Ολογραφικός κόσμος

 «Ναι αλλά δεν καταλαβαίνω…» Ο Diego, με μια έκφραση αμφιβολίας και αδυναμίας κατανόησης των όσων είχε μόλις ακούσει, έκανε μια κίνηση να ξύσει με το δάκτυλό του, τη δεξιά μεριά του κεφαλιού του.

«Με όσα είπατε, μου έχετε δημιουργήσει αρκετά ερωτήματα» συνέχισε διστακτικά. «Τόσο για την πορεία της ψυχής, όσο και για την συμπεριφορά αυτής της ελίτ, όπως την ονομάσατε. Αρχικά δηλαδή, θα σας ζητούσα κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες, για την έλξη της ψυχής από το σώμα προς τα έξω, στον ενδιάμεσο χώρο. Προφανώς σε ότι περιγράψατε, εννοείτε ως ‘έξω’, μια κατεύθυνση προς το διάστημα, παρόμοια με την αστρική προβολή. Και το λέω αυτό, διότι οι περισσότεροι από μας, είμαι σίγουρος πως αυτό που γνωρίζουν, είναι ότι μόλις πεθάνουμε ως υλική υπόσταση, η ψυχή απομακρύνεται προς το εξωτερικό του σώματος δηλαδή προς τον ουρανό. Ενώ εσείς περιγράφετε ακριβώς το αντίθετο, θεωρώντας μάλιστα ότι η κίνηση αυτή προς τα έξω, εγκλωβίζει την ψυχή αντί να την ελευθερώνει όπως νομίζουμε. Αν υπάρχει -όπως λέτε- μια τέτοια κίνηση της ψυχής προς τα μέσα, τότε θεωρώ ότι γίνεται προς το εσωτερικό χώρο του σώματός μας. Πώς μπορεί όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο… δεν το καταλαβαίνω…»

Ο Proteus, δεν απάντησε στον Diego, παρά στράφηκε αμέσως προς τον Mark, ο οποίος συνέχιζε να κάθεται στην κεντρική κονσόλα ελέγχου της συσκευής στο κέντρο της διάταξης των πολυθρόνων μας.

«Mark σε παρακαλώ, ετοίμασε τη συσκευή για μια συνολική επόπτευση του πεδίου με ολόκληρη την ομάδα» και γυρνώντας προς όλους μας, συνέχισε με ένα τόνο εντολής πια στη φωνή του.
«Ενεργοποιήστε πάλι τις στολές σας και φορέστε τον πλήρη εξοπλισμό σας. Θα βιώσετε όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματά σας, μέσω μιας συνολικής επίσκεψης όλων μας μέσα στο πεδίο. Όσες εντολές ή και επεξηγηματικές λεπτομέρειες έχω να σας δώσω, θα σας τις δώσω βιωματικά εκεί μέσα. Οποιεσδήποτε επιμέρους πρόσθετες λεπτομέρειες, θα τις συζητήσουμε αμέσως μετά. Η βόλτα μας και τούτη τη φορά θα είναι ολιγόλεπτη μα περιεκτική, κι εγώ θα βρίσκομαι πάλι μαζί σας. Παρακαλώ ετοιμαστείτε…» είπε και περίμενε μέχρι να συνδεθούμε όλοι ενεργοποιώντας τις στολές μας μέσα από τη συσκευή που δοκιμάζαμε…

Αυτή τη φορά, μερικά δευτερόλεπτα μου ήταν αρκετά για να βυθιστώ στο πεδίο, όπου -χωρίς να ακούω πλέον τη φωνή του Proteus-, ένοιωθα όλα όσα ήθελε να μας πει. Έτσι αρχικά, -με ένα τρόπο σαν να μιλούσε κατευθείαν στο νου μας χωρίς τον οποιοδήποτε ήχο-, μας ζήτησε να δώσουμε στο σώμα μας ένα σχήμα της επιλογής μας, ώστε να κατανοούμε τη ροή του χρόνου που θα διέρχεται από μέσα του, από το μέλλον προς το παρελθόν. Εγώ χωρίς να περιμένω, αποφάσισα να του δώσω το σχήμα ενός διαφανούς θαλάμου, ο οποίος να χωράει μόνο εμένα μέσα του. Ένα πολύ στενό γυάλινο διαφανή χώρο σαν παλιό τηλεφωνικό θάλαμο, με δυο πόρτες -κι αυτές διαφανείς-, μια πίσω μου και μια εμπρός μου. Αφού σχηματίστηκε αστραπιαία ο θάλαμος περικλείοντάς με μέσα του, γύρισα το βλέμμα μου παντού, παρατηρώντας όσα βρίσκονταν εμπρός μου, για να καταλάβω τι εννοούσε ο Proteus με τον όρο παρελθόν μου. Μα όσα έβλεπα εδώ, ανήκαν ήδη στον γνωστό μου κόσμο που υπήρχε γύρω μου, με την αίθουσα, το κτήριο, τους δρόμους γύρω, τον ουρανό από πάνω, τα βουνά και τη θάλασσα πέρα μακριά, τα πουλιά, τους φίλους και τους συνεργάτες μου, τα πάντα. Κρατήθηκα λίγο ατενίζοντας όλο τον έμπροσθεν μου χώρο, κι ύστερα έστρεψα το βλέμμα μου προς τα πίσω. Όμως όσα είδα πάλι εκεί, ήταν σχεδόν παρόμοια με τα μπροστινά, αδυνατώντας να βρω από τη θέση που βρισκόμουν οποιαδήποτε διαφορά από το μέλλον και το παρελθόν μου.

Τότε, η μπροστινή πόρτα του θαλάμου μου άνοιξε απότομα, κι εγώ εκσφενδονίστηκα με ταχύτητα ευθεία εμπρός μου, αδυνατώντας να κοιτάξω με οποιοδήποτε τρόπο προς τα πίσω. Μα όσο προχωρούσα, το τοπίο άρχιζε να αλλάζει δραστικά, κι ο κόσμος που έβλεπα γύρω μου, αναλογούσε σε αυτή τη ζωή που είχα ζήσει, γυρίζοντας το χρόνο προς τα πίσω, αρχής γενομένης από τη στιγμή που άνοιξε η πόρτα του θαλάμου. Με γρήγορη ταχύτητα, οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια που έζησα, περνούσαν ανάποδα, με όλα γύρω μου να οδηγούν στη μοναδική στιγμή της γέννησής μου. Τη στιγμή που συνειδητοποίησα το γεγονός αυτό, μόλις δηλαδή κατανόησα ότι η έξοδός μου προς τα εμπρός οδηγούσε αντίστροφα το χρόνο σε όσα είχα ήδη ζήσει μέχρι τώρα στη ζωή μου, -λες και κάτι με ρούφηξε πάλι πίσω- βρέθηκα αυτόματα μέσα στο θάλαμό μου και με την πόρτα εμπρός μου κλειστή όπως πριν.

Χωρίς τώρα να προλάβω να καταλάβω πώς επέστρεψα μέσα του, η πίσω πόρτα άνοιξε μόνη της κι εγώ οπισθοχωρώντας με βήματα αργά προς τα πίσω, άρχισα να περπατώ ανάποδα, χωρίς να μπορώ όμως να βλέπω που πηγαίνω μιας και κεφάλι και βλέμμα κοιτούσαν ακόμη εμπρός. Το τοπίο γύρω, εξακολουθούσε να είναι επίσης οικείο, στην αρχή ίδιο με αυτό που άφησα, αλλά καθώς συνέχιζα να οπισθοχωρώ, γύρω μου άρχισαν να εμφανίζονται όλα όσα σκεφτόμουν να υλοποιήσω στη ζωή μου. Ένα μετά το άλλο τα όνειρα και τα σχέδιά μου για το μέλλον της ζωής μου, άρχισαν να εμφανίζονται γύρω μου, σαν να ζω μια εικονική πραγματικότητα από το μέλλον. Μέχρι που κάποια στιγμή, όλος ο κόσμος άρχισε να γίνεται θολός και απροσδιόριστος τόσο, που ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πλησίαζα να ζήσω τη στιγμή του θανάτου μου.

Όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή αυτής της συνειδητοποίησης -και πριν προλάβω πάλι να εκσφενδονιστώ αστραπιαία μέσα στο θάλαμό μου-, αποφάσισα να κάνω μια επιλογή. Να συνεχίσω και να περάσω τη χρονική στιγμή του θανάτου μου, ώστε να ανακαλύψω τι συμβαίνει στον Εαυτό μου μετά από εκείνο το σημείο. Έτσι, χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω, έκανα ένα ακόμη βήμα προς τα πίσω, βγαίνοντας εντελώς έξω από το πεδίο της διάρκειας της ζωής μου. Κι εκεί, χωρίς να κάνω οτιδήποτε άλλο, όλος εκείνος ο κόσμος που έβλεπα γύρω μου μέχρις εκείνη τη στιγμή, εξαφανίστηκε. Μονάχα πιο πέρα, ένοιωθα την παρουσία του Proteus, ο οποίος -με ένα τρόπο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που γίνεται αισθητός μέσα στον κόσμο-, άρχισε να μιλάει μέσα στο νου μου χωρίς ήχο και χωρίς εικόνα ή άλλη αίσθηση.

«Κάνε άλλη μια επιλογή…» άρχισε να μου λέει η φωνή του, «…και ζήτα να δεις ολόκληρη τη ζωής σου, από τη γέννησή σου μέχρι το θάνατό σου».

Υπάκουσα χωρίς να σκεφτώ κάτι περισσότερο από την επιθυμία μου αυτή κι αμέσως ολόκληρη η διάρκεια της ζωής που ζούσα, εμφανίστηκε μπροστά μου, εμπρός και πίσω από τον γυάλινο θάλαμο που σχεδίασα πριν από λίγο. Εμπρός του, βρισκόταν όλη η ζωή που έζησα μέχρι τώρα, μέσα στο θάλαμο βρισκόταν αυτή η στιγμή που ζούσα μόλις τώρα και πίσω του ακολουθούσε η ζωή που επρόκειτο να ζήσω από τώρα κι έπειτα μέχρι να αποβιώσω και να φύγω από αυτό τον κόσμο.
«Τώρα δώσε εντολή στη διάρκεια…» ξανάκουσα τη φωνή του Proteus χωρίς ήχο μέσα στο νου μου να μου λέει, «…να σου φανερώσει την αιτία της μετενσάρκωσης της ψυχής σου».

Δε χρειάστηκε να κάνω κάτι. Την ίδια στιγμή που το είπε, συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος γύρω μου, με αισθανόταν και με αντιλαμβανόταν ως υλικό σώμα, μονάχα όταν βρισκόμουν -ως σώμα- μέσα στο θάλαμο ο οποίος συμβόλιζε το ‘τώρα’. Το ίδιο κι εγώ -ως σώμα και μέρος του κόσμου-, αισθανόμουν κι αντιλαμβανόμουν ολόκληρο τον κόσμο, το δικό μου και τα υπόλοιπα σώματα των άλλων γύρω μου, μονάχα όταν βρίσκονταν ακριβώς στο παρόν. Και όλα τα υπόλοιπα τα οποία βρίσκονταν μέσα στο παρελθόν και το μέλλον, παρέμεναν αόρατα κι ας ήταν δίπλα μας.

Παρατηρούσα ότι όλα τα σώματα, το ένα πίσω από το άλλο και με κατεύθυνση από το μέλλον προς το παρελθόν, εισέρχονταν μέσα στο ‘τώρα’, εμφανίζονταν κι ύστερα περνούσαν έξω από αυτό, για να παραχωρήσουν τη θέση τους στα επόμενα που ακολουθούσαν. Στην ουσία, ο γυάλινος θάλαμος, δεν αντιπροσώπευε μονάχα το δικό μου σώμα, αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Και έτσι, κάθε φορά που ένα σώμα έμπαινε μέσα του, αλληλεπιδρούσε με τα πάντα. Όλες οι καταστάσεις της ζωής καταγράφονταν μέσω της διαδικασίας της μνήμης, δημιουργώντας άπειρες στον αριθμό ενεργειακές συνάψεις, οι οποίες ένωναν το συγκεκριμένο σώμα του ‘τώρα’, τόσο με αυτά που είχαν περάσει όσο και με εκείνα τα οποία ακολουθούσαν.

«Για να κατανοήσεις τον τρόπο που συμβαίνει αυτό, ζήτα να δεις τη ροή του κόσμου σε αργή κίνηση» ακούστηκε και πάλι -χωρίς ήχο- μέσα μου η φωνή του Proteus…

Πλησίασα και κοίταξα με προσοχή μέσα στον διαφανή θάλαμο που συμβόλιζε ολόκληρο τον κόσμο του παρόντος, επιλέγοντας να ρέει σε πολύ αργή κίνηση ώστε να τον κατανοήσω. Η κάθε στιγμή λοιπόν του χρόνου που αντιπροσωπεύει το ‘τώρα’, αυτό που εμείς όλοι αντιλαμβανόμαστε ως ‘στιγμιαίο παρόν’, ταυτίζεται με μια και μόνη ολοκληρωμένη αίσθηση ολόκληρου του κόσμου. Έτσι κάθε στιγμή του ‘παρόντος’, αποτελεί και μια ολογραφική τρισδιάστατη συναίσθηση του συνολικού κόσμου, η οποία συμπεριλαμβάνει την πλήρη αποκωδικοποίησή του μέσα από τις πέντε αισθήσεις μας. Κάθε ‘τώρα’ δηλαδή, είναι πληροφορία η οποία ταυτίζεται με μια ολογραφική αίσθηση από εικόνα, ήχο, γεύση, όσφρηση και αφή ολόκληρου του κόσμου μας. Κάθε τέτοια στιγμή είναι μοναδική, αυτόνομη και συναθροιστική. Μοναδική διότι εμφανίζεται και μετά χάνεται χωρίς να υπάρχει δυνατότητα να επανέλθει ακριβώς η ίδια, αυτόνομη διότι η εμφάνισή της θα συμβεί ούτως ή άλλως, καταλαμβάνοντας τη θέση της προηγουμένης που έχει αποχωρήσει και τέλος συναθροιστική διότι περιλαμβάνει ως γνώση ολόκληρη τη γνώση της μέχρι εκείνη τη στιγμή ζωής μας.

Όσο κι αν αυτό φαίνεται αδύνατο ή αδιανόητο στο υλικό σώμα, η όλη εμφάνιση του κόσμου λαμβάνει χώρα σε τρία στάδια, αυτά της εμφάνισης, της σταθεροποίησης και της εξαφάνισης ή του κενού. Δεν μπορούσα ακόμη να εξηγήσω την αιτία όλης αυτής της διαδικασίας με τους γνωστούς φυσικούς νόμους του κόσμου μας, όμως συνειδητοποιούσα ότι ολόκληρος ο λεγόμενος υλικός ή αλλιώς αισθητός κόσμος -συμπεριλαμβανομένων όλων των σωμάτων μας-, εμφανίζεται στιγμιαία, σταθεροποιείται και στη συνέχεια εξαφανίζεται αφήνοντας στη θέση του ένα απόλυτο κενό, το οποίο θα καταλάβει αμέσως μετά η επόμενη ολογραφική στιγμή του.

Παρατηρώντας ολόκληρο το πεδίο του αισθητού κόσμου, συνειδητοποιούσα ότι μοιάζει με μια γιγαντιαία σφαιρική δημιουργία, στην εσωτερική επιφάνεια της οποίας σχηματίζεται κάθε στιγμή ο υλικός, αισθητός κόσμος, ο οποίος γίνεται αντιληπτός από εμάς. Η σφαίρα αυτή λειτουργεί σαν ανακλαστικό κάτοπτρο, και στους επισκέπτες και παρατηρητές που βρίσκονται μέσα της προκαλεί ψευδαισθήσεις, κάνοντάς τους να θεωρούν τον εσωτερικό της χώρο ως τον δικό τους εξωτερικό κόσμο. Ενώ συγχρόνως, κρατά εντελώς αόρατο και κρυφό οτιδήποτε υπάρχει έξω από αυτή, έτσι ώστε, ολόκληρο το εσωτερικό της να αποτελεί ένα εικονικό και ψευδές καθρέφτισμα της πραγματικής κωδικοποιημένης πληροφορίας η οποία υπάρχει στον εξωτερικό της χώρο. Ενώ δηλαδή ο Εαυτός μου, βρίσκεται στην εξωτερική της επιφάνεια και παρατηρεί τον κόσμο μέσα της, την ίδια στιγμή το σώμα μου θεωρεί ότι όλο αυτό που αισθάνεται ως κόσμο, είναι έξω από αυτό. Για το σώμα όμως, είναι πράγματι έτσι, διότι ενώ ο ουρανός, τα αστέρια, οι πλανήτες ή και οι γαλαξίες -στην πραγματικότητα- βρίσκονται στο εσωτερικό πεδίο της σφαίρας, το σώμα τα αισθάνεται -μέσα από το καθρέφτισμα- ανάποδα, θεωρώντας τα πάντα έξω και γύρω του. Κι αυτό διότι στο σώμα -ως τμήμα του πεδίου- είναι αδύνατον να δει και να αντιληφθεί τα πράγματα διαφορετικά.

Παρατηρούσα, ότι -όπως ο υπόλοιπος κόσμος- έτσι και η υλική υπόσταση του σώματός μας, λαμβάνει χώρα μονάχα στο στιγμιαίο παρόν, δίνοντάς του την αίσθηση του υλικού, σταθερού και μόνιμου. Πριν συμβεί η υλοποίηση αυτή, παραμένει μέσα στο χώρο του μέλλοντος -από τον οποίο ετοιμάζεται να αναδυθεί-, ταξινομημένο ενεργειακά σε μικρά ολογραφικά τμήματα από δικές μας χρονικές στιγμές. Αυτές οι στιγμές μία -μία στη σειρά, εμφανίζονται -λαμβάνοντας υλική μορφή- στο παρόν και κατόπιν αποχωρούν σε ενεργειακή πάλι άυλη μορφή, στο χώρο ο οποίος για μας αποτελεί το παρελθόν. Το εντυπωσιακό, είναι ότι κάθε ένα τέτοιο ολογραφικό σώμα, τη στιγμή της στιγμιαίας εμφάνισής του στο παρόν, σχηματίζει αυτόματα τη μνήμη του δημιουργώντας άπειρες ηλεκτρικές συνάψεις με όλα τα υπόλοιπα σώματα που βρίσκονται στο παρελθόν, ενώ παράλληλα -με τον ίδιο πάλι τρόπο-, συμμετέχει στο σχεδιασμό της μελλοντικής ζωής του, η οποία περιμένει να υλοποιηθεί.
Στην ουσία δηλαδή, -άρχισα να συνειδητοποιώ- ότι δεν υπάρχει χρόνος με την έννοια που τον γνώριζα μέχρι τότε, αλλά ο χρόνος, είναι η σταδιακή εμφάνιση αυτών των ολογραφικών τμημάτων του χώρου, μέσα στον οποίο βρίσκεται η πληροφορία για ολόκληρο τον αισθητό κόσμο. Έτσι καθώς παρατηρούσα το παρόν σε αργή κίνηση, το σώμα μου -μαζί με ολόκληρο τον κόσμο-, εμφανιζόταν, σταθεροποιείτο για μια στιγμή και μετά εξαφανιζόταν αφήνοντας το στιγμιαίο χώρο του παρόντος εντελώς κενό.

«Ο χώρος έξω από τη σφαίρα που παρατηρείς…» ένοιωσα στο νου μου την άηχη φωνή του Proteus, «…έχει δύο διπλές διαστάσεις οι οποίες είναι αόρατες στις ανθρώπινες αισθήσεις. Η κάθε μια τους είναι διπλή, διότι περιέχει μέσα της τόσο το μέλλον από το οποίο πηγάζει ο κόσμος, όσο και το παρελθόν στο οποίο οδηγείται αμέσως μετά την υλοποίησή του. Αν λοιπόν ο αισθητός κόσμος καταλαμβάνει τις τρεις πρώτες διαστάσεις, τότε θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι οι διαστάσεις για τις οποίες μιλάμε είναι οι αόρατες σε μας τέταρτη και πέμπτη. Η υλοποίηση του κόσμου οδεύει από το μέλλον της πέμπτης προς την τέταρτη και εν συνεχεία αφού αγγίξει την τρίτη και υλοποιηθεί, οδεύει προς το παρελθόν από την τέταρτη τώρα προς την πέμπτη.

»Όπως σωστά συνειδητοποίησες, δεν υπάρχει χρόνος, αλλά μονάχα μια σειρά από ολογραφικές φέτες, κλάσματα ή τμήματα του κόσμου, μέσα στα οποία έχει αποκωδικοποιηθεί η κάθε μας στιγμή. Κάθε τέτοια ολογραφική φέτα, αποτελείται μονάχα από χώρο, μέσα στον οποίο υπάρχει η πληροφορία της συγκεκριμένης θέσης του κόσμου. Αυτό το χώρο όμως, εμείς -ως σώματα- τον μετρούμε και τον μεταφράζουμε χρονικά. Όπως καταλαβαίνεις πλέον, εφόσον δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει ούτε κίνηση. Έτσι η κίνηση η οποία γίνεται σε μας αισθητή, είναι φαινομενική και αποτελεί την εναλλαγή -της μιας μετά της άλλης- από αυτές τις χωρικές ολογραφικές φέτες του κόσμου, στις οποίες αυτός -μαζί με οτιδήποτε υπάρχει μέσα του- εμφανίζεται σε διαφορετική θέση κάθε φορά από ότι ήταν προηγουμένως.»

«Αυτό αρχίζω να το καταλαβαίνω…» του απάντησα, «όμως προσπαθώ ακόμη να αντιληφθώ, τον τρόπο με τον οποίο αισθανόμαστε τα σώματά μας μόνιμα, καθώς επίσης τη διαδικασία που αυτά καταγράφουν τις πληροφορίες, τη γνώση και τις εμπειρίες στη μνήμη τους …»
«Αυτό σου συμβαίνει, διότι εξακολουθείς να έχεις δυσκολία στην αντίληψη αυτής της σειράς των ολογραφικών κλασμάτων του κόσμου. Σου είναι δύσκολο να αποδεχθείς τον κόσμο και το σώμα σου μέσα από μια σειρά από τρισδιάστατες φέτες η μία πίσω από την άλλη, οι οποίες λαμβάνουν υλική οντότητα μονάχα στο παρόν και αμέσως μετά επιστρέφουν στην άυλη ενεργειακή μορφή στην οποία υπήρχαν και πριν. Στο σώμα σου είναι δύσκολο να αποδεχθεί ότι αυτό που αντιλαμβάνεται ως εξωτερικό περιβάλλον του ή ακόμη και βαθύ διάστημα, στην ουσία είναι το εσωτερικό του κόσμου στον οποίο ανήκει και άρα, για να βγεις Εσύ από αυτόν θα πρέπει να κάνεις βήματα αντίθετης κατεύθυνσης, δηλαδή προς τα μέσα σου. Όχι προς τα μέσα κάποιου άλλου, αλλά προς το δικό σου μέσα, Εσού του ίδιου. Όμως περισσότερο απ’ όλα, σου είναι δύσκολο να ταυτίσεις το ‘πριν’ με το μέλλον, μιας και έχουμε εκπαιδευτεί να θεωρούμε ως ‘πριν’ το παρελθόν μας, δηλαδή αυτό που έχει ήδη χρονικά παρέλθει. Έτσι, για να καταφέρεις να φτάσεις σε μια τέτοια συνειδητοποίηση, θα πρέπει να πάψεις να σκέφτεσαι ως σώμα. Διότι μονάχα το σώμα δέχεται το ‘πριν’ ως παρελθόν, μιας και η πληροφορία που εισπράττει για τα πάντα, προέρχεται αποκλειστικά από τα σωματικά ολογραφικά του κλάσματα που έχουν προηγηθεί από αυτό. Πλησίασε λίγο περισσότερο στο θάλαμό σου για να σου δείξω τι εννοώ.»

Πλησίασα στο ‘παρόν’ μου όπως μου υπέδειξε ο Proteus. Ο θάλαμος τώρα βρισκόταν στη φάση κενού, όπου μέσα του δεν υπήρχε τίποτε. Εμπρός του, υπήρχε το τελευταίο από αυτή τη σειρά των ολογραφικών σωμάτων τα οποία είχαν ήδη διέλθει από μέσα, ενώ πίσω του, στεκόταν το πρώτο από όλα αυτά που πλησίαζαν για να υλοποιηθούν. Ο Proteus μου ζήτησε να αφήσω το ροή να στείλει ένα τέτοιο σώμα μέσα στο παρόν και να παρατηρήσω τι θα συμβεί. Πριν το κάνω όμως αυτό, παρατήρησα ότι τα σώματα τα οποία βρίσκονταν στο χώρο του μέλλοντος και περίμεναν στην ουρά να διέλθουν μέσα από το παρόν μου, ήταν ήδη προετοιμασμένα για αυτό που θα συναντούσαν. Κι εκείνα τα οποία ήταν πλησιέστερα στο θάλαμο, είχαν ήδη δημιουργήσει τις πρώτες συνάψεις με όσα είχαν διέλθει το παρόν, ενώ όσο απομακρύνονταν από το σημείο εισόδου, οι συνάψεις γίνονταν πιο αδύναμες ή και -από ένα σημείο κι έπειτα- εξασθενούσαν εντελώς.

Άφησα τη ροή να εισβάλει μέσα στο παρόν μου, κι αμέσως το πρώτο ολογραφικό σώμα που στεκόταν στην ουρά από το μέλλον μου μπήκε μέσα. Με μια απίστευτη ταχύτητα, όλες οι συνάψεις οι οποίες είχαν μέχρι τότε δημιουργηθεί με το καθένα από τα προηγούμενα σώματα, συνδέθηκαν μαζί του, δίνοντάς του τη δυνατότητα να ανακαλεί ελεύθερα όποια πληροφορία ήθελε από το παρελθόν μου. Χωρίς να καθυστερήσω, του ζήτησα να μου πει το όνομά του, κι εκείνο αυτόματα, απάντησε πως είναι εγώ, δίνοντάς μου το όνομα που έχω ως βιολογική ύπαρξη σε τούτη τη ζωή. Σκέφτηκα ότι η πληροφορία αυτή είναι κοινή σε όλα μιας και αποτελούν φέτες του ίδιου βιολογικού σώματος, έτσι -κάνοντάς το πιο δύσκολο- του ζήτησα να μου πει ένα όνομα κάποιου συμμαθητή μου από το σχολείο. Τότε συνέβη το εξής παράξενο. Από το συγκεκριμένο σώμα ξεπετάχθηκε ταχύτατα μια ηλεκτρική εκκένωση όπως του κεραυνού, η οποία δημιούργησε αστραπιαία ενεργειακές συνάψεις με όλη τη σειρά από τα σώματα τα οποία είχαν υλοποιηθεί κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων. Μια μεγάλη λίστα από ονόματα συμμαθητών άρχισε να δημιουργείται και το σώμα μου ήταν έτοιμο να αρχίσει να μου τα ανακοινώνει, όταν ακούστηκε πάλι η νοητή φωνή του Proteus.
«Ζήτησέ του να σου πει μια στιγμή κατά την οποία έζησε θλίψη και εσωτερικό πόνο, μέσα από κάποια προδοσία, απόρριψη, εγκατάλειψη, εξευτελισμό ή ταπείνωση…» είπε.

Το σώμα τότε τραντάχτηκε απότομα από τις συνάψεις που δημιουργήθηκαν αστραπιαία, συνδέοντάς το με ένα συγκεκριμένο σώμα, το οποίο έτυχε να είναι υλοποιημένο στο τότε παρόν, μιας συγκεκριμένης πράγματι οδυνηρής στιγμής από το παρελθόν μου. Παρατηρώντας προσεκτικά, είδα ότι ως χρονική στιγμή, δεν επέλεξε χρόνο, αλλά μια συγκεκριμένη ολογραφική φέτα του συνολικού χώρου του κόσμου, η οποία ήταν τότε υλοποιημένη στο παρόν και κατέγραψε μέσα της εκείνη την εμπειρία. Δηλαδή, αν και το παρόν συγκεκριμένο ολογραφικό σώμα, δεν είχε καταγράψει -το ίδιο- οποιαδήποτε πληροφορία από εκείνη την οδυνηρή κατάσταση -μιας και δεν υπήρχε εκείνη τη στιγμή-, θεωρούσε ότι η συγκεκριμένη εμπειρία το αφορά άμεσα, όπως και οι σκέψεις ή τα συναισθήματα που παράγονται από αυτή. Πράγμα που σημαίνει, ότι κάθε τέτοια ολογραφική φέτα του συνολικού σώματος, κάθε σώμα το οποίο υλοποιείται στο παρόν, ενστερνίζεται ως δική του ολόκληρη τη γνώση και εμπειρία την οποία έχουν καταγράψει όλα τα προηγούμενα σώματα συνολικά.

«Το βλέπεις;» άρχισε να μου εξηγεί άηχα ο Proteus, «Εσύ ως Εαυτός παρατηρείς τον κόσμο μέσα από αυτά τα σώματα τα οποία υλοποιούνται στο παρόν. Όπως βλέπεις, η διαδικασία της μνήμης, υποχρεώνει το κάθε σώμα ξεχωριστά, -τη στιγμή της υλοποίησής του στο παρόν- να αθροίζει μέσα του και να θεωρεί δική του, τη συνολική πληροφορία, γνώσης και εμπειρίας που έχουν αποκομίσει από τη ζωή τους όλα τα προηγούμενα σώματα συνολικά. Αυτή η πληροφορία όμως δεν είναι δική σου, αλλά δική του ή πιο σωστά δική τους. Εσύ -ως Εαυτός ή ψυχή- έχεις ως σκοπό να παρατηρήσεις τον κόσμο προσπαθώντας πάντα να κατορθώσεις να διαπεράσεις μέσα του ψιχία της συνείδησής σου. Μαζί τους συγκρατείσαι με εσωτερικούς ενεργειακούς δεσμούς κι αν το Εγώ και η σειρά αυτή των ολογραφικών σωμάτων κυριαρχήσουν σε αυτή τη σχέση, τότε κι Εσύ θα γίνεις ένα από αυτά. Έτσι στο τέλος, όταν και το τελευταίο από αυτά τα σώματα υλοποιηθεί και περάσει στο παρελθόν σηματοδοτώντας το βιολογικό θάνατο του σώματός σου, οι δεσμοί αυτοί θα παραμείνουν ενεργοί παρασύροντάς κι Εσένα, μέσα στον ‘ενδιάμεσο χώρο’ ο οποίος χωρίζει τον αισθητό κόσμο από τον άδηλο. Ένα χώρο όπου Εσύ -ως Εαυτός-, είναι αδύνατον να υπάρξεις χωρίς σώμα και το σώμα -ως βιολογική ύλη-, είναι αδύνατον να λάβει αισθητή μορφή. Όσο θα βρίσκεσαι εκεί, θα συνεχίζεις να θεωρείς το χώρο της επίγνωσης δικό σου, ενώ συγχρόνως θα σου είναι αδύνατον να παραμείνεις μέσα της. Έτσι θα αφεθείς στην ‘ανάγκη’ ενός καινούργιου σώματος, επανερχόμενος στη ζωή ξανά και ξανά».

«Αυτή είναι λοιπόν η αιτία της μετενσάρκωσης;» Άηχα προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τα όσα ένοιωθα από την περιγραφή που μου έδινε ο Proteus.
«Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μπορώ να αντιληφθώ την αιτία των αναγκών της Ελίτ που μας περιγράψτε προηγουμένως, όμως αδυνατώ ακόμη να κατανοήσω την αιτία και τον τρόπο με τον οποίο παραμένουν ενεργοί αυτοί οι δεσμοί της ψυχής με το σώμα μου…» είπα νοητικά στον εκπαιδευτή μας.


https://alkireus.wordpress.com/%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1-blog/#16hgnwshthsepiviwshs