Με μια τρύπια βάρκα...

Γράφει η Αννυ Λιγνού

Και φαντάσου λοιπόν το εξής:

Τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το μαγαζάκι σου έκλεισε. Δεν υπάρχει δουλειά. Δεν υπάρχει φως. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είσαι απελπισμένος, σε μια χώρα στην οποία ό,τι πας να κάνεις στο απαγορεύουν, στο χαλάνε και στο κλέβουν. Κίνδυνος, αβεβαιότητα και φόβος κυριαρχεί παντού, όλα πάνε όλο και χειρότερα, τα παιδιά σου πεινάνε κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Δεν υπάρχει σχολειό, δεν υπάρχουν φάρμακα, δεν σε παίρνει να αρρωστήσεις. Η οικογένειά σου κι εσύ δεν έχετε κανένα μέλλον. Αποφασίζεις να φύγεις με οποιονδήποτε τρόπο να τους γλιτώσεις, μπας και τα παιδιά σου αποκτήσουν στον ήλιο μοίρα. Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Πουλάς ό,τι έχεις και δεν έχεις, δανείζεσαι από όποιον συγγενή και φίλο μπορεί να σου δώσει οτιδήποτε και μαζεύεις το υπέρογκο ποσό που ζητάει ο "μεσάζων" για το ταξίδι. Αυτός ξέρει πως να σε βγάλει από τη χώρα, γιατί νόμιμος τρόπος για σένα δεν υπάρχει. 

Μαζεύεις τα μπογαλάκια σου, φιλάς την οικογένειά σου, υπόσχεσαι να πας να βρεις την άκρη, να δουλέψεις σκληρά και να γυρίσεις να τους πάρεις από την κόλαση. Υπομονή. Περπατάς με τα πόδια, περνάς μέσα από χώρες εχθρικές με χιόνια κρύο και κινδύνους, κρυμμένος και μεταμφιεσμένος και μετά από μήνες ίσως, φτάνεις κοντά στο στόχο σου. Κοντά στο όνειρό σου να σωθείς και να σώσεις τους αγαπημένους σου. Είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα. Οποιαδήποτε δουλειά και χάρη. Βλέπεις θάλασσα. Ο μεσάζων που "βοηθά" σου λέει ότι είναι το τελευταίο σου εμπόδιο. Αναπνέεις ήδη τον αέρα της ελευθερίας. Μόλις περάσεις απέναντι, ΣΩΘΗΚΕΣ!!! Αρχίζει η καινούργια σου ζωή! Απέναντι είναι άλλοι άνθρωποι! Προοδευμένοι! Με πολιτισμό!

Σου φοράει ένα σωσίβιο τρύπιο και μπαίνεις στη βάρκα. Προσεύχεσαι στο Θεό να βάλει ένα χεράκι. Μόλις φτάνεις στα παράλια, η βάρκα αρχίζει να βυθίζεται. Είναι επίτηδες τρύπια για να θεωρηθείς ναυαγός και να σε περισυλλέξουν. Αν σε βρουν. Αλλά δεν ξέρεις κολύμπι. Δεν έχεις δει ποτέ θάλασσα. Μπορείς να πνιγείς ακόμα και στο γιαλό. Και πνίγεσαι. Εκεί που πας δεν θα λυπηθούν. Εκατοντάδες "εισβολείς" σαν εσένα. Πίσω οι δικοί σου δεν ξέρουν. Ελπίζουν και καμαρώνουν. Περιμένουν να βρεις άκρη, να πιαστείς και να τους ειδοποιήσεις. Δεν θα γίνει ποτέ. Εκεί που σε βρήκαν, κανείς δεν ξέρει ούτε το όνομά σου. Το όνειρο έλαβε τέλος πριν αρχίσει.

Είκοσι άνθρωποι σαν κι εσένα σαν κι εμένα, με όνειρα για μια καλύτερη ζωή, πνίγηκαν προχτές ανοιχτά της Λέσβου(2012). Κυνηγημένοι κι από τη μια μεριά και από την άλλη. Δεν είναι ούτε οι πρώτοι, ούτε δυστυχώς θα είναι οι τελευταίοι. Απλά, ήθελα να το πω. Γιατί θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Και θα ήθελα κάποιος να με αναφέρει, να πει κάτι για μένα και την προσπάθειά μου κι ας μην ήξερε πως με λένε.

Αυτά.

www.e-fungus.gr