης της ζωής του. Διότι εμείς εννοούμε την απελευθέρωση του Εαυτού μας -αυτού που πραγματικά είμαστε- από το πεδίο και την επιστροφή στην πηγή του. Όταν ο Χριστός μιλούσε…»
«Στοπ». Ξαφνικά η φωνή του Proteus ακούστηκε απότομη και κοφτή, διαπερνώντας τη σκέψη όλων μας. Έστεκε τώρα εμπρός από τον Diego, με προτεταμένη την παλάμη του χεριού του και τα δάκτυλά της ενωμένα προς τα πάνω, σε μια στάση που του απαγόρευε να πει ή να κάνει οτιδήποτε άλλο. Κρατώντας τον καρπό του λυγισμένο σταθερά στην ίδια θέση, έστρεψε το κεφάλι και το βλέμμα του ένα γύρω στην αίθουσα, αποτυπώνοντας τις εκφράσεις όλων μας. Ύστερα, αφού είχε σταματήσει κάθε ήχο και είχε αποσπάσει την προσοχή μας πάνω του, κινήθηκε, ξεκινώντας να μιλά αργά και σταθερά…
«Πρώτον, αυτά που είπε ο Χριστός, τα γνωρίζουν κυρίως εκείνοι οι οποίοι είναι Χριστιανοί στο θρήσκευμα και εδώ μέσα δεν υπάρχουν μονάχα Χριστιανοί. Δεύτερον, -και σχετικά με την εξουσία-, δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι αποτελεί μια δύσκολη έννοια, για την οποία θα πρέπει να δώσουμε περισσότερες πληροφορίες, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι έχει κατανοηθεί πλήρως. Κι επειδή στην Αγγλική γλώσσα, είναι πολύ δύσκολο να αναλύσουμε εννοιολογικά κάτι τέτοιο, θα επιχειρήσουμε πάλι μια προσέγγιση μέσω των Ελληνικών, όπου η λέξη ‘εξουσία’ είναι σύνθετη και αποτελείται από δύο λέξεις. Τις λέξεις ‘έξω’ και ‘ουσία’, δηλαδή αποτελεί το σύνολο που υπάρχει, ‘έξω’ από την ‘ουσία’ του Εαυτού μας. Η λέξη και η έννοια ‘εξουσία’ δηλαδή, δεν είναι μια κατάσταση την οποία μπορείς να την αποδεχθείς ή να την απορρίψεις, μιας και αναφέρεται και περιγράφει το ίδιο το πεδίο της ‘επίγνωσης’, τον αισθητό κόσμο. Οι Έλληνες, έχοντας συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς την ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον Εαυτό τους και την εξωτερική πραγματικότητα, δημιούργησαν για αυτήν, μια έννοια ικανή να περιγράψει αυτό που είναι έξω και πέρα από αυτούς, σε αντιδιαστολή με την ουσία της ίδιας τους της ύπαρξής, δηλαδή τον Εαυτό τους, ως ψυχή και συνείδηση. Δύο έννοιες, η μία απέναντι στην άλλη, περιγράφουν ολόκληρη την υπάρχουσα διαφορά: ‘ουσία’ και ‘εξ-ουσία’.
»Αυτό σημαίνει, ότι πρώτον, δεν μπορεί να υπάρξει αισθητός κόσμος χωρίς εξουσία μιας και οι δύο έννοιες είναι ταυτόσημες, δεύτερον, η εξουσία είναι αυτή η ίδια η οργάνωση του πεδίου της ‘επίγνωσης’ και τρίτον, ολική κατάρρευση της εξουσίας σημαίνει ολική κατάρρευση του πεδίου. Έχοντας αυτά κατά νου σε ένα ενεργειακό πεδίο όπως αυτό, δεν μπορείς να καταργήσεις την εξουσία, αλλά μπορείς μονάχα να την αλλάξεις. Διότι η έννοια της ολικής κατάργησής της, σημαίνει συγχρόνως ολοκληρωτική καταστροφή του ίδιου του σώματος του ανθρώπου και του πεδίου στο οποίο ανήκει, κάτι το οποίο είναι αδύνατον να δεχθεί η πραγματικότητά του. Έτσι ο άνθρωπος ως υλική μορφή και ύπαρξη, μπορεί μονάχα να αλλάξει την εκάστοτε εξουσία του κόσμου του, βάζοντας στη θέση της προηγούμενης, μια νέα.
»Μπορεί λοιπόν ο Εαυτός μας, να αναγνωρίζει -όπως είπατε πολύ σωστά- την εξουσία και την αυτοτέλεια του σώματός του μέσα στο πεδίο της ‘επίγνωσης’ -όπως και τη δική του ασυμβατότητα μαζί του-, όμως την ίδια στιγμή, ο ίδιος αυτός ο Εαυτός -ως ψυχή και συνείδηση-, είναι πλήρως απαραίτητος για την ύπαρξη του σώματός του. Το κάθε σώμα γεννιέται και υπάρχει, για να φιλοξενήσει μέσα του τον Εαυτό μας. Κι αν ο Εαυτός αυτός απελευθερωθεί εντελώς από το πεδίο και το εγκαταλείψει ώστε να επιστρέψει στην πηγή, τότε τη θέση του αυτή θα πρέπει να την πάρει κάποιος άλλος Εαυτός, κάποια άλλη ψυχή, η οποία θα εισέλθει στο πεδίο μέσω κάποιου νέου σώματος. Αν αυτό δεν συμβεί, αν δηλαδή απελευθερωθούν ξαφνικά όλοι οι Εαυτοί, τότε δεν θα υπάρξουν νέα σώματα και χωρίς αυτά το πεδίο θα καταρρεύσει.
»Το πεδίο αυτό, λαμβάνει μορφή και γίνεται κόσμος, μέσα από τους παρατηρητές οι οποίοι αλληλεπιδρούν μαζί του. Από τα υλικά σώματα τα οποία μέσω των αισθήσεών τους το παρατηρούν, το αισθάνονται και το αποκωδικοποιούν σε μορφή και υλικό σύμπαν. Το πεδίο αυτό, έχει ανάγκη έναν ελάχιστο αριθμό Εαυτών, οι οποίοι ευρισκόμενοι μέσα σε σώματα, μέσα από την αίσθηση και την παρατήρηση θα του δίνουν μορφή. Άρα, δεν αρκεί απλώς να αναγνωρίσουμε και να δηλώσουμε την παραίτησή μας -ως Εαυτοί-, από την εξουσία την οποία έχει το σώμα μας σε τούτο τον κόσμο, μιας κάτι τέτοιο προκύπτει ως αυτονόητο. Δεν έχει νόημα να παραιτηθούμε από κάτι στο οποίο έτσι κι αλλιώς δεν συμμετέχουμε. Αν, η δική μας απελευθέρωση και φυγή, αποτελέσει παράμετρο μιας πιθανής κατάρρευσης αυτού που προσπαθούμε να εγκαταλείψουμε, τότε αυτό το ίδιο -το πεδίο-, δύσκολα θα μας αφήσει να πετύχουμε το σκοπό μας. Διότι οφείλουμε να γνωρίζουμε, ότι έχει την εξουσία να διαμορφώνει συνεχώς νέες καταστάσεις, ικανές να το διατηρούν ενεργό.»
«Και τότε; Τι μας μένει να κάνουμε;» ήταν ο Diego τώρα που διέκοπτε τον εκπαιδευτή μας. Εκείνος, γύρισε τον κοίταξε και περίμενε για λίγο ακίνητος σαν να περίμενε από τον ίδιο το Diego να δώσει την απάντηση. Όμως ο σπουδαστής συνέχισε να μένει ακίνητος κι αμίλητος, αναγκάζοντάς τον Proteus να συνεχίσει…
«Θα προσπαθήσω να σας το περιγράψω όσο πιο απλά γίνεται. Οποιαδήποτε κίνηση κι αν κάνουμε ως Εαυτοί, σχετικά με τη μόνιμη απομάκρυνσή μας μέσα από το πεδίο, -θέλοντας και μη- σε αυτή θα συμμετέχει και το σώμα μας μέσω της σκέψης, του συναισθήματος και του Εγώ μας. Το σώμα μας, το οποίο ανήκει στο πεδίο της επίγνωσης και την τροφοδοτεί με αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Κάθε τέτοια κίνηση λοιπόν -συνειδητή ή όχι-, το πεδίο την αντιλαμβάνεται και μάλιστα την αποκωδικοποιεί ως ‘κίνηση εξουσίας’, εφόσον το στοχεύει και επιδρά σαφώς πάνω του. Ένα πεδίο το οποίο δημιουργείται, ζει και κινείται μέσα από τις σκέψεις των σωμάτων, άρα και τις δικές μας σκέψεις ολόκληρης της ανθρωπότητας, θα αντιληφθεί αμέσως τον κίνδυνο που διατρέχει από μια μαζική διαρροή παρατηρητών και θα προστατευθεί.
»Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι, έχοντας ως δεδομένο, ότι το πεδίο παρέχει την ελευθερία μονάχα σε έναν ή σε λίγους Εαυτούς και όχι σε όλους, μια απελευθέρωση η οποία αφαιρεί μια ψυχή από το δυναμικό των παρατηρητών χωρίς δυνατότητα εισόδου κάποιου νέου, μπορεί να γίνει σαφώς δεκτή από το πεδίο, αν είναι μονάχα ατομική και ήπια. Σε αντίθετη περίπτωση, όπου η απελευθέρωση μπορεί να παρουσιάζει μια εικόνα μαζική ή βίαιη, ενεργοποιείται ένα είδος συναγερμού και το πεδίο στρέφεται προς τους ‘επαναστάτες’ παρατηρώντας και προσέχοντας να δώσει μονάχα σε έναν ορισμένο αριθμό Εαυτών, ελευθερία οριστικής εξόδου τους από αυτό. Κι αν ο αριθμός των ‘επαναστατών’ αυξηθεί, τότε το πεδίο έχει την δυνατότητα να τροποποιεί την πληροφορία της Συνειδητότητάς του, έτσι ώστε να τους εγκλωβίσει πάλι μέσα του. Αν η δική μου συνείδηση είναι ίδια και ταυτόσημη με πολλούς, παύει να είναι συνείδηση αλλά γίνεται επίγνωση για όλους.»
Τώρα ερχόταν η δική μου σειρά να διακόψω…
«Μα αν είναι έτσι, τότε οι μεγάλοι πνευματικοί διδάσκαλοι της ανθρωπότητας, όλοι εκείνοι οι οποίοι έζησαν ανοίγοντας δρόμους αλλάζοντας το νου και τη ροή των πολιτισμών τι απέγιναν; Κι αν εκείνοι -ως πρώτοι- κατάφεραν να διαφύγουν επιστρέφοντας στην πηγή, τι νόημα έχουν οι διδασκαλίες τους, αν το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Αν δηλαδή οι αλλαγές που προκαλούνται στις συνειδήσεις, οδηγούν πάλι σε μια νέα και διαφορετική επίγνωση κοινή για όλους, ποιο είναι τα κέρδος της ανθρωπότητας;»
Το είπα, αλλά την ίδια στιγμή που ολοκλήρωσα τη φράση μου, ο νους μου άρχισε να διαμορφώνει εκατομμύρια συνάψεις, ικανές να ξεκινούν και να διασταυρώνουν σκέψεις και συναισθήματα για όλα αυτά τα χρόνια που έζησε και αναπτύχθηκε η ανθρωπότητα πάνω σε τούτο τον πλανήτη. Κατανοούσα όλη αυτή την αλλαγή του κόσμου μέσα από την ίδια την αλλαγή των συνειδήσεων εκείνων που τον κατοίκησαν. Μέσα στα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα της βαριάς σιωπής που ακολούθησε το τέλος της φράσης μου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ολόκληρος ο κόσμος που αντιλαμβανόμουν μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν παρά μια παραγεμισμένη φούσκα, που άλλαζε συνεχώς σχήμα και χρώμα, ανάλογα με τις σκέψεις εκείνων που βρίσκονταν μέσα της. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα, ότι η αντίληψη των ανθρώπων δεν είναι συνεχώς γραμμική, αλλά παραμένει πάντα ικανή να κάνει άλματα. Κι ένα τέτοιο άλμα, ήταν έτοιμο να ξεπεταχθεί τώρα από μέσα μου ωθώντας το λόγο μου πέρα από τις γνώσεις που κατείχα…
«Τότε σε τούτο τον κόσμο, υπάρχουν τρεις δυνάμεις κι όχι μονάχα δύο» είπα απότομα χωρίς να εστιάζω το βλέμμα μου σε κάποιον από όσους υπήρχαν γύρω μου. «Κι αν στις δύο πρώτες, υπάρχει το πεδίο το οποίο αποτελεί την εξουσία του αισθητού κόσμου και οι Εαυτοί οι οποίοι αποτελούν την ουσία της ψυχής και της συνείδησής μας, τότε ως τρίτη, αντιλαμβάνομαι τα σώματα, τα οποία γεννιούνται τη στιγμή που εισέρχεται μέσα τους ο Εαυτός αλλά παραμένουν μέσα στο πεδίο για πολύ μεγαλύτερο διάστημα από όσο διαρκεί μια ανθρώπινη ζωή…» δεν πρόλαβα όμως να ολοκληρώσω τη σκέψη μου…
«Λάθος». Ο Proteus είχε διακόψει για μια ακόμη φορά το ροή της σκέψης ενός σπουδαστή του, που έβρισκε τώρα την πράξη του αυτή στο πρόσωπό μου…
«Ο Εαυτός…» συνέχισε αργά αλλά σταθερά, «δεν αποτελούσε ποτέ, ούτε αποτελεί μέρος της εξουσίας ετούτου του κόσμου. Μπορεί να συμμετέχει στη δημιουργία του, αλλά δεν τον εξουσιάζει στο παραμικρό. Το τρίτο στοιχείο είναι τα σώματα τα οποία περιέχονται σε αυτό, αλλά το πεδίο της επίγνωσης είναι δίπολο. Έτσι, ενώ αντιλήφθηκες πολύ σωστά τα σώματα των ανθρώπων ως τρίτο σκέλος, το δεύτερο βρίσκεται απλά απέναντι από το πρώτο, αποτελώντας το δεύτερο πόλο του πεδίου. Σε τούτη την τριάδα, το πεδίο συμμετέχει με δύο μέρη τα οποία θα μπορούσες να τα χωρίσεις σε αρνητικό και θετικό, έτσι απλά για να τα ξεχωρίζεις, αφήνοντας στα σώματα το ρόλο του ρυθμιστή τους.»
Σταμάτησε για λίγο και έχοντας αγγίξει τις ενωμένες παλάμες στα κλειστά του χείλη, άρχισε να βηματίζει αργά από τη μια άκρη του κύκλου μας μέχρι την άλλη. Τέλος πλησίασε το κέντρο εκεί που βρισκόταν ο Mark με την καρδιά της συσκευής κι ακούμπησε ελαφρά επάνω της…
«Μπορείτε να σκεφτείτε το περιεχόμενο του πεδίου της επίγνωσης πριν από χίλια, δύο ή τρεις χιλιάδες χρόνια; Τις διαφορές που παρουσιάζει η γνώση των ανθρώπων για τον κόσμο και την πραγματικότητά του, σε αυτά τα τρία διαφορετικά χρονικά στάδια της ύπαρξής του; Εμπρός στον άπειρο κύκλο της αιωνιότητας, τρεις χιλιάδες χρόνια γραμμικού χρόνου, είναι σαν μια στιγμή. Κι όμως, αυτό που θεωρείτε όλοι εσείς εδώ ως πραγματικότητα σήμερα, για τους ανθρώπους εκείνων των χρονικών σημείων αποτελεί ένα ακατανόητο παραμύθι. Αντίθετα, είναι σίγουρο ότι οι περισσότεροι από σας αντιλαμβάνεστε επίσης, ότι μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια, -αν ως ανθρωπότητα έχουμε αποφύγει κάποιο τραγικό λάθος ικανό να μας γυρίσει στην εποχή των σπηλαίων-, συνεχίσουμε και καταφέρουμε να δομήσουμε έναν νέο πολιτισμό, εκείνοι οι άνθρωποι του μέλλοντός μας, θα θεωρούν ‘εμάς’ ως ανθρώπους των σπηλαίων, αδαείς και πρωτόγονους. Διότι είναι σίγουρο ότι η επίγνωση των ανθρώπων μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια ή παραπάνω, θα απορρίπτει ως ξεπερασμένες ακόμη και τις πλέον σύγχρονες σημερινές επιστημονικές θεωρίες που σχετίζονται με την πραγματικότητα του κόσμου μας.
»Μέσα σε τούτα λοιπόν τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια που ζήσαμε στον πλανήτη, η όποια αλλαγή στην επίγνωσή μας, βεβαίως πυροδοτήθηκε μέσα από τους λίγους ικανούς, οι οποίοι έκαναν -θα λέγαμε- ένα είδος νοητικού άλματος αντίληψης. Αυτό το τελικό αποτέλεσμα που βλέπετε γύρω σας, αποτελεί σίγουρα παράγωγο εκείνης της σκέψης και συνείδησής τους, όμως μοιάζει ελάχιστα στην τότε αρχική αλλαγή της δικής τους επίγνωσης που ξεπετάχθηκε ξέφρενα από μέσα τους. Κι αυτό συνέβη, διότι οτιδήποτε έγινε τελικά κατανοητό από το λόγο τους στους ανθρώπους, ή κατεστράφη από την εξουσία και εξαφανίστηκε, ή έγινε το ίδιο εξουσία, την τροποποίησε και κυριάρχησε παίρνοντας τη θέση της. Αν και σήμερα αναφέρουμε ως γεννήτορες της τωρινής σκέψης μας, φιλοσόφους και πνευματικούς αναζητητές που έζησαν εκείνες τις εποχές, τότε, τον καιρό που εκείνοι έζησαν, οι περισσότεροι από αυτούς κυνηγήθηκαν και πέθαναν εγκαταλελειμμένοι και κοινωνικά απόβλητοι. Κάτι που δεν συνέβη μονάχα τότε, αλλά συμβαίνει διαχρονικά.
»Μια νέα αντίληψη η οποία προέρχεται από ένα νοητικό άλμα της συνείδησης, η εξουσία των σωμάτων και του κόσμου, αν τα πρώτα εκατό περίπου χρόνια έχει αποτύχει να την καταστρέψει, σε διακόσια ή τριακόσια περίπου χρόνια θα την έχει διαδοχικά αφομοιώσει και διαστρεβλώσει, ώστε στο τέλος να έχει καταφέρει με κάποιο τρόπο να την ενστερνιστεί. Ο κόσμος πάντα ‘βασίζεται’ στις σκέψεις των ανθρώπων του πνεύματος, αλλά δεν είναι ποτέ ‘ίδιος’ με αυτές. Κι αυτό, διότι οι άνθρωποι ως μάζα, αδυνατούμε να αντιληφθούμε και να αποδεχθούμε τον Έναν, αλλά έχουμε την τάση να δημιουργούμε μια κοινά αποδεκτή αντίληψη για αυτό που αντιλαμβανόμαστε, ακόμη κι αν διαφέρει με αυτό που οι ίδιοι ατομικά κατανοούμε. Διότι δεν πιστεύουμε, αλλά εμπιστευόμαστε, κι αυτό που ακούμε για πρώτη φορά και δεν το κατανοούμε, -αν δεν υπάρχει ειδικός σχεδιασμός για αυτό-, κατά κανόνα θα το απορρίψουμε.
»Έτσι, εκείνος ο οποίος συνειδητοποιεί την πραγματική θέση του μέσα στον κόσμο στον οποίο ζούμε, γνωρίζει ότι ο δρόμος είναι μοναχικά ατομικός. Μπορεί να μιλήσει σε κάποιους απλά για να διαμορφώσει το δικό του δρόμο, όμως -κατά πάσα πιθανότητα- ελάχιστοι θα τον κατανοήσουν, ενώ οι περισσότεροι από όσους τον αποδεχθούν, θα προσπαθήσουν να αποδώσουν και να εξηγήσουν το νόημα της σκέψης του, με αποτέλεσμα να το διαστρεβλώσουν και μακροπρόθεσμα να το εντάξουν στη γενικότερη επίγνωση του κόσμου».
«Όμως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω». Ο Diego πετάχτηκε πάλι, διακόπτοντας απότομα τον εκπαιδευτή μας… «Αν είναι έτσι, τότε, εμείς εδώ, τι ακριβώς κάνουμε; Διότι δεν μπορεί… Είναι αδύνατον μια μεγάλη εταιρία πληροφορικής όπως αυτή εδώ, να επενδύει τόσα χρήματα απλά και μόνον για να καταλήξει στο συμπέρασμα του μοναχικού δρόμου του πνευματικού πολεμιστή. Αντίθετα, σε ένα κόσμο όπως αυτόν που μας περιγράφετε, η δική σας παρουσία δίπλα σε τούτη εδώ τη συσκευή, σε μένα δείχνει το επόμενο βήμα των σωμάτων. Αν η τεχνητή νοημοσύνη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σύγχρονης πληροφορικής, η συσκευή αυτή που βλέπουμε στο κέντρο της αιθούσης και που όλοι μας είμαστε συνδεδεμένοι και δοκιμάζουμε, θεωρώ ότι αποτελεί το πρώτο βήμα της τεχνητής συνείδησης. Κι αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να το μάθουμε αυτή τη στιγμή…»

-.-.-

Αλκιρέας
(συνεχίζεται…)
https://alkireus.wordpress.com