Στο πεδίο της επίγνωσης

 
«Όμως πριν προχωρήσουμε σε οτιδήποτε άλλο» συνέχισε ο Proteus, «και για να αρχίσετε να συνειδητοποιείτε για τι πράγμα μιλάμε και εννοούμε, θα πρέπει να αφομοιώσετε οι ίδιοι μια εμπειρία του κόσμου μας πέρα από τις αισθήσεις. Από τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως μας τον αποκωδικοποιεί το σώμα μας. Ετοιμαστείτε λοιπόν, για μια μικρή επαφή με τον ενεργειακό χώρο της επίγνωσης, μέσω της βοήθειας αυτής της στολής που φοράτε και -της συσκευής της που- δοκιμάζετε. Δεν θα παραμείνετε για μεγάλο χρονικό διάστημα, για την ακρίβεια θα τον ατενίσετε μόνο για μερικά δευτερόλεπτα και μάλιστα παράλληλα στη δική μου παρουσία. Θα βρίσκομαι εκεί, κυρίως για να παρατηρώ εφ’ ενός τη συμπεριφορά σας, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσει το πεδίο με τον καθέναν από σας. Στο μικρό ταξίδι σας αυτό, δεν πρέπει να υπάρχουν αισθήσεις, ούτε σκέψεις, ούτε πεποιθήσεις. Για αυτό, θα φορέσετε ολόκληρο τον εξοπλισμό σας, μαζί με την κουκούλα της στολής, ώστε να καλύψετε -τώρα- μαζί με το κεφάλι, ολόκληρο το σώμα σας. Έτσι θα απομονώσετε εντελώς τις νοητικές δράσεις και τις αισθήσεις του σώματός σας, ώστε η επαφή σας με το πεδίο του αισθητού κόσμου θα είναι μηδενική. Πράγμα το οποίο θα σας επιτρέψει να μείνετε ανεπηρέαστοι από σκέψεις και συναισθήματα, καταφέρνοντας να κατανοήσετε το διαχωρισμό της κοσμικής επίγνωσης του χώρου, από τη δική σας συνείδηση.
»Πριν μπούμε όμως, θα πρέπει να σας επαναλάβω ότι ο αισθητός κόσμος και η πραγματικότητα την οποία ζούμε, είναι πληροφορία η οποία ανήκει εξ ολοκλήρου στην επίγνωση. Την ‘επίγνωση’, η οποία είναι ένα υπερμεγέθες ενεργειακό πεδίο, το οποίο περιέχει ολόκληρη την πληροφορία για τη δημιουργία του αισθητού, εικονικού κόσμου στον οποίο ζούμε. Αποτελεί το λεγόμενο matrix. Το μητρικό πεδίο από το οποίο πηγάζει ολόκληρος ο κόσμος μας. Η όποια αναζήτηση και οι ερωτήσεις μας σχετικά με αυτόν, μας αποφέρουν απαντήσεις οι οποίες αποτελούν την εμπειρία και τη γνώση μας. Όμως αυτή η γνώση, είναι και το μοναδικό στοιχείο το οποίο τον μορφοποιεί και τον κάνει πραγματικό. Έτσι, ο κόσμος τον οποίο παρατηρούμε, είναι στην ουσία η γνώση την οποία αφομοιώνουμε και διαθέτουμε γι αυτόν.
»Η δική σας είσοδος και παρατήρηση σήμερα, θα εστιαστεί σε αυτή την ίδια την πρωταρχική, ενεργειακή, μητρική πληροφορία δημιουργίας του. Είναι σαν να έχετε εισέλθει και να ατενίζετε την πληροφορία η οποία περιέχεται στο λογισμικό που υπάρχει στο σκληρό δίσκο του. Θα παρατηρήσετε τη γνώση την οποία έχουμε ως άνθρωποι για τα πάντα. Την πληροφορία η οποία μας δημιουργεί. Και εφ όσον την παρατήρηση αυτή του πεδίου της επίγνωσης, θα την κάνετε -με τη βοήθεια της στολής που φοράτε-, απενεργοποιώντας τα σώματα και τις αισθήσεις σας, θα είναι σαν να μην ανήκετε πλέον στα ανθρώπινα σώματά σας. Αλλιώς οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας, δεν θα σας αφήσουν να το διαχωρίσετε και να συνειδητοποιήσετε τη διαφορά. Διότι, τόσο εμείς ως υλικά σώματα, όσο και το γνωστό σε μας υλικό, αισθητό περιβάλλον, ανήκουμε σε αυτό το πεδίο. Είμαστε δικά του τμήματα. Και ενώ τα τμήματα αυτά μέσα στο πεδίο, στην ουσία αποτελούνται από ενεργειακή πληροφορία και γνώση, σε μας τους ανθρώπους, αντιστοιχούν με την πραγματικότητα, την οποία αποδεχόμαστε και θεωρούμε αληθινή.
»Από ενεργειακής άποψης, το συστατικό το οποίο τρέφει, συντηρεί και αναπτύσσει τούτο το πεδίο, είναι οι πληροφορίες οι οποίες περιέχονται στη σκέψη μας, για όλα όσα αποτελούν την πραγματικότητα την οποία αποδεχόμαστε. Αυτές οι σκέψεις είναι η επίγνωση, και από αυτές τις σκέψεις ζει και αναπτύσσεται ολόκληρη. Από τις σκέψεις του κοινού νου των παρατηρητών, οι οποίοι θεωρούν ότι γνωρίζουν, αισθάνονται, κατανοούν και αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Όπως τον γνωρίζουν και τον αντιλαμβάνονται ως έχει, όπως τον διδάχθηκαν από εκείνους οι οποίοι προηγήθηκαν. Ως κοινοί, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Όμως στον κοινό άνθρωπο, δεν υπάρχει σκέψη ανεξάρτητη της γνώσης του. Όσα μπορεί να σκεφτεί, βασίζονται στη γνώση και εμπειρία την οποία ήδη διαθέτει. Έτσι στην ουσία, το πεδίο αυτό αποτελείται από τη γνώση όλου αυτού το οποίο ονομάζουμε πραγματικότητα.
»Συνήθως, οι περισσότεροι άνθρωποι μιας κοινωνίας, διαθέτουν περίπου την ίδια γνώση για τα βασικά στοιχεία της πραγματικότητάς τους. Αν και τους είναι δύσκολο να αντιληφθούν τη διατύπωση αυτή ως πραγματικό γεγονός, οι οποιεσδήποτε διαφορές στις απόψεις τους, αναφέρονται απλά στη θετική ή αρνητική εκδοχή κάποιας ίδιας συγκεκριμένης πληροφορίας που συζητούν και όχι σε κάτι το οποίο διαφοροποιεί την βασική γνώση. Κι όσο περισσότεροι άνθρωποι αποδέχονται ως πραγματική και αληθινή, την ίδια συγκεκριμένη ομάδα πληροφοριών -ας πούμε την ίδια δοξασία ή την ίδια επιστημονική θεώρηση-, τόσο μεγαλύτερο και ισχυρότερο γίνεται το ανάλογο τμήμα γνώσης που υπάρχει στο πεδίο. Αντίθετα, για τους λίγους, εκείνους οι οποίοι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο, τα αντίστοιχα τμήματα γνώσης του πεδίου, είναι αναλογικά ελάχιστα ή -όσον αφορά την ενεργειακή τους δυναμική-, σχεδόν ανύπαρκτα.
»Αν μπείτε λοιπόν μέσα στο πεδίο της επίγνωσης με ενεργές τις σκέψεις και τις αισθήσεις σας, θα σκεφτείτε και θα αισθανθείτε, διότι μονάχα έτσι μπορείτε να αντιληφθείτε και να αναγνωρίσετε το περιβάλλον σας. Θα δείτε, θα ακούσετε, θα αγγίξετε και θα γευτείτε σαν να ζείτε κάποιου είδους πραγματικότητα. Κι αυτό το οποίο θα αισθανθείτε και θα σκεφτείτε, θα έχει σχέση με την μέχρι τώρα ζωή σας, διότι αυτή σας έχει δώσει τις γνώσεις και τις εμπειρίες σας. Όμως σε ένα χώρο άχρονο σαν αυτόν της επίγνωσης, οι σκέψεις οι οποίες θα δημιουργηθούν, δεν θα έχουν σχέση με το ‘τώρα’ το οποίο γνωρίζετε στον κόσμο μας. Δεν υπάρχει ‘τώρα’ εκεί, αλλά όλα είναι μια άχρονη διάρκεια. Σε σας όμως, ως σώματα, σας είναι αδύνατον να αντιληφθείτε το χρόνο διαφορετικά. Έτσι τις αναμνήσεις σας από το παρελθόν και τις επιθυμίες σας από το μέλλον, θα τις μεταφράσετε αστραπιαία σε ‘τώρα’ και θα τις ζήσετε ταυτόχρονα ως κάποιου είδους πραγματικότητα. Αυτό που οραματίζεστε και θέλετε να επιτύχετε στο μέλλον της ζωή σας, -ίσως διότι μέχρι τώρα δεν μπορέσατε ή δεν αποφασίσατε ακόμη να το ξεκινήσετε ή να το ολοκληρώσετε-, θα αναμιχθεί με τις μέχρι σήμερα καλές ή κακές, θετικές ή αρνητικές, χαρούμενες ή λυπημένες εμπειρίες και αναμνήσεις σας από το παρελθόν, δημιουργώντας σας, -τόσο στο νου όσο και στις αισθήσεις σας- χάος. Καταστάσεις όπως η κόλαση, ο παράδεισος ή η ενεργοποίηση την οποία κάποιοι ονομάζουν κάρμα, αναλογεί ίσως σε παρόμοια στιγμή, όμως όλο αυτό, είναι αδύνατον ακόμη να το αποκωδικοποιήσουμε ή να το συζητήσουμε σε βάθος.
»Η συνολική διάρκεια του πρώτου αυτού ταξιδιού σας μέσα στο πεδίο της επίγνωσης, θα διαρκέσει μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Για να μπορέσετε να έχετε όμως παράλληλα, μια αρχική αντίληψη της διαφοράς, της αποκομμένης και της ενεργής εμπειρίας των αισθήσεων, από όλο αυτό το χρονικό διάστημα που θα βρίσκεστε συνδεδεμένοι, θα επιτρέψουμε να περάσει μέρος των αισθήσεών σας μονάχα κατά το τελευταίο δέκατο του δευτερολέπτου. Ο χρόνος αυτός γραμμικά μπορεί τώρα να σας ακούγεται ελάχιστος, όμως αυτό, θα σας παρακαλέσω να προσπαθήσετε να το ανακαλέσετε στη συνείδησή σας όταν σας χρειαστεί. Έτσι ώστε να μπορείτε να συγκρίνετε τη διάρκεια του χρόνου τον οποίο θα βιώσετε μέσα στο πεδίο, με το χρόνο τον οποίο θεωρούμε εμείς εδώ γραμμικά ως πραγματικό. Να θυμάστε επίσης, πως οτιδήποτε αντιμετωπίσετε εκεί μέσα, είναι απλά εικονικό δημιούργημα των καταστάσεων τις οποίες έχετε βιώσει στη μέχρι σήμερα ζωής σας. Τέλος, προσπαθήστε να διατηρήσετε ενεργή την πληροφορία, ότι θα βρίσκομαι κι εγώ εκεί».
Και με τα τελευταία αυτά λόγια του, έκανε νόημα στον Mark να ξεκινήσει τη διαδικασία και στους βοηθούς -οι οποίοι είχαν πάλι φανεί στην αίθουσα-, να μας βοηθήσουν να φορέσουμε το μέρος της στολής το οποίο χρησίμευε ως κάλυμμα του κεφαλιού μας. Η συσκευή ξεκίνησε να λειτουργεί με εκείνο το σιγανό γουργούρισμα κι εμείς αφού τοποθετήσαμε πρώτα τη μικρή μαύρη μάσκα στα μάτια μας και τα λεπτά ακουστικά στα αυτιά μας, συμπληρώσαμε από πάνω το ελαστικό κάλυμμα της κεφαλής, κλείνοντας έτσι μέσα στη στολή ολόκληρο το σώμα μας. Πρόλαβα όμως πριν το περάσω κάτω από το στόμα μου να ρωτήσω τον Proteus ο οποίος συνέχιζε να στέκεται στο σημείο ανάμεσα στα καθίσματά μας χωρίς να φοράει οποιοδήποτε είδος στολής.
«Είπατε ότι θα βρίσκεστε μαζί μας. Εσείς, δεν θα φορέσετε στολή;»
«Η τεχνολογία» απάντησε χρωματίζοντας τις φράσεις του με έναν ήχο σαν να χαμογελούσε, «είναι απαραίτητη στους ανθρώπους, για να τους θυμίσει τις δυνατότητες τις οποίες έχουν απολέσει. Δεν χρειάζομαι ειδική στολή για να ατενίσω το πεδίο της επίγνωσης. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχουν πια πολλά πράγματα δικά μου εκεί μέσα…»
Οι τελευταίες λέξεις της φράσης του, ακούστηκαν μέσα από τα ακουστικά μας… «…Ίσως κάποια μέρα, να μη τη χρειάζεστε ούτε και σεις…» κι ύστερα απόλυτη σιωπή…
Αν κάποιος μου ζητούσε να του αποτυπώνω εκείνες τις στιγμές γραμμικά, λέξη-λέξη, ώστε να δημιουργήσω τις κατάλληλες φράσεις που θα μπορούσαν να αναπαράγουν κάποιο ουσιαστικό νόημα, θα ήταν σχεδόν αδύνατον να το κάνω, διατηρώντας το σύνολο της συνειδητοποίησης ολόκληρης της εμπειρίας. Δε υπήρχε ήχος, ούτε ίχνος οποιαδήποτε εικόνας ή άλλου συμπτώματος αίσθησης ή σκέψης. Ούτε σκοτάδι όμως υπήρχε. Ήταν κάτι σαν αντίληψη μιας συνολικής κατάστασης, η οποία -εκείνη τη στιγμή- έμοιαζε άνευ ουσίας να την τεμαχίσω σε τμήματα για να την κατανοήσω. Ήταν τόσο ενεργή μέσα μου η έννοια ‘συνειδητοποιώ’, που η λέξη ‘γνωρίζω’ μοιάζει με την προσπάθεια να εξηγήσεις το φαινόμενο του φτερνίσματος, απλά και μόνο εξηγώντας τη σειρά των γραμμάτων που σχηματίζει ως λέξη, ο ήχος ‘αψού’.
Θα χρησιμοποιούσα τη λέξη ‘ένοιωθα’, όχι με την έννοια της ‘αίσθησης’ αλλά περισσότερο με της ‘συνειδητής βεβαιότητας’. Και το πρώτο για τα οποίο ήμουν συνειδητά βέβαιος, ήταν ο διαχωρισμός μου από αυτό που εννοούμε ζωή, υλικό σώμα και πραγματικός κόσμος, συνειδητοποιώντας, ότι όλο αυτό αναφέρεται απλά και μόνο στα στοιχεία εκείνα τα οποία υλοποιούνται και γίνονται απτά και αισθητά. Όμως αυτό που ένοιωθα στο βάθος του, δεν είχε καμιά σχέση με την έννοια του ‘πράγματος’, δηλαδή του υλικού αντικειμένου.
Ολόκληρο το πεδίο, μου άφηνε τη βεβαιότητα ενός γιγαντιαίου αιθερικού νεφελώματος. Χωρίς συγκεκριμένο σχήμα, παλλόταν ενεργειακά σε ένα χώρο ο οποίος δεν είχε αρχή και τέλος, αλλά καταλάμβανε οποιοδήποτε σημείο ατένιζες τη νοητή προσοχή σου. Συγχρόνως, μου έδινε την εντύπωση ενός τείχους, το οποίο διαχώριζε τους κόσμους, αποτελώντας ένα πέρασμα προς άλλα πεδία. Μια αδιευκρίνιστη παρουσία του Proteus ως ενέργεια στο χώρο, μου θύμισε τις τελευταίες φράσεις του. Δεν υπήρχε όμως η έννοια του φόβου, ούτε του ρίσκου, ούτε της ανάγκης οποιαδήποτε προστασίας. Για κάθε νοητική κίνηση μέσα σε εκείνο το χώρο, ήμουν συνειδητά βέβαιος για το σύνολο της πληροφορίας η οποία την αφορούσε.
Ήμουν σαν μια αστραπιαία αλλά διαρκής σύναψη, μέσα σε ένα ηλεκτρικό σύννεφο. Δεν είχα συγκεκριμένο σχήμα, όμως αντιλαμβανόμουν, ότι -μέσω ενεργειακών δεσμών- παρέμενα ενεργειακά συνδεδεμένος με διάφορα σημεία του πεδίου. Μέσα του, τα υλικά σώματα υπήρχαν ως ενεργειακή πληροφορία. Συνειδητοποιούσα γύρω μου την παρουσία τους, όμως αν προσπαθούσα να τα περιγράψω περισσότερο, θα τα παρομοίαζα ως ‘σκοτεινές οπές’ ή ‘κοσμικές πύλες’. Ενώ απ έξω είναι εντελώς απροσδιόριστα, υπάρχει κάτι το οποίο σε έλκει να εισέλθεις στην εσωτερική τους επιφάνεια, με την οποία συνδέεσαι αυτόματα και συγκρατείσαι ενεργειακά μέσω -σχεδόν άπειρων στον αριθμό- ενεργειακών υποδοχέων.
Αντιλαμβανόμουν τώρα ότι τα σώματα -και κυρίως τα ανθρώπινα-, αποτελούν ένα κυρίαρχο στοιχείο για την ύπαρξη του πεδίου της επίγνωσης. Κι αυτό, διότι ενώ η περιεχόμενη πληροφορία του πεδίου μπορεί να τροποποιηθεί εξ ολοκλήρου, η ενεργειακή λειτουργική δομή των σωμάτων παραμένει σταθερή. Αντίθετα, ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο το πεδίο μπορεί να παραμένει σταθερό και να αναπτύσσεται συνεχώς, είναι διατηρώντας τον ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω στην πληροφορία την οποία αφομοιώνουν τα σώματα από αυτό. Αποστασιοποιημένος από το σώμα μου και προφυλαγμένος με τη στολή από την οποία ήταν καλυμμένο, αποφάσισα να μπω στη σκοτεινή οπή που αντιπροσώπευε το δικό μου. Εισχωρώντας μέσα του ως Εαυτός, παρατηρούσα γύρω μου τους ενεργειακούς υποδοχείς του, οι οποίοι αστραπιαία και δυναμικά προσπαθούσαν να έλξουν τις συνάψεις μου. Όμως η στολή εμπόδιζε την ολοκλήρωση οποιασδήποτε σύνδεσής μου μαζί του. Κι απ αυτή τη συνεχή του προσπάθεια σύνδεσης, συνειδητοποιούσα ότι το σώμα με χρειαζόταν. Η παρουσία μου μέσα του, ήταν ζωτικής σημασίας για την ύπαρξή του. Για αυτό, -και σε αντάλλαγμα για το δώρο που του πρόσφερα-, μου χάριζε έναν ολόκληρο κόσμο. Εικονικό μεν, αλλά όμορφο.
Συνειδητοποιούσα, ότι το πεδίο της επίγνωσης χρειάζεται παρατηρητές, οι οποίοι να λειτουργούν μέσα του και να αλληλεπιδρούν μαζί του. Χρειάζεται τα σώματα να είναι ενεργά, αλλά τα χρειάζεται δικά του. Γεμάτα από τη γνώση την οποία περιέχει. Στο σώμα πάλι, είναι αδιάφορο ποια πληροφορία περιέχει ως γνώση. Το ίδιο δεν μπορεί να περιέχει κάτι άλλο μιας και ανήκει στο πεδίο. Έτσι δεσμεύει τον ‘Εαυτό’, αποκλείει την επικοινωνία με τη ‘συνείδησή’ του, φορτώνει σταδιακά στη μνήμη του τις πληροφορίες της ‘επίγνωσης’ και αναπτύσσει ως διαχειριστή τους το ‘Εγώ’. Κρατώντας πάντα στο νου μου τις τελευταίες φράσεις του Proteus σχετικά με την ασφάλειά μας και πριν ενεργοποιηθούν οι αισθήσεις μας μέσω της στολής, αντιλαμβανόμουν ότι το σημείο στο οποίο χάνουμε την αυτοτέλειά μας ως Εαυτοί και παραμένουμε συνδεδεμένοι με ένα σώμα, είναι η απόλυτη ταύτισή μας μαζί του. Η απώλεια του Εαυτού και της συνείδησής μας ολοκληρώνεται, όταν ταυτίσουμε το σύμπαν ολόκληρης της δημιουργίας με το πεδίο της επίγνωσης και τον Εαυτό μας με το Εγώ το οποίο διαχειρίζεται το σώμα μας. Όταν δηλαδή, το περιεχόμενο της επίγνωσης, αποτελέσει για μας το μοναδικά πραγματικό σύμπαν το οποίο μπορεί να υπάρξει. Όμως μου έμοιαζε αδιανόητο το πως μπορούσε να μου συμβεί κάτι τέτοιο. Ήμουν τόσο αποστασιοποιημένος από όλο αυτό που με περιέβαλε, που αδυνατούσα να καταλάβω πως μπορούσα να χαθώ μέσα του χωρίς να το έχω επιλέξει.
Κι όμως, ξαφνικά όλα γύρω μου άρχισαν να διαμορφώνονται διαφορετικά, δίνοντας σταδιακά, αρκετές απαντήσεις από τις στιγμιαίες αναζητήσεις μου. Οι συνάψεις του Εαυτού μου, άρχισαν να συνδέονται στους υποδοχείς του σώματός μου, δίνοντας αίσθηση του χώρου και του χρόνου, σε ένα κόσμο που -μέχρις εκείνη τη στιγμή- παρέμενε αόρατος. Το φως που άρχισε να απλώνεται τριγύρω, εμφάνιζε σταδιακά μια όμορφη και ειρηνική συνοικία, γεμάτη μικρά σπιτάκια δεξιά κι αριστερά ενός δρόμου, που τελείωνε κάτω μακριά στη θάλασσα, ενώ ο αέρας γέμιζε από αρώματα και ήχους που έρχονταν από παντού. Λίγο πιο πέρα, η μοναχική φιγούρα του Proteus -ο οποίος τώρα φαινόταν πια κανονικά-, χάθηκε μέσα σε ένα τσούρμο σχολιαρόπαιδα που ξεχύθηκαν παίζοντας, φωνάζοντας και γελώντας, σε μια αλάνα που ξαφνικά γέμισε από κίνηση.
«Αννούλα! Τι κάνεις εδώ;» Η μικρή συμμαθήτριά μου από το λύκειο στεκόταν εμπρός μου και με κοιτούσε λυπημένη…
«Με ξέχασες; Έφυγες και πήρες μαζί σου τις υποσχέσεις που δίναμε μαζί. Θυμάσαι;»
Θυμόμουν αλλά όλο αυτό είχε συμβεί πριν από χρόνια. Πώς ήταν δυνατόν να το συναντώ εμπρός μου έτσι ξαφνικά;
«Μα Αννούλα, τα είπαμε αυτά όταν έφυγα για τις σπουδές μου. Δεν ήρθες μαζί μου κι εγώ απλά ακολούθησα τα όνειρά μου. Σ αγαπούσα αλλά δεν γινόταν να είμαστε μαζί…»
Άκουγα τον εαυτό μου να δίνει δικαιολογίες σε μια παλαιά σχέση, ενώ μέσα μου προσπαθούσα να συγκρατηθώ και να πειστώ ότι όλο αυτό είναι εικονικό. Ότι δεν υπάρχει στα αλήθεια κι ότι εγώ τώρα, βρίσκομαι μαζί με τον Proteus, ο οποίος -είναι να, εκεί παραπέρα και- με περιμένει να επιστρέψω για τις δοκιμές αυτής της στολής που φορώ. Κοίταξα τα ρούχα μου, μα δεν υπήρχε καμιά στολή, παρά μονάχα το ξεβαμμένο τζιν και το φούτερ από τα μαθητικά μου χρόνια. Μα που βρέθηκαν ετούτα τα ρούχα επάνω μου; Εγώ ο ίδιος είχα συμφωνήσει με τη μητέρα μου να τα χαρίσει σε παιδιά της γειτονιάς, όταν έφυγα για τις σπουδές μου στο εξωτερικό.
«Μαμά, δεν τα έδωσες τα ρούχα;»
Η μητέρα μου στεκόταν λίγο πιο πέρα και με κοιτούσε…
«Ο πατέρας, σου βρήκε σπίτι» απάντησε εκείνη χωρίς να αναφερθεί στα ρούχα που φορούσα. «Θα πρέπει όμως να πληρώνεις μονάχος τα έξοδά του. Να είσαι δυνατός. Θα τα καταφέρεις…»
Μου μιλούσε εμπρός μου, μα γνώριζα ότι -εκείνη τη στιγμή- βρισκόταν μίλια μακριά. Το σκεφτόμουν αλλά δεν μπορούσα να αντιδράσω. Άπλωσε το χέρι της και μου έδωσε τα κλειδιά του νέου μου σπιτιού. Τα πήρα και γύρισα να αποχαιρετήσω την Αννούλα, μα εκείνη τώρα έτρεχε προς τη μεριά της θάλασσας, στα μεγάλα βράχια.
«Περίμενε» φώναξα κι άρχισα ξωπίσω της να τρέχω, μα δεν την προλάβαινα. Όσο έτρεχα, τόσο απομακρυνόταν. «Περίμενε…» φώναζα, μα εκείνη είχε πλησιάσει την άκρη του βράχου κι ετοιμαζόταν να πηδήξει στο κενό.
«Περίμενέ με…» ξαναφώναξα με όση δύναμη είχα για να ακουστώ «δεν θα φύγω. Αννούλα, περίμενέ με…». Μα δεν σταμάτησε. Με ένα σάλτο, χάθηκε από τα μάτια μου, κάτω προς τη θάλασσα, που ακουγόταν με μανία να κτυπά τα κύματα στα βράχια… Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Πήδηξα πίσω της σαν μαγνητισμένος…
Κι ύστερα, τίποτε. Όλα έσβησαν, σαν να τράβηξε κάποιος τη πρίζα της οθόνης.
«Μερικά δευτερόλεπτα» σκέφτηκα παραμένοντας ακίνητος κι ακούγοντας την καρδιά μου να κτυπάει σαν τρελή. «Μερικά δευτερόλεπτα και σε μένα φάνηκε σαν να πέρασαν ώρες…»

 https://alkireus.wordpress.com