Η πρώτη συνειδητοποίηση

 

Όταν έβγαλα το κάλυμμα του κεφαλιού, τα μικρά γυαλάκια και τα ακουστικά της στολής, ο Proteus συνέχιζε να στέκεται ακίνητος, στο ίδιο σημείο που βρισκόταν μερικά λεπτά πριν ξεκινήσουμε αυτό το πρώτο μας ταξίδι στο πεδίο της επίγνωσης. Μας άφησε να αποκαλύψουμε όλοι το κεφάλι μας εντελώς κι ύστερα κινήθηκε αργά, σε μια κυκλική πορεία εμπρός από την σειρά με τις πολυθρόνες μας. Μπορώ να πω ότι αισθανόμουν ακόμη το σώμα μου να υπάρχει σε μια περίεργη κατάσταση, αδυνατώντας όμως να την περιγράψω με σιγουριά. Κάτι, που προφανώς γνώριζε ο Proteus και για αυτό μας άφηνε λίγο να επανέλθουμε, χωρίς να μιλάει. Ύστερα. έφερε -για μερικά δευτερόλεπτα-, ενωμένες τις παλάμες του εμπρός από τα χείλη του -σαν να διστάζει για κάτι-, και τέλος, στρέφοντας συγχρόνως το βλέμμα, τέντωσε αργά το δεξί του μπράτσο με προτεταμένο το δείκτη, δείχνοντας προς το μέρος μου:
«Θέλω να μας περιγράψεις, τι είναι αυτό που βίωσες από αυτή την πρώτη σου εμπειρία μέσα στο πεδίο της επίγνωσης του αισθητού κόσμου» μου είπε αργά. «Θέλω να ακούσουμε όλοι μας τις σκέψεις σου, αυτή τη στιγμή».
Αιφνιδιάσθηκα. «Τι μπορώ να πω διαφορετικό από ότι βίωσαν οι υπόλοιποι;» τόλμησα…
«Θα ρωτήσω αργότερα τους άλλους. Απλά επιλέγω εσένα να μιλήσεις πρώτος» επέμεινε και περίμενε να ξεκινήσω…
«Ξέρετε..» ξεκίνησα… «Βρίσκομαι σε μια κάποια σύγχυση. Η μικρή αυτή βόλτα, με έκανε να συνειδητοποιήσω, ότι αν για παράδειγμα, είχα τη δύναμη να αφαιρέσω από αυτό το πεδίο, ολόκληρο το περιεχόμενο της πληροφορίας την οποία περιέχει -αυτό που λέμε γνώση- και να την αντικαταστήσω με μια άλλη δική μου, τότε ο κόσμος αυτός θα μπορούσε να φέρει το όνομά μου, μιας και θα αποτελείτο εξ ολοκλήρου από τη σκέψη μου. Αλλά όλο αυτό, αν και το συνειδητοποιώ σαν βάση αντίληψης, δεν μπορώ να το αποδεχθώ ακόμη. Δεν μπορώ να το κρατήσω πολύ ώρα στη σκέψη μου και να το αναπτύξω για να σας το περιγράψω» είπα κοιτάζοντας τον μέσα στα μάτια…
«Για να λες κάτι τέτοιο…» διέκοψε ο Proteus, χαμογελώντας τώρα, βηματίζοντας αργά στον κενό χώρο εμπρός από τα καθίσματά μας και συνεχίζοντας να κοιτά προς το μέρος μου, «…ίσως να έχεις καταφέρει να διαμορφώσεις μια κάποια -έστω και πρόχειρη- προσωπική άποψη, για τον τρόπο που δημιουργήθηκε τόσο το ίδιο το πεδίο, όσο και η πληροφορία η οποία υπάρχει ήδη μέσα σε αυτό; Μπορείς να το περιγράψεις;» με βοήθησε λίγο ο Proteus, λες και ήθελε να αποκαλύψει αυτό που κρυβόταν κάτω από τη σκέψη μου. Έμεινα λίγο ακόμη παρατηρώντας τον αμίλητος και σκεφτικός για αυτό το οποίο με προκαλούσε να μιλήσω.
«Θεωρώ…» ξεκίνησα πάλι σχεδόν δειλά, «…ότι ολόκληρο το συγκεκριμένο πεδίο, δημιουργήθηκε στην αρχή κενό. Χωρίς να περιέχει μέσα του οποιαδήποτε πληροφορία για τον κόσμο μας. Δημιουργήθηκε ως μητρικό πεδίο αναδημιουργίας, ώστε -το ίδιο-, να μπορεί να δημιουργεί άλλους κόσμους. Έτσι, στο ερώτημα: ‘ποιος είναι ο Λόγος ή η Αιτία, που δημιουργείται ο αισθητός κόσμος μας’, η απάντηση είναι: ‘Αυτό το συγκεκριμένο πεδίο είναι ο Λόγος και η Αιτία, της δημιουργίας του κόσμου που αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικό’. Αυτό όμως -ως πεδίο-, δεν αποτελεί την αρχική πηγή της δημιουργίας, αλλά και το ίδιο, έχει επίσης δημιουργηθεί από αυτή την πηγή. Το αρχικά κενό πεδίο, μέσα στο οποίο βρίσκεται τώρα ενεργή η ‘επίγνωση’, αυτό από το οποίο απουσίαζε ακόμη τότε οποιαδήποτε πληροφορία ή γνώση σχετική με τον κόσμο μας, αποτελεί δημιουργία της ίδιας πηγής, από την οποία προέρχονται και οι δικές μας ψυχές και συνειδήσεις. Δημιουργήθηκε σαν άδειο δοχείο, το οποίο έχει τη δυνατότητα να διαμορφώνεται εσωτερικά μέσω των επιλογών, αυτών που θα το επισκέπτονται και θα το παρατηρούν.»
«Λες δηλαδή ότι το πεδίο έχει δημιουργηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε οι ίδιοι οι επισκέπτες και παρατηρητές του πεδίου, να έχουν τη δυνατότητα να το διαμορφώνουν ελεύθερα. Όμως πως ξεκίνησε η πρώτη διαμόρφωση στην αρχή της δημιουργίας του, όταν ακόμη δεν υπήρχαν μέσα του επισκέπτες και παρατηρητές;» με παρότρυνε πάλι ο Proteus…
«Σαφώς, εκείνο το αρχικό κενό δοχείο, χρειαζόταν έναν αρχιτέκτονα, ικανό να σχεδιάσει το αρχικό εσωτερικό περιεχόμενό του και να το υλοποιήσει. Όμως, αισθάνομαι παρόλα αυτά, ότι δεν είμαι ο πιο κατάλληλος για να συνεχίσω την περιγραφή πέρα από αυτό το σημείο» είπα και σταμάτησα αμήχανος…
«Αντιθέτως…» επέμεινε τώρα περισσότερο εκείνος. «Εγώ θεωρώ, ότι θα πρέπει να ξεδιπλώσεις ολόκληρη τη σκέψη σου τώρα, εδώ μπροστά μας» και τεντώνοντας προς το μέρος μου την παλάμη στραμμένη προς τα επάνω, με καλούσε να συνεχίσω…
«Δεν είναι τόσο απλό» αντέτεινα. «Μερικές φορές, απόψεις οι οποίες αναφέρονται στην πραγματικότητα που ζούμε, οι οποίες προέρχονται από τόσο ακραίες συνειδητοποιήσεις, θα πρέπει ίσως να μένουν σε στενό κύκλο ανθρώπων, αποφεύγοντας έτσι να τίθεται σε δοκιμασία η λογική και η ισορροπία των υπολοίπων.»
«Μα αυτό ακριβώς συμβαίνει» απάντησε ο εκπαιδευτής ήρεμα. «Βρισκόμαστε σε ένα στενό και αυστηρά επιλεγμένο κύκλο ανθρώπων, οι οποίοι δοκιμάζουμε μια νέα τεχνολογία, ικανή να ελέγχει την αλληλεπίδρασή μας με τον αισθητό κόσμο. Αυτός ο έλεγχος της αλληλεπίδρασης όμως, ανοίγει σε μερικούς συνειδησιακές πύλες, ικανές να αποκωδικοποιήσουν αυτή την πληροφορία -με την οποία αλληλεπιδρούν- καλύτερα από άλλους, ώστε να τον κατανοήσουν βαθύτερα. Κι εσύ, τυχαίνει να είσαι ένας από αυτούς. Το ξεδίπλωμα λοιπόν της σκέψης σου αυτή τη στιγμή, βοηθάει πρώτα εσένα τον ίδιο να συνειδητοποιήσεις καλύτερα αυτό που έχεις αποκωδικοποιήσει μέσα σου και δεύτερον όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι ενώ μπήκαν στο ίδιο πεδίο, δεν κατάφεραν ίσως ακόμη να καταγράψουν με την ίδια ένταση δικές τους συνειδητοποιήσεις. Σε παρακαλώ λοιπόν, να συνεχίσεις…»
«Μα αν συνεχίσω, θα μπω σε θέματα που σχετίζονται με τη θρησκεία, τις δοξασίες και τα πιστεύω των ανθρώπων. Θέματα, τα οποία δεν νομίζω ότι σχετίζονται με το δικό μου επιστημονικό ή ακόμη και συμβατικό πεδίο γνώσεων, ώστε να μπορώ να τα αναλύω σε τέτοιο βάθος που ετοιμάζομαι να κάνω…»
«Έχουμε πει από την αρχή, ότι στην αίθουσα αυτή δεν υπάρχουν πεδία γνώσεων» ακούστηκε τώρα έντονη αλλά σταθερή η φωνή του Proteus. «Εδώ μέσα, δεν κατακερματίζουμε τη γνώση σε ταμπέλες ειδικοτήτων. Δεν σου ζήτησα να μιλήσεις σαν ειδήμων σε θέματα θεολογίας, αλλά να μας περιγράψεις αυτό το οποίο βίωσες, σαν απλός άνθρωπος. Σαν παρατηρητής, ο οποίος αλληλεπίδρασε με το πεδίο της επίγνωσης και βίωσε μια δυναμική εμπειρία μαζί του. Συνέχισε λοιπόν και δεν πρόκειται κανένας από την αίθουσα αυτή, να σε παρεξηγήσει για τις απόψεις τις οποίες απέκτησες μόλις πριν από μερικά δευτερόλεπτα…»
«Εντάξει λοιπόν τότε. Θα περιγράψω με ένα δικό μου προσωπικό τρόπο, θέματα με τα οποία μέχρι σήμερα, ίσως ασχολείται περισσότερο η θρησκεία, η μεταφυσική ή η φιλοσοφία. Μιας και τα θέματα αυτά, αδυνατώ ακόμη να βρω τρόπο να σας τα αποδείξω, παρά μονάχα να τα περιγράψω όπως μου ζητάτε.
»Δεν μπορώ να γνωρίζω λοιπόν, τον αρχικό σκοπό της δημιουργίας αυτού του πεδίου. Όμως από τις δυνατότητες τις οποίες συνειδητοποιώ ότι έχει, μπορώ να φανταστώ, ότι δημιουργήθηκε από δυνάμεις ισχυρότερες από αυτό και με δυνατότητες για πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά τα οποία κατέληξε να προσφέρει. Εκτός κι αν -πολύ πιθανώς- δεν έχω καταφέρει ακόμη να προσδιορίσω και να αντιληφθώ το υπάρχον εύρος τους.»
«Όλοι μας…» με διέκοψε πάλι ο εκπαιδευτής, «…από τις βασικές γνώσεις και περιγραφές της κάθε θρησκείας, έχουμε κάποιες διαμορφωμένες απόψεις περί της δημιουργίας του κόσμου. Μέσα από τις απόψεις αυτές, έχουμε διαμορφώσει επίσης ένα πλαίσιο αναμέτρησης μεταξύ καλού και κακού για παράδειγμα. Θέλεις να πεις, ότι η αλληλεπίδρασή σου σήμερα με αυτό το πεδίο, σου τροποποίησε αυτές τις μέχρι σήμερα αντιλήψεις σου;»
«Όχι ακριβώς τις τροποποίησε. Με κάποιο τρόπο, περισσότερο τις αποσαφήνισε, θα έλεγα. Θεωρώ, ότι οι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές, τόσο της λειτουργίας και των δυνατοτήτων του πεδίου, όσο και της αρχικής πληροφορίας η οποία προστέθηκε μέσα του ως γνώση και επίγνωση, ανήκουν στις αρχικές εκείνες δυνάμεις οι οποίες το δημιούργησαν. Μπορεί για παράδειγμα ο αρχιτέκτονας της επίγνωσης να είναι κάποια δύναμη από τους λεγόμενους ‘έκπτωτους αγγέλους’ των θρησκευτικών κειμένων, όμως συνειδητοποιώ ότι αυτός ο αρχικός αρχιτέκτονας της ‘επίγνωσης’ είναι ένα δεδομένο, και η ίδια η ‘επίγνωση’ είναι ένα άλλο. Ενώ δηλαδή ο αρχικός αρχιτέκτονας δεν μπορεί να αλλάξει, το περιεχόμενο της ‘επίγνωσης’ μπορεί. Αν θα έπρεπε λοιπόν να εξετάσουμε το πεδίο με τις έννοιες ‘καλού και κακού’, θα τολμούσα να πω, ότι δεν θα μου αποφέρει στο οτιδήποτε αν εξετάσω την καλή ή κακή βούληση του όποιου αρχικού αρχιτέκτονα, ο οποίος σχεδίασε και διαμόρφωσε τις αρχικές πληροφορίες. Αντίθετα όμως, η ανάλυση, του «γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε δεχθεί αυτό το περιεχόμενό του -διαχρονικά- ως μόνιμο και πραγματικό, χωρίς να τολμούμε να το διαμορφώσουμε διαφορετικά», είναι σίγουρο ότι θα αποφέρει σε όλους σημαντικά οφέλη. Διότι, ενώ έχουμε τη δυνατότητα -ως επισκέπτες και παρατηρητές-, να διαμορφώνουμε ελεύθερα εσωτερικά το πεδίο μέσω των επιλογών μας, επιμένουμε να το αποδεχόμαστε όπως μας ορίζεται. Αν όμως αλλάξουμε εστίαση και επιλέξουμε την τροποποίηση της υπάρχουσας -αυτή τη στιγμή- πληροφορίας, το πεδίο επίσης έχει τη δυνατότητα να τροποποιηθεί ολοκληρωτικά.»
«Πιστεύει κάποιος ότι μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει εστίαση κα περιεχόμενο στην επίγνωση; Κι αν μπορεί, ποιος θεωρείτε ότι είναι ο τρόπος;». Ο Proteus απευθυνόταν τώρα σε ολόκληρη την ομάδα των εικοσιένα, όμως κανένας δεν αποφάσιζε να απαντήσει. Έτσι γύρισε και με κοίταξε, σαν να με άφηνε να συνεχίσω. Η πρόκληση ήταν μεγάλη όμως πια για να σταματήσω….
«Για να αντιληφθούμε αν έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε εστίαση, θα πρέπει πρώτα να προσεγγίσουμε το πεδίο, με την πρόθεση να το δούμε ως έχει και όχι μέσα από το πρίσμα της μέχρι σήμερα γνώσης μας για αυτό. Στην γλώσσα της πατρίδας μου της Ελλάδας, έχουμε δύο έννοιες, ‘δαιμόνιο’ και ‘στοιχείο’, οι οποίες μπορούν να περιγράψουν με αρκετή ακρίβεια το περιεχόμενό του. Η πρώτη λέξη ‘δαιμόνιο’, σημαίνει την ‘πονηρή, εφευρετική και έξυπνα αλλά παραπλανητικά αποτελεσματική σκέψη’. Αυτή τη σκέψη, η οποία έχει την ικανότητα να παράγεται ταχέως, συνδυαστικά και πολυεπίπεδα, αλλά συγχρόνως με ένα τρόπο πανούργο ή και ικανό να δημιουργεί στους αποδέκτες της ψευδαισθήσεις. Παράλληλα, η λέξη ‘στοιχείο’, σημαίνει το δομικό συστατικό ή το ελάχιστο σημείο παρατήρησης, πολύ μεγαλύτερων όμως, αλλά αφανών ίσως ακόμη συνόλων. Κάτι πολύ μικρό, το οποίο όμως ανήκει σε κάτι κατά πολύ μεγαλύτερο. Συνδυάζοντας λοιπόν τις δύο αυτές έννοιες, σαφώς κάποιος μπορεί να δει, ότι από πολύ παλιά οι λαοί της ανθρωπότητας, είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι τα βασικά σημεία της δημιουργίας του κόσμου, αποτελούνται από στοιχεία τα οποία παραπλανούν τους ανθρώπους, κρύβοντας τη δυνατότητα που πραγματικά υπάρχει σε αυτόν. Κι αυτή η παραπλάνηση, είναι η βασική παγίδα τους.
»Ακόμη και σήμερα, -για ένα πεδίο σαν αυτό- το κύριο που διαθέτουμε ως εφόδιο και πληροφόρηση, βασίζεται περισσότερο σε -αμφιλεγόμενα ή και δυσνόητα πολλές φορές- φιλοσοφικά και θρησκευτικά ή μεταφυσικά δεδομένα και σαφώς λιγότερο σε επιστημονικά και αποδεδειγμένα. Έτσι, είναι αδύνατον να το περιγράψει κάποιος, αποφεύγοντας εντελώς να λάβει υπόψη του κάποια από τα δεδομένα αυτά. Είναι αδύνατον επίσης να συνειδητοποιήσει το περιεχόμενο ενός εικονικού κόσμου, χωρίς να διερωτηθεί παράλληλα το λόγο για τον οποίο κάποιοι αρχαίοι λαοί όπως οι Έλληνες, χρησιμοποίησαν για ένα τέτοιο νόημα, δυο λέξεις οι οποίες σχετίζονται με την παραπλανητική σκέψη και τη στοιχειακή πληροφορία. Για την περιγραφή του συγκεκριμένου πεδίου, υπάρχουν σαφώς πληροφορίες σε όλες σχεδόν τις προφορικές και γραπτές παραδόσεις των λαών, οι οποίες όμως προέρχονται από πολύ βαθιά στο χρόνο, ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή, σε έναν άλλο νοητικό χώρο και οι περισσότερες από αυτές είναι περιχαρακωμένες με έννοιες ταμπού, όπως του καλού και του κακού. Έννοιες, οι οποίες πριν κατορθώσουν να παράγουν οποιαδήποτε συνειδητοποίηση, την αδρανοποιούν μέσω του φόβου.
»Όμως εγώ σήμερα, δεν έχω κανένα λόγο να παραμείνω σε αυτές τις παραδόσεις ή να χρησιμοποιήσω τις ίδιες λέξεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν σε όλο αυτό το πέρασμα του χρόνου, από διάφορους ανθρώπους και για διάφορους σκοπούς. Θα έλεγα μάλιστα, ότι δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να εξισώσω, αυτό το οποίο -εγώ προσωπικά- έχω συνειδητοποιήσει, με οποιαδήποτε λέξη η έννοια έχει χρησιμοποιηθεί ως περιγραφή του από τον οποιοδήποτε στο παρελθόν. Το αντίθετο μάλιστα. Είμαι σαφώς ελεύθερος να κάνω μέσω της σκέψης μου άηχους, βασικούς συσχετισμούς, αλλά αν τους αναφέρω ως μέσον για να εδραιώσω την άποψή μου, τότε, το μόνο το οποίο θα έχω επιτύχει, είναι να εγκλωβιστώ πάλι -μαζί με τους υπόλοιπους αποδέκτες της-, μέσα στο πεδίο για το οποίο συζητάμε.
»Έτσι στην ουσία, δεν με ενδιαφέρει ποιος πραγματικά έχει δημιουργήσει τη συνολική πληροφορία την οποία περιέχει, όμως μπορώ να πω ότι αυτή η πληροφορία, βασίζεται στη ‘στοιχειακή γνώση’, η οποία αποτελεί για το σώμα μου τροφή και για τον Εαυτό μου παγίδα. Ο αρχικός διαχωρισμός του σώματος από τον Εαυτό μας που πετύχαμε κατά την είσοδό μας στο πεδίο, με βοήθησε να αντιληφθώ ότι το πεδίο αυτό, έχει δημιουργηθεί με ένα πολύ δαιμόνιο, παραπλανητικό και πανούργο τρόπο. Αποτελώντας από τη μία, την μοναδική αιτία ύπαρξης για το σώμα μου, παγιδεύει συγχρόνως τον Εαυτό μου σε μια δυναμικά απαραίτητη συνδιαλλαγή μου μαζί του. Πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι εγώ ως Εαυτός και συνείδηση, για να αποφύγω να παγιδευτώ σε μια διαρκή κοσμική ανακύκλωσή μου μέσα στο πεδίο, οφείλω να επιτύχω να συνδιαλλαγώ με αυτές τις νοητικές και συναισθηματικές δυνάμεις οι οποίες μορφοποιούν και αναπτύσσουν το σώμα μου. Ότι εγώ σαν οντότητα σε τούτο τον κόσμο, είμαι μια τριπλή σύνθεση, αποτελούμενη από ψυχή, συνείδηση και σώμα. Και ενώ η ψυχή μου είναι συνδεμένη με την πηγή μου, φιλοξενείται συγχρόνως σε ένα σώμα το οποίο ανήκει ολοκληρωτικά στο πεδίο το οποίο παρατηρώ.
»Συνειδητοποιώ δηλαδή, ότι το ενεργειακό πεδίο του κόσμου μας, μοιάζει να έχει διαμορφωθεί με ένα είδους ‘ανοικτό κώδικα’, στον οποίο μπορούμε να προσθέσουμε, να αφαιρέσουμε ή να τροποποιήσουμε δεδομένα από τη συνολική πληροφορία την οποία περιέχει. Όμως σε όλη αυτή την ροή πληροφοριών μέσα στο πεδίο, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες τους οποίους οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας.
»Πρώτος βασικός κανόνας, μοιάζει να είναι η αποδοχή του διαχωρισμού του Εαυτού μου από το σώμα μου. Το σώμα, ως μέρος της εικονικότητας της επίγνωσης του κόσμου, θα υπάρχει πάντα μέσα από αυτή και ανεξάρτητα από το είδος της πληροφορίας που περιέχει.. Αυτός ο κόσμος, είναι του σώματός μου. Είναι αδύνατον ένα υλικό σώμα, να αποδεχθεί ποτέ ότι ο κόσμος ο οποίος υπάρχει γύρω του, είναι ψευδής ή εικονικός. Εγώ, φιλοξενούμαι σε ένα σώμα, για το οποίο αυτός ο αισθητός κόσμος, είναι ο μόνος ο οποίος υπάρχει ως πραγματικός, κάτι για το οποίο δεν μπορώ να κάνω τίποτε ώστε να το αλλάξω. Μπορώ όμως να καταφέρω να αλλάξω το περιεχόμενο της εικονικής πραγματικότητας την οποία αντιλαμβάνεται. Προσπαθώντας να διαμορφώσω εκ νέου, εγώ ο ίδιος και μόνον εγώ, τα στοιχεία της πληροφορίας και γνώσης, η οποία το υλοποιεί και το αναπτύσσει μέσα στον κόσμο του.
»Σαν δεύτερο κανόνα, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι την ικανότητα του πεδίου να παραλλάσσει την οποιαδήποτε πληροφορία σε οντότητα. Το ίδιο το σώμα μου, είναι μια καταγεγραμμένη πληροφορία η οποία ανήκει στην επίγνωση. Έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να ανήκει μέσα στον αισθητό κόσμο και έτσι, να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του. Αυτό όμως, συγχρόνως με βοηθάει να συνειδητοποιήσω, ότι η κάθε πληροφορία η οποία περιέχεται στην επίγνωση, έχει τη δυνατότητα να μεταλλάσσεται εικονικά σε οντότητα η οποία στο εξής έχει την δυνατότητα πλήρους και αυτόνομης αλληλεπίδρασης με το συνολικό περιβάλλον της. Κι όσο περισσότεροι είναι εκείνοι οι οποίοι αποδέχονται την παρουσία και ύπαρξή της, τόσο ισχυρότερη γίνεται η οντότητα.
»Τέλος, ως τρίτος και σημαντικότερος κανόνας, μοιάζει να είναι η ατομική επιλογή. Το πεδίο, ενώ παρουσιάζεται κοινό σε όλους, στην πραγματικότητα μπορεί να ξεκλειδώσει τον εαυτό του μονάχα ξεχωριστά από κάθε ένα μας, παρέχοντας ελευθερία μονάχα σε αυτόν. Κανόνας της παραπλάνησης, είναι η κοινή αποδοχή μιας πληροφορίας από πολλούς παρατηρητές. Κι αυτό, αποτελεί σαφώς κατάρρευση της αρχής της πλειοψηφίας. Όσο περισσότεροι δηλαδή αποδέχονται κάποια συγκεκριμένη πληροφορία ή γνώση ως πραγματική και αληθινή, τόσο περισσότερο εγκλωβίζονται και παγιδεύονται μέσα στο συγκεκριμένο πεδίο της επίγνωσης. Συνειδητοποιώ δηλαδή, ότι τόσο η εκπαίδευση της καθολικά όμοιας σε όλους γνώσης, όσο και τα σύγχρονα συστήματα διοίκησης και διακυβέρνησης της ανθρωπότητας, έχουν δημιουργηθεί από ένα κόσμο υλικών σωμάτων, τα οποία συνεχίζουν να αγνοούν ή αρνούνται να λάβουν υπόψη, την ύπαρξη του Εαυτού τους.
»Φυσικά αντιλαμβάνομαι, ότι αν αποδεχθούμε μια τέτοια θέαση της πραγματικότητάς μας, θα πρέπει να αλλάξουμε πολλά πράγματα από τις ισχύουσες θεωρήσεις του κόσμου μας. Όμως για όλα αυτά, είμαι ανέτοιμος να απαντήσω αυτή τη στιγμή, μιας και μου ζητήσατε να σας περιγράψω συνειδητοποιήσεις που μόλις πριν μερικά λεπτά απέκτησα», είπα και έμεινα να κοιτάζω, μια τον Proteus και μια τους υπόλοιπους συναδέλφους γύρω μου, οι οποίοι έμοιαζαν σαφώς προβληματισμένοι και σκεφτικοί.

Αλκιρέας
(συνεχίζεται…)
https://alkireus.wordpress.com