Σχέδιο Λαός-εκκλησία, Ναός-θρησκεία. Τι αγνoούμε;

Έχουμε σκεφτεί οτι στη συνείδησή μας έχουμε ενωμένες, την έννοια της εκκλησίας με αυτή του Ναού; Ότι έχουμε ταυτισμένες μέσα μας, την έννοια του δήμου με τη θρησκεία; Με αυτό τον τρόπο όμως, αν μια κοινωνία αδυνατεί να κρατήσει τις εκκλησίες της, σε λίγο θα χάσει και τους Ναούς της. Μια κοινωνία που αλλάζει άβουλα τις δομές οργάνωσης και προστασίας της, ας ετοιμάζεται να δεχθεί σε λίγο κι ένα νέο άγνωστο θεό.

Αλήθεια αν σας ζητούσε κάποιος να γράψετε σε μια κόλλα χαρτί, έτσι σαν διαγώνισμα σε σχολείο, τις διαφορές που έχει μια εκκλησία και ένας Ναός, θα μπορούσατε να τις γράψετε; Θα μπορούσατε να αρχίσετε να διαχωρίζετε μέσα σας τις δύο αυτές λέξεις, σε δύο διαφορετικές έννοιες; Έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί, ενώ υπάρχουν στο ελληνικό λεξιλόγιο δύο λέξεις (εκκλησία και Ναός), εμείς στην καθημερινή πρακτική έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε μια (εκκλησία) και για τις δύο έννοιες; Αν οι έννοιες όμως είναι δύο σε μια, και κάποιος μεταβάλλει τη συνείδηση μας περί εκκλησίας (την πρώτη), είναι δυνατόν να μπορέσει ευκολότερα μετά να μεταβάλλει και τη συνείδηση μας περί Ναού (τη δεύτερη); Πιστεύετε οτι μετά, η θρησκεία (δηλαδή η αιτία ύπαρξης του Ναού) θα μπορέσει να παραμείνει η ίδια; Ας σας βοηθήσω λίγο περισσότερο…

Για να διαχωρίσετε μέσα σας τις δύο έννοιες, πρώτα εστιάστε στην έννοια Ναός. Σε ότι θρησκευτική απόχρωση και να βρίσκεστε, αισθανθείτε βαθιά και κατανοήστε τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε και αποδέχεστε την έννοια του Ναού. Δεν χρειάζεται να σκεφτείτε πολύ και αμέσως σας κατακλύζει ένα καθαρά θρησκευτικό συναίσθημα. Αν είστε βαθιά θρησκευόμενος, αυτό το συναίσθημα θα σας χαρίσει γαλήνη ενώ αν έχετε ακόμη ερωτηματικά αναπάντητα και ανησυχίες σχετικά με την έννοια της θρησκείας μέσα σας, τότε αυτή την απροσδιόριστη αμφιβολία θα την νοιώσετε και μέσα σας, σαν μια αντίσταση στη γαλήνη.

Τώρα σκεφτείτε τη λέξη εκκλησία και κάνετε το ίδιο. Χαμογελάω διότι μόλις σκεφτείτε τη λέξη αυτή, θα υπάρξει αμέσως διαχωρισμός. Όπου και να ανήκετε θρησκευτικά, η γαλήνη θα καθυστερήσει αρκετά και μπορεί να μην έρθει καθόλου. Αν μάλιστα ανήκετε στην πλευρά της αμφισβήτησης οποιασδήποτε θρησκείας, τότε μπορεί να γεμίσετε και με θυμό. Στο μυαλό σας θα έρθουν παπάδες, κοινωνική καταπίεση, ο γείτονας που σας χλευάζει, το καταπιεσμένο συναίσθημα μέσα σας που δεν μπορεί να εκφραστεί και ότι άλλο θέλετε. Από πού πηγάζει αυτή η διαφορά των συναισθημάτων μπορείτε να σκεφτείτε; Τι είναι αυτό που σας κάνει να αισθάνεστε άβολα και να καθυστερεί η γαλήνη;

Η διαφορά βρίσκεται στην αλληλεπίδραση του Εαυτού σου με τους άλλους. Στο Ναό, όποιος κι αν είναι αυτός, όποιας θρησκείας κι απόχρωσης ή δόγματος, αρχαίος ή νέος, βρίσκεσαι μόνος σου. Εσύ και η αόριστη θεότητα. Η ψυχή σου και η βαθύτερη συνείδησή σου, σε σύνδεση με την πηγή σου. Μόνος ή μόνη σου με αυτό που για σένα αντιπροσωπεύει το θείο. Χωρίς ερωτήσεις ή αμφιβολίες. Χωρίς αλληλεπιδράσεις με οτιδήποτε. Βρίσκεσαι στο κέντρο της απόλυτης γαλήνης.

Στην εκκλησία όμως δεν είναι το ίδιο. Διότι η έννοια εκκλησίας δεν είναι στη συνείδηση σου απαραίτητα συνδεδεμένη με το απόλυτο θείο αλλά με την ευρύτερη κοινωνία που ζεις. Η εκκλησία είναι το σημείο συγκέντρωσης της κοινωνίας που βρίσκεσαι και με την οποία αλληλεπιδράς. Απέναντί σου δεν έχεις μόνο το θεό, αλλά και όλους τους άλλους, μερικοί από τους οποίους ίσως, δεν αντιπροσωπεύουν και ότι καλύτερο για σένα, με όποια έννοια.
Αυτό ίσως εσύ δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ, αλλά το σκέφτονται για σένα κάποιοι άλλοι που δρομολογούν τη ζωή σου. Αυτοί που εν αγνοία σου καταστρώνουν τα σχέδια για την επόμενη μακρινή σου ημέρα, γνωρίζουν πολύ καλά τον ψυχισμό σου και τον τρόπο που οι πληροφορίες που σου έχουν δώσει λειτουργούν μέσα σου.

 

Κατανοεί ο αναγνώστης τώρα κάποια διαφορά ανάμεσα στις δύο έννοιες; Έχει μήπως αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως συμπεριφέρεται στις δύο περιπτώσεις; Αντιλαμβάνεται δηλαδή ότι η εκκλησία για τον κάθε ένα μας είναι μια ευρύτερη έννοια κοινωνικής οργάνωσης και όχι απαραίτητα σύνδεσής μας με το θείο; Ότι η εκκλησία δηλαδή, αποτελεί συνειδησιακά, ένα σημείο συνάθροισης μέσα στην μικρή μας κοινωνία, το οποίο έχουμε συνδέσει με τις βαθύτερες καθημερινές ανάγκες μας οργάνωσης, προστασίας και άμυνας; Οι κτύποι του ρολογιού της μας δείχνει το χρόνο, ο ήχος από την καμπάνα μας μεταδίδει την ανάγκη κάποιου για προστασία και φροντίδα σε καταστάσεις πυρκαγιάς, μάχης, θανάτου ή χαράς. Μας θυμίζει τα καθήκοντά μας σαν συνάνθρωπο και σαν προσκυνητή. Είναι το πνευματικό μας σχολείο. Ο πνευματικός μας δάσκαλος είναι εκεί. Το σημείο που μπορούμε να πούμε τα εσώψυχά μας και να νοιώσουμε ότι κάποιος μας φροντίζει. Μας καλεί σε στιγμές που υπάρχει επιτακτική ανάγκη να συναθροιστούμε για να πάρουμε αποφάσεις για την κοινότητα μας.

Ενώ δηλαδή η εκκλησία αποτελεί σημείο επαφής για το απολύτως φυσικό, ο ναός αποτελεί σημείο επαφής με το μεταφυσικό κι αόρατο.  Ενώ η εκκλησία είναι σημείο ανάγκης εξωτερικής άντλησης αγάπης, ο ναός αποτελεί σημείο προσφοράς της αγάπης μας στην πηγή της προέλευσής μας. Καταλαβαίνει τώρα ο αναγνώστης για τι πράγμα μιλάμε; Μιλάμε πάλι για τρόπο ανταλλαγής αγάπης.
Αν όμως δύο διαφορετικές έννοιες, μείνουν ενωμένες για μεγάλο χρονικό διάστημα και έχουν ταυτιστεί υποσυνείδητα, τότε αν κάποιος με οποιοδήποτε τρόπο αλλάξει τον τρόπο που λειτουργεί η μία έννοια, τότε αυτόματα αλλάζει και την άλλη χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Μπορεί να το αντιληφθεί αυτό ο αναγνώστης; Ότι αν κάποιος σε ένα σημαντικό βάθος χρόνου, μας αλλάξει αθόρυβα την αντίληψή μας για την εκκλησία, αυτόματα μας αλλάζει και αυτή του Ναού, άρα και της θρησκείας;
 

Τι θα έκανε κάποιος δηλαδή, αν είχε μια κοινωνία που την προετοίμαζε να αποσχιστεί από το θείο όπως το γνώριζε εκείνη μέχρι τότε, και ήθελε να την κατευθύνει σε κάτι διαφορετικό. Θα ήταν εύκολο να αναγκάσεις κάποιον να διακόψει την επαφή του με το χώρο που κάθε μέρα οργανώνει την κοινότητα, την πνευματικότητα και την ασφάλειά του; Διότι η εκκλησία μέχρι σήμερα για τους περισσότερους αντιπροσώπευε κάτι πολύ μεγαλύτερο από τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Αντιπροσώπευε την ευρύτερη καθημερινότητά του. Πιστεύετε ότι όλοι όσοι πάνε κάθε μέρα στην εκκλησία έχουν τους καλύτερους δεσμούς με το θείο; Πιστεύετε δηλαδή ότι σε μια χριστιανική, ή μουσουλμανική ή άλλη  εκκλησία (όχι ναό), συχνάζουν όλοι όσοι θέλουν να ενώσουν την ψυχή τους με το μεγαλειώδες θείο ή ότι συχνάζουν για κοινωνικούς, πρακτικούς και γενικότερους προστατευτικούς λόγους; Θα μπορούσατε να πιστέψετε αν κάποιος ξαφνικά μια μέρα έδινε εντολή σε όλους να μην πάνε στην εκκλησία, εκείνοι θα υπάκουαν; Έχετε αυτή την εντύπωση ότι θα σταματούσαν να πηγαίνουν στην εκκλησία; Όχι στο Ναό! Στην εκκλησία! Φυσικά και θα συνέχιζαν! Ακόμη και κρυφά. Θεωρείτε οτι ο κύριος λόγος θα ήταν θρησκευτικός ή κοινωνικός; Σας πληροφορώ ότι θα πήγαιναν ακόμη πιο συχνά διότι θα είχαν αντιληφθεί κίνδυνο για την κοινωνία και τους ίδιους…

Τι σημαίνει αυτό αγαπητέ αναγνώστη; Τι θα έκανε τότε ο όποιος εν δυνάμει χειραγωγός μιας κοινωνίας; Φυσικά αυτό θα έκανε πρώτα. Θα δημιουργούσε εστίες, αναπαράγοντας το ρόλο της εκκλησίας του δήμου. Της εκκλησίας, όχι του Ναού. Θα δημιουργούσε οργανωμένα κέντρα στα οποία θα ανέπτυσσε κοινωνική και πνευματική μέριμνα. Όχι θρησκευτική! Μόνο κοινωνική και πνευματική προστασία στην αρχή. Το θρησκευτικό θα το κρατούσε για το τέλος. Σαν την τελική προσφορά. Αφού θα τραβούσε ολόκληρη την κοινότητα σε έναν εναλλακτικό σημείο (σας λέει κάτι η λέξη εναλλακτικό;) συνάθροισης, όπου θα τους πρόσφερε αυτό που έχει ανάγκη κάθε φορά ο καθένας, στο τέλος, θα τους οδηγούσε στο νέο θείο, στο νέο ναό, στο νέο σημείο εκπλήρωσης των θρησκευτικών τους υποχρεώσεων.

Να το κάνουμε πιο κατανοητό… Αφού δημιουργούσε πρώτα, ένα άτυπο σημείο συνάθροισης το οποίο θα είχε ρόλο μόνο πνευματικής ή και υλικής τους προστασίας (σε καιρό κινδύνου), θα ροκάνιζε παράλληλα και διακριτικά, σιγά-σιγά το υπάρχον θρησκευτικό τους συναίσθημα. Μόλις θα άλλαζε τις συνήθειες τους (άρα και τη συνείδηση τους), προς το περιβάλλον του κοινωνικού και πνευματικού ρόλου της εκκλησίας, θα μετάλλαζε και το κατεστραμμένο πια κομμάτι της θρησκείας τους, σε ένα νέο που από την αρχή επιθυμούσε.

Θυμάστε την παροιμία με το βατραχάκι! Αν ανεβάσουμε τη θερμοκρασία της κατσαρόλας -μέσα στην οποία βρίσκεται το βατραχάκι, ξαφνικά, το βατραχάκι θα πηδήξει έξω. Ενώ αν το κάνουμε σε αργά βήματα, θα συνηθίσει και θα μείνει μέσα να το βράσουμε! Έτσι λειτουργεί η συνείδηση. Αν μεσολαβήσει χρόνος, χάνονται οι συνεχείς εγκεφαλικές συνάψεις για να ολοκληρώσουμε την μεγάλη εικόνα και έτσι κάθε φορά θα βλέπουμε μικρές εικόνες, φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους. Φαινομενικά! Φαίνομαι ή δείχνω από, ή αποδεικνύω. Δηλαδή θα το δούμε κατόπιν εορτής.

Έχετε απορίες; Τι απορίες έχετε, που δεν μπορούν να απαντηθούν από εσάς τους ίδιους; Οι μόνοι που ίσως διατυπώσουν έντονες απορίες, θα είναι εκείνοι που ήδη έχουν αλλάξει (άτυπα) εκκλησία. Και είναι πάρα πολλοί αυτοί. Που δυστυχώς, όλο αυτό που μόλις διάβασαν δεν το σκέφτηκαν ποτέ. Όχι γιατί δεν μπορούν να το καταλάβουν αλλά διότι κανένας δεν τους ερέθισε για να το κάνουν. Και τώρα δεν θέλουν να το πιστέψουν. Διότι στο νέο τόπο συνάθροισης που κινήθηκαν, κανένας πριν δεν τον είπε εκκλησία. Του έδωσαν όποιο άλλο όνομα θέλεις αλλά όχι εκκλησία.

Τον είπαν ομάδα, κοινότητα, κέντρο μελέτης, εναλλακτικό θεραπευτικό κέντρο, πνευματικό κέντρο ή τέλος σχέδιο. Το οποίο μπορεί να μένει μόνο στην πνευματική εκπαίδευση, ή μπορεί να προχωρά και παρακάτω. Να σου κάνει ψυχανάλυση (εξομολόγηση), ενεργειακή θεραπεία ή να οργανώνει το χρόνο σου για κοινωνική προσφορά. Ναι όπως παλιά η εκκλησία. Με συλλογή τροφίμων, επισκέψεις σε νοσοκομεία και γηροκομεία, κρατήσεις βρεφών, αιμοδοσία, και ότι άλλο μπορεί να έχει ανάγκη μια εκκλησία ενός δήμου, μιας κοινότητας. Του διέγραψαν την έννοια της εν-ορίας (τα όρια της μικρής κοινότητας) με κάτι νέο.

Διότι η εκκλησία που ξέραμε, απώλεσε το σκοπό και το ρόλο της. Διότι έκλεισε το Ναό μέσα της. Διότι έκανε ίσως ελάχιστα για να κρατήσει κοντά της, αυτούς που έπαψαν να μένουν από φόβο θεού. Τι φράση κι αυτή… φόβο θεού. Μια εκκλησία που συνήθισε να κρατά τα παιδιά της κοινωνίας της, ασφυκτικά κοντά της. Μια κοινωνία, που μετέτρεψε το σημείο συγκέντρωσης της σε κάστρο πάνω από το οποίο έβαλε το θεό να τη σώσει. Και τώρα, που κάποιοι άλλοι, κάτω από τη μύτη της, υποσχόμενοι ελευθερία, προστασία ή δικαιοσύνη πήραν στα χέρια τους το έργο της, η ίδια ετοιμάζεται να χάσει και τον ίδιο το σωτήρα της.
 

Αλλά αυτό θα συμβεί, μόνο αν τελικά ο κάθε ένας από μας υποταχθεί. Ο κάθε ένας από τα μέλη της κάθε μικρής κοινωνίας. Αν αρνηθεί να δει τη δύναμη της ανάγκης του, να μετατρέπει ελεύθερη αργά αλλά σταθερά το αντικείμενο της πίστης του, από διασώστη σε παγκόσμιο αστυφύλακα. Αν δεν αντιληφθεί πάλι ότι είναι Έλληνας και ότι η εκκλησία του δήμου του, είναι το σύμβολο της ανοικτής και ελεύθερης σκέψης του. Αν αρνηθεί να πάρει ξανά την ευθύνη της οργάνωσης της μικρής του κοινωνίας, ελεύθερα, ανοικτά, με συνείδηση, με δική του βούληση στο Ελληνικό πνεύμα. Όταν αντιληφθεί ότι ο χώρος που πάντα θα συγκεντρώνεται για κοινωνικά θέματα πρέπει να είναι ανοικτός και ελεύθερος και όχι πνευματικό στρατόπεδο.

Αλλιώς, αν αρνηθεί να δει και να κατανοήσει τις επί μέρους εικόνες που έρχονται μία–μία εμπρός του, ας ετοιμαστεί για το επόμενο βήμα εκείνων που τις σχεδίασαν και τις εκτελούν καιρό τώρα. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως, θα πρέπει να θυμάται, ότι αρνήθηκε να δράσει όταν του δόθηκε η δυνατότητα συνειδητής συμμετοχής. Αρνήθηκε να αποφασίσει να αντιληφθεί, ότι άφησε ασύνδετο τον εαυτό του από τους πρόγονους του, κυνηγώντας νεκρές ψευδαισθήσεις. Το ξαναλέγω και θα το ξαναπώ πολλές φορές σε αυτές τις αναρτήσεις. Αρνήθηκε να αποφασίσει να αντιληφθεί, ότι άφησε ασύνδετο τον εαυτό και την κοινωνία του από τους πρόγονους του, κυνηγώντας νεκρές ψευδαισθήσεις. Να τη θυμάστε αυτή την πρόταση. Ασύνδετο με τους πρόγονους του. Την ψυχή του με την ψυχή τους. Προγόνους που σκέφτηκαν, μίλησαν, έγραψαν, πολέμησαν και πέθαναν για αυτή ακριβώς τη στιγμή του.

Αλκιρέας

 http://codepetalouda.blogspot.gr/2013/04/blog-post_30.html