Apple Dapple Cake (Κέικ με μήλα)

Υλικά

3 κούπες φαρίνα
1 κούπα αραβοσιτέλαιο
1 κούπα γάλα
2 κούπες ζάχαρη
1 κούπα ψιλοκομμένα καρύδια
1 κουταλάκι μπέικιν
3 αυγά
1 κουταλιά κανέλα
1/2 κουταλάκι τριμμένο γαρύφαλλο
1 βανίλια
3 μήλα σε κύβους


Σως την οποία ετοιμάζουμε σε κατσαρόλα με 5 λεπτά βράσιμο για να περιλούσουμε το γλυκό μας μόλις βγεί απο τον φούρνο

1 κούπα καστανή ζάχαρη
3/4 της κούπας μαργαρίνη

1/2 κούπα γάλα
μισό κουταλάκι κανέλα


χτυπάμε όλα τα υλικά μαζί εκτός των μήλων που προσθέτουμε στο τέλος και ανακατεύουμε καλά
ρίχνουμε την ζύμη σε βουτυρωμένη φόρμα που κουμπώνει και ψήνουμε στους 170 βαθμούς για 1 ώρα

όταν βγάλουμε το γλυκό ρίχνουμε την σώς και αφήνουμε να την πιεί πρίν το ξεφορμάρουμε

Σημείωση* επειδή σαν μονάδα μέτρησης η κούπα διαφέρει ίσως χρειαστεί να προσθέσετε λίγο γάλα ακόμη

Πίτα με κολοκυθάκια

3 κούπες τριμμένο και στραγγισμένο κολοκύθι (προκύπτει από 5-6 μεσαία κολοκύθια, περίπου 800 γραμμάρια όλα μαζί στραγγισμένα)

2 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις

4 μεσαία αυγά

1 κούπα ελαιόλαδο

1 κουταλάκι αλάτι

1 κουταλάκι πιπέρι

1 κούπα φέτα

1 κούπα γραβιέρα ή κεφαλοτύρι,χαλούμι ή άλλο κίτρινο τυρί

1 φακελάκι μπέικιν (είναι 3,5 κουταλάκια του γλυκού)

Μαϊντανό ψιλοκομμένο  (1 κούπα περίπου, όχι πατητή)

Προαιρετικά, 2-3 κουταλιές δυόσμο  ψιλοκομμένο

1-2 κουταλιές ελαιόλαδο για το πυρέξ και για την επιφάνεια της πίτας
Λίγη τριμμένη φρυγανιά για το πυρέξ και για την κρούστα

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά και κάνουμε πηχτό χυλό τον οποίο ψήνουμε μια ώρα περίπου στους 180

Ψητό Χοιρινό με 3 διαφορετικούς τρόπους (Ρόστο)

Το χοιρινό στον φούρνο μπορεί να γίνει τελείως αδιάφορο άν δεν έχει μια άλλη προσέγγιση,χρόνια μου πήρε να καταλήξω σε αυτές τις συνταγές και τις μοιράζομαι μαζί σας


1) Το απλό Ρόστο

  Μπούτι χοιρινό χωρίς κόκαλο  ενάμισυ κιλό για κάθε 4 άτομα
     2 σκελίδες σκόρδο
     πιπέρι
     αλάτι
     ελάχιστο λάδι και ένα μεγάλο ποτήρι λευκό κρασί

τοποθετείτε σε μικρό και κάπως βαθύ σκεύος,κάνετε τρύπες και έχοντας κόψει κάθετα το σκόρδο το βάζουμε στα ανοίγματα ρίχνουμε τα υπόλοιπα υλικά και ψήνουμε περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά στους 180.Τα πρώτα 10 λεπτά ανοιχτό και μετά σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο


2)  Ρόστο δικής μου έμπνευσης(glazed)

 
 Μπούτι χοιρινό χωρίς κόκαλο  ενάμισυ κιλό για κάθε 4 άτομα
 θυμάρι,σκόρδο,αλάτι,πιπέρι
 Ξύδι μπαλσάμικο 1 κρασοπότηρο
 μισό κρασοπότηρο πετιμέζι ελάχιστο ελαιόλαδο(2-3 κουταλιές σούπας),Αν δεν έχετε πετιμέζι τότε
 βάζετε σιρόπι σφενδάμι ή μέλι(2 κουταλάκια).

Μαρινάρουμε το κρέας, στο οποίο ήδη έχουμε βάλει το σκόρδο σε μικρά ανοίγματα ,όλη νύχτα στο ψυγείο σε κλειστό τάπερ.Το βγάζουμε και το τοποθετούμε σε μικρό και βαθύ σκεύος και ψήνουμε περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά στους 180.Τα πρώτα 10 λεπτά ανοιχτό και μετά σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο.

Αυτή η συνταγή μπορεί να μαγειρευτεί χωρίς καθόλου αλάτι είναι εξίσου νόστιμη



3)Το πικάντικο Ρόστο
 

Μπούτι χοιρινό χωρίς κόκαλο  ενάμισυ κιλό για κάθε 4 άτομα
σκόρδο,αλάτι ,πιπέρι ,φύλλα δάφνης,2 κρεμύδια σε λεπτές φέτες
1 σφηνάκι Triple sec (Λικέρ πορτοκάλι) ,τον χυμό 2 πορτοκαλιών,1 σφηνάκι Μπαλσάμικο

Απλώνουμε στην βάση του σκεύους και πάνω τους ακουμπάμε το κομμάτι του κρέατος ρίχουμε τα υγρά υλικά και κατόπιν τα στερεάψήνουμε περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά στους 180.Τα πρώτα 10 λεπτά ανοιχτό και μετά σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο.

Σάλτσα :στα δύο πρώτα όταν τελειώσει το ψήσιμο βγάζουμε το κρέας σε ξύλο κοπής και το κόβουμε λεπτές φέτες τις οποίες τοποθετούμε σε πιατέλα με χείλος.Παίρνουμε το ζουμί του ταψιού και αν χρειαστεί συμπληρώνουμε και ένα μικρό ποτηράκι νερό και τα βάζουμε σε μικρή κατσαρόλα να πάρουν βράση.Διαλύουμε σε κρύο νερό δύο κουταλιές κορν φλάουερ (για 250 γρ ζωμό) και δένουμε την σάλτσα και ρίχνουμε στο κρέας.

Στήν τρίτη συνταγή δεν κάνουμε επιπλέον σάλτσα διότι τα κρεμμύδια φτιάχνουν μια υπέροχη καραμελωμένη σάλτσατην οποία απλώνουμε πάνω απο το κρέας μόλις το κόψουμε στην πιατέλα.

όλες οι συνταγές συνοδεύονται εξαιρετικά με πουρέ πατάτας ή ρύζι.

Oι φέτες του κρέατος γίνονται την άλλη ημέρα πολύ ωραία σάντουιτς για τα παιδιά(με τυρί προβολόνε ή ελβετικό έμενταλ  μουστάρδα ,αγγουράκι τουρσί,ζαμπόν και βούτυρο) όπου κάνουν ένα πλήρες γεύμα
συνταγή απο την Κούβα

Συμβουλή μου: στο τέλος πάντα πρέπει να έχει ζουμί στο φαγητό,έτσι αν στην διάρκεια του ψησήματος σωθεί το ζουμάκι τότε πάντα συμπληρώνεται με νεράκι

Ενδιάμεσος χώρος

Έμεινα για λίγο παρατηρώντας τη διάρκεια της ζωής μου και σκεπτόμενος τα λόγια του Proteus. Προσπαθώντας να κατανοήσω τα σημεία που μου τόνισε, έφερνα στο νου μου ξανά και ξανά τις περιγραφές του για το ολογραφικό σώμα, την έξοδό μου προς τα ‘μέσα’ του σώματός μου και τη έννοια που δίνει στο ‘πριν’.
«Αν δεν έχω κατανοήσει ακόμη τη σύνδεση του ‘πριν’ με το μέλλον…» είπα νοητά στον Proteus, «…είναι διότι ποτέ δεν χρειάστηκε να περιγράψω κάτι με αυτόν τον τρόπο. Όταν εσείς λέτε ‘πριν’, δεν προσδιορίζετε κάτι χρονικά αλλά χωρικά. Λέτε ‘πριν’ και εννοείτε ‘πριν υλοποιηθεί’ κάτι στο χώρο και όχι ‘πριν’ συμβεί κάτι μέσα σε ένα χρονικό διάστημα. Συζητάτε για κάτι το οποίο ενώ θα συμβεί μελλοντικά, συγχρόνως υπάρχει ήδη κάπου αλλού. Για κάτι το οποίο αν και δεν έχει ακόμη εισέλθει στον αισθητό κόσμο ώστε να υλοποιηθεί και να το αντιληφθούμε, βρίσκεται ήδη στο χώρο που εμείς εκλαμβάνουμε χρονικά ως μέλλον. Θα προσπαθήσω να το πω απλοϊκά ώστε να το κατανοήσω, γνωρίζοντας ότι οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσω -ως παράδειγμα- είναι μόνο για να διευκολύνουν έναν πρόχειρο σχεδιασμό. Έτσι λοιπόν το σύμπαν το οποίο εμείς αντιλαμβανόμαστε, εδώ το συμβολίζω ως μια κλειστή σφαιρική δημιουργία, στην εξωτερική επιφάνεια της οποίας υπάρχουν μικρά νοητά σημεία -ως οπές- από τις οποίες εμείς -ως Εαυτοί-, μπορούμε να παρατηρούμε μέσα της. Αυτές οι οπές -ως σύνορα των κόσμων-, ταυτίζονται με τα σώματά μας και τις αισθήσεις του, από όπου εισέρχεται μέσα της -σε ολογραφικά τμήματα-, τόσο ο κόσμος όσο και τα σώματα όλων μας. Εισέρχονται στο παρόν, με σκοπό να υλοποιηθούν και να γίνουν αισθητά. Άρα για όσο δεν έχουν υπάρξει φανερά, υπάρχουν ήδη κάπου αλλού αόρατα. Ο αισθητός κόσμος, ‘πριν’ υπάρξει στιγμιαία στο ‘παρόν’, υπάρχει στο μέλλον από όπου αναδύεται. Κι αυτή είναι η έννοια που δίνετε στην ταύτιση του ‘πριν’ με το ‘μέλλον’.
»Όμως παρατηρώντας το εσωτερικό της σφαίρας αυτής, κατανοούμε ότι η υλοποίηση των σωμάτων μας, συμβαίνει μόνο στην εσωτερική της επιφάνεια κι αν παρομοιάσουμε αυτή τη σφαίρα με ένα τεραστίων διαστάσεων κούφιο σφαιρικό σύμπαν, τότε το σώμα μας υλοποιείται στην εσωτερική επιφάνεια του φλοιού του. Αν λοιπόν το σώμα το οποίο μας φιλοξενεί -ως Εαυτούς- αποτελεί την πύλη του άδηλου προς τον αισθητό κόσμο, τότε εγώ -ως Εαυτός- συνεχίζω να βρίσκομαι στο άδηλο και έξω από αυτό το σφαιρικό σύμπαν, ενώ το σώμα, αδυνατώντας να αντιληφθεί αυτό το οποίο βρίσκεται πίσω του και έξω από το φλοιό, θεωρεί ως εξωτερικό περιβάλλον του, ολόκληρο τον εσωτερικό χώρο της σφαιρικής αυτής δημιουργίας.
»Ότι υπάρχει στο μέλλον λοιπόν, υπάρχει έξω από τη σφαίρα και μέσα στο εξωτερικό της άδηλο. Ακολουθώντας τη ροή, αγγίζει τον φλοιό της -από έξω προς τα μέσα- όπου υλοποιείται στο παρόν και κατόπιν εισέρχεται στο εσωτερικό της χώρο -ο οποίος αποτελεί πλέον το παρελθόν του-, πάλι σε μη αισθητή μορφή. Αυτό σημαίνει όμως ότι αν το σώμα μου κοιτάξει προς τον ουρανό και το βαθύ διάστημα, στην ουσία κοιτάζει προς τον εσωτερικό θόλο αυτής της σφαιρικής δημιουργίας, άρα προς το παρελθόν του. Αυτός είναι και ο λόγος κατά τον οποίο αν κοιτάζει κάποιος ένα μακρινό αστέρι ή γαλαξία, στην ουσία κοιτάζει το παρελθόν του αστεριού ή του γαλαξία αυτού. Όμως εξακολουθώ να μη μπορώ να κατανοήσω το λόγο για τον οποίο εμείς -ως βιολογικό σώμα-, αδυνατούμε να κατανοήσουμε την ολογραφική φύση μας, θεωρώντας τα πάντα ως σταθερά, μόνιμα και πραγματικά».
«Πλησίασε πάλι, αυτό το σώμα σου που βρίσκεται στο παρόν…», μου είπε ο Proteus. «Πήγαινε και ρώτησέ το πόσο χρονών είναι, να δούμε τι θα σου πει…»
Στη στιγμή, πλησίασα το σώμα μου και κάνοντας την ερώτηση που μου είπε ο Proteus, έλαβα ως απάντηση την σωστή ηλικία που είχα ως ανθρώπινο βιολογικό σώμα.
«Λάθος…» το διέκοψε ο Proteus χωρίς να με ρωτήσει για αυτό. «Δεν είσαι όσο λες, αλλά αντίθετα εσύ, έχεις ως χρόνο ζωής μόλις μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου, μιας και γεννήθηκες ως υλική μορφή μόλις τώρα».
Το σώμα, σάστισε για λίγο αλλά αμέσως συνήλθε και επανέλαβε την ηλικία μου.
«Όσες φορές και να του το πεις…» στράφηκε τώρα προς εμένα πάλι ο Proteus, «…είναι αδύνατον να καταφέρεις να το μεταπείσεις. Στην ουσία κάθε ένα από αυτά τα ολογραφικά σώματα, ζει μόλις μερικά εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου κι ύστερα πεθαίνει, αλλά δεν μπορεί να το καταλάβει…»
«Πεθαίνει;» ξαφνιάστηκα…
«Φυσικά και πεθαίνει. Όταν κάτι χάνεται από τον αισθητό κόσμο του παρόντος και περνάει στο παρελθόν, όπου δεν γίνεται πλέον αντιληπτό στο ‘τώρα’, θεωρείται ότι -ως υλικό, βιολογικό πάντα σώμα- έχει πεθάνει. Έτσι δεν είναι;»
Έμεινα για λίγο αιωρούμενος στο χώρο, προσπαθώντας να κατανοήσω τι εννοεί, συνειδητοποιώντας τελικά ότι έχει δίκιο. Το κάθε ξεχωριστό ολογραφικό σώμα, υλοποιείται για όση ελάχιστη χρονική διάρκεια αναλογεί το ‘τώρα’ στο παρόν και αμέσως μετά, περνά στο παρελθόν και το άδηλο, όπου εξαφανίζεται για να πάρει τη θέση του το επόμενο. Άρα, στην ουσία, κάθε ένα τέτοιο σώμα μας, ζει ελάχιστα, όμως το ίδιο είναι αδύνατον να το κατανοήσει, διότι η μοναδική πληροφορία που λαμβάνει είναι η συνολική μέχρι εκείνη τη στιγμή μνήμη που έχει αθροιστεί. Και αυτή η πληροφορία της μνήμης του το αντιλαμβάνεται ακόμη ζωντανό, διότι η υλική, αισθητή, βιολογική ζωή, αναλογεί σε όλη της τη διάρκεια και όχι σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα παρουσίας.
«Η ανάγκη της επιβίωσης» είπε ήρεμα ο Proteus. «Αυτή είναι η αιτία της ανάγκης αποθήκευσης της γνώσης και της λειτουργίας της μνήμης. Η ανάγκη για γνώση προς επιβίωση, μέσα στην προσδόκιμη διάρκεια της ζωής του καθένα μας. Αν κάθε ένα τέτοιο σώμα, κατορθώσουμε να αποδεχθεί την πραγματική διάρκεια της ζωής του, τότε δεν θα έχει νόημα η ανάγκη επιβίωσης η οποία αναπτύσσεται σε όλη τη σειρά από τα σώματά μας. Σε κάθε έτος βιολογικής ζωής μας, γεννιούνται περισσότερα από τριάντα δισεκατομμύρια τέτοια ολογραφικά σώματα, των οποίων η ζωή διαρκεί μόλις μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου ενός ‘τώρα’. Άρα σε τριάντα χρόνια της ζωής σου, θα έχουν γεννηθεί -κι αμέσως χαθεί-, περισσότερα από εννιακόσια δισεκατομμύρια από αυτά τα σώματα. Κι ενώ το πρώτο σώμα από αυτά θα έχει το μέγεθος και το σχήμα ενός βρέφους ολίγων δευτερολέπτων, το τελευταίο θα έχει αυτό ενός νέου τριάντα ετών. Όμως ενώ η μνήμη του πρώτου θα είναι μηδενική, του τελευταίου θα αποτελείται από τη συνολική μνήμη της γνώσης και εμπειρίας που αποκόμισε τα τριάντα συνολικά έτη του.
»Έτσι, το τελευταίο σώμα κάθε υλοποίησης στο παρόν, θα περιέχει στη μνήμη του και θα γνωρίζει, όσα γνώρισαν όλα τα προηγούμενα συνολικά. Κι ενώ η πραγματική διάρκεια της ζωής του -όπως και όλων των προηγούμενων και επόμενων- θα αποτελείται από μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου, κάθε ένα θα θεωρεί -ως διάρκεια- το άθροισμα της ζωής όλων των προηγούμενων, ενώ θα υπολείπεται ακόμη όλων των επόμενων από αυτό. Όπως αντιλαμβάνεσαι τώρα, η συνολική βιολογική ζωή, ενός μοναδικού, σταθερού, πραγματικού και διαρκούντος -εν ζωή- σώματος δεν υπάρχει, αλλά αποτελεί ένα εικονικό και ψευδές άθροισμα όλων των ολογραφικών σωμάτων τα οποία υλοποιούνται γραμμικά εν σειρά. Η ψευδαίσθηση αυτή της μονιμότητας όμως, δημιουργεί την εικονική ‘ανάγκη επιβίωσης’ του βιολογικού σώματος, η οποία στοιχειοθετεί τη ζωή ως συνολική διάρκεια από παρελθόν, παρόν και μέλλον.
»Το ίδιο το συνολικό σώμα κατά τη διάρκεια της βιολογικής του ζωής, γνωρίζει μέσα από το πεδίο της επίγνωσης, ότι η ζωή του ανθρώπινου είδους -με την ευρύτερη έννοια- δεν ξεκινά τη στιγμή της δικής του βιολογικής γέννησης, ούτε σταματά τη στιγμή του δικού του βιολογικού θανάτου, αλλά αντίθετα, τόσο το είδος μας όσο και ολόκληρος ο αισθητός κόσμος, έχει μια ευρύτερη διάρκεια ζωής από ένα ευρύτερο παρελθόν, παρόν και μέλλον. Κατανοεί ότι η δική του ζωή αποτελεί ένα μικρό μόλις τμήμα της συνολικής διάρκειας του κόσμου, ενώ συγχρόνως -η ίδια- αποτελείται από μια σειρά από στιγμές, μέσα από τις οποίες αποκομίζει γνώση και εμπειρίες ώστε να διαχειρίζεται την εξουσία. Έτσι, επιθυμεί να καταφέρει να δημιουργήσει μια συνέχεια της όλης αυτής διαδικασίας. Η ανάγκη επιβίωσης τώρα, αφού το ίδιο δεν κατορθώνει να έχει μια μεγαλύτερη διάρκεια της υπάρχουσας βιολογικής ζωής του, δημιουργεί την ανάγκη διεύρυνσής της γραμμικά -σε μια μεγαλύτερης διάρκειας συνολική ζωή- μέσω μιας νέας ζωής.
»Η σχέση με τον Εαυτό του, του δίνει την πληροφορία της δυνατότητας του δεύτερου να δημιουργήσει μια δεύτερη ευκαιρία ζωής, αλλά -ψευδώς- θεωρεί ότι η δεύτερη αυτή ευκαιρία, απευθύνεται σε αυτό το ίδιο το σώμα. Θεωρεί δηλαδή, ότι η μετεμψύχωση του Εαυτού και η έναρξη μιας νέας ζωής από την αρχή, απευθύνεται σε αυτό το σώμα κι όχι μονάχα στον Εαυτό, κάτι το οποίο είναι αδύνατον ποτέ να συμβεί. Έτσι αντί να κυριαρχήσει ο Εαυτός στο σώμα και το Εγώ, γίνεται το αντίθετο, όπου το Εγώ με το σώμα πλέον θεωρούν ότι αυτά τα ίδια έχουν ψυχή και συνείδηση και μέσω αυτών θα επανέλθουν στη ζωή με ένα άλλο όνομα, σε μια άλλη χρονική γραμμή. Για να τα κατανοήσεις τώρα όλα αυτά, πήγαινε στο τελευταίο σώμα της συνολικής διάρκειας της ζωής σου, ακριβώς τη στιγμή του βιολογικού του θανάτου και εξέτασε ό,τι σου είπα» είπε τέλος ο Proteus.
Ήταν μια δύσκολη στιγμή. Ο νους μου έδωσε εντολή να περάσει ολόκληρη η ζωή από μπροστά μου, ώστε να εισέλθει μέσα στο θάλαμο το τελευταίο βιολογικά ζωντανό σώμα της υλοποίησής μου, όμως εγώ αρνιόμουν να ρωτήσω την ημερομηνία ή την ηλικία του, κοιτάζοντάς το αμήχανα. Ο Proteus, λες και κατάλαβε τη σκέψη μου, πήρε πρωτοβουλία βγάζοντάς με από τη δύσκολη θέση…
«Παρατήρησε πρώτα τι υπάρχει στο μέλλον του» είπε αργά στο νου μου…
Στράφηκα να παρατηρώ τη σειρά που βρισκόταν πίσω από το θάλαμο και μέσα στο μέλλον, όμως το μόνο που έβλεπα ήταν τα άψυχα σώματα που περίμεναν στη σειρά για να υλοποιηθούν. Δεν υπήρχα μέσα τους. Ο βιολογικός θάνατος είχε σηματοδοτήσει τη διακοπή της επαφής μου μαζί τους κι έτσι τα λίγα σώματα τα οποία είχαν μείνει για το μελλοντικό χρόνο από το θάνατό μου, περιλάμβαναν μονάχα τις χρονικές στιγμές της διαδικασίας ταφής μου.
«Που βρίσκεσαι Εσύ;» ρώτησε ήρεμα ο Proteus, σε μια προσπάθεια να ενεργοποιήσει τη συνειδητή μου πλευρά.
Προσπάθησα να καταλάβω τι εννοούσε, αρχίζοντας να ψάχνω παντού γύρω χωρίς να βγάζω κάποιο ξεκάθαρο συμπέρασμα για τη θέση στην οποία βρισκόμουν -ως Εαυτός-, μετά τη τελική στιγμή του βιολογικού θανάτου του σώματός μου. Ο Proteus, έχοντας αντιληφθεί την κατάστασή μου, επέμεινε περισσότερο…
«Παρατήρησε τι υπάρχει από Εσένα μέσα στο παρελθόν σου» είπε σαν να έδινε εντολή.
Γύρισα και κοίταξα εμπρός από το θάλαμο, μέσα στο χώρο που αντιπροσώπευε το παρελθόν της ζωής μου, αλλά αυτό που είδα με αναστάτωνε, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω πώς ήταν δυνατόν να συμβαίνει. Η τελευταία σειρά από τα ολογραφικά μου σώματα, είχε τραβήξει ένα δικό μου τμήμα -ως Εαυτού- μέσα στο παρελθόν της ζωής μου -και άρα μέσα στο πεδίο της επίγνωσης του αισθητού κόσμου-, κρατώντας με ενωμένο μέσω ενός συνδέσμου, παρόμοιου με ηλεκτρικό λώρο. Εγώ -ως Εαυτός-, παρέμενα έξω από το πεδίο, όμως η σύνδεση με τον λώρο με εμπόδιζε να φύγω και να απομακρυνθώ μακριά από αυτό.
«Ο χώρος αυτός, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς στην αρχή του παρελθόντος της ζωής και εφάπτεται με το παρόν, ονομάζεται ‘ενδιάμεσος χώρος» είπε τώρα ο Proteus αργά αλλά σταθερά. Ευρισκόμενος ανάμεσα στο αισθητό και στο αόρατο ή άδηλο, είναι ο χώρος τον οποίο ονομάζουμε ‘κάτω κόσμο’ ή απλά ‘ο άλλος κόσμος’. Αν αφήσεις το σώμα σου να κυριαρχήσει πάνω σου, θεωρώντας ότι τόσο Εσύ ο ίδιος -ως Εαυτός- όσο και η συνείδησή σου ανήκουν στο Εγώ σου, τότε αυτό -για να επεκτείνει τη διάρκεια της ζωής του- ετοιμάζεται να σε χρησιμοποιήσει στην επόμενη -υποθετική- ζωή του, τραβώντας σε και εγκλωβίζοντάς σε μέσα στο πεδίο της επίγνωσης. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, το σώμα δημιουργεί έναν ενεργειακό λώρο μαζί σου. Αν δεν κατορθώσεις να ανατραπεί η κατάσταση αυτή μέχρι την τελευταία στιγμή του θανάτου του, τότε το τελευταίο ολογραφικό σώμα, αποχωρώντας προς τα έξω του -δηλαδή προς το εσωτερικό του πεδίου και το παρελθόν του-, έλκει και το λώρο μαζί του κρατώντας σε δέσμιο, χωρίς να έχεις δυνατότητα να απεμπλακείς και να επιστρέψεις στην πηγή σου.
»Όπως βλέπεις, δεν σε απορροφά ολόκληρο -ως Εαυτό- μέσα στο πεδίο. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να συμβεί. Όμως ο λώρος αυτός είναι αρκετός ώστε να σε δεσμεύσει. Με τη σύνδεση αυτή, είναι αδύνατον να παρατηρείς τον αισθητό κόσμο μιας και δεν φιλοξενείσαι πλέον σε ζωντανό σώμα, αλλά μπορείς να παρατηρείς το παρελθόν στο οποίο έζησε το σώμα σου. Χωρίς δηλαδή να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ανήκεις πια στον αισθητό κόσμο, μπορείς να ζεις εικονικά στιγμές με άλλα άτομα με τα οποία έχεις αλληλεπιδράσει στο παρελθόν και να βιώνεις καταστάσεις που -ακόμη κι αν δεν πραγματοποιήθηκαν-, είχε δρομολογηθεί η πιθανότητα να συμβούν κάποτε. Αυτό σημαίνει ότι μόλις μπεις στο πεδίο με έναν τέτοιο σύνδεσμο, θα θεωρείς -ψευδώς- ότι η ζωή του σώματός σου συνεχίζεται. Όμως ούτε αυτό είναι δυνατόν να συμβεί.
»Το σώμα στο οποίο φιλοξενήθηκες έχει μια ορισμένη διάρκεια ζωής και ο θάνατός του -με την απομάκρυνσή του από το παρόν- σηματοδοτεί το τέλος του. Η διάρκεια ζωής του όμως -όπως γνωρίζεις πλέον- ταυτίζεται με τη συνολική γνώση την οποία έχει αποκομίσει μέσα στην επίγνωση κι αυτή η γνώση είναι εγκατεστημένη στη μνήμη του η οποία πλέον έχει αθροιστεί συνολικά στο τελευταίο ζωντανό σώμα. Έτσι έχουμε, Εσένα -μέσω του ενεργειακού λώρου- δέσμιο μέσα στην επίγνωση, να θεωρείς ότι συνεχίζεις να υπάρχεις μέσα σε ένα σώμα παρατηρώντας τον κόσμο, ενώ παράλληλα το σώμα σου, το οποίο αν και περιμένει να ξαναζήσει μια νέα ζωή μέσα από Εσένα, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και απομακρύνεται προς το βαθύ διάστημα, έχοντας όμως δεσμευμένο ενεργειακά επάνω του Εσένα.
»Αυτός ο σύνδεσμος του ενεργειακού λώρου δεν μπορεί να απομακρυνθεί περισσότερο από μια γραμμικά ισοδύναμη απόσταση, όσο -περίπου- της γης από τη σελήνη. Στην απόσταση αυτή, μπορεί να παραμένει ενεργός, για όσο διάστημα υπάρχει πληροφορία υλοποίησης του σώματος μέσα στο μέλλον, ανεξάρτητα αν συνεχίζει να ολοκληρώνεται οποιαδήποτε υλοποίησή του στο παρόν. Όταν ο κύκλος της προσδόκιμης ζωής του σώματος ολοκληρωθεί και η οποιαδήποτε πληροφορία η οποία μπορεί να υπάρχει σε μέλλον και παρόν χαθεί, τότε ο λώρος λύνεται ελευθερώνοντας το σύνδεσμο του Εαυτού μέσα στο πεδίο. Η απελευθέρωση αυτή, αυτομάτως διαγράφει οποιαδήποτε πληροφορία μνήμης υπάρχει από το προηγούμενο σώμα, αλλά συνεχίζει να κρατά δέσμιο τον Εαυτό, ο οποίος τώρα έχει ανάγκη ενός νέου σώματος ώστε να μπορεί να παρατηρήσει και να αλληλεπιδράσει με το πεδίο. Ως αποτέλεσμα ο Εαυτός, επιλέγει μια νέα διάρκεια ζωής αποτελούμενη από μέλλον, παρόν και παρελθόν και εισέρχεται εκ νέου σε ένα νέο σώμα από όπου ξεκινά ένα καινούργιο κύκλο ζωής από την αρχή».
Έμεινα για λίγο μετέωρος παρατηρώντας τον ενεργειακό λώρο ο οποίος είχε εισέλθει μέσα στο πεδίο. Συνειδητοποιούσα έτσι, ότι ο οποιοσδήποτε οριστεί -εκούσια ή ακούσια- ως θεματοφύλακας της γνώσης σε τούτο τον κόσμο, αυτομάτως γίνεται διαχειριστής της εξουσίας και δέσμιος μιας συνεχούς ανακύκλωσης βιολογικής ζωής διαδοχικών σωμάτων.
«Άρα η αστρική προβολή έξω από το υλικό μας σώμα, είναι στην ουσία μια βύθιση του Εαυτού μας μέσα στο εσωτερικό του αισθητού κόσμου ή μια δοκιμή μετεμψύχωσης. Από την άλλη, όλοι όσοι διαχειρίζονται εξουσία σε τούτο τον κόσμο, -ανεξάρτητα αν είναι συνειδητή αυτή η επιλογή τους ή όχι-, συμμετέχουν σε αυτή την ανακύκλωση της ψυχής μέσα στο πεδίο της επίγνωσης…» είπα με ένα τρόπο λες και μιλούσα στον εαυτό μου…
«Το ίδιο συμβαίνει όμως και με όσους αναπαράγουν τη γνώση…» συνέχισα σχεδόν σαστισμένος. «Τότε λοιπόν, γιατί το κάνετε αυτό; Αφού γνωρίζετε ότι αν αποδεχτούμε τα λόγια σας και τα ενστερνιστούμε ως νέα γνώση, δημιουργούμε κι εμείς -άτυπα- μια ελίτ όπως αυτή που περιγράψατε».
«Δεν είναι τόσο απλό…» απάντησε ο Proteus ήρεμα. «Το ότι σας μεταφέρω -ως γνώση- την περιγραφή και λειτουργία του εσωτερικού και εξωτερικού μέρους του κόσμου, δεν σημαίνει ότι είστε έτοιμοι να δημιουργήσετε μια συγκεκριμένη συνειδητή διαδικασία ως Εαυτοί. Δεν υπάρχει κανόνας σε αυτό. Ο δρόμος προς τα μέσα ή προς τα έξω, είναι εντελώς ατομικός, βασισμένος στην πραγματική ελεύθερη βούληση του καθενός. Το ότι γνωρίζετε ότι υπάρχει εικονικότητα στο πεδίο δεν σημαίνει ότι μπορείτε και να την κατανοήσετε. Η απόσταση του ‘μου περιγράφουν το περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι’, μέχρι του ‘συνειδητοποιώ τον Εαυτό μου και το Λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εδώ, επιλέγοντας ο ίδιος το δρόμο που θα ακολουθήσω’, είναι σχεδόν αγεφύρωτη. Διότι ακόμη και ο φόβος σου, είναι επιλογή. Δεν θα σου υποδείξω εγώ αυτό που θα συνειδητοποιήσεις. Μόνος σου θα το κάνεις. Κι Εσύ, όπως και ο καθένας που θα αποφασίσει να ενεργοποιήσει τον Εαυτό του.
»Λέξεις και φράσεις όπως ‘γνώση’, ‘επίγνωση’, ‘ολογραφικό σώμα’ ή ‘υλοποίηση στο στιγμιαίο παρόν’, από μόνες τους δεν πρόκειται να σε βοηθήσουν να φτάσεις κάπου, αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει βαθιά μέσα σου τα βαθύτερα νοήματά τους. Αν δεν κατορθώσεις να συνειδητοποιήσεις Εσύ ο ίδιος, τη σχέση που έχουν στην πραγματικότητα, οι έννοιες της εξουσίας με τον κόσμο και τον τρόπο που συμμετέχουν -εν αγνοία σου- το Εγώ ή ο Εαυτός, στη διατήρηση ή στην οποιαδήποτε αλλαγή του, δεν θα μπορέσει καμμιά γνώση να σε βοηθήσει να το κάνεις. Άσχετα με το τι λες, το πεδίο αυτό του κόσμου, έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί αν η βούληση σου λειτουργεί με τη δική σου συνείδηση ή αν αναπαράγεις κομμάτια γνώσης τα οποία αδυνατείς ακόμη να συνειδητοποιήσεις. Σε τούτο τον κόσμο, μπορώ να σου δείξω κάτι, αλλά αυτό που θα δεις και θα κατανοήσεις τελικά, είναι υπόθεση της δικής σου σχέσης με τον Εαυτό και τη συνείδησή σου».

 https://alkireus.wordpress.com/%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1-blog/#18endiamesosxwros

Ολογραφικός κόσμος

 «Ναι αλλά δεν καταλαβαίνω…» Ο Diego, με μια έκφραση αμφιβολίας και αδυναμίας κατανόησης των όσων είχε μόλις ακούσει, έκανε μια κίνηση να ξύσει με το δάκτυλό του, τη δεξιά μεριά του κεφαλιού του.

«Με όσα είπατε, μου έχετε δημιουργήσει αρκετά ερωτήματα» συνέχισε διστακτικά. «Τόσο για την πορεία της ψυχής, όσο και για την συμπεριφορά αυτής της ελίτ, όπως την ονομάσατε. Αρχικά δηλαδή, θα σας ζητούσα κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες, για την έλξη της ψυχής από το σώμα προς τα έξω, στον ενδιάμεσο χώρο. Προφανώς σε ότι περιγράψατε, εννοείτε ως ‘έξω’, μια κατεύθυνση προς το διάστημα, παρόμοια με την αστρική προβολή. Και το λέω αυτό, διότι οι περισσότεροι από μας, είμαι σίγουρος πως αυτό που γνωρίζουν, είναι ότι μόλις πεθάνουμε ως υλική υπόσταση, η ψυχή απομακρύνεται προς το εξωτερικό του σώματος δηλαδή προς τον ουρανό. Ενώ εσείς περιγράφετε ακριβώς το αντίθετο, θεωρώντας μάλιστα ότι η κίνηση αυτή προς τα έξω, εγκλωβίζει την ψυχή αντί να την ελευθερώνει όπως νομίζουμε. Αν υπάρχει -όπως λέτε- μια τέτοια κίνηση της ψυχής προς τα μέσα, τότε θεωρώ ότι γίνεται προς το εσωτερικό χώρο του σώματός μας. Πώς μπορεί όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο… δεν το καταλαβαίνω…»

Ο Proteus, δεν απάντησε στον Diego, παρά στράφηκε αμέσως προς τον Mark, ο οποίος συνέχιζε να κάθεται στην κεντρική κονσόλα ελέγχου της συσκευής στο κέντρο της διάταξης των πολυθρόνων μας.

«Mark σε παρακαλώ, ετοίμασε τη συσκευή για μια συνολική επόπτευση του πεδίου με ολόκληρη την ομάδα» και γυρνώντας προς όλους μας, συνέχισε με ένα τόνο εντολής πια στη φωνή του.
«Ενεργοποιήστε πάλι τις στολές σας και φορέστε τον πλήρη εξοπλισμό σας. Θα βιώσετε όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματά σας, μέσω μιας συνολικής επίσκεψης όλων μας μέσα στο πεδίο. Όσες εντολές ή και επεξηγηματικές λεπτομέρειες έχω να σας δώσω, θα σας τις δώσω βιωματικά εκεί μέσα. Οποιεσδήποτε επιμέρους πρόσθετες λεπτομέρειες, θα τις συζητήσουμε αμέσως μετά. Η βόλτα μας και τούτη τη φορά θα είναι ολιγόλεπτη μα περιεκτική, κι εγώ θα βρίσκομαι πάλι μαζί σας. Παρακαλώ ετοιμαστείτε…» είπε και περίμενε μέχρι να συνδεθούμε όλοι ενεργοποιώντας τις στολές μας μέσα από τη συσκευή που δοκιμάζαμε…

Αυτή τη φορά, μερικά δευτερόλεπτα μου ήταν αρκετά για να βυθιστώ στο πεδίο, όπου -χωρίς να ακούω πλέον τη φωνή του Proteus-, ένοιωθα όλα όσα ήθελε να μας πει. Έτσι αρχικά, -με ένα τρόπο σαν να μιλούσε κατευθείαν στο νου μας χωρίς τον οποιοδήποτε ήχο-, μας ζήτησε να δώσουμε στο σώμα μας ένα σχήμα της επιλογής μας, ώστε να κατανοούμε τη ροή του χρόνου που θα διέρχεται από μέσα του, από το μέλλον προς το παρελθόν. Εγώ χωρίς να περιμένω, αποφάσισα να του δώσω το σχήμα ενός διαφανούς θαλάμου, ο οποίος να χωράει μόνο εμένα μέσα του. Ένα πολύ στενό γυάλινο διαφανή χώρο σαν παλιό τηλεφωνικό θάλαμο, με δυο πόρτες -κι αυτές διαφανείς-, μια πίσω μου και μια εμπρός μου. Αφού σχηματίστηκε αστραπιαία ο θάλαμος περικλείοντάς με μέσα του, γύρισα το βλέμμα μου παντού, παρατηρώντας όσα βρίσκονταν εμπρός μου, για να καταλάβω τι εννοούσε ο Proteus με τον όρο παρελθόν μου. Μα όσα έβλεπα εδώ, ανήκαν ήδη στον γνωστό μου κόσμο που υπήρχε γύρω μου, με την αίθουσα, το κτήριο, τους δρόμους γύρω, τον ουρανό από πάνω, τα βουνά και τη θάλασσα πέρα μακριά, τα πουλιά, τους φίλους και τους συνεργάτες μου, τα πάντα. Κρατήθηκα λίγο ατενίζοντας όλο τον έμπροσθεν μου χώρο, κι ύστερα έστρεψα το βλέμμα μου προς τα πίσω. Όμως όσα είδα πάλι εκεί, ήταν σχεδόν παρόμοια με τα μπροστινά, αδυνατώντας να βρω από τη θέση που βρισκόμουν οποιαδήποτε διαφορά από το μέλλον και το παρελθόν μου.

Τότε, η μπροστινή πόρτα του θαλάμου μου άνοιξε απότομα, κι εγώ εκσφενδονίστηκα με ταχύτητα ευθεία εμπρός μου, αδυνατώντας να κοιτάξω με οποιοδήποτε τρόπο προς τα πίσω. Μα όσο προχωρούσα, το τοπίο άρχιζε να αλλάζει δραστικά, κι ο κόσμος που έβλεπα γύρω μου, αναλογούσε σε αυτή τη ζωή που είχα ζήσει, γυρίζοντας το χρόνο προς τα πίσω, αρχής γενομένης από τη στιγμή που άνοιξε η πόρτα του θαλάμου. Με γρήγορη ταχύτητα, οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια που έζησα, περνούσαν ανάποδα, με όλα γύρω μου να οδηγούν στη μοναδική στιγμή της γέννησής μου. Τη στιγμή που συνειδητοποίησα το γεγονός αυτό, μόλις δηλαδή κατανόησα ότι η έξοδός μου προς τα εμπρός οδηγούσε αντίστροφα το χρόνο σε όσα είχα ήδη ζήσει μέχρι τώρα στη ζωή μου, -λες και κάτι με ρούφηξε πάλι πίσω- βρέθηκα αυτόματα μέσα στο θάλαμό μου και με την πόρτα εμπρός μου κλειστή όπως πριν.

Χωρίς τώρα να προλάβω να καταλάβω πώς επέστρεψα μέσα του, η πίσω πόρτα άνοιξε μόνη της κι εγώ οπισθοχωρώντας με βήματα αργά προς τα πίσω, άρχισα να περπατώ ανάποδα, χωρίς να μπορώ όμως να βλέπω που πηγαίνω μιας και κεφάλι και βλέμμα κοιτούσαν ακόμη εμπρός. Το τοπίο γύρω, εξακολουθούσε να είναι επίσης οικείο, στην αρχή ίδιο με αυτό που άφησα, αλλά καθώς συνέχιζα να οπισθοχωρώ, γύρω μου άρχισαν να εμφανίζονται όλα όσα σκεφτόμουν να υλοποιήσω στη ζωή μου. Ένα μετά το άλλο τα όνειρα και τα σχέδιά μου για το μέλλον της ζωής μου, άρχισαν να εμφανίζονται γύρω μου, σαν να ζω μια εικονική πραγματικότητα από το μέλλον. Μέχρι που κάποια στιγμή, όλος ο κόσμος άρχισε να γίνεται θολός και απροσδιόριστος τόσο, που ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πλησίαζα να ζήσω τη στιγμή του θανάτου μου.

Όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή αυτής της συνειδητοποίησης -και πριν προλάβω πάλι να εκσφενδονιστώ αστραπιαία μέσα στο θάλαμό μου-, αποφάσισα να κάνω μια επιλογή. Να συνεχίσω και να περάσω τη χρονική στιγμή του θανάτου μου, ώστε να ανακαλύψω τι συμβαίνει στον Εαυτό μου μετά από εκείνο το σημείο. Έτσι, χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω, έκανα ένα ακόμη βήμα προς τα πίσω, βγαίνοντας εντελώς έξω από το πεδίο της διάρκειας της ζωής μου. Κι εκεί, χωρίς να κάνω οτιδήποτε άλλο, όλος εκείνος ο κόσμος που έβλεπα γύρω μου μέχρις εκείνη τη στιγμή, εξαφανίστηκε. Μονάχα πιο πέρα, ένοιωθα την παρουσία του Proteus, ο οποίος -με ένα τρόπο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που γίνεται αισθητός μέσα στον κόσμο-, άρχισε να μιλάει μέσα στο νου μου χωρίς ήχο και χωρίς εικόνα ή άλλη αίσθηση.

«Κάνε άλλη μια επιλογή…» άρχισε να μου λέει η φωνή του, «…και ζήτα να δεις ολόκληρη τη ζωής σου, από τη γέννησή σου μέχρι το θάνατό σου».

Υπάκουσα χωρίς να σκεφτώ κάτι περισσότερο από την επιθυμία μου αυτή κι αμέσως ολόκληρη η διάρκεια της ζωής που ζούσα, εμφανίστηκε μπροστά μου, εμπρός και πίσω από τον γυάλινο θάλαμο που σχεδίασα πριν από λίγο. Εμπρός του, βρισκόταν όλη η ζωή που έζησα μέχρι τώρα, μέσα στο θάλαμο βρισκόταν αυτή η στιγμή που ζούσα μόλις τώρα και πίσω του ακολουθούσε η ζωή που επρόκειτο να ζήσω από τώρα κι έπειτα μέχρι να αποβιώσω και να φύγω από αυτό τον κόσμο.
«Τώρα δώσε εντολή στη διάρκεια…» ξανάκουσα τη φωνή του Proteus χωρίς ήχο μέσα στο νου μου να μου λέει, «…να σου φανερώσει την αιτία της μετενσάρκωσης της ψυχής σου».

Δε χρειάστηκε να κάνω κάτι. Την ίδια στιγμή που το είπε, συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος γύρω μου, με αισθανόταν και με αντιλαμβανόταν ως υλικό σώμα, μονάχα όταν βρισκόμουν -ως σώμα- μέσα στο θάλαμο ο οποίος συμβόλιζε το ‘τώρα’. Το ίδιο κι εγώ -ως σώμα και μέρος του κόσμου-, αισθανόμουν κι αντιλαμβανόμουν ολόκληρο τον κόσμο, το δικό μου και τα υπόλοιπα σώματα των άλλων γύρω μου, μονάχα όταν βρίσκονταν ακριβώς στο παρόν. Και όλα τα υπόλοιπα τα οποία βρίσκονταν μέσα στο παρελθόν και το μέλλον, παρέμεναν αόρατα κι ας ήταν δίπλα μας.

Παρατηρούσα ότι όλα τα σώματα, το ένα πίσω από το άλλο και με κατεύθυνση από το μέλλον προς το παρελθόν, εισέρχονταν μέσα στο ‘τώρα’, εμφανίζονταν κι ύστερα περνούσαν έξω από αυτό, για να παραχωρήσουν τη θέση τους στα επόμενα που ακολουθούσαν. Στην ουσία, ο γυάλινος θάλαμος, δεν αντιπροσώπευε μονάχα το δικό μου σώμα, αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Και έτσι, κάθε φορά που ένα σώμα έμπαινε μέσα του, αλληλεπιδρούσε με τα πάντα. Όλες οι καταστάσεις της ζωής καταγράφονταν μέσω της διαδικασίας της μνήμης, δημιουργώντας άπειρες στον αριθμό ενεργειακές συνάψεις, οι οποίες ένωναν το συγκεκριμένο σώμα του ‘τώρα’, τόσο με αυτά που είχαν περάσει όσο και με εκείνα τα οποία ακολουθούσαν.

«Για να κατανοήσεις τον τρόπο που συμβαίνει αυτό, ζήτα να δεις τη ροή του κόσμου σε αργή κίνηση» ακούστηκε και πάλι -χωρίς ήχο- μέσα μου η φωνή του Proteus…

Πλησίασα και κοίταξα με προσοχή μέσα στον διαφανή θάλαμο που συμβόλιζε ολόκληρο τον κόσμο του παρόντος, επιλέγοντας να ρέει σε πολύ αργή κίνηση ώστε να τον κατανοήσω. Η κάθε στιγμή λοιπόν του χρόνου που αντιπροσωπεύει το ‘τώρα’, αυτό που εμείς όλοι αντιλαμβανόμαστε ως ‘στιγμιαίο παρόν’, ταυτίζεται με μια και μόνη ολοκληρωμένη αίσθηση ολόκληρου του κόσμου. Έτσι κάθε στιγμή του ‘παρόντος’, αποτελεί και μια ολογραφική τρισδιάστατη συναίσθηση του συνολικού κόσμου, η οποία συμπεριλαμβάνει την πλήρη αποκωδικοποίησή του μέσα από τις πέντε αισθήσεις μας. Κάθε ‘τώρα’ δηλαδή, είναι πληροφορία η οποία ταυτίζεται με μια ολογραφική αίσθηση από εικόνα, ήχο, γεύση, όσφρηση και αφή ολόκληρου του κόσμου μας. Κάθε τέτοια στιγμή είναι μοναδική, αυτόνομη και συναθροιστική. Μοναδική διότι εμφανίζεται και μετά χάνεται χωρίς να υπάρχει δυνατότητα να επανέλθει ακριβώς η ίδια, αυτόνομη διότι η εμφάνισή της θα συμβεί ούτως ή άλλως, καταλαμβάνοντας τη θέση της προηγουμένης που έχει αποχωρήσει και τέλος συναθροιστική διότι περιλαμβάνει ως γνώση ολόκληρη τη γνώση της μέχρι εκείνη τη στιγμή ζωής μας.

Όσο κι αν αυτό φαίνεται αδύνατο ή αδιανόητο στο υλικό σώμα, η όλη εμφάνιση του κόσμου λαμβάνει χώρα σε τρία στάδια, αυτά της εμφάνισης, της σταθεροποίησης και της εξαφάνισης ή του κενού. Δεν μπορούσα ακόμη να εξηγήσω την αιτία όλης αυτής της διαδικασίας με τους γνωστούς φυσικούς νόμους του κόσμου μας, όμως συνειδητοποιούσα ότι ολόκληρος ο λεγόμενος υλικός ή αλλιώς αισθητός κόσμος -συμπεριλαμβανομένων όλων των σωμάτων μας-, εμφανίζεται στιγμιαία, σταθεροποιείται και στη συνέχεια εξαφανίζεται αφήνοντας στη θέση του ένα απόλυτο κενό, το οποίο θα καταλάβει αμέσως μετά η επόμενη ολογραφική στιγμή του.

Παρατηρώντας ολόκληρο το πεδίο του αισθητού κόσμου, συνειδητοποιούσα ότι μοιάζει με μια γιγαντιαία σφαιρική δημιουργία, στην εσωτερική επιφάνεια της οποίας σχηματίζεται κάθε στιγμή ο υλικός, αισθητός κόσμος, ο οποίος γίνεται αντιληπτός από εμάς. Η σφαίρα αυτή λειτουργεί σαν ανακλαστικό κάτοπτρο, και στους επισκέπτες και παρατηρητές που βρίσκονται μέσα της προκαλεί ψευδαισθήσεις, κάνοντάς τους να θεωρούν τον εσωτερικό της χώρο ως τον δικό τους εξωτερικό κόσμο. Ενώ συγχρόνως, κρατά εντελώς αόρατο και κρυφό οτιδήποτε υπάρχει έξω από αυτή, έτσι ώστε, ολόκληρο το εσωτερικό της να αποτελεί ένα εικονικό και ψευδές καθρέφτισμα της πραγματικής κωδικοποιημένης πληροφορίας η οποία υπάρχει στον εξωτερικό της χώρο. Ενώ δηλαδή ο Εαυτός μου, βρίσκεται στην εξωτερική της επιφάνεια και παρατηρεί τον κόσμο μέσα της, την ίδια στιγμή το σώμα μου θεωρεί ότι όλο αυτό που αισθάνεται ως κόσμο, είναι έξω από αυτό. Για το σώμα όμως, είναι πράγματι έτσι, διότι ενώ ο ουρανός, τα αστέρια, οι πλανήτες ή και οι γαλαξίες -στην πραγματικότητα- βρίσκονται στο εσωτερικό πεδίο της σφαίρας, το σώμα τα αισθάνεται -μέσα από το καθρέφτισμα- ανάποδα, θεωρώντας τα πάντα έξω και γύρω του. Κι αυτό διότι στο σώμα -ως τμήμα του πεδίου- είναι αδύνατον να δει και να αντιληφθεί τα πράγματα διαφορετικά.

Παρατηρούσα, ότι -όπως ο υπόλοιπος κόσμος- έτσι και η υλική υπόσταση του σώματός μας, λαμβάνει χώρα μονάχα στο στιγμιαίο παρόν, δίνοντάς του την αίσθηση του υλικού, σταθερού και μόνιμου. Πριν συμβεί η υλοποίηση αυτή, παραμένει μέσα στο χώρο του μέλλοντος -από τον οποίο ετοιμάζεται να αναδυθεί-, ταξινομημένο ενεργειακά σε μικρά ολογραφικά τμήματα από δικές μας χρονικές στιγμές. Αυτές οι στιγμές μία -μία στη σειρά, εμφανίζονται -λαμβάνοντας υλική μορφή- στο παρόν και κατόπιν αποχωρούν σε ενεργειακή πάλι άυλη μορφή, στο χώρο ο οποίος για μας αποτελεί το παρελθόν. Το εντυπωσιακό, είναι ότι κάθε ένα τέτοιο ολογραφικό σώμα, τη στιγμή της στιγμιαίας εμφάνισής του στο παρόν, σχηματίζει αυτόματα τη μνήμη του δημιουργώντας άπειρες ηλεκτρικές συνάψεις με όλα τα υπόλοιπα σώματα που βρίσκονται στο παρελθόν, ενώ παράλληλα -με τον ίδιο πάλι τρόπο-, συμμετέχει στο σχεδιασμό της μελλοντικής ζωής του, η οποία περιμένει να υλοποιηθεί.
Στην ουσία δηλαδή, -άρχισα να συνειδητοποιώ- ότι δεν υπάρχει χρόνος με την έννοια που τον γνώριζα μέχρι τότε, αλλά ο χρόνος, είναι η σταδιακή εμφάνιση αυτών των ολογραφικών τμημάτων του χώρου, μέσα στον οποίο βρίσκεται η πληροφορία για ολόκληρο τον αισθητό κόσμο. Έτσι καθώς παρατηρούσα το παρόν σε αργή κίνηση, το σώμα μου -μαζί με ολόκληρο τον κόσμο-, εμφανιζόταν, σταθεροποιείτο για μια στιγμή και μετά εξαφανιζόταν αφήνοντας το στιγμιαίο χώρο του παρόντος εντελώς κενό.

«Ο χώρος έξω από τη σφαίρα που παρατηρείς…» ένοιωσα στο νου μου την άηχη φωνή του Proteus, «…έχει δύο διπλές διαστάσεις οι οποίες είναι αόρατες στις ανθρώπινες αισθήσεις. Η κάθε μια τους είναι διπλή, διότι περιέχει μέσα της τόσο το μέλλον από το οποίο πηγάζει ο κόσμος, όσο και το παρελθόν στο οποίο οδηγείται αμέσως μετά την υλοποίησή του. Αν λοιπόν ο αισθητός κόσμος καταλαμβάνει τις τρεις πρώτες διαστάσεις, τότε θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι οι διαστάσεις για τις οποίες μιλάμε είναι οι αόρατες σε μας τέταρτη και πέμπτη. Η υλοποίηση του κόσμου οδεύει από το μέλλον της πέμπτης προς την τέταρτη και εν συνεχεία αφού αγγίξει την τρίτη και υλοποιηθεί, οδεύει προς το παρελθόν από την τέταρτη τώρα προς την πέμπτη.

»Όπως σωστά συνειδητοποίησες, δεν υπάρχει χρόνος, αλλά μονάχα μια σειρά από ολογραφικές φέτες, κλάσματα ή τμήματα του κόσμου, μέσα στα οποία έχει αποκωδικοποιηθεί η κάθε μας στιγμή. Κάθε τέτοια ολογραφική φέτα, αποτελείται μονάχα από χώρο, μέσα στον οποίο υπάρχει η πληροφορία της συγκεκριμένης θέσης του κόσμου. Αυτό το χώρο όμως, εμείς -ως σώματα- τον μετρούμε και τον μεταφράζουμε χρονικά. Όπως καταλαβαίνεις πλέον, εφόσον δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει ούτε κίνηση. Έτσι η κίνηση η οποία γίνεται σε μας αισθητή, είναι φαινομενική και αποτελεί την εναλλαγή -της μιας μετά της άλλης- από αυτές τις χωρικές ολογραφικές φέτες του κόσμου, στις οποίες αυτός -μαζί με οτιδήποτε υπάρχει μέσα του- εμφανίζεται σε διαφορετική θέση κάθε φορά από ότι ήταν προηγουμένως.»

«Αυτό αρχίζω να το καταλαβαίνω…» του απάντησα, «όμως προσπαθώ ακόμη να αντιληφθώ, τον τρόπο με τον οποίο αισθανόμαστε τα σώματά μας μόνιμα, καθώς επίσης τη διαδικασία που αυτά καταγράφουν τις πληροφορίες, τη γνώση και τις εμπειρίες στη μνήμη τους …»
«Αυτό σου συμβαίνει, διότι εξακολουθείς να έχεις δυσκολία στην αντίληψη αυτής της σειράς των ολογραφικών κλασμάτων του κόσμου. Σου είναι δύσκολο να αποδεχθείς τον κόσμο και το σώμα σου μέσα από μια σειρά από τρισδιάστατες φέτες η μία πίσω από την άλλη, οι οποίες λαμβάνουν υλική οντότητα μονάχα στο παρόν και αμέσως μετά επιστρέφουν στην άυλη ενεργειακή μορφή στην οποία υπήρχαν και πριν. Στο σώμα σου είναι δύσκολο να αποδεχθεί ότι αυτό που αντιλαμβάνεται ως εξωτερικό περιβάλλον του ή ακόμη και βαθύ διάστημα, στην ουσία είναι το εσωτερικό του κόσμου στον οποίο ανήκει και άρα, για να βγεις Εσύ από αυτόν θα πρέπει να κάνεις βήματα αντίθετης κατεύθυνσης, δηλαδή προς τα μέσα σου. Όχι προς τα μέσα κάποιου άλλου, αλλά προς το δικό σου μέσα, Εσού του ίδιου. Όμως περισσότερο απ’ όλα, σου είναι δύσκολο να ταυτίσεις το ‘πριν’ με το μέλλον, μιας και έχουμε εκπαιδευτεί να θεωρούμε ως ‘πριν’ το παρελθόν μας, δηλαδή αυτό που έχει ήδη χρονικά παρέλθει. Έτσι, για να καταφέρεις να φτάσεις σε μια τέτοια συνειδητοποίηση, θα πρέπει να πάψεις να σκέφτεσαι ως σώμα. Διότι μονάχα το σώμα δέχεται το ‘πριν’ ως παρελθόν, μιας και η πληροφορία που εισπράττει για τα πάντα, προέρχεται αποκλειστικά από τα σωματικά ολογραφικά του κλάσματα που έχουν προηγηθεί από αυτό. Πλησίασε λίγο περισσότερο στο θάλαμό σου για να σου δείξω τι εννοώ.»

Πλησίασα στο ‘παρόν’ μου όπως μου υπέδειξε ο Proteus. Ο θάλαμος τώρα βρισκόταν στη φάση κενού, όπου μέσα του δεν υπήρχε τίποτε. Εμπρός του, υπήρχε το τελευταίο από αυτή τη σειρά των ολογραφικών σωμάτων τα οποία είχαν ήδη διέλθει από μέσα, ενώ πίσω του, στεκόταν το πρώτο από όλα αυτά που πλησίαζαν για να υλοποιηθούν. Ο Proteus μου ζήτησε να αφήσω το ροή να στείλει ένα τέτοιο σώμα μέσα στο παρόν και να παρατηρήσω τι θα συμβεί. Πριν το κάνω όμως αυτό, παρατήρησα ότι τα σώματα τα οποία βρίσκονταν στο χώρο του μέλλοντος και περίμεναν στην ουρά να διέλθουν μέσα από το παρόν μου, ήταν ήδη προετοιμασμένα για αυτό που θα συναντούσαν. Κι εκείνα τα οποία ήταν πλησιέστερα στο θάλαμο, είχαν ήδη δημιουργήσει τις πρώτες συνάψεις με όσα είχαν διέλθει το παρόν, ενώ όσο απομακρύνονταν από το σημείο εισόδου, οι συνάψεις γίνονταν πιο αδύναμες ή και -από ένα σημείο κι έπειτα- εξασθενούσαν εντελώς.

Άφησα τη ροή να εισβάλει μέσα στο παρόν μου, κι αμέσως το πρώτο ολογραφικό σώμα που στεκόταν στην ουρά από το μέλλον μου μπήκε μέσα. Με μια απίστευτη ταχύτητα, όλες οι συνάψεις οι οποίες είχαν μέχρι τότε δημιουργηθεί με το καθένα από τα προηγούμενα σώματα, συνδέθηκαν μαζί του, δίνοντάς του τη δυνατότητα να ανακαλεί ελεύθερα όποια πληροφορία ήθελε από το παρελθόν μου. Χωρίς να καθυστερήσω, του ζήτησα να μου πει το όνομά του, κι εκείνο αυτόματα, απάντησε πως είναι εγώ, δίνοντάς μου το όνομα που έχω ως βιολογική ύπαρξη σε τούτη τη ζωή. Σκέφτηκα ότι η πληροφορία αυτή είναι κοινή σε όλα μιας και αποτελούν φέτες του ίδιου βιολογικού σώματος, έτσι -κάνοντάς το πιο δύσκολο- του ζήτησα να μου πει ένα όνομα κάποιου συμμαθητή μου από το σχολείο. Τότε συνέβη το εξής παράξενο. Από το συγκεκριμένο σώμα ξεπετάχθηκε ταχύτατα μια ηλεκτρική εκκένωση όπως του κεραυνού, η οποία δημιούργησε αστραπιαία ενεργειακές συνάψεις με όλη τη σειρά από τα σώματα τα οποία είχαν υλοποιηθεί κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων. Μια μεγάλη λίστα από ονόματα συμμαθητών άρχισε να δημιουργείται και το σώμα μου ήταν έτοιμο να αρχίσει να μου τα ανακοινώνει, όταν ακούστηκε πάλι η νοητή φωνή του Proteus.
«Ζήτησέ του να σου πει μια στιγμή κατά την οποία έζησε θλίψη και εσωτερικό πόνο, μέσα από κάποια προδοσία, απόρριψη, εγκατάλειψη, εξευτελισμό ή ταπείνωση…» είπε.

Το σώμα τότε τραντάχτηκε απότομα από τις συνάψεις που δημιουργήθηκαν αστραπιαία, συνδέοντάς το με ένα συγκεκριμένο σώμα, το οποίο έτυχε να είναι υλοποιημένο στο τότε παρόν, μιας συγκεκριμένης πράγματι οδυνηρής στιγμής από το παρελθόν μου. Παρατηρώντας προσεκτικά, είδα ότι ως χρονική στιγμή, δεν επέλεξε χρόνο, αλλά μια συγκεκριμένη ολογραφική φέτα του συνολικού χώρου του κόσμου, η οποία ήταν τότε υλοποιημένη στο παρόν και κατέγραψε μέσα της εκείνη την εμπειρία. Δηλαδή, αν και το παρόν συγκεκριμένο ολογραφικό σώμα, δεν είχε καταγράψει -το ίδιο- οποιαδήποτε πληροφορία από εκείνη την οδυνηρή κατάσταση -μιας και δεν υπήρχε εκείνη τη στιγμή-, θεωρούσε ότι η συγκεκριμένη εμπειρία το αφορά άμεσα, όπως και οι σκέψεις ή τα συναισθήματα που παράγονται από αυτή. Πράγμα που σημαίνει, ότι κάθε τέτοια ολογραφική φέτα του συνολικού σώματος, κάθε σώμα το οποίο υλοποιείται στο παρόν, ενστερνίζεται ως δική του ολόκληρη τη γνώση και εμπειρία την οποία έχουν καταγράψει όλα τα προηγούμενα σώματα συνολικά.

«Το βλέπεις;» άρχισε να μου εξηγεί άηχα ο Proteus, «Εσύ ως Εαυτός παρατηρείς τον κόσμο μέσα από αυτά τα σώματα τα οποία υλοποιούνται στο παρόν. Όπως βλέπεις, η διαδικασία της μνήμης, υποχρεώνει το κάθε σώμα ξεχωριστά, -τη στιγμή της υλοποίησής του στο παρόν- να αθροίζει μέσα του και να θεωρεί δική του, τη συνολική πληροφορία, γνώσης και εμπειρίας που έχουν αποκομίσει από τη ζωή τους όλα τα προηγούμενα σώματα συνολικά. Αυτή η πληροφορία όμως δεν είναι δική σου, αλλά δική του ή πιο σωστά δική τους. Εσύ -ως Εαυτός ή ψυχή- έχεις ως σκοπό να παρατηρήσεις τον κόσμο προσπαθώντας πάντα να κατορθώσεις να διαπεράσεις μέσα του ψιχία της συνείδησής σου. Μαζί τους συγκρατείσαι με εσωτερικούς ενεργειακούς δεσμούς κι αν το Εγώ και η σειρά αυτή των ολογραφικών σωμάτων κυριαρχήσουν σε αυτή τη σχέση, τότε κι Εσύ θα γίνεις ένα από αυτά. Έτσι στο τέλος, όταν και το τελευταίο από αυτά τα σώματα υλοποιηθεί και περάσει στο παρελθόν σηματοδοτώντας το βιολογικό θάνατο του σώματός σου, οι δεσμοί αυτοί θα παραμείνουν ενεργοί παρασύροντάς κι Εσένα, μέσα στον ‘ενδιάμεσο χώρο’ ο οποίος χωρίζει τον αισθητό κόσμο από τον άδηλο. Ένα χώρο όπου Εσύ -ως Εαυτός-, είναι αδύνατον να υπάρξεις χωρίς σώμα και το σώμα -ως βιολογική ύλη-, είναι αδύνατον να λάβει αισθητή μορφή. Όσο θα βρίσκεσαι εκεί, θα συνεχίζεις να θεωρείς το χώρο της επίγνωσης δικό σου, ενώ συγχρόνως θα σου είναι αδύνατον να παραμείνεις μέσα της. Έτσι θα αφεθείς στην ‘ανάγκη’ ενός καινούργιου σώματος, επανερχόμενος στη ζωή ξανά και ξανά».

«Αυτή είναι λοιπόν η αιτία της μετενσάρκωσης;» Άηχα προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τα όσα ένοιωθα από την περιγραφή που μου έδινε ο Proteus.
«Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μπορώ να αντιληφθώ την αιτία των αναγκών της Ελίτ που μας περιγράψτε προηγουμένως, όμως αδυνατώ ακόμη να κατανοήσω την αιτία και τον τρόπο με τον οποίο παραμένουν ενεργοί αυτοί οι δεσμοί της ψυχής με το σώμα μου…» είπα νοητικά στον εκπαιδευτή μας.


https://alkireus.wordpress.com/%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1-blog/#16hgnwshthsepiviwshs

Η γνώση της επιβίωσης

Ο Proteus, χαμογέλασε αχνά καθώς έσκυβε το κεφάλι εμπρός, δίνοντας στο κορμί του ώθηση να σηκωθεί από τη συσκευή στην οποία ήταν ακουμπισμένος και να πλησιάσει προς το μέρος που καθόταν ο Diego. Προχώρησε λίγο, έριξε μια πλάγια ματιά στον μαθητή του κι ύστερα τον ρώτησε αργά σαν να τον εξετάζει…

«Τι σημαίνει ο όρος τεχνητή, -και η επίγνωση τι είναι-, δεν είναι τεχνητή συνείδηση;»… μένοντας μερικά δευτερόλεπτα να τον κοιτάζει αμίλητος προτού συνεχίσει…
«Όχι νεαρέ μου. Αυτή η συσκευή δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει άλλη μία επίγνωση δίπλα στην ήδη υπάρχουσα. Αυτό θα μπορούσε να είναι η εργασία ενός χειραγωγού ή κάποιου ο οποίος θα ήθελε να μείνει στην ιστορία ως πρωτοπόρος της επιστημονικής ή μεταφυσικής σκέψης. Εμείς, το μόνο που προσπαθούμε να κάνουμε εδώ μέσα από αυτή τη συσκευή, είναι να αποκωδικοποιήσουμε τον αισθητό κόσμο, κάνοντάς τον περισσότερο κατανοητό στους ανθρώπους, χωρίς να μπούμε στη διαδικασία να τους τον περιγράψουμε εκ νέου. Θα μπορούσες να πεις ότι η συσκευή -έμμεσα, και στη βάση κάποιου πρωτοπόρου λογισμικού προγράμματος-, θα μπορούσε να αποτυπώσει τον κώδικα της παραγωγής συναισθήματος μέσω της σκέψης, αλλά μέχρις εκεί. Τεχνητή συνείδηση όχι.»
«Να αποτυπώσει τον κώδικα της παραγωγής συναισθήματος μέσω της σκέψης;» ο Diego επανέλαβε την τελευταία φράση του Proteus σαν μαγνητισμένος και απορημένος μαζί, με ένα έντονο ύφος στο πρόσωπό του που έδειχνε καθαρά την προσπάθειά του να την κατανοήσει. Ο εκπαιδευτής, τον άφησε μερικά δευτερόλεπτα σε αυτή τη στάση και γύρισε προς όλους εμάς γύρω του, οι οποίοι επίσης προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε το νόημά της. Έφτασε το βλέμμα του να διασταυρωθεί με το δικό μου και το ακινητοποίησε εκεί. Σαν να περίμενε να μιλήσω, να συνεχίσω, να πω οτιδήποτε…

«Εννοείτε ότι το μοναδικό στοιχείο το οποίο διαφοροποιεί τον άνθρωπο μέσα στο πεδίο της επίγνωσης, είναι το συναίσθημά του, ε;» Το είπα, αλλά συγχρόνως προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω το νόημα της φράσης που ξεστόμισα. Ο Proteus, που το αντιλήφθηκε, δεν έχασε την ευκαιρία…

«Θα ήθελα να το αναλύσεις αυτό που μας είπες μόλις τώρα, έτσι ώστε να το κατανοήσουμε όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ μέσα…» κάνοντάς με για λίγο να τον κοιτάζω σιωπηρά κι αμήχανα…
«Έχω κατανοήσει…» άρχισα, «…ότι πράγματι το ανθρώπινο σώμα λαμβάνει υλική μορφή μονάχα στο ‘τώρα’. Σε αυτό το απειροελάχιστο τμήμα του γραμμικού χρόνου που αποτελεί το ‘παρόν’ μας. Έχω επίσης αρχίσει να αντιλαμβάνομαι -αλλά δυσκολεύομαι να σας το περιγράψω ακόμη ώστε να γίνει από όλους κατανοητό-, ότι η σκέψη, αποτελεί τις ηλεκτρικές συνάψεις σύνδεσης, όλων αυτών των διαφορετικών σωμάτων, τα οποία λαμβάνουν υλική υπόσταση, στη συγκεκριμένη άπειρη γραμμική σειρά όλων των ανάλογων -και άρα διαφορετικών μεταξύ τους- ‘τώρα’.

»Η σκέψη δηλαδή, είναι ο ηλεκτρικός μεταφορέας, ο οποίος συνδέει σε ένα ενιαίο σύνολο, την ενεργειακή πληροφορία της γνώσης, την οποία έχει απορροφήσει κάθε ένα από όλα αυτά τα διαφορετικά σώματα, τα οποία έχουν υλοποιηθεί σε κάθε ένα ‘τώρα’ ξεχωριστά. Όλη όμως αυτή η ενεργειακή πληροφορία των σκέψεων η οποία αποτελεί τη γνώση του καθένα μας, βρίσκεται μέσα στο συνολικό πεδίο της επίγνωσης, το οποίο -στον άνθρωπο- παραμένει αόρατο και άδηλο. Και ως μοναδικό απτό και αισθητό σημάδι της ύπαρξής της, το ανθρώπινο σώμα αντιλαμβάνεται μονάχα το συναίσθημα. Όμως, αν δεν υπάρχει η γνώση, τι είδους σκέψεις και τι συναίσθημα θα έχουμε; Διότι είναι σίγουρο, ότι ακόμη κι αν δεν έχουμε ίχνος γνώσης ικανής να δημιουργήσουμε τις όποιες σκέψεις, το συναίσθημα θα είναι πάντοτε παρόν. Κι έτσι, δημιουργείται αυτομάτως η τελική ερώτηση: τι είδους συναίσθημα μπορεί να δημιουργήσει ένα γνωσιακό και νοητικό υπόβαθρο μηδενικής ικανότητας σκέψης;

»Για να οδηγηθούμε καλύτερα σε κάποιο συμπέρασμα, θα ήθελα να υποθέσουμε, ότι σε μια κοινωνία του μέλλοντος, καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε μηχανές -ρομπότ, με τις οποίες μηδενίζουμε την ανθρώπινη ανάγκη εργασίας. Σε ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο, όπου οι μελλοντικοί άνθρωποι θα έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ρομποτικές μηχανές τεχνητής νοημοσύνης, ικανές να δημιουργούν άλλες μηχανές για να μας εξυπηρετούν, εμείς -ως άνθρωποι- θα έχουμε πλέον απαλλαγεί από την ανάγκη της όποιας εργασίας μας ώστε να επιβιώνουμε. Σε μια τέτοια υποθετική μελλοντική κοινωνία, η επιβίωση μέσω της διατροφής, της υγείας και της εστίασης, θα έχει λυθεί μέσω αυτών των μηχανών υψηλής τεχνητής νοημοσύνης, οι οποίες πλέον θα δημιουργούνται μόνες τους χωρίς τη συμμετοχή του ανθρώπου, δίνοντας λύσεις σε όλα τα πιθανά προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα. Όμως για τον άνθρωπο διαχρονικά, η ανάγκη της γνώσης, βασίζεται στην ανάγκη του για επιβίωση. Μαθαίνει και γνωρίζει πράγματα για να επιβιώσει καλύτερα στο περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται κι αν, -πάντα μιλώντας για τον άνθρωπο-, υπάρχει μηδενική ανάγκη προσπάθειας επιβίωσης, αυτό συγχρόνως σημαίνει ότι θα υπάρχει και μηδενική ανάγκη για γνώση.

»Όμως αν και ο άνθρωπος δεν θα ενδιαφέρεται πλέον ο ίδιος για οποιαδήποτε είδος γνώσης, το πεδίο της ‘επίγνωσης’ είναι αδύνατον να είναι κενό πληροφορίας. Σε ένα κενό πεδίο, παύει να υπάρχει υλικός, αισθητός κόσμος και άρα παύει να υπάρχει ανθρώπινο σώμα με υλική μορφή και υπόσταση, μιας και το σώμα ανήκει σε αυτό. Έτσι, ακόμη κι αν ο άνθρωπος δεν το αντιλαμβάνεται, μέσα στο πεδίο θα υπάρχει πάντοτε ένα είδος βασικής πληροφορίας, ικανής να υλοποιεί τόσο το σώμα του ανθρώπου, όσο και τις μηχανές οι οποίες θα τον υπηρετούν. Ένα σώμα, όπου το συναίσθημά του θα συνεχίζει να είναι παρόν, σε μια αρχέγονη πλέον μορφή, η οποία -λόγω της απουσίας της γνώσης- θα παράγεται μέσω μηδενικής ικανότητας σκέψης. Όμως, τι σημαίνει αρχέγονο ή πρωτόγονο συναίσθημα και τι είδους παιδεία μπορεί να παράγει ένας πολιτισμός ο οποίος γεννιέται και αναπτύσσεται με αυτό τον τρόπο;»

Σταμάτησα για λίγο, πρώτον για να αφομοιώσω την ουσία από αυτά που είπα πριν συνεχίσω και έπειτα για να παρατηρήσω τις αντιδράσεις των συναδέλφων μου και των εκπαιδευτών μας τριγύρω. Όμως όσα είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ, μου γεννούσαν νέες ερωτήσεις και απορίες, τις οποίες ο Proteus λες και τις αντιλήφθηκε, με προκάλεσε να εκφράσω στις λεπτομέρειές τους…
«Μιλάς για έναν πιθανό μελλοντικό πολιτισμό, ο οποίος μοιάζει να έχει προέλθει από μια υψηλή τεχνολογική ανάπτυξη μιας και περιέχει τέτοιου είδους κατασκευές μηχανών, ικανές να δημιουργούν -από μόνες τους- άλλες κατασκευές αντί του ανθρώπου. Όμως την ίδια στιγμή, μας περιγράφεις μια κατάσταση πολιτισμικής κατάρρευσης. Θεωρείς δηλαδή, ότι μια τέτοιου τύπου πιθανή ανάπτυξη της ανθρωπότητας, μπορεί να ισοδυναμεί με επιστροφή της σε αρχέγονες καταστάσεις; Πώς το προβλέπεις αυτό και πώς το εξηγείς ακριβώς;»

Έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω και ο ίδιος τα λόγια και τις συνοψίσεις του Proteus…

«Ο πολιτισμοί…» είπα «…οι οποίοι βασίζονται στη γνώση, μοιάζουν να παρουσιάζουν μεγάλους χρονικούς κύκλους, οι οποίοι αν και μπορεί να εμφανίζονται μέσα σε ένα διαφορετικό περιβάλλον ανάπτυξής τους, στην ουσία έχουν το ίδιο τέλος και την ίδια επανέναρξη. Και η μεν ομοιομορφία στην αρχή τους και στο τέλος τους, δείχνει την κυκλική αυτή κίνησή τους στο χρόνο, η δε διαφοροποίηση του περιβάλλοντός τους δείχνει ότι η συνολική κίνηση αυτή δεν είναι απλά κυκλική, αλλά διπλή, δηλαδή ελικοειδής.

»Ο άνθρωπος, ξεκινά να δημιουργεί πολιτισμούς, έχοντας ως πρωταρχικά βασικό ή και μοναδικό κριτήριό του, την επιβίωσή του ως σωματική υπόσταση. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμις η οποία τον ωθεί να ανοίγει δρόμους στο χρόνο. Επιβίωση όμως σημαίνει ενέργεια, η οποία παράγεται μέσω του συνολικά παραγομένου -από τον ίδιο αρχικά- έργου. Επίλυση της ανάγκης επιβίωσής του λοιπόν, σημαίνει επίλυση της ανάγκης του για προσφορά έργου. Επίλυσης των ενεργειακών αναγκών του. Σημαίνει ότι η πλήρης επιβίωση και ευημερία του θα επέλθει, μόλις ελαττώσει στο ελάχιστο το προσφερόμενο -από τον ίδιο- έργο. Μια τέτοια ανάπτυξη, έχει πάντοτε ως αποτέλεσμα λοιπόν, την δημιουργία υποκατάστατων, ικανών να του παρέχουν αυτό το έργο χωρίς τη δική του συμμετοχή. Η εξουσία, μοιάζει να είναι απλά η διαχείριση όλης αυτής της διαδικασίας. Τα υποκατάστατα αυτά, μπορεί να είναι άλλοι άνθρωποι τους οποίους διαχειρίζεται ως δούλους ή μπορεί να είναι μηχανικές ή και βιολογικές δημιουργίες, -κατασκευασμένες από τον ίδιο- προσομοιάζοντας την ανθρώπινη λειτουργία. Ότι κι αν είναι, το κριτήριο, ο στόχος και ο σκοπός είναι πάντοτε τα ίδια. Ανάγκη συγκέντρωσης και διαχείρισης ζωτικότητας, δηλαδή ενέργειας».

«Δηλαδή θέλεις να πεις…» διέκοψε για μια ακόμη φορά ο Proteus, «…ότι ολόκληρο το σχέδιο της ύπαρξης αυτού του κόσμου, στηρίζεται στην ανάγκη επιβίωσης των σωμάτων; Ότι η διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, βασίζεται στην διαιώνιση αυτής της ίδιας της ανάγκης του ανθρώπινου υλικού σώματος να επιβιώνει; Ότι για να επικρατήσει το ανθρώπινο είδος, αυτή η επιβίωσή του -ως ανάγκη-, οφείλει επίσης να διατηρηθεί αμετάβλητη στο χρόνο και να αποτελεί συνεχώς την κινητήριο δύναμη της ύπαρξής του σε τούτο τον κόσμο;» και στρεφόμενος προς όλους μας συνέχισε… «Υπάρχει κάποιος από σας που θα ήθελε να πει κάτι σε αυτή την παραδοχή;» περιμένοντας να δει τις αντιδράσεις μας ή να πάρει κάποια απάντηση…

«Έτσι αρχίζω να αντιλαμβάνομαι…» είπα διστακτικά… «Έτσι θεωρώ, αλλά αν κάνω κάποιο λάθος θα ήθελα τη δική σας γνώμη…»
Ο Proteus έκανε μερικά βήματα περιμένοντας κάποια αντίδραση ή διαφορετική άποψη πάνω στο θέμα, αλλά μη εισπράττοντας κάτι ανάλογο συνέχισε απευθυνόμενος τόσο σε μένα, όσο και στους υπόλοιπους…

«Δεν κάνεις λάθος. Ολόκληρο το σχέδιο της δημιουργίας αυτού του κόσμου, στηρίζεται σε αυτό ακριβώς. Ο κόσμος μας, βασίζεται στη γνώση μας για αυτόν, δημιουργώντας μια πάγια απαίτηση στον άνθρωπο, να ερευνά και να αναζητά συνεχώς τρόπους επιβίωσης της υλικής του υπόστασης. Όμως τόσο η γνώση όσο και η επιβίωση, είναι το ίδιο εικονικές. Έτσι στον άνθρωπο, η γνώση έχει νόημα, όταν και εφόσον του παρέχει συνεχώς πληροφορίες σχετικές με την ευημερία και την ασφαλή διαβίωση και επιβίωσή του. Όμως ως ευημερία, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την όσο το δυνατόν λιγότερη προσπάθεια και λιγότερη προσφορά έργου από τον ίδιο. Έτσι, όσο αναζητά συνεχώς περισσότερη γνώση, και όσο αυξάνει μέσα από αυτή την ευημερία του, τόσο προσπαθεί να δημιουργήσει υποκατάστατα ανθρώπων τα οποία θα τον υπηρετούν, προσφέροντάς του το έργο τους για τη δική του εξασφάλιση στον κόσμο. Υποκατάστατα βιολογικά όπως για παράδειγμα κλωνοποιημένα ομοιώματά του, ή μηχανικά όπως τα ρομπότ ή οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές σαν αυτή τη συσκευή που βρίσκεται μπροστά μας. Όσο όμως ο ίδιος αποχωρεί από την ανάγκη αυτή της συνεχούς προσφοράς έργου επιβίωσης, τόσο μειώνεται η απαίτησή του αναζήτησης περισσότερης γνώσης.

»Σε μια τέτοια κατάσταση, η μεγάλη μάζα τη ανθρωπότητας, έχοντας αναθέσει το μεγαλύτερο μέρος της προσφοράς του έργου διαβίωσης και επιβίωσής της, στα βιολογικά ή μηχανικά αυτά υποκατάστατα που δημιουργεί, αποχωρεί και από την αναζήτηση γνώσης, αφήνοντας το ρόλο αυτό μονάχα σε λίγους οι οποίοι επιφορτίζονται το ρόλο της συνεχούς συντήρησης και βελτίωσης αυτών των βοηθών τους. Έτσι η γνώση περιορίζεται σε μια ανθρώπινη ελίτ, ενώ το μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας σταδιακά στερείται ακόμη και την ικανότητα της οποιασδήποτε βασικής σκέψης, μένοντας μονάχα στις βασικές αρχέγονες πληροφορίες οι οποίες συνεχίζουν να υλοποιούν το σώμα τους. Ένα σώμα το οποίο καθώς υλοποιείται, συνεχίζει να δημιουργεί το ίδιο αρχέγονο συναίσθημα, ανάλογο της βασικής γνώσης και των σκέψεων που του δημιουργεί.

»Σαν σταδιακό αποτέλεσμα σε όλο αυτό, επέρχεται μια ολοκληρωτική κατάρρευση του αισθητού κόσμου, η οποία συμπαρασύρει ολόκληρη την ανθρωπότητα, όπως και τα υπόλοιπα έμβια όντα τα οποία υπάρχουν μέσα της. Ολόκληρη, πλην της ομάδας εκείνης της γνωσιακής ελίτ, η οποία και κατορθώνει τελικά –διαφεύγοντας- να επιβιώσει, μαζί με ένα μεγάλο μέρος των μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή βιολογικών και μηχανικών επιτευγμάτων που είχε δημιουργήσει, αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους να επιστρέψουν στην προϊστορική εποχή των σπηλαίων. Ιστορικοί μεγάκυκλοι εκατοντάδων χιλιετηρίδων, οι οποίοι συνεχίζουν να συμβαίνουν ξανά και ξανά, διαγράφοντας και αφαιρώντας από εμάς τους υπόλοιπους οποιαδήποτε ιστορική ένδειξη ή απόδειξη της προηγούμενης παρουσίας τους στο χρόνο.»

Στην αίθουσα επικρατούσε απόλυτη σιγή. Όλοι έμοιαζαν μουδιασμένοι, προσπαθώντας άλλοι να κατανοήσουν τα λόγια του Proteus και άλλοι να τα προεκτείνουν στις υπάρχουσες σημερινές καταστάσεις της ανθρωπότητας που ζούμε. Εκείνος, έκανε ένα γύρο το βλέμμα του στον καθένα από μας κι ύστερα συνέχισε…

«Κι αυτό που μόλις περιγράφουμε, δεν έχει γίνει μονάχα μια φορά, αλλά διαδραματίζεται κατ’ επανάληψη, σε χρονικούς κύκλους χιλιάδων ετών, οι οποίοι παραμένουν εντελώς άγνωστοι στην επίσημη ανθρωπότητα. Κάθε φορά, οι άνθρωποι πλησιάζουν στην ολοκλήρωση του κύκλου τους, τη στιγμή που θα κατορθώσουν να δημιουργήσουν κάποιο υποκατάστατό τους. Ένα βιολογικό ή μηχανικό ανθρωποειδές, το οποίο θα το εντάξουν στην υπηρεσία τους. Αυτό είναι και το κομβικό σημείο της κατάρρευσης του πολιτισμού τους. Το επίτευγμα αυτό -στην ανάπτυξή του-, σταδιακά τους αφαιρεί την υποχρέωση εργασίας τους, αναζήτησης πόρων διαβίωσης και υγείας ή στέγασης και προφύλαξης. Οι άνθρωποι σε μια τέτοια φάση, δεν ενδιαφέρονται πλέον για τη γνώση και βυθίζονται σε μια κατάσταση χωρίς ενδιαφέρον για την εξέλιξη και πορεία της ζωής τους, η οποία μετά από μερικές δεκάδες χρόνια, τους έχει αλλάξει ολοκληρωτικά.

»Οι άνθρωποι οι οποίοι αποτελούν την εκάστοτε ελίτ της εξουσίας, προσπαθούν με διάφορα τεχνάσματα να διατηρήσουν το ενδιαφέρον της μάζας για επιβίωση και γνώση. Μια διευρυμένη κατάσταση ελεγχόμενων πολέμων ή καθοδήγησης του συλλογικού συναισθήματος, είναι πάγιες πρακτικές οι οποίες μπορούν να κρατήσουν την ανθρωπότητα σε εγρήγορση και τον κόσμο ενεργό για σημαντικό διάστημα. Όμως -μακροπρόθεσμα- οι πρακτικές αυτές έχουν αποδειχθεί πάντοτε ανεπαρκείς. Ο πόλεμος όπως και το καθοδηγούμενο συναίσθημα των μαζών, μπορούν να μαίνονται παράλληλα με ένα συνεχώς μειούμενο γνωσιακό ενδιαφέρον, όπου στο τέλος, οι πορείες τους τέμνονται πάντοτε στο χρονικό σημείο της τελικής ολοκληρωτικής καταστροφής.»

Σταμάτησε για λίγο και πάλι, αφουγκραζόμενος το συνολικό παλμό των παρόντων στην αίθουσα.
«Όλα αυτά όμως αφορούν το ανθρώπινο σώμα. Την υλική του υπόσταση και την εξουσία, η οποία δημιουργείται και υπάρχει μέσα στην επίγνωση του αισθητού κόσμου. Δεν θα με ρωτήσει κανένας σας τι συμβαίνει με την ουσία και την ψυχή; Τον Εαυτό και τη συνείδηση οι οποίες υπάρχουν πέρα από τούτο τον εικονικό κόσμο;» Δε πήρε όμως απάντηση κι εγώ δεν μπορούσα πλέον ούτε να σκεφτώ αυτά που είχε ήδη πει…

«Όλο το ταξίδι του Εαυτού…» συνέχισε ο εκπαιδευτής, σε μια αίθουσα πλέον ολοκληρωτικά βουβή από οποιοδήποτε άλλο ήχο, «…όλο αυτό το πέρα-δώθε στα διαφορετικά σώματα των αλλεπάλληλων ζωών, έχει ως σκοπό να καταφέρει να διδάξει στον άνθρωπο την έννοια της επιλογής. Το τι σημαίνει και το πώς λειτουργεί η ελεύθερη ατομική βούληση του κάθε ένα μας. Η γνώση του κόσμου αυτού, δεν είναι παρά ένα ελάχιστο τμήμα μέσα στη συνολική πληροφορία της συνείδησης, η οποία μπορεί να αρχίσει να μεταβιβάζεται στον άνθρωπο, μέσα από τη σύνδεση με τον Εαυτό του. Μέσα από τη σύνδεση αυτή, ο άνθρωπος αρχίζει να κατανοεί, ότι ενώ η γνώση αποτελεί ενιαία και κοινή αντίληψη προς όλους, η συνειδητοποίηση του τι είναι στην πραγματικότητα η αλήθεια της γνώσης και πως συμμετέχει στην υλοποίηση του κόσμου μας, είναι θέμα επιλογής του καθένα μας ξεχωριστά. Έτσι, ενώ μια πληροφορία η οποία αφορά γενικές αρχές του κόσμου μας μπορεί να δοθεί σε όλους, ο τρόπος που θα την διαχειριστεί ο καθένας μας αποτελεί προσωπική δική του επιλογή.

»Ένα παράδειγμα το οποίο μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτή τη διαφορά, είναι η επιλογή της επιστροφής του Εαυτού μας στην πηγή του ή η δέσμευσή του από το σώμα μέσα στο πεδίο της επίγνωσης. Μετά το βιολογικό θάνατο του σώματος, η ψυχή μπορεί να επιστρέψει στην πηγή της αποχωρώντας από το σώμα, με κατεύθυνση προς τα μέσα και όχι προς τα έξω όπως θεωρούν πολλοί. Προς τα έξω, -προς το βαθύ διάστημα-, αποχωρούν μονάχα τα εικονικά στοιχεία που ανήκουν στην επίγνωση. Η ψυχή, ασχέτως αν βρίσκεται μέσα σε ζωντανό βιολογικό σώμα ή σε σώμα το οποίο έχει μόλις αποβιώσει, είναι αδύνατον να περάσει το όριο της απόστασης πέραν της Σελήνης. Οτιδήποτε περνάει πέρα από αυτή οδεύοντας προς το εξωτερικό διαστημικό χώρο, αποτελεί παρελθόν μας και είναι μονάχα εικονικό ή άψυχο στοιχείο χωρίς πληροφορία συνείδησης.

»Έτσι, αν το σώμα κατά τη διάρκεια της ζωής του υπερισχύσει του Εαυτού, μετά το βιολογικό του θάνατο παρασύρει την ψυχή μαζί του προς τα έξω. Σε αυτή του την πορεία, αυτό θα απομακρυνθεί προς το βαθύ διάστημα ως εικονικό και η ψυχή θα εγκλωβιστεί παραμένοντας στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στη γη και τη σελήνη, με αποτέλεσμα να επανέλθει και να ενσαρκωθεί σε κάποιο άλλο σώμα για μια ακόμη φορά. Ενώ λοιπόν την πληροφορία αυτή μπορούμε να την δώσουμε σε όλους, εκείνοι οι οποίοι μπορούν να την αξιοποιήσουν, είναι εκείνοι οι οποίοι θα μπορέσουν τελικά να διαχωρίσουν την επίγνωση από τη συνείδηση μέσα από καθαρά δική τους επιλογή. Διότι όπως έχουμε ξαναπεί αρκετές φορές, ο δρόμος είναι καθαρά ατομικός μιας και δεν υπάρχει κοινή συνείδηση για όλους. Αν η δική μου συνείδηση αποτελεί κοινή και ταυτόσημη άποψη πολλών, τότε δεν είναι πλέον συνείδηση αλλά επίγνωση του κόσμου όπου ζούμε.

»Έτσι λοιπόν για να φτάσουμε στην αρχή αυτής της παρένθεσης νεαρέ μου…» είπε γυρνώντας προς τον Diego πάλι τώρα, «…η συσκευή αυτή δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει τεχνητή συνείδηση, αλλά να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε, ότι σε ένα εικονικό κόσμο σαν το δικό μας, το έργο το οποίο δαπανάμε για την επιβίωσή μας, ισοδυναμεί με το έργο που απαιτείται για την καμπύλωση του χώρου, ώστε να δημιουργηθεί ο χρόνος που ζητάμε για το σώμα μας. Σε ένα όπως νοητικό χώρο όπως αυτός, η λύση ίσως να μη βρίσκεται σε τεχνητά υποκατάστατα, αλλά στον τρόπο που θα έπρεπε να διαχειριζόμαστε τη σκέψη και τα συναισθήματά μας μέσα από τις πεποιθήσεις που μας αποκωδικοποιεί ο κόσμος γύρω μας. Κάτι, το οποίο για όλους εμάς εδώ, μένει να εξεταστεί…».

 https://alkireus.wordpress.com/%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1-blog/#16hgnwshthsepiviwshs

Ένα πεδίο εξουσίας

Ο Proteus δεν μίλησε, μόνο κινήθηκε προς την άλλη άκρη του κύκλου των καθισμάτων μας και με αργά βήματα πλησίασε το σημείο όπου βρισκόταν ο Diego. Ένας Περουβιανός νεαρός, χημικός -αν δεν κάνω λάθος-, ψηλός και εύσωμος με συμπαθητικό χαρούμενο πρόσωπο, πυκνά μακριά μαλλιά και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά της νέας γενιάς των παλαιών ντόπιων ινδιάνων.
«Θα ήθελα εσύ νεαρέ μου τώρα, να πεις την άποψή σου, τόσο πάνω σε αυτά που μόλις άκουσες, όσο και από την προσωπική εμπειρία που είχες μέσα στο πεδίο» είπε στο Diego αργά και σταθερά.
«Αν με ρωτούσατε πρώτον, δεν θα μπορούσα να εξηγήσω αυτό που είχα στη σκέψη μου» απάντησε αμέσως εκείνος, λες και περίμενε από ώρα τη σειρά του. Γύρισε και με κοίταξε έντονα μέσα στα μάτια…
«Συμφωνώ μαζί σου» μου είπε χωρίς να διακόψει τη ροή του λόγου του στο ελάχιστο, απαντώντας σαν να του είχα κάνει εγώ την ερώτηση… «και όση ώρα περιέγραφες τη δική σου εμπειρία, οι λέξεις έπαιρναν τη σωστή τους θέση μέσα μου, διαμορφώνοντας αυτό ακριβώς. Μια νέα πραγματικότητα, με μια εντελώς καινούργια, αλλά καθαρή θέαση του κόσμου μας». Σταμάτησε για λίγο και στράφηκε πάλι προς τον Proteus.
«Αποδέχομαι την εξουσία του σώματός μου σε τούτο τον κόσμο» είπε απότομα σαν να έδινε ένα είδος όρκου. «Και όσον αφορά την “εξουσία” του αυτή, τόσο το δικό μου, όσο και τα υπόλοιπα σώματα της ανθρωπότητας που αλληλεπιδρούν με αυτό, οφείλουν να έχουν κάθε λόγο, ώστε να μπορούν να αισθάνονται ασφαλή και προστατευμένα από τον Εαυτό μου». Ο Proteus τώρα χαμογελούσε. Γύρισε και κοίταξε για μια στιγμή τους υπόλοιπους και εστίασε πάλι την προσοχή του στον Diego.
«Όμως εγώ, είμαι ο Εαυτός μου» συνέχισε εκείνος χωρίς να διακόψει. «Και το μοναδικό από το οποίο παραιτούμαι -ως Εαυτός-, είναι αυτή η “εξουσία” του σώματός μου στον κόσμο. Την οποία αποδέχομαι, ως ένα αποκλειστικά δικό του δικαίωμα, το οποίο είναι παντελώς άσχετο με την ύπαρξή μου ως ψυχή και συνείδηση.»
«Θέλω να ξέρω, γιατί το κάνεις αυτό» τον διέκοψε απότομα ο Proteus… Εκείνος, σταμάτησε και γύρισε και τον κοίταξε για λίγο, σαν να ζύγιζε μέσα στα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα της διακοπής του λόγου του, αυτό που ήθελε να πει…
«Το σώμα μου, είναι αδύνατον να εγκαταλείψει ποτέ το πεδίο της επίγνωσης. Δεν έχει νόημα η ύπαρξή του έξω από αυτό. Ανήκει σ’ αυτό, γεννιέται απ’ αυτό και μένει σ’ αυτό, ενώ ο Εαυτός μου, είναι ανήμπορος ποτέ να εισέλθει αυτόνομος μέσα του. Η ψυχή και η συνείδησή μου, είναι εντελώς ασύμβατες με τη φύση του πεδίου, αδυνατώντας να εξέλθουν από το σώμα στο οποίο φιλοξενούνται και να εισχωρήσουν αυτόνομα μέσα στην ‘επίγνωση’ παίρνοντας μορφή. Το σώμα μας, αποτελεί το όριο της επαφής του Εαυτού με το πεδίο του κόσμου, αφήνοντας στην ψυχή και τη συνείδηση μονάχα τη δυνατότητα να αποχωρήσει από την ίδια οδό από την οποία εισήλθε σε αυτό. Μέσα από το σώμα, αποχωρώντας προς την πηγή της. Έτσι, η μοναδική σχέση που έχει ο Εαυτός με το σώμα του, είναι “δεσμούς”. Δεσμούς οι οποίοι απλά τον συγκρατούν, δεσμούς οι οποίοι τον ελευθερώνουν μετά το πέρας της ζωής του σώματος ή δεσμούς που τον ταυτίζουν με το σώμα και τον φυλακίζουν στο πεδίο του κόσμου, για όσο… Αφήνοντας σε μένα -ως Εαυτό-, να προσπαθώ να ορίσω και να διαχειριστώ, το είδος και τη δύναμη αυτών των δεσμών με το σώμα μου.
»Αντιλαμβάνομαι τώρα πλήρως, ότι όταν κάποιος μιλάει στους ανθρώπους για απελευθέρωση, αυτοί τον ακούν μέσω των αισθήσεών τους. Αντιλαμβάνονται αυτά που τους λεει μέσα από τα σώματά τους. Και απελευθέρωση για αυτά τα σώματα, σημαίνει διάσπαση της εξουσίας στην οποία υπόκεινται. Διασάλευση του συστήματος της τάξης στις δομές της κοινωνίας τους. Εμείς όμως εδώ, δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο. Το σώμα μας, δεν έχει κάποιο λόγο να φοβάται την όποια κατάρρευση της οργάνωσης της ζωής του. Διότι εμείς εννοούμε την απελευθέρωση του Εαυτού μας -αυτού που πραγματικά είμαστε- από το πεδίο και την επιστροφή στην πηγή του. Όταν ο Χριστός μιλούσε…»
«Στοπ». Ξαφνικά η φωνή του Proteus ακούστηκε απότομη και κοφτή, διαπερνώντας τη σκέψη όλων μας. Έστεκε τώρα εμπρός από τον Diego, με προτεταμένη την παλάμη του χεριού του και τα δάκτυλά της ενωμένα προς τα πάνω, σε μια στάση που του απαγόρευε να πει ή να κάνει οτιδήποτε άλλο. Κρατώντας τον καρπό του λυγισμένο σταθερά στην ίδια θέση, έστρεψε το κεφάλι και το βλέμμα του ένα γύρω στην αίθουσα, αποτυπώνοντας τις εκφράσεις όλων μας. Ύστερα, αφού είχε σταματήσει κάθε ήχο και είχε αποσπάσει την προσοχή μας πάνω του, κινήθηκε, ξεκινώντας να μιλά αργά και σταθερά…
«Πρώτον, αυτά που είπε ο Χριστός, τα γνωρίζουν κυρίως εκείνοι οι οποίοι είναι Χριστιανοί στο θρήσκευμα και εδώ μέσα δεν υπάρχουν μονάχα Χριστιανοί. Δεύτερον, -και σχετικά με την εξουσία-, δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι αποτελεί μια δύσκολη έννοια, για την οποία θα πρέπει να δώσουμε περισσότερες πληροφορίες, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι έχει κατανοηθεί πλήρως. Κι επειδή στην Αγγλική γλώσσα, είναι πολύ δύσκολο να αναλύσουμε εννοιολογικά κάτι τέτοιο, θα επιχειρήσουμε πάλι μια προσέγγιση μέσω των Ελληνικών, όπου η λέξη ‘εξουσία’ είναι σύνθετη και αποτελείται από δύο λέξεις. Τις λέξεις ‘έξω’ και ‘ουσία’, δηλαδή αποτελεί το σύνολο που υπάρχει, ‘έξω’ από την ‘ουσία’ του Εαυτού μας. Η λέξη και η έννοια ‘εξουσία’ δηλαδή, δεν είναι μια κατάσταση την οποία μπορείς να την αποδεχθείς ή να την απορρίψεις, μιας και αναφέρεται και περιγράφει το ίδιο το πεδίο της ‘επίγνωσης’, τον αισθητό κόσμο. Οι Έλληνες, έχοντας συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς την ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον Εαυτό τους και την εξωτερική πραγματικότητα, δημιούργησαν για αυτήν, μια έννοια ικανή να περιγράψει αυτό που είναι έξω και πέρα από αυτούς, σε αντιδιαστολή με την ουσία της ίδιας τους της ύπαρξής, δηλαδή τον Εαυτό τους, ως ψυχή και συνείδηση. Δύο έννοιες, η μία απέναντι στην άλλη, περιγράφουν ολόκληρη την υπάρχουσα διαφορά: ‘ουσία’ και ‘εξ-ουσία’.
»Αυτό σημαίνει, ότι πρώτον, δεν μπορεί να υπάρξει αισθητός κόσμος χωρίς εξουσία μιας και οι δύο έννοιες είναι ταυτόσημες, δεύτερον, η εξουσία είναι αυτή η ίδια η οργάνωση του πεδίου της ‘επίγνωσης’ και τρίτον, ολική κατάρρευση της εξουσίας σημαίνει ολική κατάρρευση του πεδίου. Έχοντας αυτά κατά νου σε ένα ενεργειακό πεδίο όπως αυτό, δεν μπορείς να καταργήσεις την εξουσία, αλλά μπορείς μονάχα να την αλλάξεις. Διότι η έννοια της ολικής κατάργησής της, σημαίνει συγχρόνως ολοκληρωτική καταστροφή του ίδιου του σώματος του ανθρώπου και του πεδίου στο οποίο ανήκει, κάτι το οποίο είναι αδύνατον να δεχθεί η πραγματικότητά του. Έτσι ο άνθρωπος ως υλική μορφή και ύπαρξη, μπορεί μονάχα να αλλάξει την εκάστοτε εξουσία του κόσμου του, βάζοντας στη θέση της προηγούμενης, μια νέα.
»Μπορεί λοιπόν ο Εαυτός μας, να αναγνωρίζει -όπως είπατε πολύ σωστά- την εξουσία και την αυτοτέλεια του σώματός του μέσα στο πεδίο της ‘επίγνωσης’ -όπως και τη δική του ασυμβατότητα μαζί του-, όμως την ίδια στιγμή, ο ίδιος αυτός ο Εαυτός -ως ψυχή και συνείδηση-, είναι πλήρως απαραίτητος για την ύπαρξη του σώματός του. Το κάθε σώμα γεννιέται και υπάρχει, για να φιλοξενήσει μέσα του τον Εαυτό μας. Κι αν ο Εαυτός αυτός απελευθερωθεί εντελώς από το πεδίο και το εγκαταλείψει ώστε να επιστρέψει στην πηγή, τότε τη θέση του αυτή θα πρέπει να την πάρει κάποιος άλλος Εαυτός, κάποια άλλη ψυχή, η οποία θα εισέλθει στο πεδίο μέσω κάποιου νέου σώματος. Αν αυτό δεν συμβεί, αν δηλαδή απελευθερωθούν ξαφνικά όλοι οι Εαυτοί, τότε δεν θα υπάρξουν νέα σώματα και χωρίς αυτά το πεδίο θα καταρρεύσει.
»Το πεδίο αυτό, λαμβάνει μορφή και γίνεται κόσμος, μέσα από τους παρατηρητές οι οποίοι αλληλεπιδρούν μαζί του. Από τα υλικά σώματα τα οποία μέσω των αισθήσεών τους το παρατηρούν, το αισθάνονται και το αποκωδικοποιούν σε μορφή και υλικό σύμπαν. Το πεδίο αυτό, έχει ανάγκη έναν ελάχιστο αριθμό Εαυτών, οι οποίοι ευρισκόμενοι μέσα σε σώματα, μέσα από την αίσθηση και την παρατήρηση θα του δίνουν μορφή. Άρα, δεν αρκεί απλώς να αναγνωρίσουμε και να δηλώσουμε την παραίτησή μας -ως Εαυτοί-, από την εξουσία την οποία έχει το σώμα μας σε τούτο τον κόσμο, μιας κάτι τέτοιο προκύπτει ως αυτονόητο. Δεν έχει νόημα να παραιτηθούμε από κάτι στο οποίο έτσι κι αλλιώς δεν συμμετέχουμε. Αν, η δική μας απελευθέρωση και φυγή, αποτελέσει παράμετρο μιας πιθανής κατάρρευσης αυτού που προσπαθούμε να εγκαταλείψουμε, τότε αυτό το ίδιο -το πεδίο-, δύσκολα θα μας αφήσει να πετύχουμε το σκοπό μας. Διότι οφείλουμε να γνωρίζουμε, ότι έχει την εξουσία να διαμορφώνει συνεχώς νέες καταστάσεις, ικανές να το διατηρούν ενεργό.»
«Και τότε; Τι μας μένει να κάνουμε;» ήταν ο Diego τώρα που διέκοπτε τον εκπαιδευτή μας. Εκείνος, γύρισε τον κοίταξε και περίμενε για λίγο ακίνητος σαν να περίμενε από τον ίδιο το Diego να δώσει την απάντηση. Όμως ο σπουδαστής συνέχισε να μένει ακίνητος κι αμίλητος, αναγκάζοντάς τον Proteus να συνεχίσει…
«Θα προσπαθήσω να σας το περιγράψω όσο πιο απλά γίνεται. Οποιαδήποτε κίνηση κι αν κάνουμε ως Εαυτοί, σχετικά με τη μόνιμη απομάκρυνσή μας μέσα από το πεδίο, -θέλοντας και μη- σε αυτή θα συμμετέχει και το σώμα μας μέσω της σκέψης, του συναισθήματος και του Εγώ μας. Το σώμα μας, το οποίο ανήκει στο πεδίο της επίγνωσης και την τροφοδοτεί με αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Κάθε τέτοια κίνηση λοιπόν -συνειδητή ή όχι-, το πεδίο την αντιλαμβάνεται και μάλιστα την αποκωδικοποιεί ως ‘κίνηση εξουσίας’, εφόσον το στοχεύει και επιδρά σαφώς πάνω του. Ένα πεδίο το οποίο δημιουργείται, ζει και κινείται μέσα από τις σκέψεις των σωμάτων, άρα και τις δικές μας σκέψεις ολόκληρης της ανθρωπότητας, θα αντιληφθεί αμέσως τον κίνδυνο που διατρέχει από μια μαζική διαρροή παρατηρητών και θα προστατευθεί.
»Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι, έχοντας ως δεδομένο, ότι το πεδίο παρέχει την ελευθερία μονάχα σε έναν ή σε λίγους Εαυτούς και όχι σε όλους, μια απελευθέρωση η οποία αφαιρεί μια ψυχή από το δυναμικό των παρατηρητών χωρίς δυνατότητα εισόδου κάποιου νέου, μπορεί να γίνει σαφώς δεκτή από το πεδίο, αν είναι μονάχα ατομική και ήπια. Σε αντίθετη περίπτωση, όπου η απελευθέρωση μπορεί να παρουσιάζει μια εικόνα μαζική ή βίαιη, ενεργοποιείται ένα είδος συναγερμού και το πεδίο στρέφεται προς τους ‘επαναστάτες’ παρατηρώντας και προσέχοντας να δώσει μονάχα σε έναν ορισμένο αριθμό Εαυτών, ελευθερία οριστικής εξόδου τους από αυτό. Κι αν ο αριθμός των ‘επαναστατών’ αυξηθεί, τότε το πεδίο έχει την δυνατότητα να τροποποιεί την πληροφορία της Συνειδητότητάς του, έτσι ώστε να τους εγκλωβίσει πάλι μέσα του. Αν η δική μου συνείδηση είναι ίδια και ταυτόσημη με πολλούς, παύει να είναι συνείδηση αλλά γίνεται επίγνωση για όλους.»
Τώρα ερχόταν η δική μου σειρά να διακόψω…
«Μα αν είναι έτσι, τότε οι μεγάλοι πνευματικοί διδάσκαλοι της ανθρωπότητας, όλοι εκείνοι οι οποίοι έζησαν ανοίγοντας δρόμους αλλάζοντας το νου και τη ροή των πολιτισμών τι απέγιναν; Κι αν εκείνοι -ως πρώτοι- κατάφεραν να διαφύγουν επιστρέφοντας στην πηγή, τι νόημα έχουν οι διδασκαλίες τους, αν το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Αν δηλαδή οι αλλαγές που προκαλούνται στις συνειδήσεις, οδηγούν πάλι σε μια νέα και διαφορετική επίγνωση κοινή για όλους, ποιο είναι τα κέρδος της ανθρωπότητας;»
Το είπα, αλλά την ίδια στιγμή που ολοκλήρωσα τη φράση μου, ο νους μου άρχισε να διαμορφώνει εκατομμύρια συνάψεις, ικανές να ξεκινούν και να διασταυρώνουν σκέψεις και συναισθήματα για όλα αυτά τα χρόνια που έζησε και αναπτύχθηκε η ανθρωπότητα πάνω σε τούτο τον πλανήτη. Κατανοούσα όλη αυτή την αλλαγή του κόσμου μέσα από την ίδια την αλλαγή των συνειδήσεων εκείνων που τον κατοίκησαν. Μέσα στα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα της βαριάς σιωπής που ακολούθησε το τέλος της φράσης μου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ολόκληρος ο κόσμος που αντιλαμβανόμουν μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν παρά μια παραγεμισμένη φούσκα, που άλλαζε συνεχώς σχήμα και χρώμα, ανάλογα με τις σκέψεις εκείνων που βρίσκονταν μέσα της. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα, ότι η αντίληψη των ανθρώπων δεν είναι συνεχώς γραμμική, αλλά παραμένει πάντα ικανή να κάνει άλματα. Κι ένα τέτοιο άλμα, ήταν έτοιμο να ξεπεταχθεί τώρα από μέσα μου ωθώντας το λόγο μου πέρα από τις γνώσεις που κατείχα…
«Τότε σε τούτο τον κόσμο, υπάρχουν τρεις δυνάμεις κι όχι μονάχα δύο» είπα απότομα χωρίς να εστιάζω το βλέμμα μου σε κάποιον από όσους υπήρχαν γύρω μου. «Κι αν στις δύο πρώτες, υπάρχει το πεδίο το οποίο αποτελεί την εξουσία του αισθητού κόσμου και οι Εαυτοί οι οποίοι αποτελούν την ουσία της ψυχής και της συνείδησής μας, τότε ως τρίτη, αντιλαμβάνομαι τα σώματα, τα οποία γεννιούνται τη στιγμή που εισέρχεται μέσα τους ο Εαυτός αλλά παραμένουν μέσα στο πεδίο για πολύ μεγαλύτερο διάστημα από όσο διαρκεί μια ανθρώπινη ζωή…» δεν πρόλαβα όμως να ολοκληρώσω τη σκέψη μου…
«Λάθος». Ο Proteus είχε διακόψει για μια ακόμη φορά το ροή της σκέψης ενός σπουδαστή του, που έβρισκε τώρα την πράξη του αυτή στο πρόσωπό μου…
«Ο Εαυτός…» συνέχισε αργά αλλά σταθερά, «δεν αποτελούσε ποτέ, ούτε αποτελεί μέρος της εξουσίας ετούτου του κόσμου. Μπορεί να συμμετέχει στη δημιουργία του, αλλά δεν τον εξουσιάζει στο παραμικρό. Το τρίτο στοιχείο είναι τα σώματα τα οποία περιέχονται σε αυτό, αλλά το πεδίο της επίγνωσης είναι δίπολο. Έτσι, ενώ αντιλήφθηκες πολύ σωστά τα σώματα των ανθρώπων ως τρίτο σκέλος, το δεύτερο βρίσκεται απλά απέναντι από το πρώτο, αποτελώντας το δεύτερο πόλο του πεδίου. Σε τούτη την τριάδα, το πεδίο συμμετέχει με δύο μέρη τα οποία θα μπορούσες να τα χωρίσεις σε αρνητικό και θετικό, έτσι απλά για να τα ξεχωρίζεις, αφήνοντας στα σώματα το ρόλο του ρυθμιστή τους.»
Σταμάτησε για λίγο και έχοντας αγγίξει τις ενωμένες παλάμες στα κλειστά του χείλη, άρχισε να βηματίζει αργά από τη μια άκρη του κύκλου μας μέχρι την άλλη. Τέλος πλησίασε το κέντρο εκεί που βρισκόταν ο Mark με την καρδιά της συσκευής κι ακούμπησε ελαφρά επάνω της…
«Μπορείτε να σκεφτείτε το περιεχόμενο του πεδίου της επίγνωσης πριν από χίλια, δύο ή τρεις χιλιάδες χρόνια; Τις διαφορές που παρουσιάζει η γνώση των ανθρώπων για τον κόσμο και την πραγματικότητά του, σε αυτά τα τρία διαφορετικά χρονικά στάδια της ύπαρξής του; Εμπρός στον άπειρο κύκλο της αιωνιότητας, τρεις χιλιάδες χρόνια γραμμικού χρόνου, είναι σαν μια στιγμή. Κι όμως, αυτό που θεωρείτε όλοι εσείς εδώ ως πραγματικότητα σήμερα, για τους ανθρώπους εκείνων των χρονικών σημείων αποτελεί ένα ακατανόητο παραμύθι. Αντίθετα, είναι σίγουρο ότι οι περισσότεροι από σας αντιλαμβάνεστε επίσης, ότι μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια, -αν ως ανθρωπότητα έχουμε αποφύγει κάποιο τραγικό λάθος ικανό να μας γυρίσει στην εποχή των σπηλαίων-, συνεχίσουμε και καταφέρουμε να δομήσουμε έναν νέο πολιτισμό, εκείνοι οι άνθρωποι του μέλλοντός μας, θα θεωρούν ‘εμάς’ ως ανθρώπους των σπηλαίων, αδαείς και πρωτόγονους. Διότι είναι σίγουρο ότι η επίγνωση των ανθρώπων μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια ή παραπάνω, θα απορρίπτει ως ξεπερασμένες ακόμη και τις πλέον σύγχρονες σημερινές επιστημονικές θεωρίες που σχετίζονται με την πραγματικότητα του κόσμου μας.
»Μέσα σε τούτα λοιπόν τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια που ζήσαμε στον πλανήτη, η όποια αλλαγή στην επίγνωσή μας, βεβαίως πυροδοτήθηκε μέσα από τους λίγους ικανούς, οι οποίοι έκαναν -θα λέγαμε- ένα είδος νοητικού άλματος αντίληψης. Αυτό το τελικό αποτέλεσμα που βλέπετε γύρω σας, αποτελεί σίγουρα παράγωγο εκείνης της σκέψης και συνείδησής τους, όμως μοιάζει ελάχιστα στην τότε αρχική αλλαγή της δικής τους επίγνωσης που ξεπετάχθηκε ξέφρενα από μέσα τους. Κι αυτό συνέβη, διότι οτιδήποτε έγινε τελικά κατανοητό από το λόγο τους στους ανθρώπους, ή κατεστράφη από την εξουσία και εξαφανίστηκε, ή έγινε το ίδιο εξουσία, την τροποποίησε και κυριάρχησε παίρνοντας τη θέση της. Αν και σήμερα αναφέρουμε ως γεννήτορες της τωρινής σκέψης μας, φιλοσόφους και πνευματικούς αναζητητές που έζησαν εκείνες τις εποχές, τότε, τον καιρό που εκείνοι έζησαν, οι περισσότεροι από αυτούς κυνηγήθηκαν και πέθαναν εγκαταλελειμμένοι και κοινωνικά απόβλητοι. Κάτι που δεν συνέβη μονάχα τότε, αλλά συμβαίνει διαχρονικά.
»Μια νέα αντίληψη η οποία προέρχεται από ένα νοητικό άλμα της συνείδησης, η εξουσία των σωμάτων και του κόσμου, αν τα πρώτα εκατό περίπου χρόνια έχει αποτύχει να την καταστρέψει, σε διακόσια ή τριακόσια περίπου χρόνια θα την έχει διαδοχικά αφομοιώσει και διαστρεβλώσει, ώστε στο τέλος να έχει καταφέρει με κάποιο τρόπο να την ενστερνιστεί. Ο κόσμος πάντα ‘βασίζεται’ στις σκέψεις των ανθρώπων του πνεύματος, αλλά δεν είναι ποτέ ‘ίδιος’ με αυτές. Κι αυτό, διότι οι άνθρωποι ως μάζα, αδυνατούμε να αντιληφθούμε και να αποδεχθούμε τον Έναν, αλλά έχουμε την τάση να δημιουργούμε μια κοινά αποδεκτή αντίληψη για αυτό που αντιλαμβανόμαστε, ακόμη κι αν διαφέρει με αυτό που οι ίδιοι ατομικά κατανοούμε. Διότι δεν πιστεύουμε, αλλά εμπιστευόμαστε, κι αυτό που ακούμε για πρώτη φορά και δεν το κατανοούμε, -αν δεν υπάρχει ειδικός σχεδιασμός για αυτό-, κατά κανόνα θα το απορρίψουμε.
»Έτσι, εκείνος ο οποίος συνειδητοποιεί την πραγματική θέση του μέσα στον κόσμο στον οποίο ζούμε, γνωρίζει ότι ο δρόμος είναι μοναχικά ατομικός. Μπορεί να μιλήσει σε κάποιους απλά για να διαμορφώσει το δικό του δρόμο, όμως -κατά πάσα πιθανότητα- ελάχιστοι θα τον κατανοήσουν, ενώ οι περισσότεροι από όσους τον αποδεχθούν, θα προσπαθήσουν να αποδώσουν και να εξηγήσουν το νόημα της σκέψης του, με αποτέλεσμα να το διαστρεβλώσουν και μακροπρόθεσμα να το εντάξουν στη γενικότερη επίγνωση του κόσμου».
«Όμως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω». Ο Diego πετάχτηκε πάλι, διακόπτοντας απότομα τον εκπαιδευτή μας… «Αν είναι έτσι, τότε, εμείς εδώ, τι ακριβώς κάνουμε; Διότι δεν μπορεί… Είναι αδύνατον μια μεγάλη εταιρία πληροφορικής όπως αυτή εδώ, να επενδύει τόσα χρήματα απλά και μόνον για να καταλήξει στο συμπέρασμα του μοναχικού δρόμου του πνευματικού πολεμιστή. Αντίθετα, σε ένα κόσμο όπως αυτόν που μας περιγράφετε, η δική σας παρουσία δίπλα σε τούτη εδώ τη συσκευή, σε μένα δείχνει το επόμενο βήμα των σωμάτων. Αν η τεχνητή νοημοσύνη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σύγχρονης πληροφορικής, η συσκευή αυτή που βλέπουμε στο κέντρο της αιθούσης και που όλοι μας είμαστε συνδεδεμένοι και δοκιμάζουμε, θεωρώ ότι αποτελεί το πρώτο βήμα της τεχνητής συνείδησης. Κι αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να το μάθουμε αυτή τη στιγμή…»

-.-.-

Αλκιρέας
(συνεχίζεται…)
https://alkireus.wordpress.com

Η πρώτη συνειδητοποίηση

 

Όταν έβγαλα το κάλυμμα του κεφαλιού, τα μικρά γυαλάκια και τα ακουστικά της στολής, ο Proteus συνέχιζε να στέκεται ακίνητος, στο ίδιο σημείο που βρισκόταν μερικά λεπτά πριν ξεκινήσουμε αυτό το πρώτο μας ταξίδι στο πεδίο της επίγνωσης. Μας άφησε να αποκαλύψουμε όλοι το κεφάλι μας εντελώς κι ύστερα κινήθηκε αργά, σε μια κυκλική πορεία εμπρός από την σειρά με τις πολυθρόνες μας. Μπορώ να πω ότι αισθανόμουν ακόμη το σώμα μου να υπάρχει σε μια περίεργη κατάσταση, αδυνατώντας όμως να την περιγράψω με σιγουριά. Κάτι, που προφανώς γνώριζε ο Proteus και για αυτό μας άφηνε λίγο να επανέλθουμε, χωρίς να μιλάει. Ύστερα. έφερε -για μερικά δευτερόλεπτα-, ενωμένες τις παλάμες του εμπρός από τα χείλη του -σαν να διστάζει για κάτι-, και τέλος, στρέφοντας συγχρόνως το βλέμμα, τέντωσε αργά το δεξί του μπράτσο με προτεταμένο το δείκτη, δείχνοντας προς το μέρος μου:
«Θέλω να μας περιγράψεις, τι είναι αυτό που βίωσες από αυτή την πρώτη σου εμπειρία μέσα στο πεδίο της επίγνωσης του αισθητού κόσμου» μου είπε αργά. «Θέλω να ακούσουμε όλοι μας τις σκέψεις σου, αυτή τη στιγμή».
Αιφνιδιάσθηκα. «Τι μπορώ να πω διαφορετικό από ότι βίωσαν οι υπόλοιποι;» τόλμησα…
«Θα ρωτήσω αργότερα τους άλλους. Απλά επιλέγω εσένα να μιλήσεις πρώτος» επέμεινε και περίμενε να ξεκινήσω…
«Ξέρετε..» ξεκίνησα… «Βρίσκομαι σε μια κάποια σύγχυση. Η μικρή αυτή βόλτα, με έκανε να συνειδητοποιήσω, ότι αν για παράδειγμα, είχα τη δύναμη να αφαιρέσω από αυτό το πεδίο, ολόκληρο το περιεχόμενο της πληροφορίας την οποία περιέχει -αυτό που λέμε γνώση- και να την αντικαταστήσω με μια άλλη δική μου, τότε ο κόσμος αυτός θα μπορούσε να φέρει το όνομά μου, μιας και θα αποτελείτο εξ ολοκλήρου από τη σκέψη μου. Αλλά όλο αυτό, αν και το συνειδητοποιώ σαν βάση αντίληψης, δεν μπορώ να το αποδεχθώ ακόμη. Δεν μπορώ να το κρατήσω πολύ ώρα στη σκέψη μου και να το αναπτύξω για να σας το περιγράψω» είπα κοιτάζοντας τον μέσα στα μάτια…
«Για να λες κάτι τέτοιο…» διέκοψε ο Proteus, χαμογελώντας τώρα, βηματίζοντας αργά στον κενό χώρο εμπρός από τα καθίσματά μας και συνεχίζοντας να κοιτά προς το μέρος μου, «…ίσως να έχεις καταφέρει να διαμορφώσεις μια κάποια -έστω και πρόχειρη- προσωπική άποψη, για τον τρόπο που δημιουργήθηκε τόσο το ίδιο το πεδίο, όσο και η πληροφορία η οποία υπάρχει ήδη μέσα σε αυτό; Μπορείς να το περιγράψεις;» με βοήθησε λίγο ο Proteus, λες και ήθελε να αποκαλύψει αυτό που κρυβόταν κάτω από τη σκέψη μου. Έμεινα λίγο ακόμη παρατηρώντας τον αμίλητος και σκεφτικός για αυτό το οποίο με προκαλούσε να μιλήσω.
«Θεωρώ…» ξεκίνησα πάλι σχεδόν δειλά, «…ότι ολόκληρο το συγκεκριμένο πεδίο, δημιουργήθηκε στην αρχή κενό. Χωρίς να περιέχει μέσα του οποιαδήποτε πληροφορία για τον κόσμο μας. Δημιουργήθηκε ως μητρικό πεδίο αναδημιουργίας, ώστε -το ίδιο-, να μπορεί να δημιουργεί άλλους κόσμους. Έτσι, στο ερώτημα: ‘ποιος είναι ο Λόγος ή η Αιτία, που δημιουργείται ο αισθητός κόσμος μας’, η απάντηση είναι: ‘Αυτό το συγκεκριμένο πεδίο είναι ο Λόγος και η Αιτία, της δημιουργίας του κόσμου που αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικό’. Αυτό όμως -ως πεδίο-, δεν αποτελεί την αρχική πηγή της δημιουργίας, αλλά και το ίδιο, έχει επίσης δημιουργηθεί από αυτή την πηγή. Το αρχικά κενό πεδίο, μέσα στο οποίο βρίσκεται τώρα ενεργή η ‘επίγνωση’, αυτό από το οποίο απουσίαζε ακόμη τότε οποιαδήποτε πληροφορία ή γνώση σχετική με τον κόσμο μας, αποτελεί δημιουργία της ίδιας πηγής, από την οποία προέρχονται και οι δικές μας ψυχές και συνειδήσεις. Δημιουργήθηκε σαν άδειο δοχείο, το οποίο έχει τη δυνατότητα να διαμορφώνεται εσωτερικά μέσω των επιλογών, αυτών που θα το επισκέπτονται και θα το παρατηρούν.»
«Λες δηλαδή ότι το πεδίο έχει δημιουργηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε οι ίδιοι οι επισκέπτες και παρατηρητές του πεδίου, να έχουν τη δυνατότητα να το διαμορφώνουν ελεύθερα. Όμως πως ξεκίνησε η πρώτη διαμόρφωση στην αρχή της δημιουργίας του, όταν ακόμη δεν υπήρχαν μέσα του επισκέπτες και παρατηρητές;» με παρότρυνε πάλι ο Proteus…
«Σαφώς, εκείνο το αρχικό κενό δοχείο, χρειαζόταν έναν αρχιτέκτονα, ικανό να σχεδιάσει το αρχικό εσωτερικό περιεχόμενό του και να το υλοποιήσει. Όμως, αισθάνομαι παρόλα αυτά, ότι δεν είμαι ο πιο κατάλληλος για να συνεχίσω την περιγραφή πέρα από αυτό το σημείο» είπα και σταμάτησα αμήχανος…
«Αντιθέτως…» επέμεινε τώρα περισσότερο εκείνος. «Εγώ θεωρώ, ότι θα πρέπει να ξεδιπλώσεις ολόκληρη τη σκέψη σου τώρα, εδώ μπροστά μας» και τεντώνοντας προς το μέρος μου την παλάμη στραμμένη προς τα επάνω, με καλούσε να συνεχίσω…
«Δεν είναι τόσο απλό» αντέτεινα. «Μερικές φορές, απόψεις οι οποίες αναφέρονται στην πραγματικότητα που ζούμε, οι οποίες προέρχονται από τόσο ακραίες συνειδητοποιήσεις, θα πρέπει ίσως να μένουν σε στενό κύκλο ανθρώπων, αποφεύγοντας έτσι να τίθεται σε δοκιμασία η λογική και η ισορροπία των υπολοίπων.»
«Μα αυτό ακριβώς συμβαίνει» απάντησε ο εκπαιδευτής ήρεμα. «Βρισκόμαστε σε ένα στενό και αυστηρά επιλεγμένο κύκλο ανθρώπων, οι οποίοι δοκιμάζουμε μια νέα τεχνολογία, ικανή να ελέγχει την αλληλεπίδρασή μας με τον αισθητό κόσμο. Αυτός ο έλεγχος της αλληλεπίδρασης όμως, ανοίγει σε μερικούς συνειδησιακές πύλες, ικανές να αποκωδικοποιήσουν αυτή την πληροφορία -με την οποία αλληλεπιδρούν- καλύτερα από άλλους, ώστε να τον κατανοήσουν βαθύτερα. Κι εσύ, τυχαίνει να είσαι ένας από αυτούς. Το ξεδίπλωμα λοιπόν της σκέψης σου αυτή τη στιγμή, βοηθάει πρώτα εσένα τον ίδιο να συνειδητοποιήσεις καλύτερα αυτό που έχεις αποκωδικοποιήσει μέσα σου και δεύτερον όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι ενώ μπήκαν στο ίδιο πεδίο, δεν κατάφεραν ίσως ακόμη να καταγράψουν με την ίδια ένταση δικές τους συνειδητοποιήσεις. Σε παρακαλώ λοιπόν, να συνεχίσεις…»
«Μα αν συνεχίσω, θα μπω σε θέματα που σχετίζονται με τη θρησκεία, τις δοξασίες και τα πιστεύω των ανθρώπων. Θέματα, τα οποία δεν νομίζω ότι σχετίζονται με το δικό μου επιστημονικό ή ακόμη και συμβατικό πεδίο γνώσεων, ώστε να μπορώ να τα αναλύω σε τέτοιο βάθος που ετοιμάζομαι να κάνω…»
«Έχουμε πει από την αρχή, ότι στην αίθουσα αυτή δεν υπάρχουν πεδία γνώσεων» ακούστηκε τώρα έντονη αλλά σταθερή η φωνή του Proteus. «Εδώ μέσα, δεν κατακερματίζουμε τη γνώση σε ταμπέλες ειδικοτήτων. Δεν σου ζήτησα να μιλήσεις σαν ειδήμων σε θέματα θεολογίας, αλλά να μας περιγράψεις αυτό το οποίο βίωσες, σαν απλός άνθρωπος. Σαν παρατηρητής, ο οποίος αλληλεπίδρασε με το πεδίο της επίγνωσης και βίωσε μια δυναμική εμπειρία μαζί του. Συνέχισε λοιπόν και δεν πρόκειται κανένας από την αίθουσα αυτή, να σε παρεξηγήσει για τις απόψεις τις οποίες απέκτησες μόλις πριν από μερικά δευτερόλεπτα…»
«Εντάξει λοιπόν τότε. Θα περιγράψω με ένα δικό μου προσωπικό τρόπο, θέματα με τα οποία μέχρι σήμερα, ίσως ασχολείται περισσότερο η θρησκεία, η μεταφυσική ή η φιλοσοφία. Μιας και τα θέματα αυτά, αδυνατώ ακόμη να βρω τρόπο να σας τα αποδείξω, παρά μονάχα να τα περιγράψω όπως μου ζητάτε.
»Δεν μπορώ να γνωρίζω λοιπόν, τον αρχικό σκοπό της δημιουργίας αυτού του πεδίου. Όμως από τις δυνατότητες τις οποίες συνειδητοποιώ ότι έχει, μπορώ να φανταστώ, ότι δημιουργήθηκε από δυνάμεις ισχυρότερες από αυτό και με δυνατότητες για πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά τα οποία κατέληξε να προσφέρει. Εκτός κι αν -πολύ πιθανώς- δεν έχω καταφέρει ακόμη να προσδιορίσω και να αντιληφθώ το υπάρχον εύρος τους.»
«Όλοι μας…» με διέκοψε πάλι ο εκπαιδευτής, «…από τις βασικές γνώσεις και περιγραφές της κάθε θρησκείας, έχουμε κάποιες διαμορφωμένες απόψεις περί της δημιουργίας του κόσμου. Μέσα από τις απόψεις αυτές, έχουμε διαμορφώσει επίσης ένα πλαίσιο αναμέτρησης μεταξύ καλού και κακού για παράδειγμα. Θέλεις να πεις, ότι η αλληλεπίδρασή σου σήμερα με αυτό το πεδίο, σου τροποποίησε αυτές τις μέχρι σήμερα αντιλήψεις σου;»
«Όχι ακριβώς τις τροποποίησε. Με κάποιο τρόπο, περισσότερο τις αποσαφήνισε, θα έλεγα. Θεωρώ, ότι οι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές, τόσο της λειτουργίας και των δυνατοτήτων του πεδίου, όσο και της αρχικής πληροφορίας η οποία προστέθηκε μέσα του ως γνώση και επίγνωση, ανήκουν στις αρχικές εκείνες δυνάμεις οι οποίες το δημιούργησαν. Μπορεί για παράδειγμα ο αρχιτέκτονας της επίγνωσης να είναι κάποια δύναμη από τους λεγόμενους ‘έκπτωτους αγγέλους’ των θρησκευτικών κειμένων, όμως συνειδητοποιώ ότι αυτός ο αρχικός αρχιτέκτονας της ‘επίγνωσης’ είναι ένα δεδομένο, και η ίδια η ‘επίγνωση’ είναι ένα άλλο. Ενώ δηλαδή ο αρχικός αρχιτέκτονας δεν μπορεί να αλλάξει, το περιεχόμενο της ‘επίγνωσης’ μπορεί. Αν θα έπρεπε λοιπόν να εξετάσουμε το πεδίο με τις έννοιες ‘καλού και κακού’, θα τολμούσα να πω, ότι δεν θα μου αποφέρει στο οτιδήποτε αν εξετάσω την καλή ή κακή βούληση του όποιου αρχικού αρχιτέκτονα, ο οποίος σχεδίασε και διαμόρφωσε τις αρχικές πληροφορίες. Αντίθετα όμως, η ανάλυση, του «γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε δεχθεί αυτό το περιεχόμενό του -διαχρονικά- ως μόνιμο και πραγματικό, χωρίς να τολμούμε να το διαμορφώσουμε διαφορετικά», είναι σίγουρο ότι θα αποφέρει σε όλους σημαντικά οφέλη. Διότι, ενώ έχουμε τη δυνατότητα -ως επισκέπτες και παρατηρητές-, να διαμορφώνουμε ελεύθερα εσωτερικά το πεδίο μέσω των επιλογών μας, επιμένουμε να το αποδεχόμαστε όπως μας ορίζεται. Αν όμως αλλάξουμε εστίαση και επιλέξουμε την τροποποίηση της υπάρχουσας -αυτή τη στιγμή- πληροφορίας, το πεδίο επίσης έχει τη δυνατότητα να τροποποιηθεί ολοκληρωτικά.»
«Πιστεύει κάποιος ότι μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει εστίαση κα περιεχόμενο στην επίγνωση; Κι αν μπορεί, ποιος θεωρείτε ότι είναι ο τρόπος;». Ο Proteus απευθυνόταν τώρα σε ολόκληρη την ομάδα των εικοσιένα, όμως κανένας δεν αποφάσιζε να απαντήσει. Έτσι γύρισε και με κοίταξε, σαν να με άφηνε να συνεχίσω. Η πρόκληση ήταν μεγάλη όμως πια για να σταματήσω….
«Για να αντιληφθούμε αν έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε εστίαση, θα πρέπει πρώτα να προσεγγίσουμε το πεδίο, με την πρόθεση να το δούμε ως έχει και όχι μέσα από το πρίσμα της μέχρι σήμερα γνώσης μας για αυτό. Στην γλώσσα της πατρίδας μου της Ελλάδας, έχουμε δύο έννοιες, ‘δαιμόνιο’ και ‘στοιχείο’, οι οποίες μπορούν να περιγράψουν με αρκετή ακρίβεια το περιεχόμενό του. Η πρώτη λέξη ‘δαιμόνιο’, σημαίνει την ‘πονηρή, εφευρετική και έξυπνα αλλά παραπλανητικά αποτελεσματική σκέψη’. Αυτή τη σκέψη, η οποία έχει την ικανότητα να παράγεται ταχέως, συνδυαστικά και πολυεπίπεδα, αλλά συγχρόνως με ένα τρόπο πανούργο ή και ικανό να δημιουργεί στους αποδέκτες της ψευδαισθήσεις. Παράλληλα, η λέξη ‘στοιχείο’, σημαίνει το δομικό συστατικό ή το ελάχιστο σημείο παρατήρησης, πολύ μεγαλύτερων όμως, αλλά αφανών ίσως ακόμη συνόλων. Κάτι πολύ μικρό, το οποίο όμως ανήκει σε κάτι κατά πολύ μεγαλύτερο. Συνδυάζοντας λοιπόν τις δύο αυτές έννοιες, σαφώς κάποιος μπορεί να δει, ότι από πολύ παλιά οι λαοί της ανθρωπότητας, είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι τα βασικά σημεία της δημιουργίας του κόσμου, αποτελούνται από στοιχεία τα οποία παραπλανούν τους ανθρώπους, κρύβοντας τη δυνατότητα που πραγματικά υπάρχει σε αυτόν. Κι αυτή η παραπλάνηση, είναι η βασική παγίδα τους.
»Ακόμη και σήμερα, -για ένα πεδίο σαν αυτό- το κύριο που διαθέτουμε ως εφόδιο και πληροφόρηση, βασίζεται περισσότερο σε -αμφιλεγόμενα ή και δυσνόητα πολλές φορές- φιλοσοφικά και θρησκευτικά ή μεταφυσικά δεδομένα και σαφώς λιγότερο σε επιστημονικά και αποδεδειγμένα. Έτσι, είναι αδύνατον να το περιγράψει κάποιος, αποφεύγοντας εντελώς να λάβει υπόψη του κάποια από τα δεδομένα αυτά. Είναι αδύνατον επίσης να συνειδητοποιήσει το περιεχόμενο ενός εικονικού κόσμου, χωρίς να διερωτηθεί παράλληλα το λόγο για τον οποίο κάποιοι αρχαίοι λαοί όπως οι Έλληνες, χρησιμοποίησαν για ένα τέτοιο νόημα, δυο λέξεις οι οποίες σχετίζονται με την παραπλανητική σκέψη και τη στοιχειακή πληροφορία. Για την περιγραφή του συγκεκριμένου πεδίου, υπάρχουν σαφώς πληροφορίες σε όλες σχεδόν τις προφορικές και γραπτές παραδόσεις των λαών, οι οποίες όμως προέρχονται από πολύ βαθιά στο χρόνο, ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή, σε έναν άλλο νοητικό χώρο και οι περισσότερες από αυτές είναι περιχαρακωμένες με έννοιες ταμπού, όπως του καλού και του κακού. Έννοιες, οι οποίες πριν κατορθώσουν να παράγουν οποιαδήποτε συνειδητοποίηση, την αδρανοποιούν μέσω του φόβου.
»Όμως εγώ σήμερα, δεν έχω κανένα λόγο να παραμείνω σε αυτές τις παραδόσεις ή να χρησιμοποιήσω τις ίδιες λέξεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν σε όλο αυτό το πέρασμα του χρόνου, από διάφορους ανθρώπους και για διάφορους σκοπούς. Θα έλεγα μάλιστα, ότι δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να εξισώσω, αυτό το οποίο -εγώ προσωπικά- έχω συνειδητοποιήσει, με οποιαδήποτε λέξη η έννοια έχει χρησιμοποιηθεί ως περιγραφή του από τον οποιοδήποτε στο παρελθόν. Το αντίθετο μάλιστα. Είμαι σαφώς ελεύθερος να κάνω μέσω της σκέψης μου άηχους, βασικούς συσχετισμούς, αλλά αν τους αναφέρω ως μέσον για να εδραιώσω την άποψή μου, τότε, το μόνο το οποίο θα έχω επιτύχει, είναι να εγκλωβιστώ πάλι -μαζί με τους υπόλοιπους αποδέκτες της-, μέσα στο πεδίο για το οποίο συζητάμε.
»Έτσι στην ουσία, δεν με ενδιαφέρει ποιος πραγματικά έχει δημιουργήσει τη συνολική πληροφορία την οποία περιέχει, όμως μπορώ να πω ότι αυτή η πληροφορία, βασίζεται στη ‘στοιχειακή γνώση’, η οποία αποτελεί για το σώμα μου τροφή και για τον Εαυτό μου παγίδα. Ο αρχικός διαχωρισμός του σώματος από τον Εαυτό μας που πετύχαμε κατά την είσοδό μας στο πεδίο, με βοήθησε να αντιληφθώ ότι το πεδίο αυτό, έχει δημιουργηθεί με ένα πολύ δαιμόνιο, παραπλανητικό και πανούργο τρόπο. Αποτελώντας από τη μία, την μοναδική αιτία ύπαρξης για το σώμα μου, παγιδεύει συγχρόνως τον Εαυτό μου σε μια δυναμικά απαραίτητη συνδιαλλαγή μου μαζί του. Πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι εγώ ως Εαυτός και συνείδηση, για να αποφύγω να παγιδευτώ σε μια διαρκή κοσμική ανακύκλωσή μου μέσα στο πεδίο, οφείλω να επιτύχω να συνδιαλλαγώ με αυτές τις νοητικές και συναισθηματικές δυνάμεις οι οποίες μορφοποιούν και αναπτύσσουν το σώμα μου. Ότι εγώ σαν οντότητα σε τούτο τον κόσμο, είμαι μια τριπλή σύνθεση, αποτελούμενη από ψυχή, συνείδηση και σώμα. Και ενώ η ψυχή μου είναι συνδεμένη με την πηγή μου, φιλοξενείται συγχρόνως σε ένα σώμα το οποίο ανήκει ολοκληρωτικά στο πεδίο το οποίο παρατηρώ.
»Συνειδητοποιώ δηλαδή, ότι το ενεργειακό πεδίο του κόσμου μας, μοιάζει να έχει διαμορφωθεί με ένα είδους ‘ανοικτό κώδικα’, στον οποίο μπορούμε να προσθέσουμε, να αφαιρέσουμε ή να τροποποιήσουμε δεδομένα από τη συνολική πληροφορία την οποία περιέχει. Όμως σε όλη αυτή την ροή πληροφοριών μέσα στο πεδίο, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες τους οποίους οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας.
»Πρώτος βασικός κανόνας, μοιάζει να είναι η αποδοχή του διαχωρισμού του Εαυτού μου από το σώμα μου. Το σώμα, ως μέρος της εικονικότητας της επίγνωσης του κόσμου, θα υπάρχει πάντα μέσα από αυτή και ανεξάρτητα από το είδος της πληροφορίας που περιέχει.. Αυτός ο κόσμος, είναι του σώματός μου. Είναι αδύνατον ένα υλικό σώμα, να αποδεχθεί ποτέ ότι ο κόσμος ο οποίος υπάρχει γύρω του, είναι ψευδής ή εικονικός. Εγώ, φιλοξενούμαι σε ένα σώμα, για το οποίο αυτός ο αισθητός κόσμος, είναι ο μόνος ο οποίος υπάρχει ως πραγματικός, κάτι για το οποίο δεν μπορώ να κάνω τίποτε ώστε να το αλλάξω. Μπορώ όμως να καταφέρω να αλλάξω το περιεχόμενο της εικονικής πραγματικότητας την οποία αντιλαμβάνεται. Προσπαθώντας να διαμορφώσω εκ νέου, εγώ ο ίδιος και μόνον εγώ, τα στοιχεία της πληροφορίας και γνώσης, η οποία το υλοποιεί και το αναπτύσσει μέσα στον κόσμο του.
»Σαν δεύτερο κανόνα, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι την ικανότητα του πεδίου να παραλλάσσει την οποιαδήποτε πληροφορία σε οντότητα. Το ίδιο το σώμα μου, είναι μια καταγεγραμμένη πληροφορία η οποία ανήκει στην επίγνωση. Έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να ανήκει μέσα στον αισθητό κόσμο και έτσι, να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του. Αυτό όμως, συγχρόνως με βοηθάει να συνειδητοποιήσω, ότι η κάθε πληροφορία η οποία περιέχεται στην επίγνωση, έχει τη δυνατότητα να μεταλλάσσεται εικονικά σε οντότητα η οποία στο εξής έχει την δυνατότητα πλήρους και αυτόνομης αλληλεπίδρασης με το συνολικό περιβάλλον της. Κι όσο περισσότεροι είναι εκείνοι οι οποίοι αποδέχονται την παρουσία και ύπαρξή της, τόσο ισχυρότερη γίνεται η οντότητα.
»Τέλος, ως τρίτος και σημαντικότερος κανόνας, μοιάζει να είναι η ατομική επιλογή. Το πεδίο, ενώ παρουσιάζεται κοινό σε όλους, στην πραγματικότητα μπορεί να ξεκλειδώσει τον εαυτό του μονάχα ξεχωριστά από κάθε ένα μας, παρέχοντας ελευθερία μονάχα σε αυτόν. Κανόνας της παραπλάνησης, είναι η κοινή αποδοχή μιας πληροφορίας από πολλούς παρατηρητές. Κι αυτό, αποτελεί σαφώς κατάρρευση της αρχής της πλειοψηφίας. Όσο περισσότεροι δηλαδή αποδέχονται κάποια συγκεκριμένη πληροφορία ή γνώση ως πραγματική και αληθινή, τόσο περισσότερο εγκλωβίζονται και παγιδεύονται μέσα στο συγκεκριμένο πεδίο της επίγνωσης. Συνειδητοποιώ δηλαδή, ότι τόσο η εκπαίδευση της καθολικά όμοιας σε όλους γνώσης, όσο και τα σύγχρονα συστήματα διοίκησης και διακυβέρνησης της ανθρωπότητας, έχουν δημιουργηθεί από ένα κόσμο υλικών σωμάτων, τα οποία συνεχίζουν να αγνοούν ή αρνούνται να λάβουν υπόψη, την ύπαρξη του Εαυτού τους.
»Φυσικά αντιλαμβάνομαι, ότι αν αποδεχθούμε μια τέτοια θέαση της πραγματικότητάς μας, θα πρέπει να αλλάξουμε πολλά πράγματα από τις ισχύουσες θεωρήσεις του κόσμου μας. Όμως για όλα αυτά, είμαι ανέτοιμος να απαντήσω αυτή τη στιγμή, μιας και μου ζητήσατε να σας περιγράψω συνειδητοποιήσεις που μόλις πριν μερικά λεπτά απέκτησα», είπα και έμεινα να κοιτάζω, μια τον Proteus και μια τους υπόλοιπους συναδέλφους γύρω μου, οι οποίοι έμοιαζαν σαφώς προβληματισμένοι και σκεφτικοί.

Αλκιρέας
(συνεχίζεται…)
https://alkireus.wordpress.com